Akcja Bezpośrednia

Książka tej wielkości jest w dzisiejszych czasach niezwykła. Z pewnością nie był to mój pierwotny plan. Kiedy po raz pierwszy zdecydowałem się zacząć spisywać niektóre z moich doświadczeń akcji bezpośredniej z perspektywy etnograficznej, miałem zamiar napisać dość krótką książkę. Jednak im więcej pisałem, tym bardziej zagadnienie wydawało się rozrastać. Zdałem sobie sprawę, że mam do czynienia z powszechnym dylematem pisania etnografa: punkty, które wydają się proste i oczywiste dla każdego, kto spędził lata w danym uniwersum kulturowym, wymagają dużej ilości atramentu, aby przekazać komuś, kto tego nie doświadczył. Coś podobnego przydarzyło mi się, kiedy wiele lat temu wróciłem do Chicago z podróży badawczej w mojej pracy doktorskiej na Madagaskarze. Pamiętam, że martwiłem się tym, ile mam do powiedzenia. Czułem, że o społeczności, którą studiowałem, mogę powiedzieć co najwyżej dwie lub trzy naprawdę interesujące uwagi. W chwili, gdy zacząłem pisać, zdałem sobie sprawę, że wyjaśnienie któregokolwiek z tych punktów komuś, kto nie pochodzi z wiejskiej społeczności Madagaskaru, wymagałoby kilkuset stron. Zanim skończyłem pisać, zdałem sobie również sprawę, że większość czytelników prawdopodobnie uznałaby tę ekspozycję za znacznie bardziej interesującą, w sumie, niż to, co początkowo uważałem za „uwagę”.

Nazwijmy zatem tę książkę hołdem dla ciągłej wartości opisu etnograficznego. Przez „opis etnograficzny” rozumiem ten rodzaj, który ma na celu opisanie konturów społecznego i pojęciowego wszechświata w sposób, który jest jednocześnie teoretycznie informujący, ale sam w sobie nie jest przeznaczony do poparcia argumentu lub teorii. Były czasy, kiedy szczegółowy opis systemu politycznego lub ceremonialnego lub systemu wymiany w Afryce lub Amazonii był uważany za cenny wkład do ludzkiej wiedzy samej w sobie. Tak już nie jest. Antropologowi z Afryki czy Amazonii, a nawet z niektórych części Europy, może i ujdzie na sucho napisanie takiej książki. Obecnie, konwencja akademicka w Ameryce (którą młody uczony nie powinien ignorować) głosi, że należy udawać, że opis ma na celu przedstawienie jakiejś większej odpowiedzi. Wydaje mi się to niefortunne. Po pierwsze, myślę, że ogranicza to możliwości książki do trwania. Klasyczne etnografie można przecież reinterpretować. Nowe – jakkolwiek fascynujące – rzadko zawierają wystarczającą ilość materiału, aby to umożliwić; a to, co jest, jest zwykle ściśle zorganizowane wokół określonego argumentu lub powiązanej serii takich argumentów.

Pozwolę sobie zatem od razu ostrzec czytelnika: nie ma w tej książce żadnego konkretnego argumentu – może taki, że ruch w niej opisany jest wart przemyślenia. Nie oznacza to, że ta książka nie zawiera argumentów teoretycznych. W jej trakcie przedstawiam ich dowolną liczbę: czy to o ideologicznej roli dużych, ciężkich przedmiotów, politycznych implikacjach słowa „opinia”, podobieństwie pisania wiadomości i homeryckiej kompozycji epickiej, czy kosmologicznej roli policja w kulturze amerykańskiej. Tym, co sprawia, że jest to dzieło etnograficzne w klasycznym znaczeniu tego słowa, jest to, że, jak to kiedyś ujął Franz Boas, ogół jest w służbie konkretu – być może poza refleksjami końcowymi. Teoria jest przywoływana głównie po to, aby pomóc w ostatecznym zadaniu opisu. Anarchiści i kampanie akcji bezpośrednich nie istnieją po to, by pozwolić niektórym naukowcom na przedstawienie teoretycznego punktu lub udowodnienie, że teoria rywala jest błędna (tak samo jak rytuały balijskiego transu czy andyjskie technologie irygacyjne) i wydaje mi się, że sugerowanie czegoś takiego jest wstrętne. Chciałbym sądzić, że w rezultacie zainteresowanie tą książką może nie tylko pozostać w centrum zainteresowania osób kierujących się ciekawością historyczną, którzy chcą zrozumieć, jak to było naprawdę być w środku tych wydarzeń, ale postawić tego samego rodzaju pytania, jakie stawiali w nim aktorzy, o naturę demokracji, autonomię i możliwości – a właściwie dylematy, ograniczenia – strategii transformacyjnej akcji politycznej.

Kilka słów o kontekście historycznym

Minęło już wystarczająco dużo czasu od zapierających dech w piersiach dni 2000 i 2001 roku, aby być może można zacząć patrzeć na ten historyczny moment z pewnej perspektywy. Jest teraz jasne, że ten okres stanowił pewien przełom dla globalnego neoliberalizmu. Były to lata, w których „konsensus waszyngtoński”, z lat 90., został rozbity. Stało się to bardzo szybko. W rzeczywistości jest to świadectwo skuteczności akcji bezpośredniej, skoro zajęło zaledwie około trzech lat masowej mobilizacji ludowej, aby tego dokonać.

W dzisiejszych czasach czasami trudno sobie przypomnieć, jak wyglądały czasy konsensusu waszyngtońskiego. Być może najlepiej byłoby zacząć od słów kontekstu, aby pomóc zrozumieć, dlaczego bunt Zapatystów w roku 1994 posłużył jako taki katalizator globalnego ruchu przeciwko neoliberalizmowi, który nastąpił po nim, i dlaczego ruch ten przybrał taką formę.

Chwilowe zawieszenie historii

Lata tuż przed ogłoszeniem się przed światem buntu Zapatystów w Chiapas były prawdopodobnie najbardziej przygnębiającym okresem dla rewolucjonistów – a nawet oddanych ideałom lewicy – ostatnich dekad. To nie upadek stalinowskich reżimów w Europie Wschodniej był przygnębiający; większość radykałów cieszyła się, że odchodzą. Przygnębiające było to, co wydarzyło się później. Po śmierci stalinizmu większość marksistów spodziewała się renesansu bardziej humanitarnych form marksizmu. Socjaldemokraci wierzyli, że w końcu wygrali spór z rewolucyjną lewicą i spodziewali się pchnąć dawnych poddanych bloku sowieckiego do swojej „owczarni”; rozsądne oczekiwanie, ponieważ podczas ankiety większość mieszkańców Europy Środkowo-Wschodniej stwierdziła, że chce wzorować swoje nowe gospodarki na Szwecji. Zamiast tego, przeszli terapię szokową i najdzikszą formę nieograniczonego kapitalizmu. Pod każdym względem świat zdawał się zmierzać w stronę koszmarnego scenariusza. Romantyczny obraz partyzanckiego powstania, który w latach 60. zawładnął tak wieloma wyobraźniami, przeradzał się w rodzaj obscenicznej parodii. Już w latach 80. prawica, która od lat argumentowała, że partyzantki w miejscach takich jak Wietnam, Zimbabwe czy Salwador nie są spontanicznymi, ale wynikiem szatańskich planów stworzonych przez zagranicznych ideologów, zaczęła wprowadzać w życie własne teorie przy pomocy amerykańskich i południowoafrykańskich agencji wywiadowczych tworzących armie partyzanckie, takie jak contras lub RENAMO, by szczuć je na lewicowe reżimy. W tym samym czasie istniejące marksistowskie ruchy partyzanckie od Kolumbii po Angolę, które zaczynały jako pełne szlachetnej retoryki, skłaniały się do zostania królami bandytów lub armiami nihilistycznymi bez żadnego celu poza własnym buntem (te, które trzymały się starego ideału społecznej transformacji, jak Shining Path w Peru wydawały się jeszcze gorsze). Wszędzie ruchy wyzwoleńcze przekształcały się w okrutne wojny etniczne. Potem przyszła fala ludobójstwa, z których Rwanda i była Jugosławia były tylko najbardziej dramatyczne i widoczne.

Na kilkunastu zazębiających się płaszczyznach jednocześnie, wyłaniający się wzór wydawał się katastrofalny. Wydawało się, że będzie mniej więcej tak: na poziomie międzynarodowym kapitalizm przekształci się w siłę rewolucyjną. Porzuciwszy opiekuńczą wersję kapitalizmu, która faktycznie wygrała zimną wojnę, starzy Wojownicy Zimnej Wojny i ich korporacyjni sponsorzy domagali się czystej, wolnej od wszelkich ograniczeń, wolnorynkowej wersji, która nigdy nie istniała, i byli gotowi do spustoszenia wszystkich istniejących instytucjonalnych rozwiązań społecznych, aby to osiągnąć. Wszystko to wiązało się z pewnym rodzajem dziwnej inwersji. Standardowa linia prawicowa, przynajmniej od lat 90. XVIII wieku, zawsze głosiła, że rewolucyjne marzenia są niebezpieczne właśnie dlatego, że są utopijne: ignorowały prawdziwą złożoność życia społecznego, tradycji, autorytetu i ludzkiej natury, oraz marzyły o przekształceniu świata zgodnie z jakimś abstrakcyjnym ideałem. W latach 90. miejsca zostały całkowicie odwrócone. Lewica w dużej mierze porzuciła utopie (a im bardziej to robiła, tym bardziej się kurczyła i upadała), a mimo to prawica je podchwyciła. Wolnorynkowi „reformatorzy” z dnia na dzień zaczęli ogłaszać się rewolucjonistami – problem polegał na tym, że zrobili to jako najgorsi stalinowcy, zasadniczo mówiąc biednym na świecie, że nauka dowiodła, że istnieje tylko jeden sposób, by iść naprzód w historii, że jest to zrozumiałe przez naukowo wyszkoloną elitę i dlatego musieli się zamknąć i robić to, co im kazano, ponieważ nawet jeśli ich recepty mogą spowodować ogromne cierpienie, śmierć i migracje w teraźniejszości, w pewnym momencie w przyszłości (nie byli pewni kiedy) wszystko to doprowadzi do raju pokoju i dobrobytu. Fakt, że „nauka” przeszła z pozycji materializmu historycznego do ekonomii wolnorynkowej, był dość drobnym szczegółem; w każdym razie ułatwiało to wyjaśnienie, w jaki sposób byłym stalinowcom od Rumunii po Wietnam tak łatwo było po prostu zmienić kapelusz i ogłosić się neoliberałami. Tymczasem, gdy polityka dostosowania strukturalnego pozbawiła najbiedniejszych mieszkańców planety niewielkich zabezpieczeń społecznych, propaganda i manipulacje statystyczne stały się tak skuteczne, że większość Amerykanów głównego nurtu, którzy zwracali uwagę na takie sprawy, była przekonana, że warunki dla najbiedniejszych na świecie są rzeczywiście coraz lepsze, i to nie tylko w obszarach takich jak Azja Wschodnia, które w większości odmówiły przyjęcia neoliberalnej polityki.

Każde postępowe zwycięstwo wydawało być zagrożone lub odwrócone. W Republice Południowej Afryki pokolenia walk ostatecznie wyeliminowały rasowy apartheid; chwila szczęścia, oczywiście, ale w skali globalnej tworzył się niemal identyczny system, oparty na coraz bardziej zmilitaryzowanych granicach i reżimie migracji zarobkowej, gdzie dla uwięzionych w biednych krajach pobyt w bogatych, w większości białych krajach był uzależniony od posiadania dokumentów tożsamości i chęci pracy w zawodach, których sami mieszkańcy nie byli skłonni wykonywać. Feminizm był ograniczany. Wcześniejsze zwycięstwa w niewolniczych fabrykach, wobec pracy dzieci, a nawet niewolnictwem zostały zniszczone lub wręcz wykorzenione.

Wiele z problemów wynikało właśnie z klęski marzenia o rewolucji społecznej i tych utopijnych fantazji, które zawsze były konieczne, aby inspirować ludzi do pasji i poświęcenia, niezbędnych do rzeczywistej pracy na rzecz przemiany świata w kierunku większej wolności i większej równości. Mam tu na myśli autentyczny, żywy utopizm – ideę, że radykalne alternatywy są możliwe i że można zacząć je tworzyć w teraźniejszości – w przeciwieństwie do tego, co można by nazwać „utopizmem naukowym” idei, że rewolucjonista jest sprawcą nieuniknionego marszu historii, który tak łatwo i katastrofalnie przywłaszczyła sobie prawica. Mordowanie marzeń mogło prowadzić tylko do koszmarów. Uniemożliwiło to utworzenie centrum, z którego można by walczyć z najazdami (obecnie supernaładowanej, rewolucyjnej) prawicy. Partie socjaldemokratyczne w Europie, na przykład, zrodzone z reformistycznego szczepu marksizmu, wydawały się początkowo raczej zadowolone z upadku ich rewolucyjnych kuzynów – w końcu wygrały spór – dopóki nie zdały sobie sprawy, że ich własny urok i chęć angażowanie się kapitalistów, były prawie całkowicie oparte na ich zdolności do pozycjonowania się jako mniej groźna alternatywa. W niedługim czasie ustroje socjaldemokratyczne doświadczyły takiego moralnego i politycznego upadku, że nieliczni, którzy nadal byli u władzy, zostali zredukowani do roli agentów demontażu państw opiekuńczych, które pierwotnie stworzyli. Działająca lewica w krajach uprzemysłowionych stawała się coraz bardziej reakcyjna, zdolna mobilizować pasje tylko do obrony rzeczy, które już istniały – warstwy ozonowej, programów akcji afirmatywnej, drzew – i to coraz bardziej nieefektywnie. Gdzie indziej wydawało się, że prawie całkowicie się załamała.

Potem w końcu nastąpiła „globalizacja”.

Jak niedawno przypomniała nam Anna Tsing (2002), to ciekawa historia. Pojęcie naprawdę zaczynało jako postępowe. To była silniejsza wersja internacjonalizmu: poczucie, że wszyscy ludzie są nie tylko braćmi, ale że jesteśmy wspólnymi opiekunami jednej, kruchej planety – idea zawarta w fotografiach Ziemi zrobionych z kosmosu przez astronautów w latach sześćdziesiątych. Retoryka globalizacji z lat 90. nic z tego nie zawierała. Zasadniczo opierała się na dwóch nogach: po pierwsze, telekomunikacja, a zwłaszcza Internet, niszczyły odległość i umożliwiały natychmiastowy kontakt między dowolną częścią planety; po drugie, upadek żelaznej kurtyny i inne bariery w handlu jednocześnie tworzyły jednolity, zunifikowany rynek globalny, którego mechanizmy finansowe mogłyby następnie działać za pośrednictwem tych samych natychmiastowych środków elektronicznych. Głównie chodziło tylko o siłę kapitału finansowego. Jednak retoryce towarzyszyła zwykle seria bardzo szerokich uogólnień: że nie tylko pieniądze, ale produkty, idee i ludzie „przepływali” jak nigdy dotąd, gospodarki narodowe nie mogły już marzyć o byciu autonomicznymi; stare ideologie nacjonalistyczne, a nawet granice państwowe, stawały się coraz bardziej nieistotne i tak dalej. Wszystko to zostało przedstawione jako coś, co dzieje się samo z siebie. Zaawansowane technologie sprawiły, że ludzie coraz bardziej się ze sobą kontaktowali: jedynym możliwym językiem, w jakim mogli się ze sobą kontaktować, był handel – ponieważ kapitalizm był przecież zakorzeniony w ludzkiej naturze.

Dla kogokolwiek, kto naprawdę uważał, oczywiście, rzeczywistość była odmienna. Granice nie były zacierane, ale wzmacniane. Ubogie populacje nadal były zamykane w swoich krajach pochodzenia (w których istniejące świadczenia socjalne były szybko wycofywane). „Globalizacja” odnosiła się jedynie do zdolności kapitału finansowego do przeskakiwania według własnego uznania i wykorzystywania tego faktu. Przede wszystkim jednak okres „globalizacji” – lub neoliberalizmu, jak zaczęto go nazywać wszędzie poza Ameryką – był świadkiem stworzenia pierwszego w historii ludzkości prawdziwie planetarnego systemu biurokratycznego.

Z perspektywy czasu wyobrażam sobie, że tak będą postrzegane ostatnie lata XX wieku. ONZ istniała oczywiście od połowy stulecia, ale ONZ nigdy nie opierała się na niczym więcej niż autorytet moralny. To, co teraz budowano, to był system z zębami. Na szczycie znajdowali się finansiści – bankierzy, handlarze walutami, właściciele funduszy hedgingowych i tym podobni – wszyscy połączeni elektronicznie. Powstały gigantyczne, zorganizowane biurokratycznie korporacje transnarodowe, które w tym okresie wchłaniały i konsolidowały dosłownie miliony wcześniej niezależnych przedsiębiorstw. Powstały organizacje biurokratyczne zajmujący się globalnym handlem – International Monetary Fund (IMF – Międzynarodowy Fundusz Walutowy – IMF), Bank Światowy, World Trade Organization (WTO – Światowa Organizacja Handlu ) i tak dalej, ale także instytucje takie jak Rezerwa Federalna USA, organizacje traktatowe, takie jak Unia Europejska (UE) czy Północnoamerykańska Umowa o Wolnym Handlu (NAFTA), których główną rolą wydawała się ochrona interesów dwóch pierwszych. i wreszcie, powstały różne poziomy organizacji pozarządowych, których rola, od udzielania kredytów na farmy po zaszczepianie niemowląt lub dostarczanie żywności w czasie głodu, coraz częściej polegała na świadczeniu usług, które kiedyś oczekiwano od państw, ale które teraz zostały skutecznie zakazane przez IMF. Godne uwagi jest to, że osiągnięto to poprzez ideologię radykalnego indywidualizmu: przede wszystkim szerokie odrzucenie roszczeń wspólnoty, a w szczególności wspólnoty politycznej. Wszyscy mieliśmy być racjonalnymi jednostkami na rynku, dążącymi do nabywania dóbr. Jeżeli byliśmy różni, miała to być kwestia osobistej samorealizacji poprzez konsumpcję, ponieważ z kolei konsumpcja miała w dużej mierze polegać na tworzeniu i wyrażaniu tożsamości. Wtedy, oczywiście, można by powiedzieć, że tożsamość kręciła się w miejscu: skoro zakładano, że wszystkie kwestie polityczne i ekonomiczne zostały skutecznie rozwiązane (historia pod tym względem się skończyła), polityka tożsamościowa stała się niemal jedyną polityką, którą można uznać za uprawnioną.

Wtedy historia znów zaczęła się toczyć

Wszystko to sprawia, że łatwo zrozumieć, dlaczego bunt Zapatystów – który rozpoczął się 1 stycznia 1994 roku, w dniu wejścia w życie Północnoamerykańskiego Układu Wolnego Handlu (NAFTA) – stanowił punkt zwrotny. Zapatystom, z ich odrzuceniem staromodnej partyzanckiej strategii przejmowania kontroli nad państwem poprzez walkę zbrojną, z ich wezwaniem do stworzenia autonomicznych, demokratycznych, samorządnych społeczności, w sojuszu z globalną siecią podobnie myślących demokratycznych rewolucjonistów, udało się skrystalizować, często pięknym poetyckim językiem, wszystkie szczepy sprzeciwu, które w poprzednich latach powoli się zlewały. Jak członkowie kolektywu Midnight Notes zaczęli słusznie wskazywać nawet w tamtym czasie, sprzeciw wobec narzuconej przez IMF polityki dostosowania strukturalnego (niezależnie od tego, czy przybiera ona formę kampanii na rzecz praw rdzennych mieszkańców Ameryki Łacińskiej, afrykańskie zamieszki związane z żywnością czy indonezyjskie ruchy islamistyczne) prawie zawsze opierały się na moralnej obronie jakiegoś zbiorowego zasobu: prawa do traktowania ziemi, żywności, paliw kopalnych, a nawet kultury nie jako towaru rynkowego, ale jako wspólnego dobra administrowana przez jakąś formę wspólnoty moralnej – nawet jeśli w coraz mniejszej liczbie przypadków państwo narodowe było postrzegane jako właściwy strażnik takich praw lub ram danej wspólnoty moralnej. Niemal zawsze ich cele były postawione zarówno lokalnie, jak i w skali planetarnej. Zapatyści, z ich zręczną umiejętnością wykorzystywania pojawiających się globalnych technologii komunikacyjnych do mobilizowania międzynarodowych sieci do obrony własnych autonomicznych enklaw w Lacandon Rain Forest, byli nie tylko idealnym symbolem, udało im się wyrazić to, co się wydarzało, poprzez nowe podejście do samej idei rewolucji.

W związku z tym to Zapatyści, wraz ze swoimi dwoma międzynarodowymi encuentros „Za Ludzkość i Przeciw Neoliberalizmowi”, zaczęli kłaść fundamenty pod ruch, który stał się znany jako ruch „antyglobalistyczny” Otóż ten termin, jak już wielokrotnie mówiłem, jest trochę mylący. To był w zasadzie wynalazek mediów. Najbardziej dynamiczne i najważniejsze elementy ruchu zawsze postrzegały go jako dążenie do autentycznej, demokratycznej formy globalizacji; przynajmniej powrót do tego rodzaju świadomości planetarnej, z której pojęcie to wyłoniło się po raz pierwszy. W przypadku anarchistów, autonomistów i innych radykalnych grup oznaczało to całkowite zatarcie wszystkich międzynarodowych granic. To, co wyłoniło się z encuentros Zapatystów, było luźno zorganizowaną siecią planetarną zwaną Globalną Akcją Ludów (PGA), której jednym z celów było ponowne umieszczenie akcji bezpośredniej bez użycia przemocy na arenie światowej jako siły prowadzącej do globalnej rewolucji.Z PGA był ważny przede wszystkim dlatego, że wyraźnie odrzucał udział partii politycznych lub jakiejkolwiek grupy, której celem było wejście do rządu. To z kolei PGA wydało pierwsze „wezwania do akcji”, które ostatecznie zakończyły się akcjami w Seattle w listopadzie 1999 roku. Zamiast próbować samemu opowiedzieć tę historię – będzie ona opowiadana wiele razy, na różne sposoby w trakcie książki – pozwólcie, że zamiast tego przedstawię czytelnikowi oś czasu zawierającą tylko najważniejsze wydarzenia. Poniżej znajduje się prosty opis, który odzwierciedla perspektywę bardzo północnoamerykańską, ale czytający mogą uznać za przydatne konsultowanie się od czasu do czasu podczas czytania tej pracy:

1 stycznia 1994 roku Wchodzi w życie Północnoamerykańska Umowa o Wolnym Handlu (NAFTA – North American Free Trade Agreement). Powstanie EZLN (lub Ejército Zapatista de Liberación Nacional, lub Zapatistas) w Chiapas rozpoczyna się niespodziewaną ofensywą militarną, która na krótko prowadzi do zajęcia stolicy stanu Chiapas, San Christobal de las Casas. Zapatyści jednak szybko przekształcają się z siły ofensywnej w defensywną, tworząc szereg samorządnych wspólnot autonomicznych, poszukując międzynarodowych sojuszników i propagując politykę akcji bezpośredniej, demokratycznych eksperymentów i nowego podejścia do rewolucji, które są zbieżne z tradycją anarchistyczną odrzucającą tradycyjne próby transformacji poprzez przejęcie władzy państwowej.

Sierpień 1997 roku Drugie zapatystowskie „International Encuentro For Humanity and Against Neoliberalism” w Hiszpanii kończy się wezwaniem do stworzenia międzynarodowej sieci, która ostatecznie będzie znana (w języku angielskim) jako Peoples’ Global Action (PGA). Poza samymi Zapatystami rdzeń PGA składa się początkowo z brazylijskiego Ruchu Rolników Bezrolnych (MST), Indyjskiego Stowarzyszenia Rolników Stanowych Karnataka (KRRS, masowego ruchu Gandhyjskiego), anarchistycznych lub zainspirowanych grup, w tym Ya Basta! we Włoszech i Reclaim the Streets w Wielkiej Brytanii oraz różnych ruchów tubylczych i agrarnych, oraz radykalnych związków zawodowych.

18 czerwca 1999 roku „J18”, pierwszy masowy sponsorowany przez PGA globalny dzień akcji, znany na przemian jako „Globalny Dzień Akcji Przeciwko Centrom Finansowym” lub „Karnawał Przeciw Kapitalizmowi”, zbiegający się ze spotkaniami G8 przywódców głównych potęg przemysłowych, ze skoordynowanymi działania w ponad stu miastach na całym świecie od Australii po Zimbabwe. W Ameryce organizowanych jest kilka demonstracji, głównie pod szyldem nowych amerykańskich wersji Reclaim the Streets.

30 listopada 1999 roku Akcje „N30” przeciwko spotkaniom ministerialnym WTO w Seattle, kolejny międzynarodowy dzień akcji zaproponowany przez PGA. Akcja jest od dawna planowana, ale jest całkowitym zaskoczeniem dla mediów głównego nurtu, które postrzegają ją jako narodziny ruchu. Seattle było świadkiem ostrych podziałów co do taktyki między pokojowymi demonstrantami przeprowadzającymi blokady i blokady hotelu, w którym odbywa się ministerstwo, zorganizowane przez nowo utworzoną Sieć Akcji Bezpośrednich (DAN), a uczestnikami mniejszego „Czarnego Bloku”, składającego się głównie z anarchistów i radykalnych ekologów, którzy mają bardziej bojową interpretację niestosowania przemocy i którzy po tym, jak policja zaczyna atakować blokujących, rozpoczynają kampanię ukierunkowanego niszczenia mienia przeciwko symbolom korporacyjnej władzy (głównie okien) w centrum miasta. Pierwszego dnia spotkania były właściwie zamykane, a negocjacje zakończyły się fiaskiem. Kolejne dni to masowe represje, których kulminacją było ogłoszenie stanu wojennego i wezwanie Gwardii Narodowej. Miesiące bezpośrednio po Seattle wypełnione były wybuchem nowych organizacji i aktywności oraz tworzeniem autonomicznych oddziałów DAN w miastach w całych Stanach Zjednoczonych, a nawet w Kanadzie.

16 kwietnia 2000 roku Akcje „A16” przeciwko posiedzeniom Banku Światowego i IMF w Waszyngtonie. Chociaż nie jest tak udana taktycznie jak w Seattle (spotkania nie są przerwane), A16 wyznacza początek zbliżenia między organizatorami DAN a autonomicznym Rewolucyjnym Blokiem Antykapitalistycznym (RACB) – Czarnym Blokiem zebranym na tę okazję – z RACB powstrzymującym się od niszczenia własności, a zamiast tego zapewnianiem wsparcia dla demonstrantów i tych, którzy zostali aresztowani.

1 sierpnia 2000 roku Działania „R2K” przeciwko Konwencji Republikańskiej w Filadelfii. W połączeniu z akcjami D2K przeciwko Konwencji Demokratycznej w Los Angeles, są one wspólnie znane wśród aktywistów jako R2D2. Podczas gdy LA DAN odrzuca szeroko zakrojoną akcję bezpośrednią na rzecz strategii marszów w sojuszu z grupami społeczności, akcje w Filadelfii, organizowane są przede wszystkim przez DAN w Nowym Jorku, Filadelfii i DC, co oznaczało dalszą integrację Czarnych Bloków i blokad z „Rewolucyjnym Blokiem Antyautorytarnym”, co w tym przypadku stanowiło dywersję, aby odciągnąć policję od blokad. Filadelfia jest również naznaczona próbą stworzenia sojuszy między w większości białymi DAN a radykalnymi ludźmi z kolorowych organizacji, z mieszanym sukcesem. Patrząc wstecz, jest to postrzegane jako punkt, w którym strategia lockdown/blokad w dużej mierze dobiegła końca,

26 września 2000 roku Działania „S26” przeciwko spotkaniom IMF/Banku Światowego w Pradze, Czechy. To pierwsza duża i dramatyczna akcja w Europie po Seattle. Podobnie jak w przypadku wielu działań europejskich, poziom bojowości był znacznie wyższy niż w USA. W akcjach widać zaciekłe starcia między anarchistami Czarnego Bloku a policją, pierwsze pojawienie się świątecznego „Różowego Bloku” i pierwszy międzynarodowy debiut włoskiej taktyki „białych kombinezonów” („Tute Bianche”, zorganizowanej przez włoskie Ya Basta!), rodzaj komicznej udawanej armii aktywistów w hełmach, ochraniaczach, tarczach i często nadmuchiwanych dętkach, którzy próbują szturmować linie policyjne uzbrojonych m.in. w balony i pistolety na wodę.

20 stycznia 2001 roku Protesty „J20” podczas inauguracji Busha, drugi co do wielkości protest inauguracyjny w historii Ameryki, choć nie przyciągnęły prawie żadnej uwagi mediów głównego nurtu. Większość członków NYC DAN w końcu dołącza do innego Rewolucyjnego Bloku Antyautorytarnego. Czarnemu Blokowi udaje się przebić przez policyjne barykady i tymczasowo zająć Pomnik Marynarki Wojennej, wywieszając czarną flagę i blokując trasę parady oraz procesję Busha na jakiś czas, zanim w końcu zostają wypchnięci przez tajne służby i policję.

25-30 stycznia 2001 roku Pierwsze Światowe Forum Społeczne (WSF) odbywa się w Porto Alegre w Brazylii. Pierwotnie pomyślane jako radykalna alternatywa dla Światowego Forum Ekonomicznego (WEF) – rodzaj spotkania towarzyskiego i sesji networkingowej dla globalnych urzędników i biurokratów, zwykle odbywającej się w Davos w Szwajcarii – WSF szybko staje się intelektualnym centrum globalnego ruchu przeciwko neoliberalizmowi, z tysiącami różnych organizacji i osób biorących udział w setkach sesji.

20-22 kwietnia 2001 roku Działania przeciwko „szczytowi Ameryk”, negocjacjom w sprawie paktu o strefie wolnego handlu obu Ameryk (FTAA) w mieście Quebec w Kanadzie. To pierwsza akcja, w której władze organizują swoją strategię wokół budowy dużego ogrodzenia („muru” wokół części miasta, w której ma się odbyć szczyt. Akcje, organizowane głównie przez montrealską Convergence des Luttes Anti-Capitalistes, czyli CLAC, mają na celu głównie ataki na sam mur, jako symbol sprzeczności neoliberalizmu.

19-21 lipca 2001 roku Kilkaset tysięcy protestujących gromadzi się w Genui we Włoszech na spotkaniach G8 przywódców krajów uprzemysłowionych. Ponownie stosuje się strategię muru, a włoska policja, która tradycyjnie była stosunkowo tolerancyjna wobec ogólnej taktyki białych, tym razem przyjmuje strategię ekstremalnych represji, odmawiając wszelkich kontaktów z przywódcami protestów i stosując systematyczną strategię zachęcania faszystów i prowokatorów do zapewnienia wymówki, by atakować, aresztować, a następnie systematycznie maltretować, a nawet torturować aktywistów. Genua jest postrzegana jako znak represji w Europie i powoduje, że europejskie grupy walczą o sformułowanie nowej strategii.

11 września 2001 roku Ataki na Pentagon i World Trade Center. Anarchiści w Nowym Jorku są jednymi z pierwszych, którzy mobilizują się przeciwko nadchodzącej wojnie, z marszami, których kulminacją jest marsz sześciu tysięcy ludzi na Times Square miesiąc po wydarzeniu. Zostały one prawie całkowicie ignorowane w mediach głównego nurtu. Działania planowane na nadchodzące spotkania Banku Światowego/IMF w Waszyngtonie są radykalnie ograniczone, ponieważ ruch jest zmuszony do ponownego rozważenia ogólnego strategicznego kierunku.

3-4 lutego 2002 roku Protesty Światowego Forum Ekonomicznego w Nowym Jorku. Bezpośrednio po 9/11, WEF ogłasza, że w tym roku przeniesie się z Davos (gdzie stało się obiektem częstych oblężeń aktywistów) do Waldorf Astoria w Nowym Jorku „jako akt solidarności”. Anarchiści w NYC DAN i nowo utworzonej NYC Anti-Capitalist Convergence (ACC) są zmuszeni do podjęcia akcji w ciągu kilku miesięcy, porzuceni przez prawie wszystkich ich zwykłych sojuszników z organizacji pozarządowych i Partii Pracy. Akcja jest prowadzona pomyślnie i bez użycia przemocy, ale spotkała się z masowym zastraszaniem przez policję i setkami aresztowań. Stres 9/11 i przymus stworzenia narodowej mobilizacji z niczego w tak krótkim czasie, powodują niekończące się napięcia na scenie nowojorskiej i ostatecznie prowadzą do upadku i ostatecznego rozwiązania DAN w ciągu następnego roku.

10-14 września 2003 roku Spotkanie ministerialne WTO w Cancún w Meksyku. Masowe akcje meksykańskich i globalnych aktywistów – w tym dramatyczne samobójstwo rolnika z Korei Południowej – kończą się ostatecznym zablokowaniem procesu WTO.

17-21 listopada 2003 roku Negocjacje FTAA w Miami, które spotkały się z pierwszą prawdziwie zakrojoną na dużą skalę mobilizacją narodową w USA od 9/11. Spotkania te to również pierwsze zastosowanie w USA nowej polityki masowych ataków wyprzedzających i ekstremalnej przemocy policji wobec protestujących – podejście, które staje się znany jako „model Miami” po tym, jak Homeland Security ogłasza go jako sposób na radzenie sobie z takimi działaniami w przyszłości. Z drugiej strony negocjacje w sprawie wolnego handlu spełzły na niczym, wyznaczając ostateczny koniec procesu FTAA.

Zakończę tutaj nie dlatego, że Miami reprezentuje koniec czegokolwiek (chociaż niektórzy twierdzą, że oznacza to koniec jednego cyklu przynajmniej ruchu północnoamerykańskiego), ale raczej dlatego, że oznacza koniec okresu opisanego w tej książce. 11 września i „wojna z terroryzmem” z pewnością stworzyły dramatycznie nowy klimat w Stanach Zjednoczonych, ale jego skutki w innych miejscach były mniej głębokie i z pewnością mniej trwałe. W innych częściach świata represje nigdy nie były tak dotkliwe i większości udało się uniknąć fali ksenofobii i militarystycznego nacjonalizmu, które wyrządziły tyle szkód w USA. Pod wieloma względami Ruch zaczął wchodzić na nową i szerszą scenę, szczególnie w Ameryce Łacińskiej, wraz z falą okupacji fabryk i lokalnych zgromadzeń w Argentynie, lub niegdysiejszych organizatorów PGA, takich jak Evo Morales, którzy faktycznie doszli do władzy w Boliwii, oraz wydarzeniami w Atenco, Oaxaca i innych częściach samego Meksyku. Nie chcę uogólniać ani przewidywać: w chwilach prawdziwych zmian historia robi głupców ze wszystkich, którzy próbują. Jednak przynajmniej powtórzę to, co powiedziałem wcześniej (por. Graeber 2002; Graeber i Grubacic 2004): że anarchizm jako filozofia polityczna oraz anarchistyczne idee i imperatywy stają się coraz ważniejsze na całym świecie. Powszechnie zrozumiano, że epoka rewolucji bynajmniej się nie skończyła, ale rewolucja w XXI wieku przybierze coraz bardziej nieznane formy. Przede wszystkim mam nadzieję, że ta książka będzie źródłem informacji dla tych, którzy chcą pomyśleć o poszerzeniu swojego wyczucia możliwości politycznych, dla każdego, kto jest ciekawy, jakie nowe kierunki mogą obrać radykalne myślenie i działania.

Podziękowania

Trudno jest napisać podziękowania dla książki takiej jak ta. Nikt nie chce nikogo specjalnie wyróżniać, bojąc się sugestii, że ktoś może być mniej godny. Jednak mogę zacząć od uhonorowania miłości i wsparcia moich przyjaciół i rodziny oraz moich zwolenników w Yale podczas niefortunnych wydarzeń, które miały miejsce, do pewnego stopnia, w wyniku tych badań, na których opiera się ta książka. Okres, w którym prowadziłem badania, a następnie pisałem tę książkę, był niemal nieustannym stresem i osobistą tragedią: naznaczony był przedłużającą się chorobą i ostateczną śmiercią zarówno mojego brata, jak i mojej matki, a wszystko to w kontekście konieczności radzenia sobie z niekończącymi się, dziwacznymi kampaniami tych starszych członków Wydziału w Yale, którzy najwyraźniej postanowili wypędzić mnie wszelkimi niezbędnymi środkami. Nie będę wchodzić w szczegóły, ale chciałbym przede wszystkim podziękować moim kolegom z Yale, którzy zapewnili mi wsparcie i poczucie wspólnoty, dzięki którym to miejsce stało się do zniesienia: Jennifer Bair, Bernard Bate, Richard Burger, Kamari Clarke, Hal Conklin, Michael Denning, Saroja Dorairajoo, Ilana Gershon, Paul Gilroy, Thomas Blum Hansen, Natalie Jerimijenko, Bun Lai, Enrique Mayer, Sam Messer, Marilda Menezes, John Middleton, Karen Phillips, Dhooleka Raj, Iman Saca, Lidia Santos, Jim Scott, Mary Smith, John Szwed, Thomas Tartaron, Frederic Vandenberge, Immanuel Wallerstein, David Watts i Eric Worby, żeby wymienić tylko kilkoro. Przyjaciele i koleżanki spoza Yale, którzy udzielili mi pomocy i zachęty w tym projekcie, są zbyt liczni, by ich wymienić. Chciałbym również być w stanie podziękować imiennie wszystkim, tym którzy mnie poparli, gdy Wydział przegłosował zakończenie mojego kontraktu, ale byłoby to niemożliwe. Prawie pięć tysięcy osób podpisało petycje stworzone przez studentów Yale; kilka Wydziałów (Chicago, Sussex, Glasgow, Manchester) i organizacje, od Global Studies Association po Kanadyjski Związek Pracowników Pocztowych, napisało zbiorowe listy do Wydziału, żądając wyjaśnień (oczywiście nie otrzymały żadnego), podobnie jak zażądał takich wyjaśnień niekończący się strumień indywidualnych uczonych. Przede wszystkim chcę podziękować studentom z Yale i znowu ta lista nie jest w żadnym wypadku wyczerpująca – i mocno skoncentrowana na tych, których poznałem w ciągu ostatnich kilku lat w Yale – ale oni zawsze byli moją największą inspiracją: Mahomet Ikraam Abdu-Noor, Ahmed Afzal, Colleen Asper, Ping-Ann Ado, Omolade Adunbi, Nikhil Anand, Caitlin Barrett, Kalanit Baumhauft, Ben Begleiter, Nina Bhatt, Rebecca Bohrman, Sheridan Booker, Devika Bordia, Lisa Allette Brooks, Elizabeth Busbee, Lucia Cantero, David Carston-Knowles, Durba Chattaraj, Linda Chhay, Kate Clancey, Robert Clark, Seth Curley, Anthony Dalton, Amelia Frank-Vitale, Antonios Finitsis, Thomas Frampton, Emily Friedrichs, Ajay Gandhi, Vladimir Gil, Josh Gordon, Jessica Gussberg, Annie Harper, Joseph Hill, Emily Hitch, Jennifer Jackson, Nazima Kadir, Kristin Kajdzik, Csilla Kalocsai, Brenda Kondo, Adrian LeCesne, Moon-Hee Lee, Kat Lo, Molly Margaretten, Andrew Mathews, Madeleine Meek, Christina Moon, Yancey Orr, Simon Moshenberg, Jason Nesbitt, Nana Okura, Juan Orrantia, Jonathan Padwe, Richard Payne, Anne Rademacher, Mieka Ritsema, Elliot Robson, Phoebe Rounds, Arian Schulze, Colin Smith, Olga Sooudi, Sarah Stillman, Will Tanzman, Jordan Treviño, Karen Warner, Kristina Weaver, i Tiantian Zhang.

Wymienienie moich przyjaciół-aktywistów stwarza jeszcze dziwniejszy problem: bardzo trudno jest określić, do kogo właściwie mogę się odwołać po imieniu – to znaczy tych, których legalne imiona faktycznie znam. Wymienię tylko kilkoro, głównie dlatego, że wiem, że nie mieliby nic przeciwko: Majeed Balavandi, Autumn Brown, Ayca Cubukcu, Crystal Dubois, Mike Duncan, Todd Eaton, Neala Byrne, Beka Economopolos, Stefan Christoff, Shawn Ewald, Heather Gautney, Andrej Grubacic, Harry Halpin, Eric Laursen, Bob Lederer, Brooke Lehman, Yvonne Liu, Daniel McGowan, Michael Menser, Dyan Neary, Ana Nogueira, Priya Reddy, Ramor Ryan, Mac Scott, Danielle Leah Sered, Ben Pasterz, Stephven Shukaitis, Marina Sitrin, John Tarleton, Lesley Julia Wood. Wszyscy w nowojorskim DAN i ACC; wszyscy w IWW i nowo założonej SDS; każdy, kto przeglądał szkice lub ich fragmenty, by wskazać na niezliczone punkty, w których się pomyliłem; tak naprawdę każdy, kogo nazwisko pojawia się w tym tekście, zasługuje na podziękowania i wiele więcej. To są ludzie, którzy dali mi nowe poczucie nadziei dla planety, w okresie, który inaczej byłby najgorszym okresem mojego życia. Mam dla nich tylko miłość.

Oczywiście jest kilka osób, które muszę szczególnie wyróżnić: przede wszystkim Lauren Leve, Eric Graeber, Ruth Graeber, Andrej Grubacic, Nhu Le i Stuart Rockefeller. Chciałbym podziękować mojemu redaktorowi Charlesowi Weiglowi i wszystkim innym w AK Press.

Rozpocząłem ten projekt, mając niewiele więcej niż siebie i optymizm. Dążyłem do końca z rosnącym zrozumieniem, że bez względu na to, jak ponure i jak niebezpieczne są niektóre miejsca, przez które trzeba przejść, życie jako buntownik – ciągle świadomy możliwości rewolucyjnej transformacji i wśród tych, którzy o tym marzą – to z pewnością najlepszy sposób, w jaki można żyć.

Wstęp

Zaczynasz od wściekłości, przechodzisz do głupich fantazji…

– Więc – mówi Jaggi. – Mam pomysł na to, w jaki sposób Ya Basta! może przyczynić się do akcji w Quebec City. Prasa kanadyjska wciąż przedstawia to jako rodzaj inwazji obcych. Tysiące amerykańskich anarchistów zamierza najechać Kanadę, aby zakłócić szczyt. Prasa Québécu robi to samo: tym razem to angielska inwazja. Więc moim pomysłem jest to, żebyśmy się tym zabawili. Odtworzymy bitwę o Quebec.

Zdziwione spojrzenia Amerykanów przy stole.

– To była bitwa w 1759, w której Brytyjczycy w pierwszej kolejności podbili miasto. Zaskoczyli francuski garnizon, wspinając się po tych klifach na zachód od Równin Abrahama, w pobliżu starego fortu. Zatem oto mój pomysł. Możecie się przebrać w stroje Ya Basta! i wspiąć się dokładnie na ten sam klif, z wyjątkiem, nie, chwila, posłuchajcie! Ta część jest ważna, na ochraniaczach i kombinezonach chemicznych będziecie nosić koszulki hokejowe Québec Nordiques.

– Chcesz, żebyśmy wspięli się na urwisko? – zapytał Moose.

– Aha.

– A jak wysoki jest dokładnie ten klif?

– Och, nie wiem, 60 metrów. Co to jest, jakieś 180 stóp?

– Więc chcesz, żebyśmy wspięli się na sześćdziesięciometrowy klif w rękawiczkach, hełmach, maskach przeciwgazowych i osłonach z gumy piankowej? – Moose zachowywał się tak, jakby Jaggi rzeczywiście traktował sprawę poważnie.

– Pomyśl o tym w tak: kaski i ochraniacze byłyby bardzo pomocne, jeśli w ogóle spadniesz. Prawdopodobnie dlatego, że przypuszczalnie klify będą bronione.

– Och, świetnie. – Moose – Więc teraz wspinamy się na sześćdziesięciometrowy klif z gliniarzami na szczycie.

– Och, daj spokój, prawdopodobnie wszyscy zostaniecie natychmiast aresztowani tylko za noszenie tych kombinezonów. Równie dobrze możesz najpierw coś najpierw zrobić. A symbolika byłaby idealna.

– Nie chcę być tak pesymistą – mówię. – Wyobraźmy sobie, że niektórzy z nas się przedostają. Wspinamy się po klifach. Nagle jesteśmy w strefie bezpieczeństwa…

– Cóż, właściwie nie – mówi Jaggi, spoglądając na mapę miasta. Mapa miasta jest narysowana pisakiem na dużej rozłożonej serwetce, na stole cukierni w nowojorskiej Małej Italii, otoczona różnymi solniczkami i cukiernicami używanymi do reprezentowania wyimaginowanych działaczy i jednostek policji, wszystkie otoczone przez puste butelki po piwie i resztki ciasta czekoladowego. Wokół stołu tłoczy się sześciu aktywistów, trzech Kanadyjczyków, trzech przedstawicieli nowojorskiej kolektywu Ya Basta! – wszystko, co zostało z tego, co zaczęło się jako znacznie większa grupa. – Zakładamy, że ogrodzenie faktycznie będzie również biegło wokół krawędzi klifu.

Jaggi krótko naradza się z dwoma przyjaciółmi z Quebecu, którzy przytakują. Jedna, Nicole, dodaje kolejną linię do mapy, aby to uwydatnić.

– Masz na myśli, że przeskoczyliśmy przez klify i nadal musimy przejść przez Mur? – ktoś pyta.

– Och, daj spokój – mówi Jaggi. – Jeśli możesz wspiąć się na sześćdziesięciometrowy klif, trzymetrowe ogrodzeniem z siatki będzie problemem?

– Dobrze, jesteśmy w środku. – Nalegam na mój scenariusz. – Pięćdziesięciu aktywistów w żółtych kombinezonach chemicznych, i co to było, w koszulkach hokejowych jakiejś drużyny Québec?, przedostało się przez mur. Jesteśmy wewnątrz strefy bezpieczeństwa. Odwróciliśmy inwazję brytyjską. Co teraz robimy? Zajmujemy cytadelę? Przedstawiamy petycję?

– Właściwie to byłoby naprawdę zabawne – mówi jeden z Yabbów. – Walczymy w górę klifów obok dwóch tysięcy gliniarzy z prewencji, przechodzimy przez mur, a potem, kiedy tam dotrzemy, po prostu składamy petycję.

– Do kogo?

– Oczywiście do Busha.

– Skąd wiemy, gdzie będzie Bush? – pyta ktoś inny.

– Zatrzyma się w hotelu Concord – mówi jeden z anarchistów z Quebecu. – Łatwo będzie znaleźć; można go zobaczyć niemal z każdego miejsca w mieście. Teraz szczególnie łatwo – uśmiecha się. – Wystarczy poszukać budynku z pociskami ziemia-powietrze na dachu.

– Plus około dziesięciu tysięcy snajperów i tajnych służb, prawdopodobnie z niekończącym się zaawansowanym technologicznie sprzętem inwigilacyjnym…

– …co z kolei zostanie zakłócone przez naszą ogromną flotę zdalnie sterowanych modeli samolotów…

Rozmowa rzeczywiście poważnie degenerowała się przez co najmniej pół godziny.

Zaczęło się dość poważnie, jako jedna z tych trzygodzinnych maratonowych rozmów o wszystkim. Kanadyjczycy byli w mieście w ramach objazdowej trasy aktywistów, zorganizowanej przez CLAC, grupę anarchistyczną z Montrealu, której francuski akronim oznaczał Convergence des Luttes Anti-Capitalistes, czyli „Konwergencja Walk Antykapitalistycznych”. Był początek marca 2001 roku. Jechali w trasę, aby mobilizować się przeciwko Szczytowi Ameryk, który miał się odbyć 20 kwietnia w Quebec City, w którym miały uczestniczyć wszystkie głowy państwa na półkuli zachodniej (z wyjątkiem Kuby). Na wydarzeniu miało odbyć się podpisanie wstępnego projektu ustawy o strefie wolnego handlu obu Ameryk, będącej zasadniczo próbą rozszerzenia NAFTA na całą półkulę. Wysiłki te, wspierane przez Stany Zjednoczone, zostały w rzeczywistości ostatecznie udaremnione, a ludzie w tej cukierni, choć może się to wydawać nieprawdopodobne, odegrali znaczącą rolę w udaremnieniu. Jednak to trochę inna historia, a mimo to skaczę do przodu. W każdym razie rozmowa zaczęła się w meksykańskiej restauracji Tres Aztecas na Lower East Side, gdzie kilku aktywistów z nowojorskiej sieci akcji Direct Action Network zabrało gości – Jaggi z Montrealu i spokojniejszą francuskojęzyczną parę z samego Quebecu – na obiad. Właściwie dwoje z nowojorskich członków DAN było Kanadyjczykami: para o imieniu Mac i Lesley, pochodząca z Toronto, obecnie mieszkająca w Nowym Jorku. Ona była studentką socjologii na Columbii, on obecnie pracował jako malarz pokojowy i wolontariusz dla National Lawyers Guild. Większość pozostałych była również częścią NYC Ya Basta! kolektywu. Była to nowo utworzona grupa zainspirowana inną o tej samej nazwie we Włoszech, której nazwa wzięła się od hasła (które znaczy „Już dość!” rozsławionego przez zapatystowskich rebeliantów w Chiapas, którzy z kolei rozpoczęli swoje powstanie 1 stycznia 1994 roku, w dniu, w którym NAFTA po raz pierwszy weszła w życie.

W kręgach aktywistów tego roku Ya Basta! miała coś z jakości Next Big Thing. Prawdopodobnie wynikało to przede wszystkim z ich spektakularnie innowacyjnej taktyki: członkowie grupy słynęli z okrywania się wszelkiego rodzaju wyszukanymi ochraniaczami, wykonanymi ze wszystkiego, od arkuszy gumy piankowej po gumowe urządzenia wypornościowe w kształcie kaczki, łącząc je z hełmami i plastikowymi osłonami, więc wyglądało się jak jakiś futurystyczny grecki hoplita, a całość wieńczono maskami przeciwgazowymi i białymi kombinezonami ochronnymi. Pomysł polegał na tym, przy takim ubiorze, że stosunkowo niewiele gliniarzy może zrobić coś, aby naprawdę cię skrzywdzić. Oczywiście jesteś tak niezdarny, że prawdopodobnie nie możesz zrobić zbyt wiele, aby zranić kogoś innego; ale o to właśnie chodzi. Przedstawiciele twierdzą, że taktyka ta jest zakorzeniona w nowej filozofii obywatelskiego nieposłuszeństwa. Tam, gdzie staromodne, masochistyczne podejście Gandhiego zachęca aktywistów do wykazania gotowości do pobicia przez policję na znak wyższości moralnej, „białe kombinezony” proponowały etos ochrony: o ile odmawiasz krzywdzenia innych, całkowicie uzasadnione jest podjęcie wszelkich niezbędnych środków, aby uniknąć krzywdy dla siebie. Kostium też sprawia, że wygląda się dość śmiesznie, ale o to też chodzi. Spotkanie Ya Basta! często nim grały, na przykład atakując linie policyjne balonami lub pistoletami na wodę. Tym, co naprawdę zrobiło wrażenie na wielu aktywistach w Ameryce, było to, że takie grupy miały prawdziwą bazę społeczną. Spotkanie Ya Basta! wyłoniły się z niezwykle rozległej sieci włoskich skłotów i okupowanych ośrodków społecznych ("białe kombinezony" zaczynały w rezultacie jako armia skłotów). Mieli też swoich własnych intelektualistów: w tamtych czasach prace myślicieli Autonomistów jak Toni Negri, Paolo Virno, Bifo Berardi zaczynały być dopiero tłumaczone i upowszechniane przez Internet oraz zaczynały wpływać na aktywistów w Ameryce.

Nie powinienem przesadzać. Wiosną 2001 roku zdecydowana większość amerykańskich anarchistów prawie nic nie wiedziała o włoskiej teorii. Istniały jednak pewne bardzo entuzjastyczne wyjątki. W Nowym Jorku najważniejszym z nich był mężczyzna o imieniu Moose. Wysoki, chudy młody mężczyzna, który prawie zawsze nosił czapkę rybaka, Moose był z zawodu retuszerem zdjęć mody. Był również aktywny w nowojorskim DAN. Zainspirowany tym, co przeczytał o ruchu we Włoszech po dramatycznym występie Ya Basta! na protestach IMF w Pradze, Moose przeprowadził małe badania i odkrył, gdzie można kupić tanie kombinezony chemiczne. Zamówił kilka pocztą i zaczął je od czasu do czasu nosić na marszach. Pewnego dnia, podczas marszu przeciwko brutalności policji, student z Włoch, który faktycznie pracował z Ya Bastą! podszedł do niego i zapytał, co się dzieje. i tak, narodziła się Ya Basta! w Nowym Jorku.

Według jego koncepcji, było to jednocześnie przyjęcie włoskiej taktyki i niektórych ogólnych zasad opracowanych przez włoski autonomiczny marksizm, który kładł nacisk na odmowę pracy, „exodus” lub zaangażowane wycofanie się z głównego nurtu i, krytykując, na swobodę przemieszczania się przez granice. We Włoszech „białe kombinezony” podjęły serię dramatycznych działań przeciwko obozom dla imigrantów, aby podkreślić to, że wiele z tego, co reklamowano jako „globalizacja”, w praktyce oznaczało otwarcie granic dla przepływu pieniędzy, producentów i niektórych form informacji, radykalnie zwiększając bariery i kontrolę nad przemieszczaniem się ludzi. Ten pomysł trafił już na podatny grunt w Ameryce Północnej, gdzie aktywiści lubili wskazywać, że amerykański patrol graniczny trzykrotnie zwiększył swoją liczebność od czasu podpisania NAFTA. Wielu z nas już przekonywało, że cały sens „wolnego handlu” polegał w rzeczywistości na zamknięciu większości światowej populacji w zubożałych globalnych gettach o silnie zmilitaryzowanych granicach, w których można było usunąć istniejące zabezpieczenia społeczne, a wynikający z tego terror i desperację w pełni wykorzystać przez globalny kapitał. Pytanie brzmiało, jak połączyć te dwie rzeczy – idee i taktyki.

Dodatkowo ta perspektywa ekscytowała ludzi. Kolektyw NYC Ya Basta! szybko się rozwijał, podobnie jak podobne kolektywy (Wombles w Anglii, Wombats w Australii) rosły w całym anglojęzycznym świecie. Większość pierwszej części rozmowy w Tres Aztecas polegała na tym, że Moose mówił o Ya Basta!. Później, w cukierni (przyjaciel Jaggiego uparł się, że znajdziemy taką, bo był trochę uzależniony od czekolady), dyskusja przeniosła się na potencjalne działania na granicy, stan anarchii w Kanadzie, gubernatora dupka w Ontario, gwiazdy ruchu i dlaczego są irytujący, filozofia, antropologia, muzyka – typowa niekończąca się rozmowa aktywistów o wszystkim. Jaggi wyjaśnił, że tak jak w większości Kanady, anarchiści Québéc byli podzieleni w dużej mierze na hardkorowych skłoterów i studentów („jak ci dwaj, prawdopodobnie odejdą z chwilą zakończenia pracy doktorskiej” – choć było też trochę staromodnych typów syndykalistycznych. Żadnych anarchistycznych związków zawodowych per se, ale działali w ramach istniejących związków. Prawdziwy dramatyczny wzrost miał miejsce w ruchu globalizacji, gdzie, jak w wielu miejscach, wyłaniał się podział między organizacje pozarządowe i duże grupy związkowe, które zdominowały dyskusje polityczne, oraz anarchistów, którzy szybko zaczęli dominować w zakresie działania bezpośredniego. W Montrealu istniały w zasadzie dwie grupy organizujące akcje: CLAC i coś, co nazywało się Operacją SalAMI. Oczywiście CLAC nie było oficjalnie anarchistyczne. Oficjalnie było po prostu „antyautorytarne” (no cóż, antyautorytarne, antykapitalistyczne, przeciwne wszystkim formom rasowej i płciowej opresji, oddane akcji bezpośredniej, niechcące wchodzić w kompromisy z wewnętrznie niedemokratycznymi organizacjami, co w praktyce znaczyło „anarchistyczne”).

– A co z SalAMI? Nie są anarchistami?

– Och, jestem pewien, że są tam ludzie, którzy uważają się za takich czy innych anarchistów.

– Więc czym są?

– Och, wiesz. – Mac wtrącił. – Zwykłe typy antykorporacyjne. Nie antykapitaliści. Pierwotnie wyszli z kampanii przeciwko Wielostronnemu Porozumieniu Inwestycyjnemu z 1998 roku. W tym czasie zorganizowali naprawdę dobrą akcję w Ottawie. Ale…cóż, to pacyfiści. Myślę, że byłby to najlepszy sposób na podsumowanie.

– Czy widziałeś wytyczne, które pierwsi zaproponowali dla działań w Quebec City? – zapytał Jaggi. – Całkowite niestosowanie przemocy. Częścią ich zasad postępowania był brak „przemocy słownej”, nikomu nie wolno używać wulgarnego języka. Nie, dosłownie, nie zmyślam tego. Malowanie w sprayu sloganów to forma przemocy. Żadnego noszenia masek ani innych elementów garderoby zakrywających twarz…

Inni Kanadyjczycy się przyłączyli.

– Co daje im prawo do mikrozarządzania wszystkim.

– Są całkowicie maniakami kontroli. Szeryfowie, to wszystko.

– Więc nie rozumiem – powiedział jeden z Amerykanów. – Jakiego procesu używają ci goście?

– Tak – zapytał inny Amerykanin. – Czy są demokratyczni, czy raczej mają formalną strukturę przywódczą? Czy przed akcją organizują rady delegatów?

– Och, tak, tak, robią to wszystko. A przynajmniej robią to teraz. Kiedy zaczynali, było to całkowicie odgórne, charyzmatyczne przywództwo, rozkazy z góry. Pozornie wszystko się teraz zmieniło. Ale wszystkie kluczowe decyzje, takie jak kodeks postępowania, są zawsze podejmowane w wezwaniu do działania, zanim jeszcze pojawisz się w radzie delegatów. Tak więc jest to w zasadzie fikcja, ponieważ z szeryfami kontrolującymi wszystko, jakakolwiek samoorganizacja staje się bezsensowna.

– Dodatkowo – powiedział Jaggi – nadal mają coś w rodzaju charyzmatycznego przywództwa. Co…cóż, w porządku. Czy zauważyłeś, że pacyfiści zawsze wydają się rozwijać charyzmatyczne przywództwo? Gandhi, King, Dalajlama. Wydaje się, że jest coś w etosie pacyfistycznym, że po prostu ich wytwarza. Kiedy byłem na A16, widziałem tych idiotów niosących na sobie tabliczki z wielkimi zdjęciami Gandhiego, a pod nimi był jakiś cytat z niego mówiący: „ważne nie jest ja, ale moje przesłanie”. Musiałem więc do nich podejść i zapytać: „Nie sądzisz, że jest tu trochę sprzeczności?”

Dyskusja toczy się na temat zasług Gandhiego, w przeciwieństwie do innych postaci indyjskiego ruchu niepodległościowego. Wydaje się, że konsensus był taki, że Gandhi był postacią wysoce ambiwalentną. Z jednej strony miał wiele bardzo anarchistycznych ideałów. Z drugiej był dziwnym, pokręconym seksualnie patriarchą, który współpracował z daleką od rewolucji partią Kongresu i otwarcie pielęgnował wokół siebie kult jednostki. Jeden z Kanadyjczyków twierdził, że pacyfizm Gandhiego faktycznie opóźnił niepodległość o pokolenie. Jeden z Amerykanów podkreślał, że Gandhi powiedział również, że chociaż niestosowanie przemocy było ideałem, ci, którzy sprzeciwiają się brutalnemu uciskowi, są moralnie lepsi od tych, którzy w ogóle się nie opierają – sentyment, którego jego bardziej zadufani w sobie zachodni akolici zawsze wydają się zapominać.

– To, co mnie martwi w całej koncepcji pacyfizmu – powiedział Mac – to, że jest on z gruntu elitarny. Biedacy, ludzie, którzy na co dzień muszą żyć z przemocą policji, którzy są do niej przyzwyczajeni, którzy jej oczekują…nie zobaczą niczego godnego podziwu, nie mówiąc już o heroizmie, w zachęcaniu do przemocy policyjnej, a następnie biernym stawianiu jej czoła.

Takie opinie zawsze mnie trochę niepokoją, pochodząc od tego, kim są. Mac był jedną z najbardziej sympatycznych, niefrasobliwych, dość skromnie głupich ludzi, jakich znałem. Często zastanawiam się, czy w ogóle jest zdolny do gniewu. Jego żona była prawie taka sama.

– Co myślisz? – pytam Lesley.

– Och, całkowicie się zgadzam. Po pierwsze, cała idea, że zamierzasz ujawnić prawdziwą przymusową naturę tego stanu, pokazując, jak cię zaatakują, nawet jeśli nie stwarzasz im fizycznego zagrożenia, cóż, daj spokój. Mówisz biednym ludziom coś, czego jeszcze nie wiedzą?

– Pracowałem z OCAP, czyli Ontario Coalition Against Poverty (Koalicji Ontario przeciwko Nędzy), przez trzy lata w Toronto – powiedział Mac – i jedną rzecz, którą odkryliśmy, jest to, że jeśli, powiedzmy, pracujesz z bezdomnymi lub naprawdę uciskanymi społecznościami, albo oni nic nie zrobią, albo będą chcieli bezpośrednio skonfrontować się z ludźmi, którzy ich robili w konia. W ten sposób dochodzi do tych „zamieszek”, takich jak te zeszłej wiosny w Toronto.

Lesley wyjaśnia, że Mac odnosi się do marszu z 15 czerwca 2000 roku, zorganizowanego przez OCAP, w którym ponad tysiąc bezdomnych, wraz z aktywistami mieszkaniowymi, zostało zaatakowanych przez policję prewencji, gdy uparli się, że mają prawo do przemawiania do parlamentu, co skończyło zażarta bitwa, która trwała kilka godzin. – Po trzeciej szarży kawalerii na pokojowych demonstrantów wszyscy po prostu eksplodowali. Zaczęli rzucać wszystko w zasięgu wzroku, wyrywając chodnik, znaki drogowe, rzucając śmietnikami.

– Poczekaj chwilę – protestuję. – Sam Gandhi pracował z wieloma biednymi ludźmi

– Prawda – wtrącił się Jaggi – ale to mieści się w bardzo specyficznej tradycji religijnej. Jeżeli jesteś Hindusem, umiejętność wytrwania w niskiej pozycji w obrębie hierarchii kastowej jest oznaką cnoty, o to w tym chodzi.

I tak dalej. Cała rozmowa wydała mi się trochę oklepana i jednostronna. Wskazałem, że od Seattle, związki panikowały z powodu możliwości „przemocy”, czy nawet niszczenia własności. Inni odpowiedzieli, że mówiłem o biurokratach związkowych, a nie szeregowych członkach związku. A co z grupami biednych ludzi, które krytykują wojownicze taktyki jako produkt białych przywilejów klasy średniej, w sensie że naprawdę uciskanym nigdy nie pozwolono by na takie działania? Ktoś zmienia temat.

– A czy zauważyłeś, jak typy SalAMI zawsze uważnie śledzą, którzy politycy, celebryci lub bogaci ludzie ich aprobują. Całe nastawienie jest całkowicie elitarystyczne.

W każdym razie SalAMI wypuściło swoje pacyfistyczne wezwanie do działania, a następnie CLAC wypuściło własne, wzywając do „różnorodności taktyk”. Chodziło im o to, że należy zrobić miejsce dla sztuki i marionetek, czy dla tradycyjnego Gandhijskiego nieposłuszeństwa obywatelskiego „chodź i aresztuj mnie”, a także należy zrobić miejsce dla bardziej bojowych taktyk. Najważniejsze jest to, aby w końcu wszyscy solidaryzowali się ze sobą. Jak się okazało, bardzo niewiele osób zarejestrowało się w radzie delegatów SalAMI, więc odwołali ją i teraz skoncentrowali się na robieniu czegoś w Montrealu. Z drugiej strony rada delegatów CLAC poszła na tyle dobrze, że doprowadziła do powstania nowej grupy lokalnej – CASA, Komitetu Powitalnego Szczytu Ameryk. CASA teraz gorączkowo organizowała lokalne sprawy. Grupki chodziły od drzwi do drzwi w dzielnicach robotniczych w pobliżu starej fortecy. Była to wyjątkowa możliwość, ponieważ kanadyjska policja ogłosiła niedawno, że przed szczytem stare miasto i teren wokół Centrum Kongresowego, w którym miały się odbyć spotkania, zostaną otoczone czterokilometrowym ogrodzeniem ochronnym. Tylko ci z dowodami osobistymi potwierdzającymi, że mieszkali wewnątrz, będą mogli wejść do środka. Jednocześnie policja wciąż wypowiadała sprzeczne stwierdzenia, gdzie dokładnie będzie przebiegać ogrodzenie, ale z pewnością przecięłoby wiele dzielnic na pół. Dzieci musiałyby przechodzić przez silnie zmilitaryzowane posterunki policyjne, aby wrócić do domu ze szkoły. Miejscowi już nazywali to „murem”

Trzeba mieć na uwadze, zauważył Jaggi, że jest to ludność, która ze względu na swoją historię już i tak jest wyjątkowo podejrzliwa wobec rządu centralnego. Nawet nacjonalizm quebecki jest bardzo dziwnym, proletariackim rodzajem nacjonalizmu: francuskojęzyczni widzą siebie jako białą klasę robotniczą wschodniej Kanady, co do pewnego stopnia jest prawdą. To właśnie w tym momencie – mniej więcej w czasie, gdy Mac i Lesley musieli wyjść – weszliśmy na politykę muru; o obiecywanej militaryzacji granicy kanadyjskiej (np. podczas rozmów handlowych w Windsor rok wcześniej dwie trzecie próbujących przekroczyć granicę Amerykanów zostało zawróconych, a sporo aresztowano). Pytanie brzmiało, jak zaplanować akcję graniczną, która zwróciłaby uwagę na hipokryzję militaryzacji granicy i budowania murów wewnątrz miasta, aby móc chronić przywódców politycznych przed wszelkim niebezpieczeństwem kontaktu z ich wyborcami – nie wspominając o retoryce „wolnego handlu” burzącego mury i jednoczącego planetę, tylko żeby móc je nawet podpisać, trzeba zrobić dokładnie odwrotnie. Reszta z nas zaczęła rzucać pomysłami. Możliwe działania graniczne. W końcu doprowadziło do pytań o scenariusz, a następnie do klifów Quebec City. Właściwie to było pod koniec rozmowy – w tym momencie wszyscy byliśmy już trochę zmęczeni, a niedługo po tym, jak się rozstaliśmy, poszliśmy do domu i poszliśmy spać.

O tej książce

Zacząłem od rozmowy w cukierni z kilku powodów. Po pierwsze, jest zabawna. Pomyślałem, że może też przekazać coś z poczucia ruchu, który, jak zobaczymy, jest szczególnie podatny na formy działania, które są jednocześnie głęboko wyjątkowo głupie i całkowicie poważne. Taka rozmowa, szczególnie w zestawieniu z poważnymi argumentami na temat Gandhiego i tak dalej, wydawała się najlepszym sposobem, aby dać czytelnikowi natychmiastowe wyobrażenie o tym, co faktycznie jest zaangażowany w takim ruchu. To także sprawi, że książka jest lepsza.

Taka rozmowa od razu podnosi również kwestię, z którą będę się zmagać przez całą książkę: co zrobić z tożsamościami osób, kiedy omawiamy drażliwe politycznie i prawnie rozmowy? Na przykład New York Ya Basta! prawie na pewno nadal jest wymieniany w niektórych policyjnych systemach wywiadowczych jako organizacja terrorystyczna. Na kilka tygodni przed szczytem zarówno amerykańska, jak i kanadyjska policja zidentyfikowała ją jako jedną z zasadniczo potencjalnym „elementem przemocy” oraz każdy podejrzany o udział w Ya Basta! był zatrzymany podczas próby przekroczenia granicy, przetrzymywany przez wiele dni i intensywnie przesłuchiwany. Wszystko to było śmieszne. Ya Basta!, jak wspomniałem, opierała się na zasadzie tzw. „radykalnej” obrony. Członkowie uzbroili się przeciwko pałkom i gumowym kulom, ale usprawiedliwiali to właśnie dlatego, że nie chcieli zrobić niczego, co mogłoby skrzywdzić kogokolwiek innego. Jednak w tym kontekście fakt, że te stwierdzenia są śmieszne, jest w dużej mierze nieistotny. Reclaim the Streets Nowy Jork, grupa specjalizująca się w niedozwolonych imprezach ulicznych, została również sklasyfikowana przez niektóre siły policji jako grupa terrorystyczna[1]. Te rzeczy nigdy nie mają sensu. Jedna rzecz, której można się szybko nauczyć jako aktywistka, to to, że ręka represji jest niezwykle przypadkowa. W rezultacie rozmowa, którą rozpocząłem, choć oczywiście żartobliwa, mogłaby zostać zaklasyfikowana jako spisek terrorystyczny.

Wyobraźmy sobie przez chwilę, że w cukierni był ukryty mikrofon. Wyobraźmy sobie policjanta lub agenta FBI monitorującego powyższą rozmowę. Nie jest to poza sferą możliwości: być może spodziewali się, że spotkają się tam jacyś mafiosi i planują prawdziwą zbrodnię. Następnie wyobraź sobie – całkiem prawdopodobne – że policjant przysłuchujący się tej rozmowie nie ma absolutnie żadnego poczucia humoru. Co by sobie pomyślał? Oto członkowie organizacji prawdopodobnie terrorystycznej, spotykają się z Kanadyjczykiem o nazwisku Jaggi Singh i rozmawiają o wzięciu udziału w jakimś brutalnym konflikcie z udziałem prezydenta Busha. Jeśli funkcjonariusz, o którym mowa, przepuściłby nazwiska przez kanadyjską policję, natychmiast otrzymałby informację, że Jaggi Singh jest znanym anarchistą, który był kilkukrotnie aresztowany w związku z nielegalnymi protestami.

Ten ostatni punkt jest technicznie prawdziwy, ale po raz kolejny absurdalny, jeśli znasz odrobinę kontekstu. W Kanadzie Jaggi jest kimś w rodzaju postaci publicznej. Regularnie pojawia się w telewizji jako rzecznik CLAC lub innej radykalnej organizacji. W rezultacie ciągle jest aresztowany. Stało się to czymś w rodzaju powtarzającego się żartu w radykalnych kręgach w Kanadzie. Przed każdą wielką akcją lub mobilizacją policja prawie zawsze wejdzie i aresztuje Jaggi Singh; częściowo, jak się wydaje, tylko dlatego, że jest jedynym wybitnym anarchistą, o którym słyszeli.

– Znowu przybywają antyamerykańscy protestujący. Wszystko na swoim miejscu?

– Gaz łzawiący ?

– Tak.

– Tarcze i pałki?

– Tak.

– Bariery bezpieczeństwa?

– Są.

– Aresztowano Jaggi Singha?

– Tak[2].

Przykłady można by mnożyć. To zawsze jest areszt prewencyjny; Jaggi nigdy nie został o nic oskarżony, nie mówiąc już o skazaniu, przynajmniej po części dlatego, że nigdy nie zrobił nic nielegalnego. Jaggi jest przede wszystkim radykalnym dziennikarzem. W związku z tym stał się regularnym rzecznikiem publicznym grup rewolucyjnych. Ale cały sens używania tej samej osoby jako swojego rzecznika polega na tym, że w ten sposób twarze tych, którzy faktycznie planują działania, nigdy nie są widoczne. Pomysł, że Jaggi, który w rzeczywistości jest na trasie z przemówieniami publicznymi, występując pod własnym nazwiskiem, przybędzie na spotkanie poświęcone planowaniu działań, jest absurdalny. Jednak znowu, fakt, że jest absurdalny, nie jest istotny. Gdyby policja zdecydowała się oskarżyć nas wszystkich o spisek w celu popełnienia aktu terroryzmu, zgodnie z prawem, byłoby to całkiem możliwe. Policja miałaby poważne problemy z doprowadzeniem do skazania, ale przez kilka lat całkiem łatwo mogłaby sprawiać nam trudności.

Wszystko to może sprawić, że sam pomysł napisania takiej etnografii będzie raczej wątpliwą propozycją. Trzeba jednak pogodzić prawne możliwości z faktem, że nic takiego się nigdy nie wydarzyło. Nie sądzę, by w ciągu ostatnich czterech lat zdarzyło się kiedykolwiek aresztować aktywistę z powodu czegoś, co powiedzieli lub mieli powiedzieć na spotkaniu, nie mówiąc już o nieformalnej rozmowie. Działacze są regularnie aresztowani za bycie rzecznikami publicznymi, tak jak Jaggi. Aktywiści bywali zatrzymywani na granicach za przynależność do rzekomo brutalnych organizacji – jak na przykład wielu członków nowojorskiej Ya Basta! w końcu miało zostać. Setki aktywistów – a często zwykłych obywateli, którzy akurat stoją obok nich – zostało zatrzymanych w masowych aresztowaniach podczas protestów. Kiedy tak się stanie, kilka z nich zostanie prawie zawsze losowo wybranych pod zarzutem przestępstwa: „napaść na oficera” lub tym podobne. Zarzuty te prawie nigdy się nie utrzymują, ponieważ prawie zawsze są całkowicie zmyślone; jednak udaje im się związać aktywistów niekończącymi się terminami sądowymi i opłatami prawnymi. Z pewnością miały miejsce dziwaczne i oburzające akty represji wobec jednostek. Aktywiści trafiali do więzienia za linki, które umieszczali na stronach internetowych lub za posiadanie urządzeń służących do wykrywania genetycznie zmodyfikowanej żywności. Nikt nie został oskarżony o to, co powiedział na spotkaniu. Niemniej jednak strach, że mogą, od lat wywiera dławiący wpływ na życie aktywistów, a strach ten narastał tylko wraz z rosnącymi represjami państwowymi. Same spotkania stawały się coraz bardziej tajemnicze. Uczestniczący w nich stawali się bardziej paranoiczni. Myślę, że rezultaty były katastrofalne.

Moim zdaniem są one szczególnie katastrofalne, ponieważ to, co dzieje się na spotkaniach, struktura podejmowania decyzji, ma kluczowe znaczenie dla ruchu. Być może bardziej niż cokolwiek innego jest to bowiem ruch na rzecz tworzenia nowych form demokracji. Jednym z powodów, dla których media były w stanie w dużej mierze spisać na straty tak zwany ruch „antyglobalistyczny” jako niespójny bełkot bez żadnego głównego tematu lub głównej ideologii, to właśnie to, że jego ideologia jest osadzona w praktyce. W świadomej kontradykcji do dawnych grup rewolucyjnych, to jest nie wymyślając jakiejś abstrakcyjnej linii partyjnej faworyzującej „demokrację”, a następnie nie zamieniając się w dobrze naoliwioną autorytarną machinę oddaną przejmowaniu władzy tam, gdzie to możliwe, aby w końcu móc ją wprowadzić, grupy takie jak DAN czy CLAC są zdeterminowane, aby żyć według swoich zasad. W dużym uogólnieniu (jak argumentowałem wcześniej: Graeber 2002), demokratyczna praktyka, którą te grupy rozwinęły jest ich ideologią.

Moim zdaniem jest to niezwykle zdrowe i niezwykle odświeżające podejście. To w dużej mierze powód, dla którego zaangażowałem się w takie grupy. Z drugiej strony stwarza realne dylematy przy reprezentacji. Mamy ruch, który postrzega siebie jako tworzący nowe formy demokracji, ale z powodu obaw o bezpieczeństwo, jego rzeczywisty proces demokratyczny nie może być przedstawiony nikomu poza ruchem prócz najbardziej abstrakcyjnych terminów. Wszyscy są tak zaniepokojeni niebezpieczeństwami represji prawnych, że nigdy nie można mówić o konkretnych szczegółach tego, co wydarzyło się na jakimkolwiek konkretnym spotkaniu. Jest to szczególnie ironiczne, ponieważ jest to ruch, który poza tym jest niezwykle wyrafinowany w przedstawianiu siebie. Składa się z wielu radykalnych filmowców, dziennikarzy internetowych, aktywistów radiowych; obejmuje ogromną sieć niezależnych mediów, która jako pierwsza wyłoniła się z Seattle i nadal, podczas każdej większej konwergencji, dostarcza szczegółowych relacji minuta po minucie z akcji. Potem szybko i niezmiennie pojawia się film dokumentalny. Jednak żadne z tych przedstawień zwykle nie zawiera pojedynczego opisu konkretnego aktu zbiorowego podejmowania decyzji. Na przykład każda poważna akcja jest zwykle poprzedzona serią rad, zgromadzeń, w których setki, a nawet tysiące ludzi zbierają się, aby wspólnie planować działania, bez żadnej formalnej struktury przywódczej. Jednak żadna nigdy nie została sfilmowana. i to pomimo faktu, że w pewnym momencie przynajmniej w połowie większych rad delegatów, w których brałem udział, jakiś radykalny filmowiec prosił o pozwolenie na sfilmowanie jakiejś części obrad. Byli niezmiennie odrzucani. W zasadzie, rady delegatów są wydarzeniami otwartymi: każdy, kto nie pracuje dla jakiejś agencji informacyjnej lub organów ścigania, może wejść do środka, a uczestnikom często przypomina się, aby nie dyskutowali o niczym, o czym nie chcieliby, aby policja wiedziała. Mimo to, gdy proszą o film, ktoś zawsze blokuje. W rezultacie, o ile mi wiadomo, takie zdarzenie nigdy nie zostało zarejestrowane. Tak więc kończy się to filmami dokumentalnymi, które pokazują aktywistów maszerujących ulicą, skandujących „tak wygląda demokracja”, ale nie zawierają zdjęć nikogo, kto faktycznie praktykuje demokrację.

Wynik jest osobliwym rozłączeniem. Kiedy aktywiści rozmawiają ze sobą, mają tendencję do niekończących się rozmów o „procesie” – o abecadle demokracji bezpośredniej. Przygotowując się do wielkiej akcji, wydaje się, że jedyne co się robi, to spotkania, szkolenia, więcej spotkań. Ale kiedy czyta się później relacje z tej samej akcji, prawie wszystko to znika.

Przede wszystkim więc ta książka ma wypełnić lukę. Zacznę od wykorzystania własnego doświadczenia, aby przekazać poczucie, jak to jest brać udział w planowaniu i ostatecznie uczestniczyć w dużej akcji przeciwko globalnemu szczytowi. Aby zilustrować typy spraw, o które faktycznie spierają się aktywiści, jakie problemy lub wydarzenia stają się zbiorowymi dramatami; aby zorientować się, jak to jest przebrnąć przez maraton, dwudniowe spotkanie i wyjść z tego z uczuciem, jakby właśnie przebrnęło się przez dwudniowy maraton spotkań, ale jednocześnie doświadczyło się czegoś głęboko przemieniającego. Jak czytelnik mógł zauważyć, nie udaję tutaj obiektywności. Nie angażowałem się w ten ruch po to, żeby napisać etnografię. Zaangażowałem się jako uczestnik. Pochodzę ze starej lewicowej rodziny i przez większość mojego życia uważałem się za anarchistę. Jeśli przez większość mojego życia rzadko angażowałem się w politykę anarchistyczną, to głównie dlatego, że w latach 80. i większości lat 90. polityka anarchistyczna, na którą byłem narażony, wydała mi się małostkowa, zatomizowana i bezsensownie kontrowersyjna – pełna niedoszłych sekciarzy, których sekty składały się tylko z nich samych. Nagłe odkrycie istnienia ruchu o radykalnie odmiennej wrażliwości, który kładł ogromny nacisk na wzajemny szacunek, współpracę i egalitarne podejmowanie decyzji, było głęboko radosne. To było tak, jakby ruch, w którym zawsze chciałem być częścią, nagle powstał. Nawet jeśli jestem krytyczny wobec ruchu, to jestem krytyczny jako osoba wtajemniczona, osoba, której ostatecznym celem jest wspieranie jego celów. Moja ostateczna decyzja o napisaniu etnografii zrodziła się z tego samego impulsu. Oczywiście do pewnego stopnia jako wyszkolony etnograf nie możesz nie przemóc. Niemal jak tylko się zaangażowałem, zauważyłem, że notatki, które robiłem na spotkaniach, stawały się coraz bardziej szczegółowe. Zaczęły zawierać małe obserwacje na temat fryzur i stylów butów, postawy, nawyków, refleksje w nawiasach na temat małych aktywistycznych rytuałów. Jednak moja decyzja, aby opisać to wszystko w formie etnograficznej, pojawiła się w dużej mierze dlatego, że jako uczestnik uderzyła mnie ona jako ważny sposób realizacji jednego z celów ruchu: rozpowszechniania pewnej wizji demokratycznych możliwości. Podczas mojego szkolenia antropologicznego zdobyłem umiejętność, która wydawała się doskonale pasować do przekazywania tego, czego brakowało w istniejących relacjach o ruchu. Choć również uświadomiłem sobie, że stworzyłoby to niesamowicie interesujące badanie etnograficzne.

Ale potem pojawił się problem, jak to zrobić, nie narażając nikogo.

W końcu rozwiązanie, które wymyśliłem, było takie. W kwestiach naprawdę drażliwych (w przeciwieństwie do głupich fantazji) nie cytuję niczego, co nie zostało już powiedziane na jakimś publicznym forum. Przytaczam rzeczy, które pojawiły się na serwerach aktywistów listserv[3], o których wszyscy wiedzą, że są monitorowane, lub w radach delegatów lub spotkaniach otwartych dla publiczności, o których należy przypuszczać, że są prawdopodobnie infiltrowane[4]. O innych forach byłbym bardziej niejasny. Kiedy mam do czynienia z rzeczami wypowiadanymi na forach publicznych, które mają jakikolwiek wpływ na działania, unikam używania prawdziwych nazwisk. Nie jest to trudne, ponieważ w większości nie znam prawdziwych imion ludzi. A przynajmniej nie znam pełnych nazwisk. Wielu aktywistów używa „nazwisk w akcji”, których używają nawet z najbliższymi przyjaciółmi. W kręgach aktywistów można bardzo blisko współpracować z kimś przez lata, zostać bliskimi przyjaciółmi, a może nawet kochankami, i nigdy tak naprawdę nie poznać ich pełnego imienia i nazwiska. Kiedy znam czyjeś pełne imię i nazwisko, to prawie zawsze, ponieważ jest to, podobnie jak Jaggi, takie czy inne osoby publiczne, których tożsamość nie musi być chroniona. Wreszcie, czy opisuję spotkania, czy akcje, trzymam się wydarzeń, w których sam w pełni uczestniczyłem; oznacza, to, że nie proszę nikogo, by przyjmował, anonimowo, ryzyka, którego nie jestem gotów ponieść w swoim własnym imieniu.

Nie musiałem oczywiście zaczynać od opowiadania historii mobilizacji wokół Szczytu Ameryk w Quebec City. Mogłem wybrać kilka innych. Po części zacząłem od Quebecu właśnie z powodu tego rodzaju rozważań. Nie tylko dlatego, że wszystkie opisane w relacji przestępstwa zostały popełnione w Kanadzie, ale także dlatego, że było to bardzo bojówkowe wydarzenie – w rzeczywistości najbardziej bojowe, w jakim kiedykolwiek byłem zaangażowany – w którym, jak się okazuje, najpoważniejszym aktem spisku, o który mógłbym zostać oskarżony, jest spisek mający na celu zburzenie ogrodzenia z siatki i porzucenie. Historia Quebec City ma inne oczywiste zalety. Po pierwsze uważam, że to całkiem dobra historia. Jest również przydatna, ponieważ chciałem uniknąć zarówno pokusy idealizowania ruchu, lub (równie irytującego) nawyku wielu aktywistów do mówienia tylko o swoich problemach, co często powoduje, że osoby z zewnątrz zastanawiają się, dlaczego ktokolwiek miałby na początku angażować się w taki ruch. Historia Quebecu wydawała się pod tym względem idealna, ponieważ łączy w sobie to, co najlepsze i najgorsze. Pozwoliła mi porozmawiać zarówno o grupach, których proces demokratyczny działał wyjątkowo dobrze, jak i o innych, w których był on naprawdę okropny; zarówno o grupach, które przetrwały, i grupach, które się rozpadły; zarówno akcjach, które były niezwykle udane, jak i innych, które były kompletnymi katastrofami.

STRUKTURA KSIĄŻKI

Część i będzie zatem w dużej mierze dotyczyła Quebecu. Rozdział 1 będzie zawierał swego rodzaju pamiętnikowe sprawozdanie z miesiąca następującego bezpośrednio po wizycie CLAC; Rozdział 2 bardziej szczegółowego opisu „consulta” w Quebec City na około miesiąc przed akcjami; Rozdział 3 opisuje wydarzenia prowadzące do nieudanej akcji na Seaway International Bridge w Akwesasne; Rozdział 4 opisuje same działania w Quebecu. Część ta przyjmie formę narracji pierwszoosobowej, ze sporą ilością zrekonstruowanych dialogów tego rodzaju, od którego zacząłem. Znajdą się w nim również dość obszerne fragmenty moich notatek terenowych, składające się głównie ze szczegółowych rekonstrukcji tego, co każda osoba faktycznie powiedziała na ważnych spotkaniach aktywistów, ale z okazjonalnymi komentarzami lub refleksjami.

Część II będzie składać się z analizy. Rozpoczyna się (rozdział 7) komentarzami na temat społecznej treści ruchu, co do których, jak sądzę, jest wiele nieporozumień. Po tym nastąpi długi rozdział (rozdział 8) o spotkaniach i eksperymentach w tworzeniu nowych form demokratycznych; kolejny zarys typologii działań (rozdział 9) i wreszcie omówienie polityki reprezentacji: media, lalki itd. (rozdział 10). Zakończę wnioskiem teoretycznym („Wyobraźnia”, rozdział 10), składającym się z jednego rozdziału o przemocy i wyobraźni.

Napisanie tej książki – zwłaszcza pierwszej części – postawiło mnie przed prawdziwymi dylematami reprezentacji. Najpierw próbowałem napisać Część i prawie całkowicie w formie pamiętnika, co, jak sądziłem, oddałoby jakiś sens podzielonej i epizodycznej jakości życia aktywisty. Utrzymanie takiego podejścia okazało się jednak niemożliwe. Po pierwsze, szybko okazało się, że jeśli oddałbym prawdziwą sprawiedliwość bogactwu wydarzeń, wydałbym książkę, której wydanie nawet nie rozważyłaby żadna prasa. To było zdecydowanie za długo. Kondensacja przyniosła jednak niekończący się kompromis. Im więcej trzeba było oszczędzać, tym silniejsza była chęć nadania całości jakiejś ogólnej formy narracyjnej. Z drugiej strony imperatywy narracyjne w pewnym stopniu kłócą się z logiką tego, co próbowałem opisać. Oczywiste jest, że dobre narracje nie mają setek bohaterów. Jednak zastosowanie standardowych technik narracyjnych i przedstawienie niektórych jednostek jako typów dla innych oznaczałoby zastosowanie dokładnie tej logiki reprezentacji, której aktywistyczne struktury decyzyjne, które starałem się opisać, starają się najsilniej uniknąć. Co więcej, umieszczenie zbyt wielu ram narracyjnych wydarzeń przesłoniłoby z konieczności rzeczywiste doświadczenie akcji bezpośrednich, gdzie spędza się miesiące na przygotowywaniu wydarzenia, o którym ma się nadzieję, że można je opowiedzieć w określony sposób, przechodzi przez krótką lawinę akcji, w których ma się bardzo niewielkie pojęcie o tym, co się dzieje, a potem ostatecznie spędza tygodnie, próbując ustalić, co się stało, i kłócąc się o to, jak w rzeczywistości należy opowiedzieć tę historię. Mam nadzieję, że wypracowałem rozsądny kompromis, historię, która jest jednocześnie czytelna, nadająca się do publikacji, oraz przynajmniej jakoś uczciwa wobec postaci.

Mam również nadzieję, że wyniki będą zgodne z najlepszą tradycją etnografii – próbą opisania i uchwycenia czegoś z faktury, bogactwa i ukrytego sensu sposobu bycia i działania, których inaczej nie można by uchwycić na piśmie. Mam nadzieję, że czyniąc to, będę mógł dać czytelnikowi przebłysk jednej małej, północnoamerykańskiej części znacznie większego, rozwijającego się globalnego ruchu społecznego, o którego istnieniu wielu nawet nie zdaje sobie sprawy.

1. Dziennik Nowy Jork: Marzec 2001

Kiedy przyjechała karawana CLAC, większość z nas w Nowym Jorku toczyła długą debatę na temat tego, czy w ogóle powinniśmy próbować dostać się do Quebecu. W tym czasie NYC Direct Action Network koncentrowała swoje wysiłki na pomocy w zorganizowaniu masowej „konwergencji” aktywistów w Burlington, żeby odbyła się kilka dni przed akcją. Tam wszyscy zwołaliby radę delegatów, aby zdecydować, co dalej. Spotkanie Ya Basta! w większości była pozostawiona sobie, aby wymyślić scenariusze działań bezpośrednich. Problem był taki, że z bardzo małym prawdopodobieństwem udałoby się przekroczyć granicę kilkunastu znanym aktywistom wyposażonym w maski gazowe, hełmy, ochraniacze i kombinezony chemiczne. Oznaczało to, że albo musieliśmy zrezygnować ze sprzętu, albo wysłać go do Kanady z dużym wyprzedzeniem – żadna z tych alternatyw z różnych powodów nie była szczególnie rozsądna. W obliczu podobnego dylematu podczas protestów Światowego Forum Ekonomicznego w Genewie włoska Ya Basta! przeprowadziła swoje akcje na samej granicy.

Dla wielu z nas miało to sens. Przez cały czas koncentrowaliśmy się na kwestiach imigracyjnych. Pojawiliśmy się już w naszych kolorowych kostiumach na protestach w dwóch różnych ośrodkach dla imigrantów w Nowym Jorku. Obszar Nowego Jorku był szczególnie pełen takich obiektów. Nawet w tych dniach przed 11 września w Nowym Jorku zamykano setki osób ubiegających się o azyl czy cudzoziemców bez dokumentów, w tym wielu ubiegających się o status uchodźcy, którzy przez dwadzieścia trzy godziny przebywali w zamknięciu w warunkach znacznie gorszych niż wielu morderców i gwałcicieli. Jeśli ostatecznym celem międzynarodowego systemu imigracji i kontroli granic było zamknięcie większości ludzkości w miejscach, o których ludzie w bogatych krajach nie musieli o nich myśleć, to był to jego ostateczny przejaw: miejsca, w których istoty ludzkie dosłownie znikały. Prawie nikt w Ameryce nie wiedział, że coś takiego się dzieje. Jednym z pomysłów, którym wracał co jakiś czas, była taki, aby w jakiś sposób udramatyzować sytuację, agresywnie sprawić, by to, co niewidzialne, pojawiło się ponownie: na przykład zdobyć portrety niektórych z tych zatrzymanych i umieścić je, być może wraz z wypowiedziami lub biografiami, na naszych tarczach. Zdawaliśmy sobie również sprawę, że kanadyjski posterunek graniczny w Champlain, przez który zwykle przechodzą Amerykanie podróżujący do Quebecu, znajduje się tuż obok bardzo dużego ośrodka dla imigrantów. Domagalibyśmy się naszych praw, jako globalnych obywateli, do przemarszu (w formacji) przez granicę. Istniała niewielka możliwość, że moglibyśmy się nawet przedostać.

Nie wszyscy byli szczęśliwi z tego planu, lub z pomysłem jakiejkolwiek akcji na granicy. Wielu myślało, że to stworzy medialny szum, którego media nawet nie opiszą. „Akcja bezpośrednia”, argumentował jeden z aktywistów DAN, we wpisie na kilku serwerach aktywistów, „nie jest symboliczna!”. Chodzi o bezpośrednią konfrontację z decydentami odpowiedzialnymi za kapitalistyczną globalizację, o bezpośrednie próby powstrzymania ich planów. Naprawdę powinniśmy skoncentrować nasze wysiłki na wymyśleniu sposobu na dostanie się do Kanady (i naprawdę jak trudne może to być ?).

Śledziłem większość tej debaty online z New Haven, gdzie uczyłem w Yale trzy lub cztery dni w tygodniu. W tym czasie mój harmonogram dla aktywistów zaczynał się od cotygodniowych spotkań Ya Basta! w czwartek i kończył się spotkaniem DAN o 18:00 w niedzielę; potem znów jazda pociągiem do Connecticut. Wydaje mi się, że jednym ze sposobów, aby dać czytelnikowi poczucie, jak wygląda życie aktywisty, jest po prostu przejrzenie moich notatek i podanie pewnych wskazówek dotyczących spotkań, w których uczestniczyłem w ciągu tygodni po wizycie CLAC. Jak się wkrótce okaże, są powody, od których są to szczególnie dobre tygodnie, aby zacząć. To, co nastąpi poniżej, będzie czymś w rodzaju pamiętnika i czerpie obszernie z notatek przypominających pamiętniki, które prowadziłem w tym czasie – choć w dużym stopniu przepisanych. Będzie też zawierało o wiele bardziej dosłowne fragmenty moich notatek terenowych.

1.1. Czwartek, 1 marca 2001

Spotkanie Ya Basta! – szkolenie formacyjne, Manhattan, 19:00

Co drugi tydzień, zamiast spotkań, Ya Basta! organizowała to, co nazwaliśmy „treningami formacyjnymi”. Odbywały się one w studiu tańca w Chelsea, udostępnionym nam przez członka kolektywu Betty. Betty była tancerką i choreografką, w tym czasie znaną na nowojorskiej scenie artystycznej ze swojego wyjątkowego tańca cieni. Po raz pierwszy została wciągnięta w aktywizm po fiasku wyborczym na Florydzie w 2000 roku, potem wpadła w kontakt z Ya Basta! w autobusie jadącym na protesty inauguracyjne w Waszyngtonie. Później wyjaśniła, że pociągał ją głównie teatralny, performatywny aspekt Ya Basta! – choć wkrótce stała się również wierną postacią NYC DAN.

W szkoleniu brało udział może dwadzieścia osób.

Powinienem zwrócić uwagę, że termin „trening” jest tutaj używany bardzo luźno, ponieważ nikt z nas, z wyjątkiem prawdopodobnie samej Betty, nie miał wystarczająco dużo doświadczenia, aby kogokolwiek „trenować”. Moose był we Włoszech i widział prawdziwe taktyki i sprzęt Ya Basta!, ale nigdy nie brał udziału w żadnych akcjach. Betty, jako instruktorka tańca, wiedziała bardzo dużo o tym, jak ciała poruszają się w przestrzeni, ale była nowa w świecie akcji bezpośredniej. Reszta z nas w zasadzie zmyślała, gdy sobie radziliśmy. Niektórzy członkowie kolektywu studiowali starożytne techniki walki obronnej, obejmujące ściany tarcz i tym podobne, lub wymieniali się pomysłami z innymi kolektywami w całym kraju, pracującymi przy podobnych eksperymentach. Niedawno ktoś znalazł broszurę na temat taktyki tarczy, stworzoną przez anarchistyczny kolektyw gdzieś na Środkowym Zachodzie i umieścił ją na naszym listserv (co miało później wywołać nieoczekiwane skutki, ponieważ listserv był, jak większość serwerów, monitorowany przez policję). Pewien członek był kiedyś członkiem Towarzystwa Twórczego Anachronizmu i wiedział coś o zbroi. Mimo to pytanie, co kto „ćwiczy” zawsze było nieco arbitralne: rola wydawała się sprowadzać głównie do tego, co ważne. Nie, żeby ktokolwiek robił z tego duże problemy w tym momencie, ponieważ wszystko było tak oczywiście dobrą zabawą. „Treningi” były głównie okazją do zakładania kombinezonów chemicznych i improwizowanych ochraniaczy, zakładania tarcz, które zaczęliśmy składać z pomarańczowych znaczników autostrad w kształcie śmietnika na popiół(tych dużych plastikowych – jeśli przeciąć je na pół, dadzą dwie idealne metrowe tarcze) i bicia się piankowymi kijami.

Była to również okazja do debiutu dla nowego sprzętu i zabawek. Dwa tygodnie temu ktoś przyszedł z pudełkiem tanich izraelskich masek przeciwgazowych, które kupił w sklepie wysyłkowym. W tym tygodniu przynoszę pudełko kazoo (rozmawialiśmy z przerwami o możliwości stworzenia sekcji kazoo Ya Basta!). Emma natychmiast zaczyna śpiewać nam swoje wykonanie „Walczyłem z prawem i prawo wygrało”.

– Niekoniecznie najbardziej inspirująca melodia, jaką wybrałam.

– Cóż, ktoś stworzył wersję zatytułowaną „Walczyłem z prawem i wygrałem”, ale muzyka jest taka sama.

Odbyliśmy długą dyskusję na temat możliwych taktyk na większą skalę. Jednym z pomysłów, który krążył, to była działo na pączki jakiegoś typu. Sprawa zaczęła się przed Konwencją Partii Republikańskiej w Filadelfii w 2000, kiedy gazety doniosły, że dowódcy policji ostrzegali policjantów, aby nie przyjmowali żadnego jedzenia od protestujących jako „ sposobu na ich przekabacenie”. Jedna z grup afinicji uznała to za tak zabawne, że zaproponowała ustawienie stołu całkowicie pokrytego pączkami z napisem „Policjo: Dołącz do nas i wszystko to może być Twoje!”. Stół nigdy się nie zmaterializował. Ale wielu z nas w Ya Basta! czuło, że czysto defensywna taktyka wydawała się nieco ograniczająca. Jeśli strzelają do ciebie plastikowymi kulami i gazem łzawiącym, chcesz jakoś odpowiedzieć – po prostu nie w sposób, który mógłby być uznany za szkodliwy. Coś śmiesznego, absurdalnego, ale co jednak sugerowało, że gdyby to była bitwa, dalibyśmy tyle, ile się da. Pączki wydawały się najbardziej oczywistym wyborem pocisku. Zastanawialiśmy się nad możliwościami ich dostarczenia: czy byłaby to katapulta (nawiązująca do starożytnego/średniowiecznego motywu)? A może bardziej coś typu proca? Ktoś zanurkował w śmietniku za gigantyczną rurą i jakąś wielką gumkę i przyniósł ją na trening formacyjny, ale wszyscy doszliśmy do wniosku, że będziemy musieli skonsultować się z kimś, kto rzeczywiście wiedział coś o inżynierii.

W każdym razie szkolenie było częścią zabawną. Potem mieliśmy krótkie, formalne spotkanie, które zawsze było pewnym rozczarowaniem. Nie tylko dlatego, że najpierw spociliśmy się i zmęczyliśmy, a potem musieliśmy przez godzinę siedzieć na ziemi i rozmawiać. Było tak również dlatego, że zwykle dwie lub trzy osoby rozmawiały. Od początku, spotkania Ya Basta! składały się głównie z przedłużającej się rozmowy trzech aktywistów: dwudziestokilkuletniego Moose’a i nieco starszego małżeństwa o imieniu Smokey i Flamma. Niektórzy mieli określone role: na przykład Laura i ja tworzyliśmy grupę propagandowo-medialną. Ale większość z nas została zdegradowana do rzucania od czasu do czasu komentarzy lub pytań. Wszystko to było po części spowodowane nietypowym składem grupy. Moose wyszedł z DAN, grupy, która bardzo poważnie podchodziła do dynamiki spotkań. DAN zastosowała formalny proces konsensusu z rotacyjnymi facylitatorami, rozbudowany system „składania głosów” zaprojektowanym tak, aby zapewnić, że rozmowa nie zostanie zdominowana przez małą grupę głosów. Smokey i Flamma nienawidzili DAN. Podobnie jak wielu innych anarchistów w Nowym Jorku – z braku lepszej nazwy nazwę ich „hardcore”, którzy prawdopodobnie mieliby większe doświadczenie w czarnych blokach, okupacjach drzew, scenie skłoterskiej lub w każdym razie przyzwyczajeni do pracy w małych, intymnych kolektywach – postrzegali formalną strukturę DAN jako duszącą i przytłaczającą. Ponieważ Ya Basta!, w przeciwieństwie do szkoleń, rzadko angażowała kilkanaście osób, i tak nie wydawało się zbytnio potrzebne do prowadzenia formalnego procesu. Zwykle Moose działał jako de facto facylitator. To samo w sobie byłoby grzechem kardynalnym w formalnym procesie konsensusu, ponieważ podstawową zasadą jest to, że ci, którzy zamierzają przedstawić propozycje na spotkaniu, nigdy nie powinni go również prowadzić (na spotkaniach formalnych facylitatorzy w ogóle powinni unikać wyrażania opinii). Ponieważ Ya Basta! pierwotnie była pomysłem Moose’a, zwykle przedstawiał większość propozycji. W tamtym czasie jednak nikt z nas nie widział w tym większego problemu – chociaż spotkania były dość męczące.

Powodem, dla którego nie uważaliśmy tego za problem, był fakt, że NYC Ya Basta! była wciąż nową grupą. Nie było niczym niezwykłym, że nowe grupy aktywistów wyłaniały się z wizji jednej osoby i przez pierwsze kilka miesięcy jedna lub dwie osoby wykonywały prawie całą pracę koordynacyjną. Jednak to nie mogło trwać wiecznie. Jeśli grupa ma stać się prawdziwym, zrównoważonym kolektywem, nieuchronnie przychodzi moment, w którym inni członkowie przejmują odpowiedzialność. Uczestnicy zaczynają pytać „dlaczego spotkanie prowadzi zawsze ta sama osoba? Dlaczego facylitator jest również tym, który przedstawia wszystkie propozycje?”. Następuje rodzaj chłopskiego powstania i jeśli kolektyw nie rozpływa się w gorzkich wzajemnych oskarżeniach, staje się prawdziwie demokratyczną grupą.

W Ya Basta! było to pytanie otwarte, ponieważ, dość nietypowo, były dwa ogniska energii: po jednej stronie Moose, po drugiej Smokey i Flamma. Można by o nich myśleć jako o różnych tendencjach, być może, typ DAN versus hardkor[5]. W tamtym czasie ta sytuacja mnie fascynowała, ponieważ nie mogłem znaleźć żadnej socjologicznej podstawy do rozłamu: pod względem pochodzenia klasowego lub trajektorii, pochodzenia etnicznego lub wykształcenia, te dwie grupy były nie do odróżnienia. To była całkowicie różnica w filozofii.

Powstaje oczywiście pytanie, co by się stało, gdyby rzeczywiście przyszło powstanie chłopskie.

Przynajmniej w ostatnich tygodniach spotkania stały się bardziej interesujące. Dwa tygodnie wcześniej Mac, jeden z Kanadyjczyków w nowojorskim DAN, przybył na szkolenie, aby nakłonić nas do rozważenia alternatywy dla Champlaina: akcji granicznej w Cornwall, na moście w środku rezerwatu Akwesasne Mohawk. Mac był w kontakcie ze starym przyjacielem, członkiem Mohawk Warrior Society po stronie kanadyjskiej, który był bardzo entuzjastycznie nastawiony do wykorzystania mobilizacji FTAA do zakwestionowania faktu, że granica amerykańsko -kanadyjska przebiegała przez środek ziemi Mohawk. Pomimo faktu, że zarówno Stany Zjednoczone, jak i Kanada uznały swoje terytorium za suwerenne na mocy traktatu, miejscowa ludność musiała przechodzić przez granicę międzynarodową i poddawać się odprawie celnej tylko po to, by odwiedzić swoich bliskich po drugiej stronie. Pomysł Cornwall miał oczywisty urok – zwłaszcza że Mac sądził, że mógłby zebrać kilku kanadyjskich związkowców, by wesprzeć nas po drugiej stronie – ale oznaczał porzucenie całego problemu przetrzymywania imigrantów, na którym się skupialiśmy. To też wydawało się trochę zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. Na pierwszym spotkaniu zgodziliśmy się trzymać z Champlainem. Następnego dnia kilka osób pomyślało o tym lepiej i za pośrednictwem listserv postanowiliśmy odłożyć decyzję do następnego spotkania. Ostateczną decyzją było dalsze dochodzenie; więc dzisiejsze spotkanie było w dużej mierze poświęcone zebraniu grupy wolontariuszy, którzy wybraliby się na weekend do Cornwall i sami sprawdzili. Shawn, kontakt Maca, już zbierał kilku innych Wojowników na spotkanie. Moose już znalazł samochód.

1.2. Sobota, 3 marca

Spotkanie z Mohawkami

Właściwie skończyliśmy w dwóch samochodach, ponieważ przyjechało też kilka osób z Filadelfii. Ponadto mieliśmy Moose’a, Smokey’a i Flammę, Maca reprezentującego DAN i kilku lokalnych anarchistów mieszkających obecnie w Independent Media Center (IMC). Mieli wyruszyć w sobotę rano.

Też miałem jechać, ale rodzinny kryzys medyczny zmusił mnie do zrezygnowania. Około godziny 9 rano dwa samochody pełne aktywistów wyruszyły. Jeden samochód zepsuł się w tunelu Holland i wszyscy musieli rzucać monetami, aby ustalić, kto pojedzie dalej.

Tego wieczoru w Internecie pojawił się następujący raport:

Przedstawiciele NYC DAN, NYC Ya Basta!, IMC NYC, Philly Direct Action Working Group i People’s Law Collective spotkali się w sobotę w Cornwall z Tyendinaga Mohawks, członkami Ontario Coalition Against Poverty (OCAP) i Guelph Direct Action Group oraz Związek Społeczności Ludowej (ZKP) w Kingston.

Mohawkowie ogłosili, że są gotowi otworzyć granicę w Cornwall dla aktywistów, którzy chcą przedostać się do Kanady 19 kwietnia, aby ci ostatni mogli dołączyć do karawany do Québec City, już organizowanej przez aktywistów z Kingston.

Mohawkowie przeznaczają ten „Dzień Gniewu” jako potwierdzenie suwerenności, ponieważ most przekraczający tę granicę znajduje się na Ziemi Mohawków. Obecnie Mohawkowie zezwalają na korzystanie z przejścia przez 364 dni w roku i otwierają je raz w roku, aby zapewnić sobie suwerenność.

Informacje te zostały następnie odesłane do odpowiednich grup i poddane ich własnemu procesowi demokratycznego podejmowania decyzji. Jak dotąd NYC-DAN, NYC-Ya Basta! i kilka tradycyjnych domów Mohawk publicznie zadeklarowało poparcie dla tej akcji.

Kiedy czytałem to w tamtym czasie, wydawało mi się to trochę niejasne. Sprawy stały się jaśniejsze na spotkaniu DAN następnego dnia. Pozwolę sobie dokładniej zdać relację z tego spotkania, ponieważ było to jedno z ciekawszych, w których uczestniczyłem.

1.3. Niedziela, 4 marca

Spotkanie DAN, Centrum Kultury Charas El Bohio, 18:00

Spotkaliśmy się w naszym zwykłym pokoju w Charas, aktywistycznym centrum społecznym w Lower East Side. Spotkanie zaczęło się skromnie: może dziesięciu lub dwunastu z nas, chociaż w ciągu następnej godziny napłynęło znacznie więcej, aż w szczytowym momencie było nas dwudziestu pięciu lub trzydziestu. Tego dnia mieliśmy również co najmniej trzech zagranicznych gości: Mike i Corey z SalAMI oraz Olivier de Marcellus, który współpracował z Peoples’ Global Action w Szwajcarii. Ludzie z SalAMI byli na jedenastodniowej trasie po Ameryce, prowadząc treningi akcji w miastach na północnym wschodzie. Gościła je głównie Międzynarodowa Organizacja Socjalistyczna (International Socialist Organization, ISO) i towarzyszył im lokalny organizator ISO. Olivier akurat był w mieście.

Nicky i Betty facylitowali. Zgłosiłem się na ochotnika, żeby zająć się protokołem.

W przeciwieństwie do Ya Basta!, spotkania DAN miały wyraźnie formalny proces. Zawsze zaczynały się w ten sam sposób. Najpierw opracowujemy agendę. Na ścianie zawsze był już napisany szkielet programu, ale każdy miał możliwość dodania nowych elementów, a potem przeznaczaliśmy czas na każdą z nich: pięć minut na jedną, piętnaście na drugą, jedną lub dwie bardzo drobne ogłoszenia. Mike i Corey musieli wyjść wcześniej, więc wystawiliśmy ich jako pierwszych.

Myślę, że wszyscy byli przynajmniej trochę ciekawi Mike’a i Coreya, ponieważ do tej pory wszyscy mieliśmy do czynienia tylko z CLAC, a o ludziach z SalAMI słyszeliśmy tylko z drugiej ręki określanych jako irytujących pacyfistów. Większość z nas była ciekawa, jacy naprawdę będą. Jak się okazało, obaj młodzi mężczyźni byli dość zadbani, w zapinanych na guziki koszulach i dokerach – sympatyczni faceci, mówiący z lekkim francuskim akcentem.

Obaj wstali. Mike wyjaśnił, że SalAMI organizowało się w Quebec City już od trzech lat, ale odkąd rozeszła się wiadomość o płocie bezpieczeństwa, postanowili, że nie będą czysto reagowali i nie będą stawić czoła wrogowi na własnych warunkach. Więc zamiast Quebecu planowali akcję w Ottawie, stolicy Kanady. Jak wyjaśnił, kluczową kwestią było to, że wszystkie negocjacje wokół FTAA były prowadzone w tajemnicy. Najwyraźniej po fiasku rozmów WTO w Seattle, negocjatorzy handlowi ze Stanów Zjednoczonych zdecydowali, że ich wielkim błędem było dać społeczeństwu pewne pojęcie o tym, o czym negocjują. Tym razem nie popełnią tego samego błędu. Żadne z projektów czy informacji o tym, co w nich jest, nie były publikowane, choć wszystkie były udostępniane korporacjom takim jak McDonald, Monsanto czy Citibank.

Mike: Pomysł jest taki, że 1 kwietnia zorganizujemy masowe demo w Ottawie. Zarezerwowaliśmy trzy pokoje w Parlamencie, aby poddać FTAA procesowi…

Ktoś: Chwileczkę, udało ci się zarezerwować pokoje w Parlamencie?

Corey: Cóż, właściwie zarezerwował je jeden z naszych sojuszniczych związków zawodowych.

Majeed: Pamiętaj, Kanada to inny kraj. Związki faktycznie mają tam pewne prawa.

Mike: …także mamy zamiar zaprosić każdego, kto pracuje nad projektami FTAA, aby pozwolił nam je tam przejrzeć, więc następnego dnia, drugiego, możemy przeprowadzić CD bez przemocy, blokadę Biura Spraw Zagranicznych i Handlu. Zrobimy to, co nazywamy akcją „przeszukanie i zajęcie”, wejdziemy w poszukiwanie tekstu. Ogłosiliśmy, że zrobimy to, jeśli nie opublikują tekstu do 20 marca. Oczywiście, aby to zrobić, będziemy potrzebować dużej pomocy, aby uświadomić to mediom.

Różne szczegóły zostały przedstawione na temat prób uzyskania poparcia i możliwego udziału piosenkarki folkowej Ani DiFranco, zaciemnienia mediów w sprawie FTAA w USA (chociaż relacja była całkiem przyzwoita w Kanadzie) i innych kwestii. Majeed zapytał o różnorodność taktyk.

Mike: Cóż, oczywiście nigdy nie przekazalibyśmy ludzi policji, jak mówią niektóre e-maile. A jeśli mówisz o naszych wcześniejszych wytycznych, z zasadami dotyczącymi masek i tak dalej: nie, pozbyliśmy się ich. Ale kiedy słyszymy frazę „różnorodność taktyk”, cóż, brzmi to dla nas jak eufemizm „wszystko wolno”.

SalAMI gromadzi to, co nazywamy „stołem konwergencji”, z ponad trzydziestoma różnymi grupami, w tym związkami zawodowymi oraz grupami studenckimi i kościelnymi, do których CLAC nigdy nie byłby w stanie dotrzeć. To właśnie uważamy za prawdziwą różnorodność. Ale z konieczności opiera się na zasadzie działania bez przemocy; te grupy nigdy nawet by z nami nie rozmawiały, gdyby pomyślały, że poprosimy je o zatwierdzenie akcji bez żadnych parametrów.

Corey: Co do CLAC…Jasne, są problemy z przywództwem. i problemy z samcem alfa. Ale wciąż staramy się wszystko połączyć. Nasze szkolenie w zakresie Kreatywnej Akcji jest przeznaczone dla obu stron i mamy nadzieję, że gdy w końcu dojdzie do działania, nie będziemy mieć dwóch różnych rad delegatów. Jeśli przynajmniej zgodzimy się na nie dla koktajli Mołotowa, możemy mieć jedną radę przedstawicieli. W przeciwnym razie, według mojej osobistej opinii, gramy tylko z ułamkiem procenta ruchu.

Mike: Zostawię mój e-mail.

Corey: Jutro mamy szkolenie na Uniwersytecie Nowojorskim, o 19:00. Pomóżcie rozpowszechniać informacje!

Brooke: Właściwie, powinnam prawdopodobnie zaznaczyć, że DAN reprezentuje różnorodność opinii, a nasze zasady Kontynentalnego DAN są właściwie trochę niejasne w kwestii niestosowania przemocy. Myślę, że celowo. Dokładne sformułowanie to DAN wzywa do „obywatelskiego nieposłuszeństwa bez przemocy i działań bezpośrednich”. Więc wspieramy obie. LA DAN jest całkowicie przeciwko przemocy. CLAC próbuje dostać się na rozmowę z CDAN i byłoby dobrze, gdybyście też się do tego przyłączyli.

Mike: To nie są łatwe pytania, ale myślę, że wszystko się ułoży (śmiechy) i Quebec będzie niesamowite. Może to nie tylko uśmiechy i przytulanie się, ale kiedy pojawia się opresja, wszyscy jesteśmy w tym razem.

Zoe: Ile czasu minie, zanim zbudują ogrodzenie z drutu kolczastego?

Mike: Cóż, większość betonu została już ułożona, zanim ziemia zamarzła. Ale to tylko fundament. Najwyraźniej będzie miał cztery kilometry wokół, to jest 2,5 mili obwodu, otaczając część miasta z 25 tysiącami mieszkańców. Wszyscy otrzymają specjalne karty, które pozwolą im wejść i wyjść. Podjęto pewne wysiłki, aby zachęcić ludzi do odmowy, a nawet lepiej, taka była moja sugestia, do ich spalenia.

SP: A co z ludźmi, którzy tam pracują?

Mike: Nie jestem pewien, jak sobie z tym radzą. Przypuszczalnie też dostaną jakiś dowód tożsamości.

Majeed: Mam pytanie. CLAC i CASA (Comité d’accueil du Sommet des Amériques) są wyraźnie antykapitalistyczne. A co z SalAMI?

Mike: Cóż, tak, myślę, że można powiedzieć, że jesteśmy. Osobiście nie lubię używać słowa „kapitalizm”, bo to niektórych ludzi odstrasza. Przyjęliśmy wspólne podejście, ale by promować radykalną alternatywną wizję, w tej chwili mamy komisję, która pracuje nad mapowaniem niektórych z nich. Z pewnością możesz założyć wszystkie podstawy: jesteśmy przeciwko kapitalizmowi, przeciwko patriarchatowi, przeciwko homofobii.

Corey: Musisz zrozumieć, że będzie to jedna z największych akcji bezpieczeństwa w historii. Wcześniej zdecydowaliśmy, że zamknięcie w stylu Seattle jest wysoce nieprawdopodobne. Nie powstrzymamy Szczytu. Tak więc pytanie w przypadku muru brzmiało: jak wymyślić plan, który można uznać za zwycięstwo? Co dałoby nam prawo do ogłoszenia zwycięstwa? Ludzie nad tym pracują. Jedna z grup kobiet rozesłała wezwanie do wplecenia w ogrodzenie obrazów i haseł oporu. Byłoby to mocne w mediach, ale z pewnością nie zadowoliłoby wszystkich. Więc co wtedy? Celować w lotniska? Zrobić blokadę, zamknąć bramy i wkurzyć wszystkich mieszkańców? Dlatego apelujemy o strategiczną radę delegatów, aby nasza taktyka była zgodna z naszymi celami strategicznymi. Naprawdę ważne jest to, w jaki sposób nasze działania wpłyną na opinię publiczną, co wyniknie z nich w tworzeniu długoterminowych sojuszy …

Olivier zauważa miękkim, bardzo dostojnym głosem, że wszystko to brzmi bardzo podobnie do tego, co wydarzyło się w Davos podczas protestów na Światowym Forum Ekonomicznym miesiąc wcześniej. Policja przesadnie zareagowała i zatrzymywała ludzi kilometry od rzeczywistych spotkań. Represje były tak brutalne – wysyłali policję na pola, by zbierała odchody bydlęce, które mieszała z wodą w armatkach wodnych – tak, że uderzyło to w policję, powodując ogromną publiczną reakcję i całkowite zwycięstwo dla nas. Pod koniec, kiedy w Genewie wybuchły małe zamieszki (podpalili kilka banków), sondaże wykazały, że opinia publiczna nadal bardziej popierała protestujących niż rząd. A to jest w Szwajcarii!

Ludzie z SalAMI są sceptyczni.

– Możesz spróbować przejść przez Mur, jeśli chcesz – mówi Mike. – Ale musisz pamiętać, że będzie osiem tysięcy gliniarzy, pięćset Dartha Vaderów, których musiałbyś prześcignąć, gdyby rzeczywiście udało ci się wejść. Dlatego zdecydowaliśmy, że naszą strategią podczas samego Szczytu będzie nie-zbliżanie się do muru w ogóle, ale stworzenie czegoś, co nazywamy „Obszarami Wolności i Prawdy Ameryk”, może kilometr dalej. SalAMI chce utrzymać takie wydarzenie jako prawdziwie wyzwoloną strefę, a wiecie – (znaczące spojrzenie na Yabbasów w pokoju), – to oznacza przestrzeń dla taktyk dla Ya Basty!, aby nie dopuścić do nich gliniarzy.

Mike i Corey muszą uciekać na szkolenie na NYU. Wychodzą ze swoim opiekunem ISO i spotkanie trwa.

Następny jest raport Lesleya z wyprawy do Mohawków, która, jak stwierdziła, poszła bardzo dobrze. Siedem lub osiem osób, które dotarły do Cornwall, spotkało się nie tylko z członkami Mohawk Warrior Society, ale także z członkami Kingston Labour Council po stronie kanadyjskiej („wraz z kilkoma facetami z Guelph, których nazywamy „Sieć Działań Guelph”). Mohawkowie zobowiązali się otworzyć granicę, aby zademonstrować swoją kontrolę nad ziemią w Akwesasne. Shawn, ich główny rzecznik, przedstawiał tę akcję jako „dzień wściekłości” z powodu podziału ich ziemi i deptania praw traktatowych przez oba rządy. Wojownicy sugerowali bardzo bojową taktykę, mówiąc o otwarciu mostu „wszelkimi niezbędnymi środkami” – co, jak zauważa Lesley, jest naprawdę czymś w rodzaju blefu, ale może to postawić rząd kanadyjski w niezwykle delikatnej sytuacji, ponieważ naprawdę nie chciałby użyć zbyt dużej siły na ziemiach Mohawków. To naprawdę zjednoczyłoby społeczność przeciwko nim. W rzeczywistości nie spodziewali się żadnego znaczącego sprzeciwu: Wojownicy mieli zwyczaj przejmowania mostu jeden dzień w roku, przez ostatnie kilka lat, jako potwierdzenia suwerenności, a rząd nigdy nie próbował ich powstrzymać. Kanadyjscy pracownicy fabryk samochodowych i poczty planowali już karawanę z Toronto i Kingston do Quebec City; chętnie byliby po drugiej stronie granicy i mogli nas wesprzeć.

– O tak – dodała – i Okręgowa Rada Pracy mówi, że będą serwować herbatę.

Różne radykalne pomysły były pojawiały się dookoła. Niektórzy Kanadyjczycy mówili o możliwości przejęcia śluz St. Lawrence, aby zamknąć ruch statków. Ale pojawiły się też słowa ostrzeżenia.

– Pamiętajmy, że samo Akwesasne jest bardzo podzielone, jest bardzo niespójną społecznością. Mieli tam swoją własną małą wojnę domową w latach 80. o plany budowy kasyna. Ludzie, z którymi mamy do czynienia, pochodzą z Domów Wojowników (którzy byli przeciwko kasynu); są z nami, nawet jeśli wszyscy w tych społecznościach nie są jednomyślni.

Pytam, ile z tego zostało zapisanych w protokołach, które są publikowane na listserv z otwartą subskrypcją.

– W rzeczywistości Mohawkowie powiedzieli nam wyraźnie, że chcą, aby te informacje zostały upublicznione, zwłaszcza zdanie: „Wojownicy Mohawków wzywają do Dni Gniewu”

Po raporcie Lesley następuje szereg innych ogłoszeń: o zasiłku dla Casa del Sol, squatu na Bronksie; nadchodzące terminy rozprawy sądowej oskarżonych w Esperanza Garden (zostali aresztowani w obronie wspólnego ogrodu przed buldożerami kilka miesięcy wcześniej); przypomnienie o robieniu lalek w każdą sobotę po południu dla Grupy More Gardens!. Były też raporty z różnych grup roboczych DAN: Pracy, Policji i Więziennictwa, Prawnego; kampanii WBAI; zespół WWW; Klubu Kobiet. Brooke ogłosiła, że Continental DAN (DAN Kontynentalny – CDAN) otrzymał prośbę od kilku osób w Santa Cruz o przyłączenie się do sieci CDAN. ( „Prawdopodobnie banda hipisów i głupków, ale i tak ich kochamy”). Jest też raport nowo utworzonej Grupy Roboczej Banerów, która wydaje się składać z dwóch zdecydowanie dziwnych osób w czarnych bluzach z kapturem, którzy odsłaniają wspaniały plakat, który jeden z nich namalował dla DAN do niesienia na marszach.

Dalej jest Nowe Sprawy. Pierwszym punktem porządku obrad jest Konwergencja w Burlington. To, wyjaśnia Brooke, zaczyna przeradzać się w problem. Pierwotnym pomysłem było zapewnienie miejsca, w którym ludzie mogą zacząć się gromadzić w poniedziałek 16 kwietnia, aby w czwartek udać się do granicy i najlepiej dotrzeć do Quebecu na czas parady CLAC „Karnawał przeciwko kapitalizmowi” w piątek 20-go. W ten sposób każdy miałby kilka dni na zorganizowanie szkoleń, wydarzeń edukacyjnych i rad delegatów. Jednak w tej chwili mieliśmy w Vermont zaledwie cztery lub pięć osób, które próbowały wszystko zorganizować. Ponadto wydarzenie było technicznie organizowane za pośrednictwem NEGAN, New England Global Action Network. (Globalnej Sieci Działań Nowej Anglii). W zasadzie NEGAN było lokalnym odpowiednikiem DAN – ale niestety na szczycie były typy „antykorporacyjne”, liberalni reformatorzy, Zieloni, i grupy socjalistyczne – zwłaszcza ISO. ISO miała swoje własne cele, które wydawały się w niewielkim stopniu pokrywać się z naszymi.

Wymagane jest tutaj pewne tło. ISO jest jedną z niezliczonych sekt trockistowskich, które zostały założone i oddzieliły się od siebie w latach 60. i 70., którym udało się przetrwać, a nawet rozwinąć w międzyczasie. Stało się tak, ponieważ, w przeciwieństwie do innych, ISO nie koncentrowała swoich wysiłków rekrutacyjnych w fabrykach, ale na kampusach uniwersyteckich. W 2001 roku ISO była pod wieloma względami anarchistycznym nemezis – szczególnie dla DAN. Po części było to spowodowane tym, że próbowali robić podobne rzeczy za pomocą radykalnie różnych metod. Obie grupy były rewolucyjnie antykapitalistyczne. Obie wierzyły w pracę w szerokich koalicjach i próbowały zachęcić do podjęcia bardziej radykalnych kierunków. Problem polegał na tym, że dla ISO był to bardzo długotrwały proces, a tymczasem interesowały ich głównie liczby. Zawsze starali się tworzyć jak najszersze koalicje, co oznaczało zabieganie o kierownictwo związków i głównego nurtu organizacji pozarządowych, które z kolei prawie niezmiennie pragnęły gwarancji przeciwko przemocy lub, często, przeciwko wszelkim działaniom bezpośrednim. Z anarchistycznego punktu widzenia było to jak próba wystawienia w pole stutysięcznej armii, ale tylko pod warunkiem, że nikt nic nie zrobi.

Nie byłoby aż tak irytujące, gdyby ISO była po prostu przeciwna działaniom bezpośrednim. Wtedy można by ich po prostu zignorować. Ich członkowie uczestniczyli w radach delegatów i często sami brali udział w działaniach. Dlatego to oni zawsze starali się namówić wszystkich do złagodzenia sytuacji, zamieniając plan bojowej akcji bezpośredniej w akt nieposłuszeństwa obywatelskiego bez przemocy, zamieniając plan pokojowego nieposłuszeństwa obywatelskiego w niedozwolony marsz, zmieniając zabroniony marsz w legalny. Strategia dążenia do jak największej koalicji zapewniała im skłonność do bycia szczodrymi nawet wobec grup, które wygłaszają zbyt radykalne przesłanie: stało się to rodzajem powtarzającego się żartu wśród anarchistów, że jeśli nazwać organizację „antykapitalistyczną”, to gwarantuje, że socjaliści się nie pojawią. Wreszcie, grupy takie jak ISO były wyraźnie awangardowe. Uważali, że dysponują właściwą analizą sytuacji na świecie. Kiedy angażowali się w szersze koalicje, miało sens tylko to, że to oni powinni zapewniać kierunek i przywództwo.

W przeciwieństwie do tego anarchiści mieli tendencję do określania swojej strategii jako „skażenie”. Założenie było takie, że działanie bezpośrednie i demokracja bezpośrednia są zaraźliwe; prawie każdy, kto się z nimi zetknął, może zostać przemieniony przez to doświadczenie. Zresztą nie chodzi o to, żeby organizować ludzi, ale żeby zachęcić ich do samoorganizowania. Zamiast zawierać układy z biurokratami związkowymi, grupy takie jak CLAC czy DAN próbowały odwoływać się bezpośrednio do szeregowych członków. Zamiast próbować przejąć duże organizacje, dążyli do stworzenia dramatycznych modeli samoorganizacji, które inni mogliby naśladować, nawet jeśli nieuchronnie zakładano, na własny idiosynkratyczny sposób.

Wszystko to bez wątpienia ułatwia zrozumienie, dlaczego trasa SalAMI była sponsorowana przez ISO i dlaczego Mike i Corey przybyli i odeszli, eskortowani przez przyzwoitkę ISO.

Żeby wrócić do NEGAN, to…

Tydzień wcześniej Moose i Marina, długoletni działacz DAN (i były członek ISO), pojechali na spotkanie NEGAN w Worcester w stanie Massachusetts. Żaden z nich nie był dziś na spotkaniu DAN – wrócili z grypą – ale wszyscy wiedzieli, co się stało. Spotkanie było pełne ludzi z ISO, którzy nalegali na utworzenie komitetu sterującego i naciskali na głosowanie większościowe zamiast konsensusu. (W końcu nie można próbować zebrać komitetu sterującego, który nie działa większością głosów.) Zaproponowali również, aby NEGAN skoncentrował się na organizowaniu autobusów do Québec City w sobotę, aby mogli współpracować ze związkami zawodowymi, które były tego dnia będą przewozić swoich ludzi na marsz. Argumentowali, że znacznie ułatwiłoby to przedostanie się przez granicę. Byłoby to jednak również całkowite pominięcie jednego dnia działań bezpośrednich zaplanowanych na ten dzień. To wszystko było ogromnym problemem, ponieważ logiczne powinno być, aby DAN skierowała wszystkie swoje zasoby na Konwergencję w Burlington – organizowanie rad przedstawicielskich i tym podobnych było przecież tym, co robiliśmy najlepiej. Ale wyglądało na to, że anarchiści byli po prostu pomijani:

Brooke: Mam wiele nazwisk ludzi tam [w Burlington], ale…mam nadzieję, że nie obrażam nikogo, mówiąc to, ale: Burlington miało kiedyś grupę Direct Action. Ale została opanowana przez ISO i typy socjalistyczne. Biella i Native Forest Networks są bardziej anarchistyczne, ta pierwsza to kobieta, która w zasadzie samodzielnie zajmuje się większością organizacji na rzecz konwergencji. Bardzo się staram zaangażować Instytut Ekologii Społecznej (co zrobią, jeśli będą wiedzieć, co jest dla nich dobre), ale do tej pory też niewiele zrobili, więc na razie sprawy tam naprawdę nie są w dobrym stanie.

Majeed: Wiesz, nie chcę być wulgarny czy sekciarski, ale mówię „jebać ISO”.

David: Um, czy powinienem to umieścić w notatkach?

Majeed: Właściwie tak. Zapisz to.

Brooke: Pamiętaj, że ludzie czytają protokoły nawet w Kalifornii.

Majeed: Nieważne. Szczerze mówiąc, mam już dość tych facetów. W chwili, gdy pojawia się najmniejsza iluzja lepszej pozycji, przejmują władzę i natychmiast przerywają wszelką debatę. Robią to przynajmniej od wojny w Zatoce Perskiej. Mówię, po prostu skontaktujmy się z „autentycznymi elementami”.

David: (wciąż notując) Autentyczne elementy?

Majeed: Wiesz: ludzie, którzy robią to, ponieważ chcą, aby mobilizacja się powiodła, a nie aby posuwać naprzód jakiś pieprzony imperatyw organizacyjny.

Majeed, były członek Irańskiej Partii Komunistycznej (która, jak nam wyjaśnił, była w dużej mierze kurdyjska), obecnie aktywny w Partii Pracy DAN, odkąd został anarchistą, stał się niezwykle niecierpliwy wobec awangardystów.

Po podkreśleniu naszej determinacji, by pomóc z „autentycznymi elementami” w Burlington, rozmawiamy trochę o następnym zaplanowanym cotygodniowym spotkaniu. Tak się składa, że odbywa się to w tym samym czasie, co protest Krytycznego Ruchu Oporu przeciwko Horizon Center, aresztowi dla nieletnich w Midtown. Ktoś sugeruje: dlaczego wszyscy nie pójdziemy na wiec, a jeśli jest jakaś pilna sprawa, którą trzeba omówić, możemy to zrobić na peronie metra, gdzie i tak wszyscy powinni się zbierać? Wszyscy się zgadzają, chociaż Brooke nalega, abyśmy natychmiast i w widocznym miejscu zamieścili to na liście.

Koniec spotkania jest dość nietypowy. Technicznie rzecz biorąc, na końcu każdego spotkania DAN była opcja zorganizowania „sesji edukacyjnej”. Myślę, że nigdy nie mieliśmy. Ale wszyscy chcą się dowiedzieć o Peoples’ Global Action (PGA). Wszyscy słyszeliśmy o PGA – w rzeczywistości DAN był w pewnym sensie na nim wzorowany – ale niewielu z nas (z wyjątkiem Lesley, która studiowała PGA jako absolwentka studiów magisterskich w Kolumbii) naprawdę wiedziało o tym tyle, poza fakt, że była to globalna sieć stworzona przez Zapatystów, która wystosowała wezwania do równoczesnych globalnych dni akcji i, co najsłynniejsze, pierwotnie wpadła na pomysł globalnego dnia akcji przeciwko spotkaniom WTO w Seattle. Poprosiliśmy więc Oliviera – lub „Olivera”, jak sam siebie nazywał – o przybliżenie nam tła. Olivier to mężczyzna, który wygląda na pięćdziesiątkę lub wczesną sześćdziesiątkę, bardzo arystokratyczny, wyglądający na Europejczyka z naprawdę niezwykłym nosem. Jesteśmy raczej zaskoczeni, gdy dowiadujemy się, że tak naprawdę jest Amerykaninem, uchodźcą z lat 60., który uciekł z kraju przez Wietnam i od tamtej pory mieszka w Genewie.

SESJA EDUKACYJNA

Olivier: Witam. Nazywam się Oliver de Marcellus i pochodzę z Genewy. Mieszkam tam, odkąd opuściłem Stany w 1968 roku. W PGA jestem od jego powstania w 1998 roku; wcześniej pracowałem z ruchem Zapatystów.

Brooke: Naprawdę chcielibyśmy usłyszeć więcej o historii.

Olivier Cóż, więcej na ten temat możesz przeczytać na naszej stronie internetowej czyli www.agp.org. (To z francuskiego lub hiszpańskiego akronimu. Jeśli wpiszesz „pga”, zostaniesz przeniesiony do Professional Golf Association.)

O PGA…hmmm. Myślę, że są dwa sposoby mówienia o PGA. Najprościej jest powiedzieć, że możesz być członkiem PGA, niezależnie od tego, czy o tym wiesz, czy nie. Ponieważ PGA to nic innego jak pięć zasad (które, jak sądzę, są również podstawowymi zasadami DAN). Dobrze, to, a także udział w akcjach zgodnych z tymi zasadami. Jeśli więc spojrzeć na to w ten sposób, jedyną definicją PGA to „ludzie, którzy zgadzają się z manifestem”. Zgodnie z tą definicją w PGA są miliony ludzi i większość z nich nawet o tym nie wie.

To szeroka definicja. Mniejsza definicja, która prawie nie istnieje, to organizacja. Nie powinniśmy być organizacją. Nie mamy funduszy, sekretariatu, nikt nie jest uprawniony do wypowiadania się w imieniu PGA. Mamy Międzynarodowy Komitet Organizacyjny, składający się z przedstawicieli grup z różnych kontynentów, którzy zmieniają się co dwa lata. Wszystko, co ten Komitet może zrobić, to zwoływać międzynarodowe spotkania PGA, decydować, kto przyjedzie i kto z Globalnego Południa otrzyma darmowe bilety.

Maggie: Jak definiujecie „Globalne Południe”?

Olivier: Wszędzie oprócz Europy i Ameryki Północnej.

Na początku Organizatorzy mieli też decydować o globalnych dniach akcji, ale jak się okazało, tak trudno było nakłonić część z nich do odpowiedzi na e-maile itd., że grupy same zaczęły przejmować inicjatywę. Tak więc działa to tak, że działania są w końcu proponowane przez najbardziej zainteresowane grupy lokalne, wezwanie krąży w sieci do wszystkich zaangażowanych, a ci, którzy są zainteresowani, biorą udział, ci, którzy nie są, ignorują je. Myślę, że jest to najbardziej demokratyczny sposób. (Zazwyczaj działania są następnie zatwierdzane pięć miesięcy później przez Komitet Organizatorów, z mocą wsteczną, ale nikt tak naprawdę tego nie zauważa).

Na przykład demonstracje w Genewie w 1998 roku zostały zwołane przez Organizatorów. The Reclaim the Streets w Anglii nazwali dema J18 rok później, zaproponowali to, a ludzie po prostu zaczęli to robić. N30 było tym samym, to była największa rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiliśmy, ale zaczęło się od apelu o podjęcie działań przeciwko WTO, gdziekolwiek się zjedzie, nawet zanim wiedzieliśmy, że spotka się w Seattle. W przypadku [działań przeciwko spotkaniom IMF w] Pradze było to samo, zaproponowała to lokalna grupa i akcja została podjęta. Więc myślę, że tak to robimy od 1999 roku.

Brooke: Czy możesz porozmawiać o nadchodzącej konferencji?

Olivier: Tak. Międzynarodowa konferencja PGA odbędzie się w Cochabamba od 17 do 24 września, a w tym tygodniu naprawdę zostanie ogłoszone wezwanie (przepraszam, wiem, że ciągle to powtarzamy, ale w tym tygodniu naprawdę tak się stanie). Dążymy do dwustu delegatów, z których siedemdziesiąt procent musi pochodzić z południa lub wschodu; sześćdziesięciu z Europy Zachodniej i Ameryki Północnej, a reszta z „Globalnego Południa”. Największy kontyngent będzie pochodził z Ameryki Łacińskiej. Obecnie epicentrum oporu wobec globalizacji stanowią Andy; to jest kluczowe miejsce, dlatego na początek organizujemy je w Boliwii. No cóż, oczywiście, ponieważ to w tym mieście odbywała się wielka kampania przeciwko Bechtel, kiedy próbowali sprywatyzować system wodociągowy, która była kierowana przez grupy związane z PGA.

Ale naprawdę mamy nadzieję, że nie dojdzie do przewrotu, zanim to się stanie.

Stuart: Gdyby dokonali zamachu stanu, nie mogłoby to pogorszyć rządu.

Olivier: Ale jeśli gospodarze będą się ukrywać, będzie to bardzo trudno zorganizować.

Próbujemy też uruchomić bardziej zdecentralizowany system finansowania, co jest kluczowe dla zdobycia biletów dla delegatów z Południa, ponieważ bilety lotnicze są po prostu bardzo drogie. Na grudniowym spotkaniu Conveners w Pradze zdecydowaliśmy, że nie możemy dalej otrzymywać pieniędzy od fundacji, ponieważ im bardziej będziemy skuteczni, tym mniej fundacji będzie chciało nam dawać pieniądze.

Lesley: A na co właściwie wykorzystuje się te pieniądze?

Olivier: Tylko po to, żeby przywieźć delegatów na spotkania.

[następuje pewna dyskusja na temat potencjalnego zaangażowania DAN w spotkania w Cochabamba…Postanawiamy, że naprawdę powinniśmy umieścić manifest PGA na naszej stronie internetowej]

Olivier: To by było właściwie przydatne, bo jedną z funkcji konferencji jest zmiana manifestu. Na przykład delegaci europejscy będą chcieli się upewnić, że coś na temat zmian klimatycznych zostanie tam umieszczone, ponieważ nie wydawało się to tak wyraźnie pilne, kiedy po raz pierwszy pisaliśmy w 1998 roku.

David: Czy możesz nam trochę opowiedzieć o tym, jak to wszystko się zaczęło?

Olivier: Cóż, PGA z całą pewnością zostało po raz pierwszy pomyślane jako część ruchu Zapatystów. Można powiedzieć, że została założona podczas Drugiego Międzygalaktycznego Zapatista Encuentro w Hiszpanii w 1997 roku. Wtedy po raz pierwszy spotkały się grupy, które stały się kręgosłupem PAR: europejscy anarchiści, brazylijski Ruch Chłopów Bezrolnych i, właściwie, prawdopodobnie najważniejszą grupą był KRRS. To jest Karnataka State Farmers’ Association (Stowarzyszenie Farmerów Stanu Karnataka), które jest Gandhijskim socjalistycznym ruchem chłopskim w Indiach i ma około dziesięciu milionów członków. Po raz pierwszy zasłynęli z kampanii „Cremate Monsanto” w połowie lat 90., w której systematycznie palili genetycznie zmodyfikowane uprawy. W zeszłym roku KRRS zmobilizował 51 000 ludzi w wozach dla byków, którzy próbowali przejąć port w Bombaju, i dla nich była to tak naprawdę tylko akcja średniej wielkości. W maju 1998 zorganizowali 280 tysięcy ludzi na masową demonstrację anty-WTO. To było prawdopodobnie ich największe. Ale działają na kolosalną skalę.

Natalie: Wiesz, że naprawdę powinnaś mieć całą tę historię na stronie internetowej.

Olivier: Wiem. Powinniśmy. Prawdopodobnie mamy najgorszą istniejącą stronę internetową; była to prawdopodobnie pierwsza strona antyglobalistyczna, ale projekt jest przerażający.

Stuart: Mówisz o propozycjach wyłaniających się z lokalnych grup, przez „grupy lokalne” masz na myśli „wszelkie grupy, które poparły zasady”?

Olivier: Cóż, innym aspektem tego statusu pozaorganizacyjnego jest brak formalnego członkostwa. Każdy może coś zaproponować.

DW: Więc teoretycznie my też moglibyśmy?

Olivier: Och, absolutnie. Dlaczego nie?

Wróćmy jednak do historii. PGA miało swoje pierwsze spotkanie w Hiszpanii, w 1998 roku, i na tym pierwszym spotkaniu było wielu anarchistów z Anglii, takich jak ludzie z Reclaim the Streets-London, aktywni w ruchu anty-drogowym, którzy nie mieli pojęcia, że podobne rzeczy dzieją się na kontynencie i odwrotnie. Spotkali się ze skłoterami we Włoszech i Niemczech, a pomysły zaczęły się rozprzestrzeniać. Na przykład nikt z nas na kontynencie nie słyszał o idei nielegalnej imprezy ulicznej w stylu brytyjskim. Miesiąc później organizowaliśmy taką w Genewie. i było cudownie. Wkrótce ludzie organizowali je wszędzie.

Ktoś wymyślił teorię, że rezultatem jest coś w rodzaju globalnego mózgu: połączenia komunikacyjne są takie, że można sobie wyobrazić ludzi nie tylko komunikujących się, ale działających i działających cholernie skutecznie, bez przywództwa, sekretariatu, nawet bez formalnych kanałów informacyjnych. To trochę tak, jak mrówki spotykające się w mrowisku, wszystkie machają do siebie antenami, a informacje po prostu się rozchodzą, nawet jeśli nie ma łańcucha dowodzenia ani nawet hierarchicznej struktury informacji.

Oczywiście bez internetu byłoby to niemożliwe.

Ktoś: Oczywiście na początku powiedzieli to także o Zapatystach.

Olivier: Właściwie na początku było trochę irytujące, jak media zwykły mówić, że Zapatyści byli po prostu fenomenem w Internecie, irytującym, to znaczy dla ludzi, którzy faktycznie wiedzą, jak trudno jest do nich dotrzeć. Ale w pewnym sensie to jest prawda. Lista internetowa z natury nie może być autorytarna, po prostu wystawiasz propozycję i ludzie o niej dyskutują, ci, którzy ją lubią, idą to zrobić. Jeśli to nie jest tak dobra propozycja, mniej ludzi to zrobi. Jedyną rzeczą, której absolutnie nie możesz zrobić przez Internet, jest głosowanie.

Stuart: Wszystko to brzmi jak DAN!

Olivier: Wiesz, kiedy przybyłem do Seattle na akcje WTO, nie wiedziałem nawet, czym jest DAN. Potem wziąłem ulotkę DAN, w środku były zasady PGA i zdjęcia działań Genewy i powiedziałem: „Och, to tylko PGA” To mi się przytrafia cały czas. Spotkałem kogoś z PGA Korea w zeszłym tygodniu i było to: „Naprawdę? To istnieje?”. W Pradze pojawiły się dwa autobusy z Turkami. Okazało się, że w Turcji jest sieć PGA w pięciu miastach, pobrali nasze zasady ze strony internetowej i chodzili po okolicy, pokazując filmy z Seattle. Nikt z nas nie miał najmniejszego pojęcia, dopóki ich nie poznaliśmy. To się dzieje cały czas.

Oczywiście, teraz gdy istnieją Indymedia, informacje docierają do nas częściej niż kiedyś. Kiedy maniacy sieci po raz pierwszy wyjaśnili nam ideę równoczesnych demonstracji, staraliśmy się to koordynować, wysyłając e-maile do Genewy. To nie zadziałało. Ale teraz zlecamy to niejako Indymediom. Tak więc podczas akcji w Pradze mieliśmy 250 jednoczesnych manif na całym świecie, z czego 70 było relacjonowanych w Indymediach. A to z kolei zmienia nasz stosunek do mediów korporacyjnych, w zasadzie już ich nawet nie potrzebujemy. Kilka miesięcy temu mieliśmy akcję w Genewie, gdzie w solidarności z ludźmi prowadzącymi tam akcję okupowaliśmy ambasadę Ekwadoru. Po wszystkim zdaliśmy sobie sprawę, że zapomnieliśmy nawet powiedzieć o tym mediom, bo kto ich potrzebuje? To trafia do ludzi w Ekwadorze, że zrobiliśmy to przez Indymedia, i to jest dla nas naprawdę ważne.

To, co dzieje się teraz, jest z pewnością największym wydarzeniem od maja 1968 roku. Przynajmniej w Europie. Po raz pierwszy poczułem tak ogromny, globalny wzrost. Praga była po prostu…wow! Co najmniej osiem różnych krajów wysłało kontyngenty liczące ponad tysiąc osób. Kiedy zaczynaliśmy, nikt z nas nie miał pojęcia, jak zorganizować masową konwergencję lub radę przedstawicieli, musieliśmy to wszystko wymyślić od zera. Potem nadszedł wrzesień: oto i to! Zadziałało! Skończyło się na tym, że dzień wcześniej wyrzuciliśmy IMF z miasta.

A każde spotkanie musiało być koordynowane w siedmiu różnych językach: angielskim, francuskim, niemieckim, tureckim, hiszpańskim, włoskim, czeskim…

Brooke: Jezu!

Olivier: Ale zadziałało!

Betty: Czy mógłbyś opowiedzieć o działaniach w Davos i jakich lekcjach możemy się z nich nauczyć dla Quebec City?

Olivier: Cóż, na ten temat:

Niestety, wydaje się, że stanowimy obecnie największe zagrożenie dla Imperium i wydają być naprawdę zaniepokojeni. Przykro mi to mówić, bo tak naprawdę jesteśmy tylko śmieszną bandą klaunów, ale proszę bardzo.

W Nicei pomyśleliśmy, że spróbują zablokować granice, zanim jeszcze tam dotrzemy, i faktycznie zrobili to, całkowicie nielegalnie, przynajmniej przeciwko Włochom, którzy teoretycznie mają te same paszporty UE. Użyli także interesującej taktyki „dziel i zwyciężaj”, jak zapewnienie darmowych pociągów dla ludzi związkowych, a następnie próbując pobić przedstawicieli ludów autonomicznych.

Spodziewaliśmy się, że granice zostaną zablokowane, a dotarcie do samego Davos będzie niemożliwe; więc powiedzieliśmy, że jeśli nie możemy się tam dostać, zrobimy akcje i blokady, gdziekolwiek będziemy musieli. Gdybyśmy nie mogli dotrzeć dalej niż dno doliny, gdzie pociąg łączy się z autostradą, poniżej ośrodka narciarskiego, w którym faktycznie odbywały się spotkania, to w porządku, zablokowalibyśmy tam trasy dla samochodów. Albo jeśli nie możemy dostać się do kraju, jeśli spróbują zamknąć granicę, sami zamkniemy granicę. Skończyło się na demonstracjach we wszystkich trzech, co było świetne, pięciuset Włochów zatrzymało się na granicy, zablokowało tam autostradę, pięćset innych ludzi wkradło się do samego Davos, co było świetne, a na dnie doliny było coś w rodzaju pięciu różnych grup …To było całkowite zwycięstwo, pomimo największej mobilizacji sił bezpieczeństwa w historii Szwajcarii, wszędzie czołgi i drut kolczasty, strzelanie do nas armatkami wodnymi, gazem łzawiącym i gumowymi kulami od chwili, gdy się pojawiliśmy, nawet jeśli była to tylko kupa głupich balonów i ludzie przebrani na szczudłach lub w kostiumy Ronalda McDonalda. W końcu przesadzili tak bardzo, że nawet wysoce burżuazyjna szwajcarska opinia publiczna była po naszej stronie. Kilka kantonów zagłosowało za usunięciem policji federalnej z ich terytorium, prezydent zrobił z siebie głupka na konferencji prasowej tego wieczoru, ponieważ chciał porozmawiać o obradach w Davos i ciągle rzucał dziennikarzom: „Dlaczego ciągle pytacie o demonstracje?”.

Natalie: Czy były jakieś aresztowania?

Olivier: O tak. Ale musieli ich szybko wypuścić.

Jeśli chodzi o FTAA, nie ma powodu, aby ich nie blokować, nawet jeśli jest to ogromne ogrodzenie bezpieczeństwa, nadal muszą być bramy. W każdym miejscu, w którym możesz ich zablokować, chodzi o…

Rozmawiamy przez jakiś czas o problemach koordynowania z grupami z niewielkim lub żadnym dostępem do Internetu, o niesamowitej grupie PGA zwanej „Siecią Wolnych Czarnych Społeczności Ameryki Południowej”, założonej przez zbiegłych niewolników w XIX wieku, o kilkunastu innych sprawach. Zanim udaliśmy się do pobliskiej kawiarni, aby kontynuować rozmowę, była już prawie 23:00.

1.4. Wtorek, 6 marca

Spotkanie koalicji FTAA, godz. 20:00

Właściwie je przegapiłem (wraz z odbywającym się w tym samym czasie spotkaniem DAN Labor), ale słyszałem, co się stało.

Koalicja FTAA to szeroka grupa obejmująca cały Nowy Jork, w skład której wchodzą DAN, Zieloni, ISO i różni niezależni aktywiści organizujący się dla miasta Quebec. Kiedy więc Moose i Marina w końcu wyszli z choroby, aby złożyć raport ze spotkania NEGAN, musieli być względnie ostrożni. Najwyraźniej istniała również pewna niejasność co do stopnia, w jakim Mohawkowie po stronie amerykańskiej są naprawdę na pokładzie, ponieważ do tej pory rozmawialiśmy tylko z kanadyjskimi. W Domach Wojowników po stronie amerykańskiej zachodził jakiś proces i nikt nie był do końca pewien, jak się sprawy potoczą. Narastały też napięcia dotyczące samej struktury koalicji.

1.5. Czwartek, 8 marca

Spotkanie Ya Basta! Manhattan, 19:00[6]

O wiele lepsze spotkanie niż zwykle, które odbyło się w mieszkaniu Aladyna na osiedlu mieszkaniowym w Chelsea. Było około dwudziestu osób. Tym razem spotkanie było nawet facylitowane: nieformalnie, ale dobrze. Co jeszcze bardziej niezwykłe, wszystko zostało utrwalone na taśmie wideo.

Za tym kryje się długa historia, ale krótka wersja jest taka, że młody filmowiec imieniem Sasha skontaktował się z ludźmi ze społeczności aktywistów, ponieważ chciał nakręcić film dokumentalny. Jego pomysł polegał na zestawieniu standardowych wizerunków medialnych przerażających zamaskowanych anarchistów z portretami prawdziwych ludzi za maskami. Wkrótce zaangażował się w Ya Basta! i w ciągu miesiąca lub dwóch stał się faktycznie częścią grupy. Nikt nie miał z tym większych problemów. Ale to był pierwszy raz, kiedy nakręcił spotkanie. Właściwie to pierwszy raz, jaki znam, żeby ktoś kręcił spotkanie takiej grupy – po części uszło mu to na sucho tylko dlatego, że obiecał nikomu nie pokazywać twarzy, zawsze trzymając aparat skierowany nisko. Jeden lub dwóch członków faktycznie nosiło maski na spotkanie, głównie, jak podejrzewałem, dla efektu dramatycznego.

Zresztą, jak potoczyły się spotkania, okazało się, że był to doskonały wybór.

W związku z akcją Mohawk, z powodu przedwczesnego rozgłosu, wybuchł już mały kryzys. Podczas gdy Shawn, nasz główny sojusznik, specjalnie poprosił nas, abyśmy użyli słów „Dni Gniewu” i podczas gdy w lokalnym magazynie Eye News natychmiast ukazał się artykuł, cytując go, mówiącego, że przejmą most „za pomocą wszystkich potrzebnych środków” i pokazujące zdjęcia zamaskowanych Mohawk Warriors z karabinami maszynowymi z okupacji Oka w Quebecu w latach 80., wszystko to miało raczej charakter blefu. Shawn obliczył, że po traumie bliskiego powstania i długiej rozgrywce z rządem kanadyjskim w sprawie Oka w latach 80. oraz po wcześniejszej niemalże wojnie domowej w samym Akwesasne, rząd kanadyjski nie zaryzykuje wysłania dużego kontyngentu wojskowego, jeśli myśleli, że prawdziwy konflikt jest prawdopodobny.

Tym, o co naprawdę martwił się Moose, była przedwczesna reklama. A konkretnie depesza wysłana przez dwóch niezależnych anarchistów IMC, którzy przybyli z wyprawą, Target i Warcry. Obaj byli na swój sposób pomniejszymi legendami ruchu. Target był punkowym dzieciakiem słynącym z wyczynów Czarnego Bloku, który wydawał się zmieniać swoje imię co dwa tygodnie. Warcry, urodzona w Indiach, była dawną opiekunką drzew, aktywistką ekologiczną i niezależną dziennikarką, która miała wtedy reputację anarchistycznej dziewczyny z plakatu, która pojawiała się w niemal każdym filmie o Seattle – częściowo dzięki charyzmie, częściowo, ponieważ była jedną z niewielu osób anarchistycznych Czarnego Bloku, którzy chcieli udzielać wywiadów. Po powrocie z Kanady natychmiast napisali swoje wezwanie, które zostało przesłane do szeregu anarchistycznych listserwerów. W nim – przynajmniej według Moose – rażąco błędnie przedstawiali to, co się działo jako ultra-wojskowe wydarzenie zbrojne i wzywali anarchistów do udziału. Poza tym, że jesteśmy dziecinni, podkreślił Moose, było to całkowicie poza procesem: obiecaliśmy, że nie będziemy mówić niczego, do czego nie byliśmy specjalnie upoważnieni. Powiedział, że porozmawiamy później z Warcry, aby sprawdzić, czy nie mogą opublikować jakiejś korekty, a przynajmniej łagodniejszej wersji.

Właściwie niektórzy ludzie zaczęli się martwić całą sytuacją. Co jest z obrazem Wojownikiem Mohawk z M16? Czy ci faceci naprawdę będą nosić broń? Moose zapewnił nas, że nie. W Oka zajmowali most przez dwa miesiące, zanim w ogóle zaczęli nosić broń, a nawet wtedy nigdy nie użyli jej na nikim, nawet gdy policja do nich strzelała. Powiedział nam, że to trochę sztuczka. Ludzie, którym brakuje przywilejów białych aktywistów, nie mogą twierdzić, że prowadzą pokojowe działania, nawet jeśli w rzeczywistości tak jest.

Moose mówi również, że Shawn zapewniał nas, że przedostanie się przez most i tak nie będzie problemem. Bardziej prawdopodobne jest, że problemem będą przeszkody na drodze.

Tak więc formalnie zgadzamy się na nasze poparcie dla akcji w Cornwall. Następnie, po kolejnym raporcie na temat NEGAN, zaczynamy mówić o większej, ogólnonowojorskiej koalicji anty-FTAA, która w rzeczywistości borykała się z podobnymi problemami. Koalicja jest na szczycie z Zielonymi i ludźmi z ISO, a napięcia organizacyjne stały się tak wielkie, że zgodziliśmy się na specjalne spotkanie w piątek, żeby wszystko wyjaśnić. („Marina jedzie. Jest królową procesu” – zauważa Moose. Jest także niegdysiejszą członkinią ISO, która została anarchistką, która prawdopodobnie wie, jak myślą tacy ludzie.)

Nową wiadomością jest to, że CLAC ma „consultę”, czyli radę delegatów w Quebec City 23. i Ya Basta! musi wysłać przedstawicieli – zwłaszcza, że podczas ostatniej konsulty nasi ludzie się nie dostali. Zgłaszam się na ochotnika. Podobnie Emma, artystka pracująca obecnie w sklepie ze zdrową żywnością na Lower East Side. Emma zaznacza, że może nie być idealnym wyborem, ponieważ będąc częścią kolektywu, nie zamierza robić Ya Basta!, ale będzie z Czarnym Blokiem. Wydaje się, że nikomu to nie przeszkadza.

Wybór delegatów nie jest tak delikatną sprawą, jak mogłoby być, ponieważ delegaci nie są technicznie upoważnieni do podejmowania decyzji za grupę. Tak naprawdę nie są przedstawicielami. Są w zasadzie kanałami informacyjnymi: wyjaśniają, co ich grupa zamierza zrobić, przedstawiają propozycje i przekazują informacje i propozycje z powrotem do grupy, aby mogła je wspólnie rozważyć. (Na właściwej radzie, gdzie inni członkowie grupy afinicji są obecni w pokoju, może się to zdarzyć na miejscu. Na konsulcie, w której ich nie ma, liczba decyzji, które można podjąć, jest znacznie bardziej ograniczona). Mimo to rodzi się pytanie: co Ya Basta! w rzeczywistości planuje zrobić, jeśli uda nam się dotrzeć do Quebec City? Przez resztę spotkania rozważamy możliwości. Ponieważ nikt nie jest zbytnio zainteresowany ideą ochrony autonomicznej strefy SalAMI w szczerym polu, sprowadzają się one do: (1) pomocy w zburzeniu ściany, (2) próby przedostania się przez mur i wejścia na obwód, lub ( 3) zapewnienie jakiejś dywersji – ponieważ wiemy, że jeśli ubierzesz się w jasne, watowane stroje, policja z pewnością będzie za tobą podążać. Mur jest oczywistym symbolem hipokryzji neoliberalizmu, ale niektórzy z nas uważają go za zbyt symboliczny. Z drugiej strony, gdybyśmy mogli dostać się do środka, co byśmy tam zrobili? Smokey słyszał historię o schronisku dla bezdomnych, które skutecznie musiało zamknąć działalność z powodu Szczytu – może moglibyśmy nakłonić ich, by formalnie zaprosili nas do zapewnienia bezpieczeństwa? Ktoś inny dążył do udramatyzowania losów zaginionych azylantów: Koalicja na rzecz Obrony Praw Imigrantów zasugerowała, abyśmy mogli pomyśleć o umieszczeniu nie ich zdjęć, ale serii konkretnych żądań na tarczach i transparentach oraz dostarczaniu ich na szczyt. Ale komu? A jak je upowszechnić Amerykańskie media nigdy nie ujawniłyby tej historii.

To doprowadziło do długiej debaty na temat zalet i wad działania przeciwko samym mediom. Czy byłoby możliwe, na przykład, zamknięcie namiotu medialnego przed budynkiem szczytu, a nawet zażądanie odtworzenia taśmy zawierającej głosy nieobecnych na debacie? Wszyscy zgadzają się, że media korporacyjne są uzasadnionym celem, ale jak skuteczne byłyby działania przeciwko nim? Co stanowiłoby sukces? To podstawowe pytanie, które ciągle sobie zadajemy, planując akcję: jak ułożyć wydarzenie w taki sposób, abyśmy mieli później prawo ogłosić zwycięstwo? A w przypadku mediów było to szczególnie dotkliwe: nawet gdybyś przeprowadził skuteczną akcję przeciwko mediom, kto by o tym wiedział?

Nie podejmujemy w końcu żadnych decyzji. W każdym razie, jak kilka osób wskazuje, jesteśmy tylko jednym kolektywem. Inne grupy Ya Basta! dołączą do Burlington i nie chcemy podejmować za nich decyzji. Możemy to zachować na radę w Burlington. Ale kiedy spotkanie się kończy, zarówno Emma, jak i ja mamy już całkiem jasne pojęcie o tym, co zamierzamy powiedzieć.

Ostateczna zapowiedź.

– Mam powiedzieć ludziom, że Starhawk jutro będzie w mieście. – mówi Moose (wymawia to z nutą łagodnej kpiny: Staaaarhawk.) – To znaczy, ja nie jestem zbyt przygnębiony tego rodzaju bzdurami o gwiazdach, ale najwyraźniej chce poznać niektórych z nowojorskiego kolektywu Ya Basta! więc pomyślałem, że przekażę dalej.

1.6. Piątek, 9 marca

Spotkanie struktur koalicyjnych w Amsterdam Pizza przy 111th Street, 18:30

To spotkanie zebrało około dwudziestu aktywistów ustawionych wokół stołu na tyłach pizzerii, udających, że się nie kłócą.

To, co obecnie nazywa się Koalicją FTAA, zaczęło się jako grupa robocza Sieci Akcji Bezpośrednich DAN. W każdą niedzielę DAN odbywała generalne zebranie i całą serię spotkań grup roboczych w inne dni tygodnia. Niektóre z tych grup roboczych są strukturalne (prawne, medialne, informacyjne), niektóre są zaangażowane w trwające kampanie (DAN Pracy, Policja i Więzienia), ale zawsze są takie, które są tworzone tylko po to, aby pracować nad konkretnymi działaniami: na protesty IMF w Waszyngtonie, konwencję republikanów w Filadelfii, a teraz FTAA w Quebecu. Często te ostatnie grupy robocze mogą same zacząć wyglądać jak miniaturowe wersje DAN, z własnymi grupami roboczymi zajmującymi się zasięgiem, komunikacją, transportem i tym podobnymi. Stają się pączkującymi strukturami komórkowymi, a następnie odtwarzają te same wewnętrzne relacje między częściami. Mogliśmy sobie pozwolić na elastyczność, bo przecież nie było ustalonego, odgórnego łańcucha dowodzenia; inicjatywy i tak miały powstawać od dołu; więc każdy mógł swobodnie improwizować, niezależnie od formy organizacyjnej, która wydawała się dla niego odpowiednia.

Problemy pojawiły się, gdy DAN próbowała pracować z członkami grup o głęboko odmiennych imperatywach organizacyjnych. Wspomniałem już o wielkim bugaboo DAN, ISO. ISO zaangażowała się w politykę w stylu DAN dopiero niedawno. Grali niewielką lub żadną rolę w Seattle. Jednak jakiś czas później najwyraźniej otrzymali rozkazy z centralnego dowództwa w Anglii, aby zaangażować się w globalny ruch sprawiedliwości. Nagle na spotkaniach DAN zaczęli pojawiać się różnego rodzaju wysokiej rangi organizatorzy ISO. Ich entuzjazm zdawał się słabnąć i płynąć. Z entuzjazmem uczestniczyli w pierwszej dużej akcji NYC-DAN – A16, protestach przeciwko IMF w Waszyngtonie 16 kwietnia 2000 roku – ale po protestach na konwencji republikańskiej w Filadelfii, podczas której kontyngent ISO był powszechnie oskarżany o porzucenie pozycji i ucieczkę, w dużej mierze odpadli i włożyli swoją energię w kampanię prezydencką Nadera. Teraz wrócili.

Grupy robocze były w zasadzie otwarte. Każdy mógł dołączyć. W tym przypadku, kiedy DAN utworzyła grupę roboczą dla mobilizacji FTAA w styczniu, ludzie z ISO nagle pojawili się ponownie, wraz z członkami kilku innych grup, z którymi współpracowali – Partii Zielonych, pewnych organizacji pozarządowych – którzy nigdy, faktycznie, nie byli na spotkaniu DAN. Ponieważ ISO i Zieloni nie byli tam przynajmniej jako jednostki, ale jako przedstawiciele organizacji, grupa robocza w efekcie stała się koalicją. Wydawało się więc, że rozsądnym jest ogłosić ją jako taką i porzucić udawanie, że jest częścią DAN. Nie stanowiło to problemu, ponieważ grupy robocze DAN i tak były w dużej mierze autonomiczne.

Więc teraz mieliśmy ogólnomiejską koalicję, która rzekomo działała na zasadach anarchistycznych, a przynajmniej demokracji bezpośredniej. W zasadzie tego właśnie powinna chcieć DAN: wszyscy mieliśmy na celu rozpowszechnianie tego rodzaju modelu podejmowania decyzji. Jednak nastąpiło nieuniknione zderzenie kultur instytucjonalnych. Nowo przybyli natychmiast zaczęli traktować koalicję jak nową organizację: chcieli przyjąć stanowisko co do jedności, stworzyć literaturę i starać się o przyłączenie innych grup w mieście, grup imigrantów, związków zawodowych i tym podobnych. Anarchiści w ogóle nie myśleli o koalicji jako o „grupie”. Postrzegali ją nie jako organ decyzyjny, ale raczej jako forum, sposób dla grup już się organizujących przeciwko FTAA do wymiany informacji i unikania powielania wysiłków. To było coś na wzór rad delegatów. Z pewnością nie widzieli powodu, by przyjąć jakąkolwiek ideologiczną „linię”. Z jakiegoś powodu, wiele dyskusji kończyło się próbami przekonania jednej osoby: młodej kobiety imieniem Julie, która pracowała dla czegoś o nazwie Urban Justice League. Częściowo działo się tak, ponieważ nikt jej naprawdę nie znał, wydawała się nową osobą na scenie, ale bardzo entuzjastyczną, aktywną i chętną do uczenia. Z drugiej strony Julie okazała się stworzeniem ze świata organizacji pozarządowych i ostatecznie przeszła zdecydowanie na stanowisko ISO. W istocie wkrótce zaczęła zachowywać się jak jednoosobowy komitet sterujący, dzwoniąc w naszym imieniu do prezydentów związków, pastorów i przywódców różnych grup społecznych i próbując zebrać jak najszerszą koalicję. Teoretycznie trudno było się z tym spierać. Ale wszyscy wiedzieliśmy, co może nastąpić dalej: te same grupy zaczęłyby domagać się, abyśmy złagodzili akcję bezpośrednią lub przynajmniej przestali o niej otwarcie mówić. Ludzie DAN i inni anarchiści odpowiedzieli, tworząc własną autonomiczną grupę roboczą akcji bezpośredniej koalicji – nazywając ją odpowiednio „autonomiczną grupą roboczą akcji bezpośredniej” lub AUTODAWG – z własnym listserv i oddzielnymi spotkaniami. Zdecydowaliśmy, że AUTODAWG wysyłałaby co tydzień jednego przedstawiciela na spotkania koalicyjne, ale poza tym pracowalibyśmy razem, podobnie jak oczekiwaliśmy, że zrobi to pierwotna grupa robocza DAN.

Problem był taki, że Julie i ludzie z ISO natychmiast zaczęli pojawiać się też na spotkaniach AUTODAWG. Technicznie, oczywiście, nie było przeciwwskazań, to były otwarte spotkania, ale powodowało to duży dyskomfort u wszystkich. Julie zaczęła narzekać w Internecie na wykluczenie i szybko wszyscy zgodzili się, że powinniśmy się specjalnie spotkać, żeby omówić proces i dopracować szczegóły.

W rezultacie około dwudziestu osób siedziało wokół stołu na spotkaniu studenckim w pobliżu Uniwersytetu Columbia, dzieląc się kawałkami dwóch dużych pizzy z serem i starając się zachować rozsądek w stosunku do siebie. Julie zaproponowała facylitację (co prawdopodobnie nie było dobrym pomysłem). Wkrótce stało się jasne, że głównym problemem był brak zaufania do instynktów drugiej strony, ponieważ w zasadzie strona ISO przedstawiała kilka bardzo rozsądnych uwag. Przede wszystkim, powiedzieli, weźcie pod uwagę nowych ludzi. Pojawiło się wiele nowych osób, zwłaszcza studentów, którzy chcieli zrobić akcję bezpośrednią. Jak dokładnie mieli się przyłączyć i zdecydować, do jakiej grupy roboczej chcą dołączyć, jeśli ludzie zajmujący się akcją bezpośrednią spotykają się w zupełnie innym czasie i miejscu? Po drugie, jeśli zamierzacie stworzyć koalicję, w skład której wchodzą związki zawodowe i zorganizowane grupy społeczne, a wy sięgacie, to oni będą chcieli zobaczyć jakąś misję. Nie możesz im po prostu powiedzieć, że jesteś przeciwko FTAA. Oczywiście anarchiści obecni na sali mogliby odpowiedzieć, pytając, jaki był sens w uzyskiwaniu tych aprobat: żadna z tych grup nie była zainteresowana udziałem w akcji, a każda grupa, która mogłaby być zainteresowana wysyłaniem ludzi na Quebec, aby maszerować w paradzie robotniczej, prawie na pewno już się przygotowywała. Po co więc kolekcjonować nazwiska tylko po to, by mieć je na kartce papieru? Nikt jednak nie chciał wykluczyć możliwości, że jakaś nowa grupa zostanie wciągnięta i zdecyduje się przyjąć bardziej radykalną postawę. Więc zamiast tego skończyliśmy niekończącą się rozmowę.

Julie: Są dwie kwestie: Po pierwsze, jak integrujemy się z innymi organizacjami, do których docieramy? Podpisanie oświadczenia o misji jest wypróbowaną i dobrą metodą na to. Tak czy inaczej, ludzi w ogóle, osoby, które nie są częścią organizacji, nie będą w stanie dopasować się modelu rad przedstawicielskich. Po drugie, jak uniknąć powielania wysiłków.

Moose: Ale ideą koalicji nie jest posiadanie ideologii; jest to sposób dla ludzi o różnych ideologiach lub perspektywach do wspólnej pracy nad problemem.

Zielony: Chcę wiedzieć, co aprobata oznaczałaby w praktyce. Czy związki rozdadzą naszą ulotkę swoim członkom? Jeśli tak, to ułatwiłoby to jednostkom dołączanie jako jednostki.

Meredith (ISO): Cóż, Grupa Robocza postanowiła już napisać oświadczenie i przekazać je nam. Wydaje mi się, że pojawia się pytanie, co to znaczy być częścią koalicji?

Julie: Tak, dokładnie. Kiedy powstał AUTODAWG, nigdy nie było dla mnie jasne, czy jest częścią koalicji, czy nie. Potem kiedy pojawiłam się na jednym z ich spotkań, poczułam się, jakbym rozbijała imprezę.

Enos: Słuchaj, rozumiem, że mogłaś się tak czuć. Ale myślę, że jednym z powodów, dla których tak się stało, było to, że za każdym razem, gdy tworzyliśmy autonomiczną grupę roboczą ds. akcji bezpośredniej, wydawało się, że wszyscy w całej koalicji się pojawiali. Zaczęliśmy więc zadawać sobie pytanie: w jaki sposób jesteśmy autonomiczni? W jaki sposób jesteśmy inną grupą? Pamiętajcie, wszystko zaczęło się, gdy DAN zdecydowała, że chce pracować nad FTAA i stworzyła własną grupę roboczą. Potem kiedy wszyscy ci ludzie się pojawili, ta grupa robocza faktycznie stała się tą koalicją. Tak więc główny DAN był zdezorientowany i próbowaliśmy stworzyć nową grupę roboczą. i to się po prostu działo.

Marina: Powinnaś coś zrozumieć na temat tego, jak DAN ma tendencję do działania, ponieważ częścią problemu może być po prostu zamieszanie. Ludzie, z którymi normalnie pracujemy, ludzie z Lower East Side Collective, Reclaim the Streets, Ya Basta!, wszystkie te grupy postrzegają siebie jako luźną część DAN. Jesteśmy w połowie drogi między grupą a siecią delegatów. Na przykład ludzie Reclaim the Streets, którzy nigdy nie przychodzą na nasze spotkania, częściowo dlatego, że są bardziej zainteresowani lokalnymi sprawami Nowego Jorku, częściowo dlatego, że nie lubią spotkań, są imprezowiczami kochającymi zabawę, to część ich całego szyku. Ale zawsze pojawiają się na akcjach. Tak naprawdę była to grupa robocza dla tej większej społeczności zorientowanej na bezpośrednie działania. Niektórzy ludzie nie chcieli, aby była to grupa robocza DAN, więc powiedzieliśmy, w porządku, nazwijmy ją po prostu „autonomiczną”.

Meredith: Może, żeby przedstawić tutaj propozycję, dlaczego nie zrobić listy grup roboczych, które możemy publikować na ścianie podczas spotkań, aby nowe osoby mogły się podłączyć? Jak czuliby się ludzie?

Marina: Myślałam, że przyszliśmy tutaj, aby przeprowadzić burzę mózgów, aby wrócić do naszych grup. Nie czuję się komfortowo, czyniąc z tego ciało decyzyjne. Nie zrozum mnie źle, to konstruktywna propozycja…

James: Ona po prostu sugeruje, żebyśmy lepiej wyrażali to, co robimy. Nazywanie tego „podejmowaniem decyzji” wydaje się kwestią semantyki, z miejsca, gdzie słucham.

Enos: Nie sądzę, że to tylko semantyka. Myślę, że problemem jest odmienny charakter zaangażowanych grup.

Maggie: Chcę tylko wiedzieć, co powiedzieć ludziom, którzy chcą do nas dołączyć…

I tak dalej, najwyraźniej ad infinitum. Wyszedłem wcześnie, częściowo dlatego, że chociaż często podnosiłem rękę, Julie ani razu mnie nie zawołała; częściowo dlatego, że kilku z nas powiedziało Starhawk, że przyjedziemy o ósmej. Mieszkała u przyjaciółki o imieniu Nesta w Columbia University Housing, zaledwie kilka przecznic dalej.

Spotkanie ze Starhawk, godz. 20:00

O wiele przyjemniejsze spotkanie. Nawet inspirujące.

Prawie każdy aktywny w ruchu przynajmniej słyszał o Starhawk. Była kiedyś pisarką science fiction (jej najsłynniejsza powieść dotyczyła wojny między San Francisco a Los Angeles), kiedyś autorką prac na temat feministycznego pogaństwa, która od końca lat 70. była zaangażowana w kampanie akcji bezpośrednich. Prawie wszyscy widzieli jej obrazy, jak bije w mały bębenek, prowadzi spiralne tańce. Praktykująca czarownica, miała reputację swego rodzaju kokoszy dla pogańskiego klastra, wiele wicca po czterdziestce lub pięćdziesiątce, ale w tym też wiele znacznie młodszych członkiń. Większość z nas podeszła na spotkanie bardzo sceptycznie. Nie chodziło tylko o automatyczne podejrzenia co do celebrytów ruchu, czy nawet stosunek Wschodniego Wybrzeża do rzekomo niestabilnych Kalifornijczyków. Jedyną rzeczą, którą większość z nas czytała przez Starhawk, był artykuł, który napisała w szeroko rozpowszechnionej kolekcji, która ukazała się zaraz po Seattle, zatytułowanej „Jak naprawdę zamknęliśmy WTO”, w której skarciła Czarny Blok za odmowę podjęcia działań, przeciwko zasiadaniu w radzie delegatów, łamiąc uzgodnione kodeksy postępowania, a nawet wypowiadała się z aprobatą o pacyfistach, którzy wskazywali policji rozbijających okna. Artykuł, wraz z jeszcze bardziej gniewnymi wypowiedziami działaczy organizacji pozarządowych, takich jak Medea Benjamin, wywołał prawdziwą eksplozję wściekłości ze strony bardziej bojowych anarchistów. Wściekłość w końcu doprowadziła do debaty: o solidarność, o taktykę, o to, co aktywiści są sobie nawzajem winni na ulicach. Wiele osób zmieniło zdanie, między innymi Starhawk, ale w tamtym czasie jej wizerunek utrwalił się w pamięci wszystkich – zwłaszcza, że w przeciwieństwie do postaci takich jak Medea Benjamin, której opinia mogła być odrzucona, Starhawk uważała się za anarchistkę – co nadawało tej sprawie odcień osobistej zdrady.

W każdym razie byliśmy podejrzliwi. Mimo to przyjechaliśmy. Co najmniej pięcioro z nas: Moose, Marina, Rufus, Warcry i ja. Mimo to wszyscy byli skłonni przyznać, że grupa afinicji Starhawka, kolektyw RANT, robiła świetną robotę, prowadząc szkolenia w całym kraju. Pod koniec wieczoru byliśmy prawie całkowicie przekonani.

Częściowo dlatego, że się tak przeciwstawiła oczekiwaniom. Nie wiem dokładnie, czego się spodziewaliśmy, ale przynajmniej można sobie wyobrazić, że anarchistyczna wiedźma byłaby przynajmniej trochę outré. Zamiast tego spotkaliśmy jedną z najprzyjemniejszych, najbardziej rozsądnych osób, jakie można sobie wyobrazić. Wszystko w niej było otwarte, przyjazne i całkowicie przyziemne.

Starhawk mieszkała ze swoją przyjaciółką Nestą, znaną teoretyczką ekofeministyczną i okazjonalną pisarką Nation, która była mniej więcej w tym samym wieku, a obecnie poruszała się na niezwykle zaawansowanym technologicznie wózku inwalidzkim. Starhawk była ciekawa sceny akcji bezpośredniej w Nowym Jorku. Moose mówił o Ya Basta!, Marina o Kolektywie Prawa Ludowego, Rufus o Medykach Akcji.

Starhawk opowiedziała o swoim własnym doświadczeniu:

– Byłam jedną z tych osób, które pojechały do Seattle, aby wypełnić swój obywatelski obowiązek, a potem spodziewałam się, że po prostu wrócę ponownie do swojego życia. Oto dwa lata później i jeszcze nie wróciłem.

Nesta szybko zauważyła, że to nie tak, że nie miała żadnego doświadczenia w tego typu sprawach. Naprawdę, mieli swój początek w blokadzie Diablo Canyon w 1981 roku.

– Pamiętasz, jak musieliśmy wymyślać to wszystko od zera? Nie mieliśmy pojęcia, co robimy, jak robić rzeczy, które obecne pokolenie po prostu uważa za oczywiste.

– Och, nastąpił ogromny postęp – zgodziła się Starhawk. – Nie potrafię powiedzieć, ile razy widziałem dzieci w wieku szesnastu, siedemnastu lat, a one już wiedziały, jak robić rzeczy, których zrozumienie zajęło nam piętnaście lat.

– Cóż, jeśli chcecie poznać historię…Byłam wtedy w zasadzie autorką. Napisałam kilka książek o pogaństwie, religii Bogini. Sieć, z którą jestem, Reclaiming, opiera się na zasadzie magicznego aktywizmu, chcieliśmy użyć magii jako sposobu na przekształcenie świadomości, aby dodać duchowy wymiar, który nie był po prostu chrześcijański. Ponieważ na początku tylko kwakrzy naprawdę wiedzieli, jak to zrobić. Rady rzeczników, grupy afinicji – wszystko to tak naprawdę zaczęło się od Clamshell Alliance, działającego przeciwko elektrowni jądrowej Seabrook w New Hampshire. Była taka buntownicza grupa kwakrów zwana Ruchem na rzecz Nowego Społeczeństwa, która prowadziła szkolenia na temat niestosowania przemocy, ale także uczyła tego nowego sposobu organizowania – konsensusu, rad rzeczników, jak podejmować decyzje demokratycznie w małych grupach, a następnie umożliwiać im koordynowanie się oddolnie. i zadziałało tak dobrze, że po prostu wystartowało. Na początku toczyła się swoista bitwa między starymi a nowymi sposobami robienia rzeczy. Większość z tych kampanii nadal miała opłacanych pracowników, zwykle nielicznych słabo opłacanych pracowników, ale mimo to opłacanych pracowników, i to, co w rzeczywistości było komitetami sterującymi, i zawsze istniały napięcia między zasadą od góry do dołu a od dołu do góry.

Mamrocze „to nie do końca tak, że takie rzeczy nigdy się już nie zdarzają”.

– I, jak mówiłam, pojawił się problem, no cóż, nazywaliśmy ich czasami „kwakierskimi faszystami”, których rodzaj duchowości był prawie całkowicie obcy naszemu.

– Byłam częścią grupy, którą nazwaliśmy Matrix Collective, która była częścią Reclaiming. Najpierw zaangażowaliśmy się w blokadę w Diablo Canyon, co było szalonym pomysłem, że musieli zbudować elektrownię jądrową bezpośrednio na linii uskoku w Kalifornii, a później w Lawrence Livermore Group, która była jednym z głównych laboratoriów broni jądrowej w Berkeley. Chcieliśmy użyć tej samej poziomej struktury, której używali w Seabrook, ale chcieliśmy też zrobić rytuał. W pewnym sensie oznaczało to wymyślenie wszystkiego na nowo, ponieważ wkrótce zdaliśmy sobie sprawę, że tradycyjne pokojowe nieposłuszeństwo obywatelskie jest głęboko zakorzenione w etosie chrześcijaństwa, a przynajmniej w skrajnie patriarchalnej wersji religii. Istniał powód, dla którego na czele ruchu zawsze stał jakiś męski bohater religijny. Chodzi o karę, samozaparcie, chęć poddania własnego ciała bólowi i cierpieniu w imię idei, która prawdopodobnie jest Prawdą lub Miłością lub czymś bardzo miłym w tym stylu, ale jednak czymś abstrakcyjnym, transcendentnym. Negujesz cielesność w imię czegoś wyższego. Na tym właśnie polegają wielkie religie świata. Jak więc pogodzić to z immanentną kosmologią, która celebruje ciało i postrzega przyjemność, zwłaszcza seksualną, jako boską?

Zostawiła pytanie otwarte.

– Nie wiem, czy ktokolwiek z nas naprawdę się do tego domyślił. Jednym z pomysłów, jaki mieliśmy, było wydobycie źródeł siły z pozornej słabości, pokazanie, jak mało pospolite rzeczy, takie jak przędza, mogą, utkane razem, coś w rodzaju zaklęcia, zatrzymać nawet maszyny wojskowe. Pamiętasz te wszystkie wstęgi przędzy z A16?

– Och, masz na myśli te na wszystkich skrzyżowaniach, więc musiałeś się pod nimi czołgać, żeby dostać się tam i z powrotem między blokadami? – zapytałem

– To był wkład Klastra Pogańskiego. Właściwie po raz pierwszy pamiętam, że użyłam włóczki na akcji Bohemian Grove we wczesnych latach osiemdziesiątych. To był ekskluzywny, męski klub, w skład którego wchodzą prezesi i wiele osób z gabinetu Reagana, prawdopodobnie niektórych z gabinetu Busha, ale w latach Reagana wydawało się to bardziej pilne. Mają klub w centrum San Francisco i fantazyjny letni kurort nad rzeką Russian, gdzie co roku organizują tygodniowy obóz letni dla bogatych i wpływowych, który rozpoczynają rytuałem zwanym Kremacją Opieki, w którym palą kukłę kobiety. Ich motto brzmi: „Tkające pająki tu nie przychodzą” (nie zmyślam tego!), więc zrobiliśmy akcję bezpośrednią, w której powiązaliśmy sieć z całym klubem Boho w centrum SF i zablokowaliśmy ich.

– To wspaniałe.

– Tak, to zabawne – powiedziałem. – Zawsze zakładałem, że to tylko paranoidalny spisek.

– W takim razie prawdopodobnie najlepszą historią tkacką była akcja w Livermore w…1982? 1983, prawda?

– Och, to było takie zabawne! – powiedziała Nesta, która właśnie przyjechała z drugiego pokoju. – Pamiętam tę historię. Kobiety utkały długą pajęczynę, jak osnowę, prawda?, na dwóch patykach, które mogły rozciągać się w poprzek drogi, wplatały zdjęcia dzieci, kwiatów, ziół itp. i używały jej do blokowania autobusów robotniczych…

– I pomyślałyśmy o tym jako o zasadniczo symbolicznym geście, tak naprawdę artystycznej wypowiedzi. Nic, co faktycznie byłoby fizycznie skuteczne. Prawie skończyliśmy i pamiętam, że trzej policjanci na rowerach szydzili z nas. Nagle odpalili silniki i postanowili po prostu przez to przejechać. Następną rzeczą, o której dowiedzieliśmy się, było to, że byłyśmy na ziemi, a na ziemi leżeli trzej gliniarze i ich motocykle, i wszyscy byliśmy tak beznadziejnie splątani, że zabrało dziesięć minut, żeby nas odciąć.

– Pamiętasz Bork z RNC w Filadelfii? – ktoś zapytał. – Pamiętasz, ta, która pojawiła się następnego dnia na konferencji prasowej z podbitymi oczami i siniakami na twarzy? Powód, dlaczego tak bardzo ją pobili w Filadelfii…cóż, byli tam gliniarze na rowerach z dużymi nożycami. Za każdym razem, gdy widzieli jeden z naszych banerów, wyciągali nożyczki i przejeżdżali przez nie rowerami. Z wyjątkiem Bork, najwyraźniej nie miała pojęcia, że będą to robić, ale wzmocniła swój sztandar drutem fortepianowym.

– Au!

– Gdyby próbowali przejechać na poziomie szyi, mieliby duże kłopoty. A tak, dwóch z nich miało bardzo nieprzyjemne rany. (To znaczy – nigdy by ich nie mieli, gdyby nie próbowali nielegalnie niszczyć znaków protestujących). Ale tak czy inaczej, zsiedli z rowerów i zaczęli walić jej głową o ziemię.

Po chwili wszyscy wymieniali się historiami wojennymi. Starhawk, jak się okazała, była wściekła na Black Bloc w Seattle głównie dlatego, że nie uszanowali procesu kolektywnego, odmówili nawet uczestniczenia w radach delegatów. Od tamtego czasu, w końcu zaakceptowała zasadę zróżnicowania taktyk.

– Prowadziłyśmy treningi niestosowania przemocy – powiedziała. – Teraz nawet ich tak nie nazywamy. Prowadzimy coś, co nazywamy treningami akcji bezpośredniej, z klasycznym niestosowaniem przemocy jako jednym z elementów znacznie szerszego repertuaru. W końcu to odmowa wyrządzania krzywdy lub cierpienia innym jest moralnym stanowiskiem, szczególnie z jakiejkolwiek duchowej perspektywy, która ma dla mnie sens. – Marina starała się delikatnie zasugerować, że może poważnie zastanowić się nad tym, aby ta jej zmiana opinii była szerzej poznana.

Jednym z powodów, dla których Starhawk bała się spotkania z nowojorską Ya Bastą!, przyznała w końcu, było to, że trochę się martwiła, czy taka taktyka może się przełożyć po drugiej stronie Atlantyku. Po raz pierwszy spotkała włoską Ya Basta! przed akcjami przeciwko spotkaniom IMF/Banku Światowego w Pradze jesienią 2000 roku. Praga była pod wieloma względami po prostu nadzwyczajna. Wyszła wcześniej, aby przeprowadzić szkolenie na temat procesu konsensusu, i skończyła jako facylitator jednej z dużych rad delegatów.

– I to była jedna z tych sytuacji, w których…no wiesz, jak to się musi skończyć. Były cztery różne grupy i dwie propozycje. Albo byłyby cztery marsze, wszystkie zaczynałyby się w różnych miejscach i wszystkie się gdzieś zbiegały, albo byłby jeden marsz i wszystkie rozgałęziały się na cztery. i naprawdę tylko jeden wynik był możliwy: zaczęlibyśmy razem, rozdzielili się, i mam nadzieję, że jeśli wszystko pójdzie dobrze, w końcu się zebrali. Ale, oczywiście, najpierw musieliśmy przeanalizować każdą możliwość, każdą możliwą troskę lub sprzeciw przez cztery, pięć godzin, aż w końcu doszlibyśmy do wyniku, o którym wszyscy musieli wiedzieć, że w końcu go wymyślimy. Pod koniec byłam po prostu wykończona i praktycznie myślałam, po co to wszystko? A potem ten Rumun podszedł do mnie i „Nie mogę uwierzyć w to, co się właśnie stało. Nigdy bym nie pomyślał, że coś takiego jest możliwe, tysiąc ludzi mówiących dwunastoma różnymi językami w jednym pokoju, podejmujących wspólnie decyzje, bez przywódców”. Był po prostu zachwycony. Może czasami zapominamy, jak wiele z tego naprawdę jest rewolucyjne.

– A więc miałeś wiele wspólnego z Ya Bastą! w Pradze? – ktoś zapytał.

To był ich debiut na większej europejskiej scenie i zagrali spektakularnie, kończąc słynną konfrontacją z policją na moście prowadzącym do Centrum Kongresowego, gdzie spotykał się IMF, co wszyscy wielokrotnie oglądaliśmy na wideo.

– O tak. Szczerze mówiąc, na początku raczej dawali mi spokój. Po części był to rażący seksizm. Przez trzy dni spotkań jeden facet, Luka, prowadził wszystkie rozmowy. Mówił trochę po angielsku, ale głównie po włosku. Dalej była kobieta, która wykonała całą pracę tłumaczeniową, to znaczy trzy dni tłumaczenia symultanicznego, nie sądziłem, że ktokolwiek mógłby tak pracować przez trzy dni bez szaleństwa, i trzecia, również kobieta, która po prostu siedziała i robiła notatki. Nigdy się nie zmieniali, nigdy nie zamieniali ról. Było oczywiste, że obie kobiety mówiły perfekcyjnie po angielsku, ale przez cały czas nie odważyły się na jedno zdanie. Wewnętrznie, w Ya Basta!, również nie mogłem dostrzec żadnego wewnętrznego procesu demokratycznego. Może działy się rzeczy, o których nie zdawałam sobie sprawy.

Potem weszliśmy na temat taktyki. Po trzech dniach spotkań Ya Basta! w końcu zdecydowali, że ich linia frontu będzie uzbrojona w kantówki. Starhawk zaczęła mówić bardzo powoli i precyzyjnie.

– Aby pokonać tarcze gliniarzy. Nie, żeby ich naprawdę uderzać. Pomysł polegał na tym, że mogliby w ten sposób przebić się przez linie policyjne i tak naprawdę nie atakowaliby policji.

Oczy zamrugały.

Usta się otworzyły.

– Naprawdę przynieśli drewniane drągi?

– Dojście do porozumienia zajęło nam kilka dni.

– Jeju – powiedział Moose. – To znaczy, w porządku…widzę logikę, ale…nikt z nas nigdy nie marzył o zrobieniu czegoś takiego.

– Szczerze mówiąc – powiedziała Starhawk – cieszę się, że to słyszę. Ponieważ kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że Amerykanie zamierzają zastosować taktykę Tute Bianche, trochę się zmartwiłam, że ludzie mogą zostać poważnie zranieni. Trzeba mieć na uwadze, że zajęło im pięć, może sześć lat, zanim mogli zrobić coś takiego w Europie. Sześć lat nieustannej pracy w mediach, wypracowywanie idei zasadności taktyk defensywnych, niekończące się akcje medialne. A trzeba pamiętać, że media we Włoszech są tysiąc razy bardziej przychylne ruchom społecznym niż media tutaj. Nawet w telewizji, która prawie w całości należy do Berlusconiego, Luka pojawia się za każdym razem, gdy odbywa się duża akcja, w talk-show, dyskutując z policją lub prawicowymi dziennikarzami, rzeczy, które byłyby nie do pomyślenia w tym kraju.

– Och. Wiesz, skoro to ja zajmuję się mediami dla nowojorskiej Ya Basta! – powiedziałem – właściwie trochę się tym martwiłem. Rozważaliśmy różne metody medialne. Ale w zasadzie tutejsza prasa zawsze pozwala glinom opowiedzieć historię, i nie ma sposobu, aby nawet poruszyć temat, powiedzmy, filozofii stojącej za naszymi działaniami. Uwierz mi, próbowałem. Nie ma zainteresowania. Pytają nas tylko, czy będziemy „agresywni”, z ochraniaczami i tarczami jako dowodem, że szukamy walki. Próbowaliśmy stworzyć ten sam efekt, po prostu będąc przesadnie głupkowatymi, z zespołem kazoo, głupimi herbami i kostiumami, tak, że jeśli ludzie po prostu widzą nas w telewizji i nazywają nas agresywnymi, to będzie oczywiste, że coś jest nie tak. Ale nawet wtedy wiemy doskonale, nawet jeśli wszyscy przebieramy się za Dinozaura Barneya z rękami związanymi za plecami, dobry redaktor może znaleźć ujęcie, na którym wyglądamy przerażająco.

– Dodatkowo w prawie wszystkich krajach europejskich stosunki z policją są inne. Wszyscy się znają. Całość przypomina trochę grę.

I tak dalej. Odeszliśmy do innych tematów, ale Starhawk wypowiedziała jej obawy. Powtórzyły się te, które z pewnością przyszły mi do głowy w takim czy innym czasie. Nie miałem pojęcia, czy cokolwiek z tego rzeczywiście zadziała.

1.7. Wtorek, 13 marca

Spotkanie AUTODAWG w National Lawyer’s Guild, 20:00

To było właściwie pierwsze spotkanie z DAWG, na które wszyscy narzekali.

Zaczęło się od raportu. Dwóch aktywistów z Brooklynu właśnie wróciło z Québec City i wszyscy byli zachwyceni pięknem miasta, jego starymi wieżami i anarchistycznym graffiti. Następnie Mac przeszedł do przełomowych wydarzeń. Pozostał na spotkaniu w pizzerii aż do gorzkiego końca i zrobił wszystko, co w jego mocy, aby załatwić sprawę z ISO, która z kolei chciała nas teraz zapewnić, że są całkowicie zaangażowani w sprowadzanie ludzi do Quebecu na akcję bezpośrednią w piątek, a nie tylko marsz związków zawodowych następnego dnia. Ostatnie wydarzenia z Akwesasne również były obiecujące: Kanadyjski Związek Pracowników Pocztowych był zainteresowany pomocą, także niektórzy pracownicy fabryk; Warclub, hip-hopowy zespół Mohawk, chciał być w jakiś sposób zaangażowany; nasi sojusznicy Warrior po stronie kanadyjskiej byli już w kontakcie z rodziną Boots,jedną z najważniejszych rodzin Mohawk po stronie USA i wydawali się zainteresowani, i tak dalej.

Na samym spotkaniu były dwa główne tematy. Pierwszym z nich była CLAC Consulta: w rezultacie powierzono mi odpowiedzialność za koordynację całości. Wywiązała się dyskusja na temat najbezpieczniejszych opcji: pociąg, autobus, samochód.

Drugim była akcja zaplanowana na 1 kwietnia. Enos, lokalny podziemny rysownik, brał w tym udział z przyjacielem imieniem Nicky. Udało im się również z powodzeniem narysować aktywistkę o imieniu Twinkie i był to mały zamach stanu. Twinkie była androgyniczną młodą kobietą, której rodzice pochodzili z Tajlandii, może miała dziewiętnaście lub dwadzieścia lat, z dramatyczną punkową fryzurą, słynącą z wielu rzeczy, ale prawdopodobnie przede wszystkim z ogromnej pojemności płuc. Była bardzo poszukiwana na demówkach ze względu na jej niesamowitą moc głosu, nie wspominając już o umiejętności wymyślania piosenek i sloganów na każdą okazję, na miejscu. Tacy ludzie są, jak można sobie wyobrazić, ogromnym atutem każdej demo. W przeszłości w dużej mierze unikała DAN, woląc pracować z grupami bardziej zorientowanymi na społeczność, ale zdecydowała się zaangażować w organizowanie FTAA. Miała również spore doświadczenie w projektowaniu graficznym.

Enos: Pomyśleliśmy, że skoro NEGAN będzie się spotykać 31-go w Burlington, możemy udać się stamtąd do granicy następnego dnia, co oczywiście jest również dniem Prima Aprilis. Zasadniczo jest to rodzaj akcji reklamowej, rzecz medialna, aby zwrócić uwagę ludzi na problemy, ale także na fakt, że oni systematycznie powstrzymują aktywistów politycznych przed przedostaniem się do Kanady. i to nie tylko zawracają ludzi z mołotowami, ale zwykłych działaczy społecznych.

Mac: W zeszłym tygodniu odmówili wjazdu Lorenzo Komboa Ervin, na podstawie jakiegoś aresztowania trzydzieści lat temu.

Enos: Jeśli myślą, że działasz politycznie, przejrzą twoje dane i jedyne, czego potrzebują, to trafienie na jedno aresztowania i mogą odmówić ci wstępu. To nie musi być nawet przekonanie. W niektórych przypadkach odmawiają ludziom wstępu tylko na podstawie podejrzeń.

Było to oczywiście częścią policyjnych zwyczajów, by dokonywać masowych aresztowań setek osób naraz podczas protestów. Policja DC była szczególnie znana z otaczania i łapania kolumn setek maszerujących, a następnie aresztowania ich za „niewykonanie polecenia rozejścia” Aresztowania nigdy się nie utrzymują, są oczywiście nielegalne, ale w trakcie tego procesu wszyscy są fotografowani i pobierane są odciski palców, a te informacje są następnie umieszczane w międzynarodowych bazach danych.

Nicky: Tak czy inaczej, chodzi o to, by zrobić coś, co uwydatni hipokryzję, ponieważ FTAA ma polegać na wyeliminowaniu kontroli granicznych, z wyjątkiem, oczywiście, oni mają na myśli, że kontrole graniczne dotyczą korporacji, a nie tych, które wpływają na ludzi . Pomyśleliśmy więc, że będziemy mieć grupę aktywistów przebranych za produkty, którzy będą przechodzić. Miałem iść przebrany za dolara. Ktoś inny zamierzał przebrać się za genetycznie zmodyfikowanego pomidora…rozumiecie pomysł. Więc kiedy nas zatrzymują, możemy powiedzieć: „Myśleliśmy, że to jedyny sposób, w jaki możemy przedostać się przez granicę”.

Twinkie: Chciałam iść jako Ubezpieczenie Zdrowotne. Chociaż nadal nie jestem do końca pewna, jak ten kostium miałby działać.

Ktoś: Może sprzedawca ubezpieczeń?

Enos: W każdym razie, moglibyśmy na tej podstawie zrobić jakiś skecz, zorganizować konferencję prasową, podczas gdy w tle kanadyjska policja przesłuchuje i bije garść warzyw. Jesteśmy w kontakcie z kilkoma radykalnymi mediami w Vermont, które z pewnością przedstawią tę historię, i mamy nadzieję, że uda nam się uzyskać WBAI, a może nawet Frontline, dla relacji telewizyjnych.

Mandy: Wiesz, technicznie, jeśli wykluczają jakiegokolwiek Amerykanina z kartoteką aresztowania, to obejmuje to też Busha, czyż nie? Może moglibyśmy namówić kogoś, kto by poszedł jako George W z dużym „DUI” wypisanym na czole?

Steve: Czy to wszystko nie zależy od założenia, że faktycznie zatrzymają nas na granicy? Co się stanie, jeśli po prostu pomachają nam? Tylko ze złości?

Nicky: Nie musisz się tym martwić. Nie tak pracują gliniarze. Jeśli policja ma rozkaz zatrzymania aktywistów, to właśnie to musi zrobić. Niebezpieczeństwo jest większe, że mogą nawet nie zauważyć, że jesteśmy aktywistami. Właśnie o to się martwię.

Enos: Cóż, wszyscy wiemy, że gliniarze są głupi, ale…Myślę, że jeśli zobaczą jakiegoś faceta próbującego przekroczyć granicę przebranego za genetycznie zmodyfikowaną żywność, prawdopodobnie zorientują się, że mają do czynienia z aktywistą.

Stopniowo spotkanie staje się czymś w rodzaju rozmowy. Dwie aktywistki queer, Mandy i Jen, zastanawiają się, czy nie romantyzujemy tych „wojowników mohawk”. Czy tak naprawdę nie mamy do czynienia z ludźmi, którzy nawet w najmniejszym stopniu nie są po tej samej stronie co my w kwestiach takich jak seksizm czy homofobia. Twinkie, Target i Mac przeszkadzają sobie, aby odpowiedzieć, szczegółowo opisując całą historię rad kobiet i konstytucyjne niuanse konfederacji Sześciu Narodów. (Wydaje się, że wszyscy o tym czytali).

– Właściwie – mówi Mac – jednym z głównych osiągnięć Stowarzyszenia Wojowników podczas impasu w Oka było ożywienie systemu Matki Klanu jako alternatywy dla sponsorowanego przez rząd zarządu plemiennego. Do tej pory wszystkie kluczowe decyzje po stronie kanadyjskiej są w rękach rad kobiet. Shawn po Akwesasne ma nadzieję, że podobny proces rozpocznie się po stronie amerykańskiej.

Mandy jest zaskoczona, ale ostrożna.

– Brzmi cudownie. Ale czy nie sądzisz czasem, że to wszystko jest zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe?

Ta myśl też przyszła mi do głowy, może wszystkim. Trudno było zaprzeczyć, że z punktu widzenia typowego nowojorskiego anarchisty, posiadanie bandy Mohawk Warriors obiecującej otworzyć dla ciebie most – nie mówiąc już o bandzie Mohawk Warriors mających na celu ożywienie matriarchalnej struktury decyzyjnej – było najfajniejszą rzeczą, jaką można sobie wyobrazić. Możesz się tylko zastanawiać, czy to wszystko nie jest trochę za fajne.

Godzinę później wszyscy spacerowaliśmy do lokalu Świętego Marka na drinki w Grassroots Tavern. Tego wieczoru na Brooklynie odbywała się impreza kultu śmieci. Wszyscy dyskutowali, czy warto jechać. Mac i Moose wdają się w długą dyskusję na temat tego, czy DAN była w tym momencie organizacją wyraźnie anarchistyczną. Czy w DAN są jacyś wyraźnie nie-anarchiści? A przynajmniej, inni niż w DAN Labor? Nikt nie jest do końca pewien. Twinkie znika i pojawia się ponownie piętnaście minut później z kilkoma Radical Cheerleaders i ogromnym stosem sushi wyciągniętego ze śmietnika. Niewielkie napięcia pojawiły się, gdy część z nich nie została wpuszczona do baru z powodu braku dowodu tożsamości. Po krótkiej konsultacji na zewnątrz sprawa została jakoś rozwiązana. Twinkie, odkrywając, że nie jestem wegetarianinem, wciąż podaje mi kawałki sushi z rybą. Nie przepadam za sushi wyciągniętym ze śmietnika, próbowałem je ukryć. Ona ciągle to zauważa. Rufus delikatnie wyjaśnia, że tak naprawdę to jest dokładnie to samo, co kupiłoby się w sklepie dwadzieścia minut wcześniej: istnieją przepisy określające, kiedy sushi należy wyrzucić, a w połowie przypadków, w momencie, gdy je wystawiają, jest już aktywista lub miejscowy dzieciak lub więcej czekających, żeby je zabrać.

1.8. Czwartek, 15 marca

W Toronto Globe and Mail pojawia się oburzający artykuł, w którym pojawiają się pogłoski, że Akwesasne Mohawks będzie nielegalnie „przemycać” przez granicę do Kanady aktywistów z rejestrami kryminalnymi. Najwyraźniej samo Akwesasne ma w Kanadzie reputację jaskini przemytników – głównie alkoholu i tytoniu – więc sugeruje się, że te same łodzie będą przewozić nowy eksport przestępczy – anarchistów – przypuszczalnie dla pieniędzy. E-maile i rozmowy telefoniczne natychmiast są prowadzone na temat sposobu odpowiedzi.

Formacja YABBA w studio Betty, 19:00

Wesoło walimy się nawzajem. Tym razem Smokey wymyślił kombinezon zrobiony z pustych plastikowych butelek po coli, który okazuje się wyjątkowo odporny na najpotężniejsze ciosy naszych miękkich kijów. Przechodzimy przez różne scenariusze obronne: Jak utrzymać linię, jeśli gliniarze po prostu próbują przebić się przez ścianę tarczy. Jak obronić konkretną osobę, którą chcą porwać. Jedną rzeczą, która staje się oczywista, jest to, że przy całym tym sprzęcie będziemy potrzebować co najmniej dwudziestu minut na przygotowanie, zanim będziemy mogli ruszyć do akcji.

Toczy się długa dyskusja na temat herbów: udało nam się zdobyć dość dużą liczbę nadwyżek brytyjskich hełmów dla policji prewencji z katalogu wysyłkowego (każdy ma dwa darmowe gumowe nagolenniki!) i większość z nich pomalowaliśmy na dyniowo-pomarańczowy. Pojawił się plan, aby spersonalizować je poprzez umieszczenie na wierzchu pozorowanych heraldycznych urządzeń: wypchanych pingwinów, lalek kewpie, wiatraków i tego typu rzeczy. Problem polega na tym, jak zauważa Smokey, że to nas zindywidualizowałoby: policja mogłaby z łatwością wybrać każdego z nas do aresztowania, gdyby wszyscy nie wyglądali podobnie. Czy byłoby możliwe umieszczenie jakiegoś gadżetu na szczycie każdego hełmu, aby można było dowolnie podłączać i odłączać grzebienie? W ten sposób moglibyśmy je ciągle zmieniać? Ale projekt wydaje się bardziej kłopotliwy, niż chcielibyśmy poświęcić na niego czasu.

Zapowiedzi: W Burlington od 13:00 do 17:00 w sobotę odbędą się szkolenia prawnicze, prawdopodobnie jedno miniszkolenie tylko dla Yabba.

Emma i Moose wyjeżdżają na trening uliczny.

Smokey i Flamma zwracają uwagę, że nawet bez ochraniaczy formacja Ya Basta! może służyć jako doskonała dywersja. Podczas rajdu anty-sweatshop dwa tygodnie wcześniej, sześciu z nas właśnie założyło kombinezony chemiczne. W chwili, gdy zaczęliśmy zakładać kombinezony, podbiegł gliniarz wysokiej szarży i zapytał, co się dzieje, i przez cały marsz byliśmy przez cały czas otoczeni z czterech stron przez policję. Związaliśmy większość ich sił tylko naszą szóstką.

Zachęcam Saszę, aby dołączył do mnie w consulcie w Quebec City.

1.9. Piątek, 16 marca

Inną rzeczą, która wyłoniła się z czwartkowego spotkania, było to, że jako „minister informacji” Ya Basta!, moim zadaniem było stworzenie komunikatu prasowego będącego odpowiedzią na artykuł Globe and Mail. Po spotkaniu zamknąłem się w swoim pokoju z laptopem i około 2 lub 3 nad ranem wysłałem wersję roboczą na listy Yabba w celu uzyskania opinii:

KOMUNIKAT PRASOWY

Od: Kolektywu Ya Basta! w Nowym Jorku i Nowojorskiej Sieci Akcji Bezpośredniej DAN

W czwartek, 15 marca, w Toronto Globe and Mail pojawił się artykuł, który błędnie przedstawiał wyniki historycznego spotkania między aktywistami amerykańskimi i kanadyjskimi a tradycyjnymi Mohawkami z Akwesasne na początku tego miesiąca.

Wbrew twierdzeniom artykułu nigdy nie było planów „przemycania” aktywistów (nie mówiąc już o „przestępcach” przez granicę. Nasze intencje były od początku jawne i jawne; publiczne oświadczenia zostały opublikowane m.in. za pośrednictwem NYC Independent Media Center (www.nyc.indymedia.org. ) oraz w Internecie. Nie jest to nasza wina, że reporterzy i policja (co do której zakładaliśmy, że monitorują nas dość uważnie!) nie spróbowała sprawdzić tych łatwo dostępnych dokumentów publicznych.

Po przedstawieniu rzeczywistych faktów, kontynuowano, używając dużo języka, który opracowaliśmy w poprzednich dyskusjach w Ya Basta!:

DLACZEGO BYŁO TO KONIECZNE?

Chociaż zawsze byliśmy otwarci, sama FTAA od początku była tajnym projektem, stworzonym przez rządowe i korporacyjne elity przy jak najmniejszym udziale opinii publicznej. Z tego powodu sponsorzy regularnie wykorzystywali granice międzynarodowe, aby uniemożliwić przedstawicielom społeczeństwa zbliżanie się do ich spotkań, mimo że ci protestujący, w przeciwieństwie do traktatu, po prostu wyrażają poglądy przeważającej większości obywateli krajów, których ci sygnatariusze twierdzą, że reprezentują. Podczas spotkań OAS w Windsor w Ontario zeszłego lata, które położyły podwaliny pod FTAA, około dwóch na trzech aktywistów, którzy próbowali przekroczyć granicę z USA, zostało powstrzymanych siłą fizyczną. W ostatnich miesiącach aktywiści próbujący uczestniczyć w spotkaniach w Quebecu zostali zawróceni na granicę, zatrzymani i poddani nielegalnym przeszukaniom i konfiskatom. Mamy wszelkie powody, by sądzić, że władze zamierzają użyć siły, aby uniemożliwić ekologom, członkom związków zawodowych i innym dysydentom politycznym wyrażenie sprzeciwu wobec tajnych negocjacji w Quebec City w kwietniu.

PRZECIW GŁUPOCIE GRANIC

Wykorzystywanie międzynarodowych kontroli granicznych do tłumienia opozycji politycznej jest kolejnym dowodem na to, że proces określany mianem „globalizacji” w rzeczywistości nie jest niczym podobnym; jak również absurdalność nazywania ogromnego ruchu międzynarodowego, który powstał, by przeciwstawić się mu w imię globalnej demokracji, „ruchem antyglobalistycznym”. Czas porzucić propagandę i zacząć szczerze mówić o tych rzeczach. Gdyby „globalizacja” miała cokolwiek znaczyć, oznaczałaby stopniowe znoszenie granic państwowych, aby umożliwić swobodny przepływ ludzi, mienia i idei. Korporacyjna „globalizacja” oznacza coś dokładnie odwrotnego: oznacza uwięzienie biednych za coraz bardziej ufortyfikowanymi granicami, aby bogaci mogli korzystać z ich desperacji. Liczba uzbrojonych strażników wzdłuż granicy amerykańsko-meksykańskiej wzrosła ponad dwukrotnie od czasu podpisania NAFTA; uchodźcy i osoby ubiegające się o azyl marnieją niczym przestępcy w dwudziestotrzygodzinnej blokadzie; społeczności imigrantów żyją w ciągłym terrorze. Tego samego możemy spodziewać się tylko wtedy, gdy NAFTA zostanie rozszerzona na całą półkulę zachodnią.

Zamiast tego, Ya Basta! wzywa do zniesienia granic państwowych i uznania zasady globalnego obywatelstwa. Wierzymy, że każda istota ludzka urodzona na tej planecie ma prawo żyć tam, gdzie chce, a jej życiowe szanse nie zależą od jakiegoś przypadkowego geograficznego przypadku narodzin. Uważamy, że każdy człowiek ma równe prawo do podstawowych środków egzystencji: powietrza, wody, żywności, schronienia, edukacji i opieki zdrowotnej. Chcemy, aby autorytet państw narodowych stopniowo się rozpadał, a władza była przekazywana wolnym społecznościom na podstawie prawdziwej demokracji gospodarczej i politycznej; proces, który doprowadzi do wylania się nowych form bogactwa i kultury, których zubożałe umysły obecnych władców świata nie były w stanie sobie wyobrazić. Sieć Akcji Bezpośrednich DAN oferuje swój sukces jako szybko rozwijająca się federacja kontynentalna, oparta na zasadach demokracji bezpośredniej i zdecentralizowanym podejmowaniu decyzji poprzez konsensus, jako żywy dowód na to, że rządzący – w tym wybrani „przedstawiciele” – są po prostu niepotrzebni. Zwykli ludzie są doskonale zdolni do kierowania własnymi sprawami w oparciu o równość i prostą przyzwoitość.

Granice państwowe zostały stworzone przez przemoc i są utrzymywane przez przemoc. Są pozostałością barbarzyńskiego wieku, który ludzkość musi ostatecznie przezwyciężyć, jeśli ma przetrwać. Odmawiamy uznania ich zasadności.

ZA SAMOOKREŚLENIEM WSPÓLNOT I SUWERENNOŚĆ MOHAWK

Decydujemy się na podróż przez Cornwall, aby wyrazić naszą solidarność z narodem Mohawk i nasze uznanie dla jego suwerenności nad terytoriami, które zajmował na długo przed istnieniem rządów USA i Kanady. Nic nie ilustruje szaleństwa granic państwowych bardziej niż fakt, że te same rządy, które prowadziły ludobójczą wojnę przeciwko Mohawkom, teraz roszczą sobie prawo do decydowania, kto może przejść z jednej części terytorium Mohawków na drugą. Nasza solidarność z naszymi siostrami i braćmi Tradycyjnymi Mohawkami jest zakorzeniona w naszym poparciu dla regionalnej autonomii i wspólnotowego samostanowienia w obliczu aroganckiej władzy państwa; ale także, z naszym głębokim szacunkiem i podziwem dla Narodu, którego wkład polityczny – stworzenie federacyjnej konstytucji bez scentralizowanego państwa, zbiorowe zarządzanie zasobami, poszanowanie indywidualnej autonomii, rola w zaprowadzaniu pokoju, polityczne upodmiotowienie kobiet – dostarcza wielu z nas wizji tego, jak może funkcjonować przyszłe sprawiedliwe społeczeństwo, co jest o wiele bardziej przekonujące niż Konstytucja Stanów Zjednoczonych, która była częściowo przez nią zainspirowana. Pragniemy podziękować naszym przyjaciołom z Mohawk za ich hojne zaproszenie i wyrazić nasze głębokie zaangażowanie w dalszą walkę o suwerenność, prawa społeczne i sprawiedliwość społeczną, tak jak uznali nasze prawo, jako obywateli świata, do ujawnienia naszej obecności politykom, którzy ośmielają się występować w naszych imieniu w Québec City w dniach 19-21 kwietnia.

Komunikat kończył się numerami do Ya Basta! (mój), DAN (Eric), i Wojowników Mohawk (Shawn).

1.10. Sobota, 17 marca

21:00, w sobotni wieczór odbywa się wielka impreza zapatystowska. Miesiąc wcześniej EZLN wkroczyła do Mexico City, by lobbować za ustawą o autonomii tubylców, a film już się ukazał. Pokazowi towarzyszyły relacje od dwóch osób z DAN, które w tym czasie tam były.

Potem imprezy. Pow-wow przed jedną z nich o komunikacie prasowym. Czas jest z pewnością najważniejszy, ale (kilka osób się pyta) czy nie powinniśmy wyjaśnić tego z Mohawkami przed wydaniem? Moose mówi, że zadzwonił do Shawna, a Shawn powiedział tylko: „Cóż, nie prosimy cię o zatwierdzenie naszych komunikatów prasowych”. Eric z DAN Media Collective zgadza się wysłać je przez Blast Fax do każdego większego serwisu informacyjnego w kraju następnego dnia, a kopia pojawi się na stronie internetowej.

Nie jest jasne, czy ktoś to kiedykolwiek przeczytał. Na pewno nikt nigdy do nas nie oddzwonił. Wszystkie takie wielkie stwierdzenia po prostu znikają w eterze, tak jak wszystkie artykuły i listy, które regularnie wysyłamy do gazet przed ważnymi akcjami. Następnie te same media, które odmawiają ich prowadzenia, skarżą się swoim czytelnikom, że nie można dowiedzieć się, do czego właściwie dążą te antyglobalistyczne typy.

1.11. Niedziela, 18 marca

Spotkanie DAN w Charas

Kolejne długie spotkanie. Przedłużona dyskusja na temat aktualnego stanu negocjacji z Shawnem i OCAP.

Mac wzywa DAN do poparcia akcji w Cornwall: najlepiej, jak mówi, zrobić to tak szybko, jak to możliwe przed następnym spotkaniem NEGAN trzydziestego pierwszego, aby upewnić się, że ludzie udają się na akcję bezpośrednią, zamiast wyjeżdżać autobusami związkowymi następnego dnia. Więc popieramy to.

Toczy się długa dyskusja na temat zbiórki pieniędzy planowanej w miejscu zwanym Patelnią, historii Globe and Mail i innych podobnych, a zwłaszcza wydarzenia medialnego zaplanowanego na Prima Aprilis. Grupa robocza 1 kwietnia już się utworzyła i wypracowała szczegóły:

Enos: Ten ostatni artykuł w Globe and Mail jest właściwie symptomatyczny dla rodzaju prasy, jaki otrzymujemy. Wszystko jest prawie takie samo: będziemy agresywni, destrukcyjni, jesteśmy bandą łobuzów, niereprezentujących nikogo ani niczego, przychodzących, by podpalić miasto. Próbowaliśmy więc wymyślić, jak udostępnić bardziej realistyczne obrazy tego, kim jesteśmy i o co nam chodzi. W ten sposób wpadliśmy na pomysł zrobienia akcji z zabawnymi kostiumami, czymś głupim i nieszkodliwym. Pomysł był taki, że możemy to zrobić 1 kwietnia, czyli nie tylko Prima Aprilis, to dzień, w którym SalAMI przeprowadza akcję „pokaż tekst” w Ottawie. Pojawiamy się na granicy, mówimy grzecznie, że dołączymy do protestów w Ottawie; zostajemy zawróceni; organizujemy konferencję prasową. Wyjaśniamy im, że to jest to, co chcemy zrobić, żeby zainteresować media.

To prawie wszystko. Jednak aby to zadziałało, będziemy potrzebować dużo więcej osób na spotkaniach. Ostatnim razem dostaliśmy tylko trzy lub cztery. Jadę jako Bush, Nicky będzie banknotem dolarowym. Julie z Urban Justice League będzie genetycznie zmodyfikowanym pomidorem…

Target: Szkoda, że jest to pierwszego, właściwie, bo to jest dzień, w którym organizują męskie warsztaty antyseksizmu w Charas.

Nicky: O tak. Ups. Cóż, miejmy nadzieję, że nie będzie to ostatnie.

Spędzam większość następnego tygodnia, próbując dowiedzieć się dokładnie, jak wygląda wynajmowanie samochodu (nie jeżdżę), przygotowując się do Quebecu. Kilka osób twierdzi, że może być zainteresowanych przyjazdem, ale tylko jedna dociera: Dweisel z kolektywu Free CUNY. Czyli czworo z nas w jednym samochodzie. Pomijam spotkanie Ya Basta! w przyszłym tygodniu i ruszam w następny weekend.

2. Wycieczka do Quebec City

Oto historia mojej pierwszej podróży do Quebec City. Jedną dziwną rzeczą w miesiącach poprzedzających akcje FTAA było to, że nasze krajobrazy wyobraźni nieustannie przeskakiwały tam i z powrotem. Kiedy Jaggi i jego przyjaciele byli w mieście, wszystko dotyczyło Quebec City i tamtejszego muru. Po miesiącu spotkań w Nowym Jorku wszystko to stało się upiorne, niematerialne; Cornwall, Mohawkowie, działania na granicy, wszystko to wydawało się namacalne i realne. W następny weekend wszystko się odwróciło i wyszedłem z tego całkowicie, całkowicie zdeterminowany, by dotrzeć na Szczyt. Ta determinacja miała w pewnych momentach wywołać znaczne napięcie u niektórych moich przyjaciół, ale nigdy jej nie porzuciłem.

2.1. Piątek, 23 marca 2001

Dzień spędziłem głównie na prowadzeniu samochodu. Ja, Emma, Sasha, trójka z Ya Basta! i Dean z Free CUNY Collective, wyruszyliśmy z miasta dość wcześnie rano z zapasem wegańskiego jedzenia i dużą kolekcją kaset muzycznych.

Technicznie rzecz biorąc, Sasha, filmowiec, tak naprawdę nie jechał na consultę, ale na konferencję Independent Media Center, która odbywała się kilka przecznic dalej w tym samym czasie. Lubił też nieocenioną jakość cieszenia się całodniową jazdą, co było dobre, ponieważ w ogóle nie prowadziłem. Emma, która przemawiała w imieniu Ya Basta! pomimo tego, że zamierzała działać w Black Bloc, była dobrze zapowiadającą się artystką, także po dwudziestce, znaną z instalacji w całym mieście. Oddana weganka, pracowała w sklepie ze zdrową żywnością na Dolnym Manhattanie. Dean był studentem socjologii, wysokim, schludnym, trochę podobnym do młodego Montgomery Clift. Wyruszył głodny, namówił nas do zatrzymania się na porządne śniadanie, a wkrótce potem zaczął narzekać na chorobę lokomocyjną. Wyciągnąłem Dramamine z puszki z lekarstwami. Wziął, prawie natychmiast skłonił głowę i spędził prawie całą wycieczkę z Hudson Valley do Montrealu przysypiając na tylnym siedzeniu.

Przejście graniczne przeszliśmy bez problemu, starając się wyglądać jak najczyściej. (Emma próbowała zakryć zielone części włosów małą czapką z pończochą i naciągnęła bluzę z kapturem na T-shirt Clashu, ale zastanawialiśmy się, czy to w ogóle było konieczne. Jak zauważyła Sasha, amerykańscy punkrockowcy dość regularnie wjeżdżają do Kanady). Sasha, siedzący za kierownicą, wyjaśnił, że jedziemy na Niezależną Konferencję Mediów, twierdzenie to było nieskończenie bardziej przekonujące, ponieważ obok niego leżała duża droga kamera wideo (od czasu do czasu zatrzymywał się, żeby to zrobić panoramiczne ujęcia wsi). Policjanci na granicy przepuścili nas. Przejechaliśmy przez Montreal, wpatrując się w gigantyczną składaną mapę do muzyki profesora Longhaira, gubiąc się tylko raz, podziwiając billboardy reklamujące wakacje na Kubie (pierwszy dramatyczny dowód, że naprawdę jesteśmy w innym kraju) i rozpoczęliśmy ostatni, płaski, raczej ponury bieg do Quebecu, gdy słońce zaczęło zachodzić. Do samego miasta dotarliśmy wczesnym wieczorem.

Przybywamy

Poruszanie się po samym mieście nie jest łatwe. Wydaje się, że urbaniści nie widzieli nic złego w ułożeniu trzech lub czterech ulic jednokierunkowych pod rząd, wszystkie biegnące w tym samym kierunku; wydawali się też nie czuć, aby umieszczanie nazwisk na tych ulicach jest bardzo ważne, przynajmniej w takim miejscu, w którym można je zobaczyć. Do tego instrukcje CLAC, których używamy, są wyjątkowo złe. Wreszcie udaje nam się zlokalizować nasz pierwszy przystanek: Independent Media Center.

Właściwie IMC jest dość standardowym pierwszym przystankiem, gdy przyjeżdżasz do nowego miasta, ponieważ miejsce to prawie nigdy nie jest puste i zawsze pełne informacji. Technicznie rzecz biorąc, budynek, do którego przybyliśmy, nie był dokładnie IMC, ale CMAQ (Centre des medias alternatifs du Québec; wymawiano to „smack”), prowadzonym przez finansowaną przez organizację pozarządową grupę medialną zrzeszoną w SalAMI o nazwie Alternativs. Przynajmniej tego dowiadujemy się od Madhavy, czasami z nowojorskiego IMC, czasami doradcy obozowego w Poughkeepsie, który siedzi zgarbiony nad komputerem i drapie niechlujną blond brodę.

– Dobrą rzeczą w Alternativs – mówi – jest to, że mają pieniądze. Mnóstwo. Sprzętu mamy po dziurki w nosie. Niezbyt miłą rzeczą jest to, że mają niezwykle tradycyjną, odgórną ideę organizacji dziennikarskiej: przydziały tematów, redaktorzy przy biurkach…tego typu rzeczy. Oczywiście, daj nam trochę czasu – wskazując na inne stare ręce IMC skulone na małym spotkaniu po drugiej stronie sali. – Zdemokratyzujemy rzeczy.

Przedstawia nas drobniutkiej, nieco wróżkowej kobiecie o imieniu Isabel, która następnie daje nam wskazówki. Następne dwadzieścia minut wędrujemy po stromym wzgórzu do Centrum Powitalnego CLAC/CASA, w pięknym starym budynku z wyjątkowo ciężkimi drewnianymi drzwiami, tylko po to, by odkryć, że Centrum Powitalne to tak naprawdę tylko miejsce, w którym można znaleźć mieszkanie, a my już mamy mieszkania w kolejce (wszystko zostało uzgodnione telefonicznie z ludźmi z CLAC, zanim wyruszyliśmy). Wreszcie około godziny 22, po zabezpieczeniu tego, co uważamy za odpowiednią mapę, wracamy do samochodu i ruszamy na spotkanie z naszymi gospodarzami.

Nasi Gospodarze

Nasi gospodarze, jak się okazało, mieszkali w niezwykle pięknej okolicy, same gzymsy i kominy oraz malutkie sklepiki ustawione w narożnikach dziewiętnastowiecznych bloków. Wyglądało to trochę jak West Village, ale o wiele mniej pretensjonalnie – pomyślałem, częściowo dlatego, że znajdowało się na niesamowicie stromym wzgórzu i nigdy nie było poważnie zgentryfikowane. Później dowiedziałem się, że to serce Jean Baptiste, jednej z niewielu „popularnych” dzielnic pozostawionych w górnej części miasta w pobliżu starego, otoczonego murami miasta, obecnie w większości pełnego hoteli i centrów konferencyjnych.

– Witajcie, moi rewolucyjni przyjaciele! – rozpromienił się młody człowiek, który przywitał nas w drzwiach.

Otaczało go pięciu czy sześciu młodych ludzi, praktycznie stłoczonych, aby pokazać swoje szczęście po naszym przybyciu, ale tylko on rozmawiał prawie przez całą noc – przypuszczalnie dlatego, że jako jedyny miał jakąkolwiek kontrolę nad konwersacją w języku angielskim.

Podsumowując, grupa wyglądała prawie dokładnie tak, jak można by sobie wyobrazić, że powinna wyglądać grupa rewolucjonistów – przynajmniej jeśli wiedziałeś tylko, że pochodzili z miejsca, które pod pewnymi względami przypominało Europę, ale pod innymi Amerykę Łacińską. Pierwszy, który nas przywitał, był wysoki, prawie wychudzony, z beretem i brodą Mefistofela. Mówił łagodnie w swoim niepewnym angielskim, wyglądał prawie dokładnie jak Lew Trocki. Jego towarzysz z ciemną brodą udawał wiarygodnego Che Guevarę; trzeciego mężczyznę imieniem Pascal, z długim kucykiem i koszulką z Che Guevary, było trudniej sklasyfikować. Nie wydawał się odpowiadać żadnemu rewolucyjnemu bohaterowi, jakiego pamiętałem, ale nie mogłem przestać myśleć, że jeśli takiego nie było, to naprawdę powinien być. (Zapytałem siebie: dlaczego zakładamy, że jeśli ktoś poświęcił dużo czasu i energii na upewnienie się, że wygląda dokładnie tak, jak naszym zdaniem powinien wyglądać rewolucjonista, to samo w sobie czyni go w pewnym sensie nieautentycznym? Większość kapitalistów poświęca dużo czasu i energii na upewnienie się, że wyglądają dokładnie tak, jak zakładamy, że kapitaliści powinni wyglądać. Nikt nie sugeruje, że to czyni ich mniej kapitalistami).

W salonie były też dwie nastolatki, które wydawały się w dużej mierze ozdobne: nigdy nie odzywały się w naszej obecności, nawet po francusku, choć niezmiennie zaczynały mówić, gdy tylko wychodziliśmy z pokoju. Później dowiadujemy się, że oboje mają około siedemnastu lat i są zawstydzone nieznajomością angielskiego.

W mieszkaniu znajdowały się dwie sypialnie, duży hamak i kilka mat już rozłożonych pod śpiwory. Nasi gospodarze byli oczywiście przyzwyczajeni do wielu gości. Właściwie było to całkiem typowe mieszkanie aktywistów studenckich: niekończące się półki na książki, wszystkie książki po francusku, tomy kreskówek i poezji porozrzucane na używanych meblach, ironiczne plakaty religijne, lewicowe czasopisma, lodówka w większości pełna resztek jedzenia na wynos. – Jesteście głodni? – zapytał Trocki. Emma spytała, czy mają wegańskie jedzenie, a Trocki, zapewniając ją, że tak, idzie do kuchni, żeby je znaleźć.

– Nie powinnam była o to pytać – uświadomiła sobie, gdy stoimy i uśmiechamy się do naszych cichych towarzyszy. – Założę się, że to jest jak w Polsce. Jeśli poprosisz ludzi w Polsce o wegetariańskie jedzenie, uznają, że oznacza to mało mięsa. Jeśli poprosisz o wegańskie, myślą, że oznacza to „właściwie jest wegetarianinem”. Prawdziwy weganin, o którym nigdy nie słyszeli.

– Może powinniśmy byli coś znaleźć po drodze – powiedział Dean.

– Prawdopodobnie i tak nie bylibyśmy w stanie niczego znaleźć o tej porze.

Che przynosi wino, Trocki przynosi chleb i wędliny. To wszystko jest niezwykle smaczne. Emma próbuje trochę chleba, patrzy podejrzliwie na resztę; później, gdy nasi gospodarze nie patrzą, zakrada się do innego pokoju, wyciąga plecak i prezentuje gigantyczną kadź organicznego masła orzechowego i trochę chleba pita.

Przy winie wyjaśniamy, że wszyscy jesteśmy anarchistami, pracującymi z CLAC/CASA. Trocki – właściwie nazywa się Sebastien – wyjaśnia, że tak, rozumieją, że jesteśmy powiązani z CLAC. Tutaj wszyscy są trockistami – ale, jak szybko dodaje, „nie należą do żadnej sekty”. Są z GOMM (Group Opposed to the Globalization of Markets – Grupa Przeciwna Globalizacji Rynków), a Sebastien jest także z OQP (Opération Québec Printemps 2001), która organizowała logistykę dla protestów (wymawiano to jako „occupee”, odpowiednio, biorąc pod uwagę, że planowali różne okupacje kampusów). GOMM stoi na stanowisku, że kluczowe jest branie udziału w większych ruchach społecznych, nawet jeśli są reformistyczne, po to, aby je zradykalizować.

– Oczywiście – kontynuuje – w Quebecu, ze względu na sytuację polityczną, każda grupa musi zająć określone stanowisko: albo jesteś za natychmiastową niezależnością, albo jesteś za jakąś autonomią w koalicji z grupami robotniczymi w anglojęzycznej Kanadzie. Musieliśmy więc zająć stanowisko. Jesteśmy za całkowitą niezależnością. Ale pracujemy głównie ze związkami studenckimi – co w Quebecu, wyjaśnił Sebastien, jest nieco niezwykłą sytuacją ze względu na niezwykle dziwną formę systemu edukacyjnego.

W latach 60. długoletni, staromodny prawicowy gubernator, który rządził Quebekiem przez dwadzieścia lat, został ostatecznie przegłosowany. Miał poczucie, że nie więcej niż dwadzieścia procent potrzebuje wyższego wykształcenia. Nowy gubernator podniósł tę poprzeczkę do sześćdziesięciu lub siedemdziesięciu procent. Wykorzystał jednak model z Kalifornii: nie ten system, który mają teraz w Kalifornii, ale dziwaczny model używany w Kalifornii między 1954 a 1964 rokiem, w którym jeden rok z liceum i jeden z uniwersytetu tworzą dwuletnią Szkołę Kandydatów. Wyjaśnił, że ci studenci kandydaci są nadal najbardziej radykalni, znacznie bardziej niż studenci Uniwersytetu. i wszyscy będą strajkować dla FTAA. (Niektórzy zajmą też uczelnie). Mogliby wystawić na protesty nawet do pięćdziesiąt tysięcy, jeśli się w pełni zmobilizują. Prawdopodobnie nie. Cóż, na pewno wyjdzie co najmniej dwadzieścia tysięcy. (Dwie milczące dziewczyny reprezentują tę warstwę).

W miarę upływu wieczoru pojawia się więcej jedzenia, a skutki głodu zastępowane są przez skutki wina. Wszyscy odkrywamy, że naprawdę jesteśmy zafascynowani dynamiką socjalistycznej polityki Quebecu. Sebastien jest szczęśliwy i rozmowny. Inni pojawiają się i wychodzą. Rozmowa z Sebastienem jest czasem trochę frustrująca, ze względu na jego typowy trockistowski zwyczaj używania terminu „my” („nie lubimy pracować z tą grupą”, „zajmujemy w tej sprawie mocne stanowisko”, bez mówienia tego, co znaczy „my”). Zazwyczaj nie odnosiło się to do GOMM. Wydawało się, że odnosi się do znacznie ściślejszej marksistowskiej organizacji, która postrzega GOMM jako część szerszego frontu ludowego, co oczywiście było dla nich obowiązkiem, aby zbudować jak najszerszy. Dlatego nie chcieli być zbyt radykalni ani zbyt wojowniczy. Ale nigdy nie słyszeliśmy jego nazwy. Nie, żeby nam to naprawdę przeszkadzało. Sebastien wyjaśnił, że GOMM nie współpracował bezpośrednio z CLAC i CASA ani nie uczestniczył w ich radach (wydawało się, że zamiast tego wybierają się na rady SalAMI), ale planuje swoje własne działania, klasyczne pokojowe nieposłuszeństwo obywatelskie w stylu Seattle, z blokadami i ograniczeniami. Chcieli jednak skoordynować te działania z CLAC, aby mieć pewność, że znajdą odpowiednie miejsce, które może być zarezerwowane dla klasycznego, pokojowego nieposłuszeństwa obywatelskiego. Najlepiej byłoby zablokować jedną autostradę, która prowadzi do muru. Wskazuje na mapę w broszurze informacyjnej CLAC/CASA, która już leży na rogu stołu. – Widzisz, tutaj, w Strefie H.

– Masz na myśli podstawę wzgórza tam? – pyta Dean. – Nie są strasznie strome?

– Tak, myślę, że mijaliśmy je pięć, czy sześć razy, kiedy się dzisiaj wieczorem gubiliśmy – potwierdza Sasha.

– Ta. Jest zbyt strome, by nadawała się do czerwonej taktyki. Próba szarży pod górę tam byłaby samobójstwem.

Sebastien chce, abyśmy przekazali dobre słowo na rad przedstawicielskiej, a my oczywiście się zgadzamy. Rozmowa wraca do złożonej dynamiki budowania koalicji anty-FTAA. Pascal wyciąga ksero z rodzajem schematu blokowego, ilustrującą trzy lub cztery różne konfederacje robotnicze, grupy parasolowe, pełne kółek, strzałek i sojuszy. Rzecz w tym, że w Kanadzie panuje tak szerokie uzwiązkowienie, w każdym razie w porównaniu z USA, i wiele związków jest wojowniczych.

– Co właściwie – mówię – powoduje, że zastanawiam się nad pewnymi możliwościami. Czy ktoś pomyślał o rozmowie z pracownikami hotelu w miejscu, w którym faktycznie odbędzie się Szczyt?

Sasha energicznie kiwa głową.

– A może bardziej odpowiedni związek dostawców żywności.

Sebastian się uśmiecha.

– Tak, właściwie, kilka osób rozmawiało z organizatorami dla niektórych pracowników Centrum Konferencyjnego o możliwości dodania środków przeczyszczających do wielkiej uczty. Nie była to nawet poważna dyskusja, podobnie jak wygłaszanie głupich pomysłów. Już następnego dnia organizatorzy Szczytu publicznie ogłosili, że będą korzystać z własnych specjalnych firm cateringowych, a cała żywność zostanie przywieziona z innej prowincji.

2.2. Sobota, 24 marca

DZIEŃ 1 CONSULTY

Po śniadaniu zostawiamy Sashę w IMC i kierujemy się do rady delegatów, która odbywa się pod starym miastem, w jakimś budynku edukacji dorosłych wzdłuż szerokiej alei zwanej Réne-Lévesque. Rady dopiero się zaczynają. Przedpokój to długi korytarz z automatami, mała nisza do picia kawy i ogromny stół pełen literatury aktywistów.

Stół na zewnątrz

Na stole niekończące się stosy papierów. Ułożone w schludne stosy są wszystkie materiały informacyjne, które zawsze można zobaczyć w każdej akcji: informacje prawne, informacje medyczne, zasoby dla niezależnych dziennikarzy. Istnieją również różne wezwania do działań granicznych, jeden do akcji feministycznej, liczne gazetki informacyjne na temat samej FTAA i szkód, jakie wyrządzi ona prawom pracowniczym i środowiskowym, pełne dramatycznych nagłówków i ilustracji kreskówek. Większość jest dwujęzyczna; kilka jest tylko po francusku. Dostępne są piękne plakaty „Carnival Against Capitalism” za sugerowaną składkę w wysokości dziesięciu dolarów, niepilnowane, z miską przed nimi na pieniądze. Biorę dwa, zostawiam dwadzieścia dolców amerykańskich. Na samym końcu tabeli znajduje się bezcenna dziesięciostronicowa broszura zatytułowana „Szczyt Ameryk…Od A do Z”. Wyjaśnia, czy jest CLAC i CASA, z planem działania, przewodnikiem turystycznym dla gości o poglądach politycznych, informacjami dotyczącymi transportu, adresami URL i, co najważniejsze, mapą miasta z zarysem muru bezpieczeństwa, podzielonego na strefy. To ten, który wczoraj leżał na stole. Biorę dwa.

Jest też ogromna miska pełna naklejek domowej roboty, najwyraźniej za darmo:

FTAA: umowy o wolnym handlu zagrażają naszym lasom.
JEBAĆ samochody.
Nie bój się technologii. Bój się tych, którzy ją kontrolują.
Żaden rząd nigdy nie da Ci wolności.
Serce bogacza to pustynia. Serce anarchisty to królestwo.
To nie zaczęło się w Seattle. To się nie skończy w Quebec City.

CHOLERA JASNA! Lepiej coś zróbmy…
Koniec z władzą korporacji! (z kreskówką maski gazowej)

NAJLEPSZA ZABAWA OD SEATTLE: QUEBEC CITY. (z inną kreskówką maski gazowej)

Ręce precz od naszych ciał.(ze zdjęciem nagiego kobiecego torsu)

Uzbrojony i niebezpieczny.(z kreskówkowym wizerunkiem strasznie wyglądającego gliniarza)

Bez względu na to, na kogo głosujesz, wciąż tu jestem.(z kreskówkowym wizerunkiem jeszcze bardziej przerażającego policjanta)

Wraz z nimi są różne malutkie kolorowe przyciski, sugerowana darowizna w wysokości pięćdziesięciu centów, z sympatyczną maskotką szopa pracza CLAC, z pięścią w powietrzu. (Anarchiści mają słabość do małych zwierząt futerkowych, zwłaszcza jeśli mieszkają pod ziemią.) Jednak bez T-shirtów. Dean bierze kilka przypinek. Potem wchodzimy.

Pokój w środku

Wewnątrz znajduje się bardzo duża sala, w której zwykle odbywają się recitale taneczne, a może gimnastyka. Podłogi są z polerowanego drewna, a jedna ściana wykonana jest w całości z luster. Już teraz siedzi tam około stu pięćdziesięciu do dwustu aktywistów w gigantycznym kręgu pośród niekończących się stosów płaszczy i innego sprzętu. Przy drzwiach stoi stolik rejestracyjny, do którego przychodzi młoda kobieta z pudełkiem pełnym kwadracików kolorowego papieru, która zapewnia nas, że spotkanie trwa najwyżej dwadzieścia minut. Szeptane wyjaśnienia: każdy, kto weźmie udział w spotkaniu, może zabierać głos, ale tylko delegaci mogą głosować. Każdy kolektyw lub grupa afinicji ma prawo do dwóch głosów, oznaczonych papierowymi kwadratami. Czy nasze grupy upoważniły nas jako delegatów? Tak? Wręcza nam dwie kartki, jedną czerwoną, jedną niebieską. – O tak – mówi – prawie zapomniałam. Żaden z was jest pracującym dziennikarzem lub w jakikolwiek sposób jest powiązany z policją?

– Jak myślisz?

– No wiesz, musimy zapytać.

Jako delegat NYC DAN, Lesley już dołączyła do kręgu, wraz ze swoją podwózką, aktywistką o imieniu Lynn, również z Nowego Jorku, która pracuje z Rainforest Relief. Wszędzie wymieniamy się uściskami. Obie zbudowały już na swojej części podłogi małe gniazdo dokumentów, płaszczy, swetrów, termosów i tym podobnych. Wyjmuję sprzęt terenowy, na który składa się tani notatnik na spirali i bardzo drogi rapidograf (pióra techniczne: lubię je, bo nie trzeba wywierać żadnego prawdziwego nacisku na pisanie, więc dłoń nie będzie miała skurczy, jeśli trzeba pisać godzinami, co na takich spotkaniach zwykle robiłem). Rozpakowuję kilka kaszmirowych swetrów, które mają służyć jako poduszki, mój wkład w gniazdo i wszyscy zaczynają szeptać.

Pierwsze pytanie jest nieuniknione.

– Więc o co chodzi z głosowaniem? Jakiego rodzaju procesu tu używają?

– Cóż, to interesujące – wyjaśnia Lesley. – CLAC jest pod tym względem trochę dziwny. Co do CASA, to nigdy nawet nie zorganizowali rady. Myślę, że naprawdę dobrze sobie radzą z ludźmi bez doświadczenia. Zasadniczo, – dodała – aktywiści w Quebec City do niedawna nie mieli w ogóle żadnego doświadczenia z procesem konsensusu; uczą się go całkowicie od zera. Ale osiągnęli już ogromny postęp, przechodząc w ciągu ostatnich kilku miesięcy od systemu głosowania większościowego do pewnego rodzaju systemu pół-konsensusu, w którym, jeśli nie uda im się znaleźć konsensusu za pierwszym razem, przechodzą do głosowania superwiększością siedemdziesięciu pięć procent głosów. Kończy się to tak samo, jak w przypadku pełnego konsensusu. Większość osób prowadzących to spotkanie pochodzi jednak z Montrealu, a niektórzy z nich to bardzo doświadczeni facylitatorzy. CLAC stosuje również dość nietypowy system na zmianę, jest to trochę kontrowersyjne, w którym nalegają na ścisłą równość płci. W przypadku każdej kwestionowanej propozycji występują naprzemiennie jedna kobieta opowiadająca się za propozycją, jeden mężczyzna za, jedna kobieta przeciw propozycji, jeden mężczyzna przeciw. W praktyce okazuje się to bardziej praktyczną regułą niż ścisłą praktyką, ale jest to przydatny sposób, aby upewnić się, że nikt nie zapomni o podstawowej zasadzie.

– Proces – wyjaśnia dalej – jest nieco bardziej formalny niż jesteśmy do tego przyzwyczajeni. Dzieje się tak po części dlatego, że jest to technicznie konsultacja, a nie właściwa rada delegatów: lokalni organizatorzy wymyślają szerokie ramy działania, ale chcą, aby grupy afinicji pochodzące spoza prowincji udzieliły im porady. Chcą też dowiedzieć się, co zamierzają zrobić ci z zewnątrz. Dlatego plan jest taki, aby szybko przejść z walnego zgromadzenia na sesję breakout, gdzie podzielimy się na małe, łatwe do opanowania grupy i każda z nich odpowie na szereg pytań dostarczonych przez organizatorów. Pod koniec sesji wszyscy wyjaśnią, co ich grupa afinicji planowała, że będzie robiła podczas Szczytu. Stanie się to podstawą, dzięki której facylitatorzy będą mogli skonstruować listę różnego rodzaju działań (blokady, teatr uliczny itp.), co z kolei pozwoli na kolejną przerwę, umożliwiając konsultowanie się w małych grupach z tymi, którzy zamierzają robić mniej więcej to samo. Potem będzie kolacja i impreza, a następnego ranka zbierzemy się ponownie na końcową sesję plenarną.

W większości rad jest dwóch facylitatorów: jeden mężczyzna, jedna kobieta. W tej jest ich czworo. Wynika to głównie z problemu językowego: miejscowi ludzie z CASA wydają się mówić tylko po francusku; aktywiści z Montrealu przełączają się tam i z powrotem zgodnie z żadną logiką, której nie potrafię rozszyfrować; wszyscy inni mówią po angielsku. Na szczycie koła na krzesłach siedzą więc cztery osoby: dwie najwyraźniej ułatwiające, dwie tylko do tłumaczenia – chociaż w praktyce obserwuję (przez większość czasu mam zeszyt, pisząc wściekle obserwacje) wydają się okresowo zmieniać. Z wyjątkiem Jaggiego, który najwyraźniej stara się utrzymać jedynie rolę pomocniczą.

Kiedy weszliśmy, facylitatorzy odpowiadali na prośbę radykalnego zespołu wideo o nagranie części postępowania; po wysłuchaniu zwykłych zastrzeżeń wniosek zostaje przeformułowany: zaprosimy ich do powrotu późnym popołudniem, kiedy nie będziemy omawiać planów działania, a jedynie logistykę, a następnie ponownie poddamy go pod głosowanie. (Oczywiście, w końcu, jest dużo sprzeciwu.) Kobieta z CASA, o której myślę, że nazywała się Celine, zaczęła od podsumowania informacji już wydrukowanych w materiałach informacyjnych.

Celine[7]: Te kolorowe bloki nie są stałe i niekoniecznie będą fizycznie oddzielone, chociaż będziemy mieli jeden obszar zarezerwowany dla Zielonego Bloku. To są:

Zielony Bloc to bardziej artystyczny, świąteczny styl demo, w którym nie ma ryzyka obrony.

Żółty Bloc to przeszkadzanie. Klasyczne nieposłuszeństwo obywatelskie bez przemocy. Jest defensywny, pokojowy: na przykład blokady lub próby okupowania terenu, które wiążą się z określonym ryzykiem aresztowania.

Czerwony Bloc jest destrukcyjny. To blok zakłócania, który będzie próbował przerwać Szczyt, którego uczestnicy powinni być świadomi wysokiego ryzyka represji i aresztowań. Spodziewamy się tutaj kreatywnych, różnorodnych stylów działań zakłócających.

Kładziemy nacisk na „zakłócenie”, ponieważ od samego początku CLAC i CASA doszły do wniosku, że biorąc pod uwagę ograniczenia muru bezpieczeństwa i masową mobilizację policji, próba powtórki z Seattle i faktycznie próba zamknięcia spotkań jest strategią mało prawdopodobną, by odniosła sukces. Zdecydowaliśmy się na alternatywną strategię, która łączyła wysiłki mające na celu zakłócenie Szczytu z wysiłkami stworzenia Tymczasowych Stref Autonomicznych, wyzwolonych terytoriów w całym mieście.

CLAC i CASA opracowały szereg propozycji dotyczących samych działań, które chcielibyśmy, abyście rozważyli. [Zaczyna tłumaczyć ze kartki po francusku]:

W czwartek, 19 kwietnia, proponujemy o godzinie 15:00 rad delegatów dla wszystkich, którzy są tu do tego czasu, aby sfinalizować szczegóły akcji. Tej samej nocy proponujemy zorganizowanie parady z pochodniami. To będzie akcja Zielona, naszym celem nie jest aresztowanie przed 20-tym, ale niejako powitanie Szczytu. Chcemy jeszcze raz sprecyzować: to jest demo, a nie konfrontacja. Zatrzyma się, gdy tylko pojawią się gliniarze. Po prostu sposób, aby powiedzieć „cześć” i zacząć mobilizować naszych ludzi. To jedyne cele na ten dzień.

[Różne osoby mają pytania.]

Facylitator: Czy możemy przejrzeć cały harmonogram i dopiero wtedy przejść do pytań?

Celine: W piątek 20-go w południe na Równinach Abrahama zbierze się Karnawał Przeciw Kapitalizmowi i wtedy ludzie będą mogli wybrać, gdzie pójdziemy. Około godziny 14 wszyscy rozejdą się do swoich bloków i rodzajów działań; może być marsz, ale jeszcze go nie zorganizowaliśmy, bo nie wiemy, jak będzie wyglądała sytuacja w zakresie bezpieczeństwa.

I pamiętajcie: wszystko, co tu prezentujemy, można modyfikować. To tylko propozycje. W tej chwili proponujemy również, aby o 18:00 w piątek 20-go zorganizować zgromadzenie, aby omówić wydarzenia dnia i zaplanować następne.

W sobotę 21 lipca weźmiemy udział w wielkiej demonstracji pracowniczej jako kontyngent wyraźnie antykapitalistyczny. Podczas marszu będziemy jednak respektować zasady organizatorów. Nie jest to więc sama w sobie okazja do akcji bezpośredniej.

Tego wieczoru mogłoby się odbyć wiele demonstracji i różnorodnych akcji, no i oczywiście akcji solidarnościowej z więźniami.

Niedziela 22-go będzie taka sama: będzie miejsce na różne działania, ale także na solidarność z aresztowanymi.

Więc…wróćmy do 20-go. CLAC i CASA w pewien sposób zorganizowały dwa różne dema, Żółte i Zielone. Jeśli spojrzycie na ulotkę, zobaczycie, po prawej stronie drugiej, obie propozycje. Obaj zakładają istnienie wolnej strefy, w której będzie bardzo ograniczone ryzyko aresztowania,

[nieco sceptycznego śmiechu]

miejsce dla zielonych, kreatywnych dem. Będzie to stała lokalizacja, wolne miejsce, w którym wszystko będzie pięknie. W tej chwili, zakładając, że zbieramy się na Równinie Abrahama w południe, mamy dwie możliwości. Jest to trochę niejasne, ponieważ nie wiemy, gdzie dokładnie będzie mur bezpieczeństwa, ale zasadniczo po pierwsze, Żółty Blok wyrwie się z Równiny i pomaszeruje bezpośrednio, by przeprowadzić karnawałową akcję pod murem bezpieczeństwa; po drugie, zaczniemy razem z Zielonym Blokiem na Równinie Abrahama i poprowadzimy znacznie dłuższy marsz, który przewinie się przez całe miasto, umożliwiając Zielonemu Blokowi oddzielić i dotrzeć do tego samego miejsca godziny później.

W obu przypadkach ostatecznym celem jest gigantyczny, cudowny karnawał, zarówno z małymi grupowymi akcjami afinicji, jak i większymi zbiorowymi, potrzebujemy was wszystkich!

O tak, i na później, marsz, moglibyśmy też przearanżować jego drogę w zależności od mniejszych akcji, aby być z nimi solidarnym.

Ponownie wzywamy ludzi do poszanowania różnych bloków i decyzji osób biorących udział, aby zapewnić poziom jedności i solidarności.

Pytanie: Czy podczas sesji grupowych, które mamy później, możesz upewnić się, że na każdym warsztacie jest jedna osoba z komitetu działania CLAC lub CASA, która odpowie na pytania?

Celine: Tak, już to ustaliliśmy.

Facylitator: Czy ktoś ma pytania wyjaśniające dotyczące którejś z tych propozycji? Będziemy wybierać na przemian pomiędzy mężczyznami i kobietami.

Pytań oczywiście było wiele: o rzeczywisty zasięg muru, drogi z lotniska, możliwość prewencyjnych aresztowań podczas czwartkowej parady z pochodniami. (Odpowiedź: brzmi to jak ważna sprawa, ale teraz zajmujemy się wyjaśnianiem pytań.) Czy komitet organizacyjny wiedział, że oficjalne otwarcie Szczytu może zostać przesunięte na 13:00?

Mężczyzna: Jestem zdziwiony. Jakiej solidarności Czerwony Blok może oczekiwać od innych bloków? Wygląda na to, że cały ten problem został pominięty. Muszę zgłosić się do ludzi w Toronto i nie mam pojęcia, co im powiedzieć.

[Lesley do mnie: To też moje pytanie.]

…ponieważ to oni będą potrzebować wsparcia. Wydaje mi się, że ten pomysł na cały blok musi zostać nieco bardziej dopracowany.

Celine: Zgadzam się, że musimy to zrobić. Dlatego tu jesteśmy.

Facylitator: Nie chcę kastrować [śmiech] ale mamy na liście dwanaście osób, to jest czas przeznaczony na pytania techniczne dotyczące planu działania, a nie teoretyczne.

Problem polegał na tym, że prawie niemożliwe było udzielenie odpowiedzi na żadne z pytań technicznych bez dokładniejszego wyobrażenia, jak ten schemat kolorów będzie wyglądać na żywo. i najwyraźniej nie zostało to całkowicie wymieszane.

Mężczyzna: Punkt wyjaśnienia. Bloki Zielony i Żółty mają specyficzne marsze. Czy rozumiem, że Czerwony nie ma?

Celine: Tak. CLAC i CASA pracują nad zorganizowaniem Zielonego i Żółtego Bloku, ale działania Czerwonego Bloku powinny być omawiane w małych grupach, a nie na zgromadzeniach generalnych liczących dwieście osób jak to.

Kobieta: We wstępie określiłaś bloki nie jako byty geograficzne, ale jako postawy. Ale wiele pytań, które słyszę, sprawia wrażenie, jakby naprawdę mieli być osobnymi grupami w osobnych miejscach. Czy to tylko wynik zamieszania? A może zostało to całkowicie wypracowane?

[Pauza, gdy moderator prosi o bardziej szczegółowe tłumaczenie.]

To znaczy, jeśli Czerwony Blok był blisko obwodu w sensie geograficznym, a Żółty Blok chciał przeprowadzić jakąś bezpośrednią akcję bez przemocy…cóż, oczywiście, ludzie będą chcieli to zrobić również w pobliżu muru. Powstaje więc pytanie o strefy. Czy podzielimy mapę miasta według kolorów?

Celine: Cóż, Zielony Blok będzie ograniczony geograficznie. Będzie stosunkowo daleko od muru.

Nicole[osoba z CASA, ta, która była w Nowym Jorku, wtrąca się, aby wyjaśnić]: Żółty Blok będzie bardziej mobilny niż Zielony, ograniczony nie tyle w przestrzeni, ile w rodzajach działań, w które może się zaangażować. Najlepszy sposób, jaki odkryliśmy na pomaganie tym, którzy zamierzają być w Czerwonym Bloku, polega na zorganizowaniu Zielonych i Żółtych najlepiej jak potrafimy, aby ludzie, którzy będą chcieli zrobić Czerwony, poznali nasze plany i zorganizowali swoje działania gdzie indziej.

Kobieta: Problem, jak ja to widzę, polega na tym, że jeśli czerwone i żółte bloki są mobilne i definiowane przez nastawienie, to skąd ludzie będą wiedzieć, w jakim bloku się znajdują? Czy będą osobne marsze, opaski, jakiś odpowiednik szeryfów, którzy mogą ci powiedzieć?

Nicole: To zdecydowanie coś, co powinniśmy spróbować wyjaśnić. Pamiętajcie: Żółty nie konfrontuje, ale się broni. Ale to też zależy od nastawienia gliniarzy. Jeśli policja przeprowadzi zmasowany atak, jeśli zacznie atakować wszystkich bezkrytycznie, to prawdopodobnie każdy może znaleźć się w środku de facto czerwonej strefy.

Celine: Nie możemy nikomu dawać żadnych absolutnych zapewnień co do tego, co będą robić inni. Chcielibyśmy jednak, aby ludzie opowiedzieli, jakie akcje i prezentacje zamierzają przeprowadzić, jaki kod koloru najlepiej pasuje, i oczekujemy, że będą starali się zachować ten kolor tak dobrze, jak tylko mogą. Ale wiemy, że Żółty może wpaść w Czerwony.

Nicole: Dodam, że tutaj kluczowe stają się grupy afinicji. Jeśli tak się stanie, twoja grupa może wspólnie zdecydować o opuszczeniu obszaru. Bardzo ważna będzie tutaj komunikacja.

Rozmowa trwała w podobnym tonie jeszcze przez piętnaście minut. Nikt nie był do końca pewien, jak to wszystko naprawdę będzie wyglądać, i wydawało się, że planiści celowo pozostawili duże części obrazu niejasne. Zasadniczo plan CLAC polegał na zwróceniu się o naszą zbiorową poradę w celu uzupełnienia szczegółów. Stąd struktura spotkania. Po pierwszej sesji plenarnej, na której mieliśmy tylko zadawać pytania wyjaśniające, mieliśmy w południe podzielić się na losowo wybrane mniejsze grupy, po około dwadzieścia osób każda. Te mniejsze grupy otrzymałyby tę samą listę kwestii do omówienia; każda otrzymała kogoś z zespołu planowania CLAC lub CASA, który odpowie na pytania informacyjne. Wyniki byłyby zapisywane i służyły jako źródło informacji dla lokalnych grup roboczych. Wreszcie, wszyscy na sesji wyjaśniliby, jaką rolę planują przyjąć ich grupy afinicji podczas samych akcji: czy przyjeżdżają jako grupy artystyczne, grupy wsparcia, drużyny w ruchu i tak dalej. Zostałyby one wykorzystane jako podstawa do drugiej rundy dyskusji, w której każda osoba mogłaby koordynować sprawy z przedstawicielami innych grup afinicji, zamierzających zrobić mniej więcej to samo. Potem wrócilibyśmy do domu na wieczór i odbylibyśmy ostatnią sesję plenarną w niedzielę po południu.

Lunch był w biegu. Złapaliśmy talerze, złapaliśmy jakąś dużą zapiekankę i sałatkę, kubek cydru i zabraliśmy to ze sobą do pokoi, w których na dole odbywały się sesje. Oczywiście przeważnie przydzielano nam różne pokoje, chociaż jakoś Lynn i ja znaleźliśmy się w tym samym: grupie piątej.

12:10, pierwsza sesja dyskusyjna

Na dole znajdowała się cała grupa małych pokoi, które przypominały sale seminaryjne, duże stoły, lampy fluorescencyjne, przeważnie bez okien.

Zamieszczę tutaj dość długi fragment z moich notatek. Miejmy nadzieję, że przekażą coś w rodzaju tekstury spotkania konsensusu – w szczególności nieco zakręconej jakości rozmowy, gdy ustawianie głośników sprawia, że uczestnicy rzadko odpowiadają bezpośrednio na swoje uwagi, a dyskusja wydaje się krążyć wokół swojego przedmiotu, a nie natychmiast go atakować. To, co następuje, jest dość typowe dla takich dyskusji. Będę oznaczać osoby z grubsza tak, jak pojawiały się w moich notatkach, ponieważ w większości nie zapisywałem ich prawdziwych imion. Poza tym, chociaż rozmowa była dwujęzyczna, z tłumaczeniami – ograniczę się tutaj do angielskiego, podając tylko tłumaczenia stwierdzeń oryginalnie wygłoszonych po francusku.

Zgodnie z moimi notatkami, Grupa Piąta składała się początkowo z dwunastu mężczyzn i dziesięciu kobiet, chociaż później pojawiły się dwie kolejne kobiety. Osoba z CLAC przydzielona do naszego pokoju miała na imię Radikha, smukła młoda kobieta pochodzenia południowoazjatyckiego. Kiedy wszedłem, już siedziała, rozmawiając z przyjacielem, który pracował z Toronto IMC.

Radikha: Tak więc facylitatorzy poprosili każdą grupę o rozważenie trzech pytań podczas pierwszej sesji grupowej. Po pierwsze, ochrona Centrum Konwergencji. Po drugie, postawy, jakie każdy blok (czerwony, zielony i żółty) przyjmie wobec policji. Wreszcie, w jakich działaniach Twoja grupa afinicji myśli, że będzie brała udział.

Bob: Cześć, jestem Bob z Toronto IMC. Czy będzie w porządku, jeśli będę facylitował, tak aby Radikha mogła odpowiedzieć na pytania?

Radikha: To by mi odpowiadało. Myślę, że wtedy też będę mogła robić notatki, ponieważ organizatorzy chcą mieć zapis wszystkiego, co wymyśli każda grupa.

Meredith: Czy chcemy również ustalić limity czasowe dla każdego punktu porządku obrad?

[Wiele kiwnięć głową i potwierdzających odgłosów]

Czy powinniśmy zatem wybrać kogoś do pilnowania czasu, czy każdy ma zegarek?

[Różne osoby nie mają zegarków]

Inna kobieta [do Meredith]: Czy byłabyś skłonna to zrobić?

Meredith: W porządku, będę pilnować czasu.

Facylitator: Więc co mamy do zrobienia, do 13:00? To czterdzieści pięć minut. Powiemy dziesięć minut na pytanie o Centrum Konwergencji? [do Radikhi] Czy jest jakieś tło, o którym powinniśmy wiedzieć?

Radikha: Cóż, w ramach CLAC podjęliśmy decyzję o stworzeniu Centrum Konwergencji, miejsca spotkań i dla ludzi przyjeżdżających spoza miasta. Postanowiliśmy też zorganizować jakąś obronę na wypadek ataku policji. Pytanie brzmi, jak to zorganizować i jak wypuścić ludzi, którzy chcą odejść. Na przykład, czy na zewnątrz będzie inwigilacja? I…cóż, myślę, że niektórzy z nas mówili o jakimś rodzaju nadzoru wewnątrz, aby zapobiec prowokacji policyjnej w Centrum. Jak to zorganizujemy? Nie mamy dużego doświadczenia z tymi rzeczami i mieliśmy nadzieję, że niektórzy z was mogą pomóc.

[Facylitator zbiera stosy, gdy różne osoby przy stole rzucają mu się w oczy, lekko kiwając głową lub w inny sposób wskazują, że chcą znaleźć się na liście mówców. Wzywa ludzi, głównie wskazując palcem, ponieważ niewielu z nas zna się nawzajem.]

Kobieta: Więc CLAC podjął decyzję. Teraz potrzebujesz tylko porady?

Starszy Facet: Moje pytanie brzmi: zanim zaczniemy mówić o czujności i ochronie, czy nie powinniśmy również mówić o decentralizacji? Co dokładnie będzie się działo w Centrum Konwergencji? Czy ludzie będą zajmować się wszystkim, od znajdowania mieszkań, konferencji prasowych, jedzenia lub zapewniania przestrzeni artystycznych? A jeśli tak, to czy taktycznie rozsądnie jest skoncentrować wszystkie te funkcje w jednym miejscu?

Francuz: Kiedy faktycznie powstanie Centrum Konwergencji?

[Wszyscy zaczynamy patrzeć na materiały informacyjne, ale nie ma wskazówek.]

Radikha: Odpowiadając na pytanie o centralizację: przez „Centrum Konwergencji” rozumiemy miejsce spotkań, w którym odbywają się rady, także w celu przyjmowania ludzi, umieszczania ich w mieszkaniach, tego typu rzeczy. Nie zdecydowaliśmy, jakie inne funkcje może pełnić to miejsce. Co do daty, jeszcze tego nie wiemy, ale z pewnością będzie gotowe do środy 18-go.

Młodszy Francuz: A co z gigantycznymi lalkami? Czy powstaną w tym samym miejscu?

Radikha: Myślę, że mogą tam powstać mniejsze lalki, ale większe będą gdzie indziej.

Facylitator: To jest mała grupa, więc nie będę używał tutaj ścisłej zasady jeden mężczyzna, jedna kobieta, ale nadal będę starał się zachować równość płci. Więc pozwól mi teraz przejść na początek listy…kobieta w czerwonym szaliku?

Czerwony Szalik: Moja grupa afinicji zamierza przeprowadzić szkolenia z akcji bezpośredniej przed Szczytem: czy będzie to możliwe w Centrum Konwergencji?

Radikha: Wyobrażam sobie, że Centrum Konwergencji będzie dostępne na szkolenia.

Amerykanin: Na J20 [protestach inauguracyjnych] mieliśmy nie jedno, ale serię bardzo zdecentralizowanych Centrów Konwergencji i to działało naprawdę dobrze. Poza tym wszędzie mieliśmy napisy „Zakaz narkotyków i bomb”, co najwyraźniej, wiem, że to brzmi głupio, sprawia, że policji jest trochę trudniej po prostu legalnie wpaść. Ponadto byliśmy bardzo ostrożni, ukrywając magazyn lalek.

Radikha: Tak więc słyszę wiele obaw o marionetki. Czy uważasz, że powinniśmy mieć zupełnie oddzielne miejsce do robienia lalek?

Lynn: Właściwie obawiam się, że wykorzystam protesty inauguracyjne jako nasz model. Na inauguracji było jasne, że policja nie chce aresztowań; kilku gliniarzy powiedziało mi to po tym, jak mnie zatrzymali.

Ktoś: Jeśli nie chcieli aresztowań, dlaczego cię zatrzymali?

Lynn: Na balu inauguracyjnym zdjęłam ubranie, miałam hasło na piersiach. Ale nawet wtedy puścili mnie po mniej więcej pół godzinie.

Ktoś inny: Jezu, jak zdobyłaś bilety na bal inauguracyjny?

Facylitator: Hm, może powinniśmy wrócić do propozycji: co zrobić z obroną i ewakuacją?

Anglojęzyczny Facet: Poświęcenie dużej ilości środków na obronę pustego budynku wydaje się trochę głupie. Może to ważne, jeśli naprawdę chcemy bronić tej przestrzeni, żeby mieć pewność, że będzie się tam ciągle coś działo, mam na myśli, gdy rady się nie spotykają. W przeciwnym razie po prostu wiązalibyście ludzi. Być może moglibyśmy na przykład zaoferować ciągłe szkolenia.

[Krótkie problemy z tłumaczeniem. Zatrzymujemy się, aby upewnić się, że francuscy mówcy po jednej stronie pokoju nadgonili.]

Francuski facet: Wydaje mi się, że głównym powodem, dla którego organy ścigania wkroczyły na przestrzenie konwergencji w USA, było zniszczenie sztuki i marionetek, aby zabić przesłanie, które protestujący chcą przekazać. Nie zadzierali zbytnio z radami delegatów ani spotkaniami. Wydaje mi się więc, że naprawdę ważna jest obrona przestrzeni lalek, gdziekolwiek to będzie, a jeśli lalki nie są budowane w Centrum Konwergencji, to może w ogóle nie powinniśmy jej bronić.

Facylitator: Czy mogę tylko sprawdzić konsensus: wydaje się, że rozmawiamy o tym, jak i czego bronić, a nie czy…? A więc: czy się na to zgadzamy? Jakaś niezgoda, że tak naprawdę chcemy bronić przestrzeni? Że to nawet priorytet?

Suzette: Nazywam się Suzette i działam w ruchu studenckim. Będziemy strajkować podczas Szczytu i potrzebujemy naszych ludzi w naszej własnej przestrzeni…

Prowadzący: Przepraszam, Suzette, wciąż mamy tu listę. Mówisz poza kolejnością.

Suzette: Och, przepraszam. Myślę, że mówię tylko, że obrońmy przestrzeń, ale nie oczekujmy, że ruch studencki w Quebecu będzie w stanie poświęcić na to jakiekolwiek środki.

Drugi Francuz: Podoba mi się pomysł, aby ludzie mogli odejść, jeśli miejsce będzie oblężone. Ale, czy jest to obrona żółta czy czerwona?

Facylitator: Czy możemy sprawdzić czas?

Meredith: Właściwie mamy już piętnaście lub dwadzieścia minut.

Facylitator: i zostało nam pięć osób na liście. Czy wysłuchamy tych ostatnich uwag, a potem przejdziemy dalej?

[kiwanie głowami]

Czerwony szal: Czy nie możemy zrobić niektórych marionetek w Centrum Konwergencji, a niektórych gdzie indziej? Po prostu, żeby być po bezpiecznej stronie?

[Ogólne migotanie dłoniami[8]]

Facylitator: Wygląda więc na to, że mamy w tej sprawie konsensus.

[Więcej migotania. Radikha szybko pisze.]

Lynn: W LA wykonaliśmy wcześniej bardzo udany manewr prawny, aby bronić Centrum Konwergencji. Wiedzieliśmy, że kiedy gliniarze zaatakowali nasze lokale w Filadelfii i Waszyngtonie, ich wymówką było to, że miejsca te były zagrożone pożarem, więc było to częścią naszej obrony: prosiliśmy ludzi, aby nie przynosili pewnych rzeczy, które mogliby powiedzieć, że są zagrożone pożarem, ale przede wszystkim z góry dostaliśmy prawne gwarancje, że nie wejdą.

Francuskojęzyczny facet z bokobrodami: Zaczekaj chwilę: czy rzeczywiście sugerujesz, że moglibyśmy uzyskać nakaz ochrony od sędziego, a to uniemożliwiłoby im z prawnego punktu widzenia przeprowadzenie ataku wyprzedzającego, jak to zrobili, powiedzmy, na kukły w Filadelfii?

Lynn: Był nakaz prawny.

Amerykanin: Naprawdę nie rozumiem, jak to mogłoby działać. W końcu na A16 i Philly gliniarze nie powiedzieli dokładnie: „Uważamy, że to jest zagrożenie pożarowe” i zamknęli nas. Twierdzili, że w środku są mołotowy i bomby. Nie, żeby faktycznie były. Po prostu kłamali. Więc nie rozumiem, dlaczego zakładamy, że to, czy rzeczywiście mamy tam coś niebezpiecznego, ma z tym coś wspólnego.

Facylitator: Myślę, że mamy tutaj poważne problemy z procesem. Ludzie przeskakują listy, a, tak czy inaczej, już przekroczyliśmy czas. Radikha, masz odpowiedź na jego pytanie? Czy ktoś przyjrzał się możliwościom prawnym?

Radikha: Właściwie nie. Jeszcze się tym nie zajmowaliśmy, ponieważ byliśmy zbyt zajęci lokalizowaniem przestrzeni. Zresztą prawa są tu inne.

Meredith: Może powinniśmy mieć pod ręką prawników. W Philly nie było w pobliżu żadnych prawników, kiedy zaatakowali przestrzeń kukiełkową, a poza tym przestrzeń kukiełkowa była ogromnym magazynem pośrodku pustkowia, bez żadnych innych budynków w pobliżu, więc nie było sposobu, aby zrobić blokadę. Tak więc, jeśli nadal szukasz przestrzeni, może to być coś do przemyślenia. Możemy również upewnić się, że pod ręką jest materiał na blokadę. A także: mamy sposób na natychmiastowe przekazanie mediom, jeśli coś się wydarzy.

Nowoangielka: Zdajesz sobie sprawę, że zostało nam tylko dwadzieścia minut na całą sesję, a wciąż nie rozwiązaliśmy pytania pierwszego? Chciałabym również zasugerować, że użyty tutaj język, czerwony, żółty, ta niejasność, jest prawdziwą przeszkodą w działaniu. Być może ze względu na czas powinniśmy dojść do konsensusu co do tego, co właściwie zrobimy, jeśli gliniarze nas zaatakują. To może nam pomóc przejść do następnego tematu, czyż nie miał to być stosunek do policji w różnych blokach? Pomyślmy o tym, naprawdę powinniśmy byli najpierw zająć się tym, a potem przejść do rozmowy o Centrum Konwergencji.

Radikha: Cóż, organizatorzy uznali za pewnik, że tak naprawdę nie bylibyśmy w stanie zrobić tego wszystkiego w godzinę. Dodam, że Żółty ma charakteryzować się „postawą obronną”, blokowanie jest Żółte. Jeśli twoja grupa nie zamierza odpowiadać na rozkazy policji, jesteś Żółta. Oczywiście twoja grupa afinicji może sama zdecydować, jak postępować, gdy gliniarze atakują, nie ma kodu mówiącego „wszystkie żółte grupy afinicji muszą to zrobić”. Czerwony jest bardziej…ukierunkowany.

Starszy Facet: Choć niekoniecznie brutalny.

Radikha: Nie, niekoniecznie.

Czerwony szalik: Aby przejść dalej, proponuję zaklasyfikować Obronę Konwergencji jako żółtą. Wiesz, technicznie rzecz biorąc, i tak nie powinniśmy planować tutaj akcji Czerwonych.

O 12:45 doszliśmy do wniosku, że doszliśmy tak daleko, jak mogliśmy się posunąć, nie wiedząc nawet, gdzie będzie Centrum i do czego będzie używane, więc w końcu przeszliśmy do definiowania bloków. Jedna z kobiet powiedziała, że jej grupa afinicji zamierzała zaopatrzyć się w pleksiglasowe tarcze. Czy to nadal będzie liczone jako żółte? Radikha zapewniła ją, że tak, ponieważ tarcze są z definicji obronne. Lynn twierdziła, że w Ameryce gliniarze byli zdecydowanie znani z interpretowania sprzętu obronnego jako broni.

Problem z blokami, jak się okazało, polegał na tym, czy interpretować je geograficznie. Zielona strefa nie miała sensu, chyba że była fizycznie oddzielona. Trzeba zapewnić ludziom bezpieczną przestrzeń, wystarczająco daleko od akcji, aby nie groziło im pomylenie ich z walczącymi, wystarczająco blisko, aby byli wyraźnie częścią tego samego wydarzenia. Z drugiej strony wyznaczenie określonej przestrzeni na czerwoną strefę byłoby wyraźnie samobójcze. Równie dobrze możesz wywiesić tabliczkę z napisem „Policjo, tutaj ci, których należy aresztować”. Utknęliśmy więc z jedną zieloną strefą, w jakimś konkretnym obszarze poza akcją, a pozostałą częścią miasta ogromną żółtą strefą, której każda część może zmienić kolor na czerwony w dowolnym momencie. Ale jeśli tak, to jak byłoby możliwe, aby ktokolwiek dokonał klasycznego obywatelskiego nieposłuszeństwa? Nie możesz twierdzić, że bierzesz udział w pokojowym siedzeniu, jeśli w dowolnym momencie ktoś inny może przejść obok i rzucić cegłą ponad głową. Z poczucia obowiązku wobec naszego trockistowskiego przyjaciela zasugerowałem, że być może pewne strefy, może jedna lub dwie przecznice, mogą być zarezerwowane dla czysto żółtych akcji. Byłem trochę zaskoczony, słysząc głośne i gwałtowne sprzeciwy. Przez kilka minut byłem postrzegany jako reakcjonista, a wielu lokalnych aktywistów – w tym kobieta z Ruchu Studenckiego – ze złością odrzucało wszelkie poglądy, że taktyka Czerwonych zostanie wszędzie zakazana. Wycofałem sugestię:

– Cóż, prawdopodobnie grupy będą się po prostu spontanicznie skupiać. Może nie musimy tego formalizować.

Facylitator: Przejdźmy do trzeciego pytania: szczegółowe pomysły na akcje. Czy ktoś ma coś przeciwko rundzie na ten temat?

[Nikt się nie sprzeciwił]

Suzette: Nie powinniśmy tutaj rozmawiać o czerwonych rzeczach, prawda?

Facylitator: Tak, takie jest moje rozumienie sytuacji. Tylko działania, o których moglibyśmy dyskutować w całkowicie publicznej przestrzeni.

Starszy Facet: Jestem z Pagan Cluster, który jest skoncentrowany w Vermont i przedstawiliśmy propozycję działania oparte o oświadczenie Cochabamby, mówiące o dostępie do wody jako podstawowym prawie człowieka. Chcemy stworzyć Żywą Rzekę ludzi, która będzie mogła przepływać przez różne strefy w mieście, starając się wywołać jak najwięcej zakłóceń. Może obejmować działania wokół centralnej strefy w pobliżu muru, gdzie zakładamy, że sprawy przybiorą najbardziej czerwony kolor, ale w zasadzie mamy tutaj na myśli działanie typu żółtego.

Radikha: Pominę swoją kolejkę, ponieważ w zasadzie spędzę weekend, wspierając protestujących. (Wiecie, jestem z CLAC.)

Olive (francuska uczennica z tęczowymi włosami): Nie wiem, czy moja grupa afinicji będzie robić akcję lub wspierać.

Bokobrody: Chcemy jak najbardziej przeszkadzać uczestnikom szczytu. Nie mamy jeszcze nic konkretnego poza tym, ale rozważaliśmy pomysł zablokowania autostrady do miasta.

Jane: Nazywam się Jane. Właściwie przemawiam w imieniu dwóch różnych grup. Jedna grupa jest z Carleton University i będzie robić zakłócające teatry uliczne, błazenady i tak dalej. Pojawimy się i będziemy wędrować po okolicy i mamy te małe skecze, które możemy złożyć, gdy tylko coś zobaczymy. Druga grupa to SSSA z Ontario. To grupa uczniów szkół średnich. Będą grać na perkusji ze znalezionymi instrumentami i blokować w pewnym sensie.

Anglik: Reprezentuję dwie grupy afinicji z Uniwersytetu w Toronto, które również robią skecze teatralne, ale chcą być w Żółtym Bloku, a nie w Zielonym. Ponadto w Toronto mamy Oddział Guerilla Rhythm. Niektórzy z nich chcą angażować się w ewentualne akcje na lotnisku, ale nie wiedzą, czy te nadal trwają.

David: Jestem z Ya Basta w Nowym Jorku! Mamy cztery lub pięć pomysłów na scenariusze działań, z których żaden nie może być tutaj omawiany. Dobra, myślę, że jest jeden, o którym możemy porozmawiać. Niektórzy z nas wpadli na pomysł, żeby wyjść, ubrać się w nasze ochraniacze i chemiczne kombinezony, zdobyć naprawdę dużą drabinę i po prostu wędrować z nią tuż przy ścianie. Jeśli nic więcej, to działałoby jako dywersja. Przekonujemy się, że za każdym razem, gdy pojawiamy się w strojach, gliniarze podążają za nami, gdziekolwiek się udamy.

Młoda kobieta z Quebec: Reprezentuję popularny komitet sąsiedzki w dzielnicy St. Jean Baptiste, to dzielnica, która zostanie przecięta na pół przez mur. Planujemy serię działań na 17 i 18, które mają z tym związek. Czy możemy omówić je tutaj?

Facylitator: Jasne, czemu nie?

Młoda kobieta z Quebec: Cóż, to wciąż jest na etapie planowania, ale jednym z pomysłów jest to, że ludzie z sąsiedztwa będą oszczędzać swoje śmieci przez tydzień, a następnie wyrzucą je na ścianę, aby pokazać, co produkuje społeczeństwo konsumpcyjne. i są jeszcze dwa. Jednym z nich jest układanie wzdłuż muru rzędów starych ubrań (znowu temat odpadów), drugim jest hałas. Aby zakłócić Szczyt, dwa razy dziennie wszyscy będą włączać muzykę tak głośno, jak to możliwe, i jednocześnie coś naprawdę denerwującego, aby spróbować doprowadzić delegatów do szaleństwa.

Młody mówiący po francusku: Planujemy wziąć udział w akcjach granicznych w Akwesasne, ale poza tym nic konkretnego.

Człowiek plexiglas: Mój kolektyw w Toronto organizuje również społeczności, aby przeprowadzać masowe akcje graniczne. Potem jedziemy do Quebecu z naszą ścianą tarczy. Możemy rzeczywiście pomóc w obronie Centrum Konwergencji, jeśli ludzie naprawdę tego potrzebują.

Lynn: Jestem z Rainforest Relief w Nowym Jorku. Mamy kilka osób pochodzących z Ekwadoru, Nikaragui, które mogą porozmawiać o potencjalnym wpływie FTAA na ich społeczności. Mamy nadzieję, że przeprowadzimy panel, a następnie zabierzemy je na akcję Mohawk, chociaż martwię się, czy narazimy ich na niebezpieczeństwo, jeśli rzeczywiście spróbujemy przejść. W samym Quebecu…cóż, mam nadzieję, że w jakiś sposób ruszymy na mur. Może zupełnie bez użycia przemocy. Mam w głowie ten bardzo mocny obraz z filmu Gandhi, przedstawiający tych wszystkich ludzi maszerujących na żołnierzy, którzy zostają przez nich pobici pałkami, ale potem, coraz więcej ludzi przychodzi i chociaż każdy z nich zostaje uderzony, i tak po prostu przychodzą…A może tak, z wyjątkiem tego, że się wspinamy.

Bob: Będę też robił Indymedia, relacjonując cięższe akcje.

Mężczyzna w niebieskiej bandanie: Reprezentuję Quebec Medical i będziemy udzielać wsparcia przed, w trakcie i po akcjach. Staramy się współpracować z ludźmi, aby upewnić się, że mamy medyków na każdej akcji przy murze, ale to trochę bardziej skomplikowane.

Starsza kobieta: Jestem też z Mobilizacji Vermont. Naszym celem jest przeprawianie ludzi przez granicę, ale staramy się też wymyślać scenariusze, co zrobić z ludźmi, jeśli im się nie uda.

Facylitator: Dobra, czas minął.

Ktoś pyta, czy my też mamy dyskutować o marszu: czy jedziemy prosto z Równiny Abrahama, czy najpierw przez godzinę przedzieramy się przez miasto?

– Cóż, nie – mówi Radikha – ale wygląda na to, że wciąż trwa wiele sesji (tak, rażąco kłamaliśmy na temat czasu). Ludzie jeszcze nie idą na górę, więc z pewnością moglibyśmy trochę o tym porozmawiać, jeśli ludzie chcą.

Sentyment wyraźnie skłania się ku dłuższemu marszowi (czy to naprawdę dobry pomysł, żeby wszyscy, którzy mają zrobić akcję bezpośrednią, zebrali się i po prostu posiedzieli w jednym miejscu przez kilka godzin, zanim cokolwiek zrobią?), kiedy ktoś schodzi na dół, żeby nam powiedzieć, że sesje się skończyły.

Na korytarzu wpadam na Lesley. Porównujemy notatki. Większość jej sesji była również zmarnowana na meandrujące dyskusje o Czerwonym i Żółtym. Dopiero na końcu wyszło coś pożytecznego. Dean miał podobne doświadczenie. Wydaje się, że Emma zniknęła. Kiedy idę na górę, kilka osób wskazuje mnie jako delegata Ya Basta! – odnoszę wrażenie, że wydaje mi się, że będzie to wielka nowa innowacja w tej akcji: tarcze, ochraniacze i taktyka defensywna. (Okazuje się, że się mylą; tak się nie stanie. Ale fajnie było być de facto celebrytą.)

13:45, powrót na posiedzenie plenarne

Krótka, nieudana próba znalezienia sobie kubka kawy zakończyła się, gdy przypomniałem sobie, że nadal nie mam żadnych kanadyjskich pieniędzy i nie widziałem bankomatów. Jednak umożliwiło mi to wyjście na zewnątrz. Po spędzeniu trochę czasu w przedpokoju, gdzie krążyły pogłoski o reporterze Montreal Gazette, wróciłem, by odkryć nowo zrotowanych facylitatorów zajętych syntezą. Po zapoznaniu się z pisemnymi raportami z każdej sesji sporządzali teraz listę dziesięciu różnych rodzajów działań, którymi należy się zająć w następnych sesjach, pisząc je na wielkiej płachcie papieru przyklejonego do jednej ze ścian, wywołując sporadyczne chichoty u niektórych poprzez sugestywne nie do końca angielskie omówienia:

Grupy świąteczne i artystyczne
Obrońcy Centrum Konwergencji
Blokownicy ulic i bulwarów
Blokownicy zewnętrznych określonych budynków
Okupacje budynków
Chodzenie/Naciskanie/Zwiedzanie/Ruch w kierunku Muru
Redekoracja przestrzeni miejskiej
Jedzenie i rezawłaszczanie różnych rzeczy
Grupy wsparcia/mobilne

W połowie, kobieta z Bloku Pogańskiego pyta:

– Czy mogę zaproponować jeszcze jedno? Myślę, że słyszałeś o naszej propozycji Żywej Rzeki…

– Czy nie byłoby to rodzajem mobilnego oddziału?

– Nie, to nie jest oddział mobilny. To cały blok sam w sobie.

– W porządku.

Dopisuje:

Rzeka Humanistyczna

Facylitatorzy próbowali uzyskać pewne wyczucie konsensusu w sprawie Centrum Konwergencji i pytań dotyczących postawy kolorystycznej; powiedzcie nam, że jeśli ktoś absolutnie przegapił lunch, na stole jest jeszcze trochę jedzenia; a następnie przedstawimy przedstawicieli różnych grup roboczych: Prawno-Medycznej, Mieszkaniowej i Finansowej.

Kolektyw prawniczy (wydaje się, że składają się głównie z anglojęzycznych studentów z McGill) rozdawał arkusze informacyjne i wyjaśniał, że każda grupa afinicji powinna wskazać jednego członka, aby służył jako kontakt prawny. Ta osoba powinna dążyć do uniknięcia aresztowania i przez cały czas śledzić, gdzie są wszyscy. Powiedzieli, że kontakt prawny powinien prawdopodobnie odbyć co najmniej jedno szkolenie prawnicze, zwłaszcza jeśli są z USA, ponieważ przepisy są tutaj różne. Jest to również osoba, która wie, czym należy się zająć, jeśli któryś z członków ich grupy znajomych zostanie aresztowany: kto będzie potrzebował kogoś, by nakarmić kota, okłamać szefa itp. Będą wprowadzać system używane w akcjach masowych w USA: członkowie każdej grupy afinicji zostaną poproszeni o wypełnienie formularza rejestrującego ich prawdziwe nazwiska – a przynajmniej, niektóre litery ich prawdziwych imion – wraz z nazwami akcji, a te dokumenty będą pilnie strzeżone przez zespół prawników. W ten sposób będą mogli śledzić, kto siedzi w więzieniu, gdy pojawią się nazwiska, i udostępniać informacje pod specjalnym numerem telefonu. – i niech wszyscy od razu nie dzwonią w sprawie osób zaginionych, jeśli dojdzie do masowego aresztowania! Tylko twoja osoba kontaktowa powinna zadzwonić pod ten numer.

– Czy to oznacza, – ktoś pyta – że nie robimy solidarności z uwięzionymi? Czy powinniśmy przynieść dokumenty tożsamości, czy wszyscy będą odmawiać podania swoich nazwisk po aresztowaniu? Wiele z tego nie zostało jeszcze do końca wypracowanych.

Medycy tłumaczą, że nikt nie powinien zakładać, że w razie kontuzji będą mogli liczyć na służbowych ratowników medycznych i karetki pogotowia. Zazwyczaj karetki pogotowia odmówią podjechania w pobliże akcji. Dlatego podczas akcji zespół medyczny będzie zapewniał trzy poziomy infrastruktury medycznej: klinikę z przeszkolonymi specjalistami, prawdopodobnie gdzieś w pobliżu IMC; kilka zespołów ulicznych doświadczonych medyków, biegłych w udzielaniu pierwszej pomocy, leczeniu hipotermii i radzeniu sobie z gazem łzawiącym i gazem pieprzowym, a na koniec każda grupa afinicji powinna wskazać jedną osobę jako grupowego sanitariusza i upewnić się, że osoba ta była obecna na co najmniej jednym treningu medycznym.

Gdy zaczynają się pytania, wychodzę do przedpokoju, robię krótki wywiad z reporterem w zamian za filiżankę kawy, idę na spacer na zewnątrz. Spotykamy się od pięciu czy sześciu godzin. Kiedy wracam, Jaggi, reprezentujący zespół finansowy, wyjaśnia, że organizatorzy mają obecnie około 20 000 dolarów na minusie. Następnie proszą o ochotników, którzy będą facylitować następną rundę sesji. Kończę w grupie „zbliżanie się do ściany” (upewniam się, że to jest to, co zamierza robić moja grupa afinicji i nie ma to nic wspólnego z faktem, że facylitatorka, młoda blondynka, wygląda uderzająco jak punkrockowa wersja Buffy pogromca wampirów). Dołącza do mnie Dean – razem z Emmą, która przez większość sesji zaprzyjaźniła się z niektórymi typami z Czarnego Bloku po drugiej stronie kręgu. Lesley mówi, że zamierza przejść się z Lynn, żeby znaleźć miejsce, gdzie powinna mieszkać.

16:30, Sesja

Ostatnie spotkanie tego dnia było trochę frustrujące. Teoretycznie była to najbardziej wojownicza sesja, choć nadal nie mogliśmy otwarcie dyskutować o taktyce bojowników. Była to też dziwna mieszanka: było nas dwudziestu sześciu (piętnastu mężczyzn, jedenaście kobiet, jak słusznie zapisałem w notesie), głównie anarchiści, ale także przedstawiciele ISO, IAC i innych marksistowskich typów, z którymi anarchiści zwykle nie czują się komfortowo, rozmawiając o działaniach bojowych. Wszyscy wydawali się trochę niepewni co do tego, ile mogą powiedzieć. Rady delegatów z definicji nie są naprawdę bezpiecznymi środowiskami, większość z nas się nie znała. Każdy może być gliną.

Zaczynamy od zbadania naszych map. Miejscowa kobieta po czterdziestce z zielonymi pasemkami we włosach i wydatnym kolczykiem w nosie wyjaśniła niektóre tła dla mieszkańców spoza miasta:

Kobieta Punk: Nie jestem pewna, jak duży będzie mur. Kiedy po raz pierwszy ogłosili, miało to być 2,8 kilometra, ale teraz wydaje się, że się zmniejszył. Poproszono nas, abyśmy trzymali się z dala od stref oznaczonych 2 i 6, czyli robotniczej dzielnicy St. John Baptiste, w której lokalna grupa społeczności mocno nas wspiera, ale ma również nadzieję uniknąć prowokacji, które mogą spowodować, że policja zagazuje ich okolicę.

Strefy 4, C i B będą najtrudniejszymi obszarami, ponieważ w rzeczywistości znajduje się tam naturalna kamienna ściana z klifami dookoła. O tym, że stamtąd ruszamy w kierunku Muru, możemy prawie zapomnieć.

Jeśli jest tu ktoś, kto zna tę część miasta lepiej ode mnie, prawdopodobnie powinien wystąpić z pomocą. Ale myślę, że wszyscy zgadzamy się, że wchodzenie przez dzielnicę robotniczą, która ucierpi przez FTAA, powinno zostać skreślone. Tak więc, to prawie zostawia nam Strefę 3, podejście od zachodu. Problem w tym, że w strefie będzie też najwięcej policji, ponieważ jest to główne wejście.

Siwa Broda: Tak, tak myślę. Jeśli mamy zaatakować ogrodzenie, zakładam, że będzie to dość duża grupa. Nie tylko wszystkie inne obszary są trudniej dostępne, ale nie ma miejsca na odwrót (nawet gdybyśmy mogli wspiąć się na klify, nie moglibyśmy po nich ponownie zbiec, gdyby policja zaczęła nas odpychać). Obszary C i B znajdują się pod rzeką, nie ma też miejsca na odwrót, więc może tylko Strefa 3 jest fizycznie możliwa?

Facylitator: [również wpatruje się w swoją mapę] …która jest tą, gdzie są te wielkie ulice?

Siwa Broda: Tak, tak myślę.

Ktoś: To północno-zachodnia część muru?

Ktoś inny: Czy będzie wiele wejść przez mur, czy tylko jedno czy dwa?

Facylitator: Powiedzieli, że będzie dziewięć, ale jeszcze nie zapowiedzieli, gdzie będą.

Craig [typ anarchistyczny z gigantycznymi zatyczkami do uszu]: Czy wiemy, jaki to będzie płot?

Ktoś: Nie na pewno. Wiemy, że będzie to ogrodzenie z siatki z betonową podstawą, a potem drutem kolczastym na górze. Niewielki odcinek został już rozłożony na Równinie Abrahama, w pobliżu klifów, ale nie jestem pewien, czy ktoś go już widział.

Suzette: Strefa 3 była miejscem wielkiej demonstracji i bitwy w zeszłym roku o tej samej porze roku, wokół reformy szkolnej. Zakończyło się to dla nas całkiem sporym zwycięstwem na otwartym polu. Słyszałem, że Strefa E to Touristville, jeśli coś pójdzie nie tak, to powinno odbyć się tam, być może między dzielnicami mieszkalnymi?

Kobieta Punk: Trafienie w dwa miejsca jednocześnie może być dobrym strategicznym posunięciem, a także, jeśli mówimy o Strefie 3…czy łatwiej byłoby nadchodzić (jakiego języka możemy tu używać? z wizytą? Atakiem?) do miejsce, w którym Mur się otwiera i zamyka. Inną możliwością może być wcale nie atakowanie ogrodzenia, ale zamknięcie głównego wejścia; może je blokując. To skutecznie odcięłoby gliny od reszty z nas. Trzecią opcją (może czymś do zrobienia w innym miejscu) może być zdobycie haków z liną i faktyczne ściągniecie ogrodzenia przy pomocy ludzi. Czy będzie to możliwe? Właściwie nie wiem, czy betonowa część zostanie przyklejona do podłoża, ale prawdopodobnie nie będzie.

Lesley: Już będzie!!

[Dużo śmiechu i spoglądanie na niewidzialne mikrofony w suficie]

Młoda Francuzka: Czy wiemy, czy siły bezpieczeństwa całkowicie otoczą Płot? A może w ich liniach będą luki?

Szara broda: Cóż, wiemy, że będzie pięć tysięcy policjantów do ochrony może dwóch, może trzech kilometrów ogrodzenia. Nie jestem pewien, jak to się tłumaczy.

Przypuszczalnie nie będą równomiernie rozproszeni, przy bramach będą duże jednostki, tu i ówdzie małe oddziały.

Facylitator: Czy ktoś ma jakąś propozycję do umieszczenia w formalnym porządku obrad? Ponieważ, wiecie, właściwie nie mamy jeszcze planu.

Wydaje się, że nie ma to większego sensu i postanawiamy rozmawiać nieformalnie. A więc: jaki byłby najlepszy dzień na próbę przełamania muru? CLAC mówi tylko o piątku, 20-tego, ale wielki marsz robotniczy odbył się w sobotę i to byłoby co najmniej czterdzieści pięćdziesiąt tysięcy ludzi. Jak zawsze, przywódcy związkowi robili wszystko, co możliwe, aby trzymać swoich ludzi z dala od akcji. Marsz zaczynał się w miejscu dość daleko od Szczytu, a następnie kontynuował w przeciwnym kierunku. Gdyby jednak udało się skierować nawet część maszerujących w stronę samego muru, zmieniłoby to całkowicie układ sił. Wiele osób zwraca uwagę na to, że coś takiego jest nieprawdopodobne. Od Seattle biurokraci związkowi stali się niezwykle dobrzy w zapewnianiu, że to się nigdy nie wydarzy. Inni zauważają, że Kanada jest inna. Wreszcie, wszyscy poddajemy się autorytetowi starca w rybackiej czapce i postrzępionej brodzie, który do tej pory w dużej mierze milczał. Wyjaśnia po francusku, że dorastał na starym mieście i może mieć pewne spostrzeżenia, których nie mają inni. Po chwili, widząc, że przyjezdni zwracają szczególną uwagę, przechodzi na angielski:

Rybak: To prawda, nie wiemy, gdzie będzie policja, ale możemy założyć, że nie będzie ona przebywać tylko na obwodzie, zbliżenie się do niej może być bitwą samą w sobie. Jeśli tak, to jeśli mamy być pod ostrzałem gazu łzawiącego itp., kiedy się zbliżamy, myślę, że nie powinniśmy zbliżać się z naszych własnych dzielnic. Istnieją dwie szerokie arterie: jedna to René Lévesque, druga Grand Allée, która biegnie równolegle do jej południa. To są ulice burżuazji. Obie są ulicami, na których mieszkają wysokie szarże biurokracji i bogaci ludzie; więc byłby to dobry obszar, z którego można przejść na Mur.

David: Nad tym zastanawiała się moja grupa afinicji: jeśli jakimś cudem dostaniemy się do środka 20-go, no cóż, to co dalej? Słyszeliśmy, jak mówiono o zakłócaniu ceremonii otwarcia, choćby przez naszą obecność, albo w jakiś sposób odcięcie centrum kontroli mediów.

Dean: Czy w środku będziemy mogli wmieszać się w tłum? Czy będą strażnicy sprawdzający osoby z przepustkami?

Rybak: Nie jest to jasne. Wiele zależy od tego, jak bardzo zagrażamy według nich

[ponownie zerkamy na wyimaginowany mikrofon].

Jeśli po tej radzie delegatów poczują, że Mur jest niepewny, zmniejszą obszar i łatwiej będzie go bronić. Dzięki temu w środku będzie mniej zwykłych obywateli. Dzięki temu będą mogli lepiej widzieć, kto jest kim (czyli będzie więcej garniturów, mniej ludzi ubranych jak my); ale wtedy też będziemy mogli zobaczyć, kto jest kim. Jeśli w końcu będą musieli zrobić z tego kapitalistyczne getto, nawet jeśli oznacza to, że mogą robić w nim, co chcą, to samo w sobie jest dla nas wielkim zwycięstwem, a atak na tę przestrzeń, nawet czysto symboliczny, byłby również wielkim zwycięstwem.

Stopniowo zdałem sobie sprawę, co się dzieje. Jak wspomniałem, na każdym takim spotkaniu zakładaliśmy, że ktoś w pokoju jest gliną (odniesienia do mikrofonów były głównie sposobem na uprzejmość). Dlatego jedyną osobą, która mogła swobodnie rozmawiać, był ten człowiek, który rzeczywiście uważał, że znajomość naszych planów jest taktycznie korzystna dla policji. Wszyscy inni zaczynali wyglądać coraz bardziej niespokojnie i nieswojo. W końcu ktoś zasugerował, że posunęliśmy się tak daleko, jak się da, i zrobiliśmy sobie przerwę na obiad; z Emmą i kilkoma innymi osobami przekazującymi wiadomość, że ci, którzy naprawdę poważnie podchodzili do projektu i mieli kogoś, kto mógłby za nich ręczyć, spotkają się później na imprezie CASA tej nocy, aby ponownie się zebrać. Tymczasem w naszym oficjalnym raporcie napiszemy, że jest za wcześnie na jakiekolwiek konkluzje, ale chcemy zwołać radę przedstawicieli, żeby zaplanować określone działania kilka dni przed Szczytem, kiedy będziemy mieć pojęcie, jak sprawy rzeczywiście będą wyglądać.

20:00, Impreza w Scanner

Impreza odbyła się w miejscu zwanym Scanner Bistro, „klubie multimedialnym” z kawiarenką internetową i barem na dole oraz małą estradą. Na górze był kolejny bar, stół bilardowy, piłkarzyki, flipper Judge Dredd oraz porozrzucane monitory i głośniki na ścianach, które umożliwiały oglądanie i słuchanie występów na żywo ze sceny na dole. Kiedy weszła nasza ekipa – około dwunastu z grupy sesyjnej, w tym większość nowojorczyków – na scenie pojawiły się dwie kobiety, które wykonywały jakiś kawałek mówionego słowa w bardzo kolokwialnym francuskim. Później był człowiek, o którym myślę, że był komikiem; Powiedziano nam, że zespół wyjdzie później, ale do tego czasu nikt z nas nie zwracał na to większej uwagi. Skończyliśmy na górze, szukając stolika, bo w końcu ktoś znalazł odpowiednią mapę.

Albo prawie wszyscy. Dean podszedł prosto do stołu bilardowego, gdzie wkrótce wdał się w długą rozmowę z chudym, jasnowłosym facetem, z którym ostatecznie miał mieć burzliwy sześciomiesięczny romans.

Znaleźliśmy miejsce w kącie, w miejscu, gdzie wcześniej był darmowy obiad. Zsunęliśmy kilka stołów i szybko zajęliśmy się pozostałym jedzeniem, które składało się z ogromnej miski ryżu, dania z fasolą i warzywami w sosie pomidorowym oraz kilku bochenków francuskiego chleba i margaryny. Weganie nie tknęliby margaryny, ale wszyscy żuli chleb przez pierwszą połowę dyskusji. Duże mapy miasta zostały rozłożone na powierzchni stołu i przyklejone taśmą. Wszyscy się stłoczyli, a rozmowa trwała godzinami, dzbanki piwa okresowo pojawiały się znikąd, zawsze do kolejnego zbiorowego toastu „rozwal państwo!”.

To było idealne spotkanie, może poza tym, że byliśmy tuż pod głośnikami, a w połączeniu z otaczającym hałasem dziesiątek świątecznych rozmów sprawiało, że było to trochę trudno słuchać. Rzeczywiste spotkanie zawsze dotyczyło siedmiu lub ośmiu osób w centrum w dowolnym momencie, które rzeczywiście mogły się nawzajem słyszeć, zwykle z kilkoma innymi wiszącymi na krawędziach, czekającymi na wejście. Nigdy nie trwało to zbyt długo. Ktoś zawsze leciał po piwo, palił jointa lub korzystał z łazienki, a potem musiał czekać na marginesie, kiedy wracał. Mimo to utrzymywaliśmy to przez jakieś trzy godziny, małą bańkę aktywistycznej intensywności, prawie całkowicie nieświadomi coraz bardziej hałaśliwej imprezy tanecznej, która w końcu nas ogarnęła, a później wieczorem zaczęła zanikać.

To tutaj w końcu zaplanowaliśmy atak na mur. Przeglądanie możliwości nie trwało długo. Nawet jeśli udało się wejść do strefy bezpieczeństwa, nie było żadnej oczywistej rzeczy do zrobienia, gdy już bylibyśmy w środku. Zawieszenie banerów byłoby możliwe, ale prawdopodobnie wymagałoby to współpracy właścicieli domów wokół mura, bez wątpienia byliby tacy, ale sami mogliby zawiesić banery. Moglibyśmy zająć budynek, ale doprowadziłoby to do absolutnie pewnego aresztowania i nie było jasne, po co. Było tylko jedno rozwiązanie. Musieliśmy zniszczyć Mur. Było to całkowicie uzasadnione. Wyświadczylibyśmy usługę publiczną. Przywódcy wszystkich stanów obu Ameryk przybywali do tego miasta, aby ustawić płoty w sąsiedztwie dzielnic; my, anarchiści, przybywaliśmy, aby je obalić. Pytanie brzmiało jak, i większość następnych trzech lub czterech godzin spędziliśmy na rozważaniu możliwości: haków, szczypiec, taktyki, narzędzi, dywersji, kątów podejścia. Normalne szczypce do cięcia drutu nie są w rzeczywistości wystarczająco mocne, aby przeciąć ogniwa ogrodzenia ochronnego; są jednak wystarczająco mocne, aby odciąć druty łączące ogniwa łańcucha z pionowymi słupkami. Po odcięciu była to kwestia wagi: przynajmniej jedna osoba musiała wspiąć się na szczyt ogrodzenia i odchylić do tyłu, gdy inni ciągnęli. Ewentualnie płoty mogły być obalone przez niewielki zespół uzbrojony w haki i liny. Prawdopodobnie najlepszym rozwiązaniem byłoby nierozpoczynanie wszystkiego w tym samym miejscu. Powinniśmy mieć kilka kolumn. Najlepiej trzy, każda z własną osobliwą taktyką. Spotkanie Ya Basta! mogłaby zejść się jedną wielką aleją, Czarny Blok następną, osoby z CLAC/CASA (z których żaden nie był obecny) ruszyli by trzecią. W ten sposób każdy zbliżyłby się do innej części ogrodzenia, ale wszyscy byliby w zasięgu wzroku. Każdy miałby też swój własny styl: ludzie z CLAC bardziej bojowi, Ya Basta! głupsi, Czarny Blok mobilniejszy. Członkowie Toronto i Montrealu Ya Basta! – dwóch grup, o których do tej pory słyszałem tylko niejasne plotki – obiecali poprowadzić do działania każdego innego Yabbasa, ponieważ znali teren.

W rzeczywistości odkryliśmy, że będą cztery różne kontyngenty Ya Basta! : dwa z Kanady, jeden z Nowego Jorku i jeden z Connecticut. Ten ostatni był reprezentowany przez młodą kobietę, którą wszyscy znali jako „Kitty z Connecticut”, studentkę muzyki w Connecticut College, którą znałem jako aktywistkę CGAN (Connecticut Global Action Network). Kitty właśnie dotarła do miasta i przegapiła większość rad, ale skierowała się bezpośrednio na spotkanie w klubie Scanner. Byłem naprawdę zadowolony, że ją widzę; była utalentowaną facylitatorką i wszechstronnie imponującą aktywistką (CGAN odniosła już dwa duże zwycięstwa w ciągu ostatniego roku: pierwsze, kiedy zablokowali centrum Hartford sojuszem anarchistów i dozorców, drugi, kiedy prawie w pojedynkę udało im się zmusić lotnisko Hartford do rozstrzygnięcia strajku z pracownikami restauracji, proponując akcję, aby wesprzeć pikiety, co najwyraźniej sprawiło, że kierownictwo przekonało się, że czeka ich horda szalejących Czarnych Bloków). W tej chwili jednak była zainteresowana głównie znalezieniem kogoś, kto mógłby jej załatwić skręta. Zniknęła, ktoś z Wysp Księcia Edwarda wsunął się na jej krzesło, a Sasha, świeżo z IMC, zajął pozycję, którą osoba opuściła przy pobliskim stole.

Konferencja była kontynuowana. Jeśli amerykańskiemu Ya Basta! nie udałoby się przedostać przez granicę, musielibyśmy zredukować plan do dwóch kolumn. Ciągle musieliśmy sobie przypominać, że prawdopodobnie nie bylibyśmy w stanie po prostu podejść do ogrodzenia; bardziej prawdopodobne jest, że musielibyśmy walczyć o ostatnie trzy bloki, aby nawet znaleźć się w pozycji, aby zacząć używać przecinaków do drutu. A kiedy już tam byśmy dotarli, potrzebowalibyśmy co najmniej czterech do sześciu minut, żeby obalić ogrodzenie. Tak więc plan zadziałałby tylko wtedy, gdyby przyłączyła się do nas większa liczba innych protestujących. Prawdopodobnie w końcu połowa Żółtego Bloku zostanie zainspirowana do przyłączenia się, a druga połowa ucieknie. To, czy będzie ich wystarczająco dużo, abyśmy mogli wywalczyć sobie drogę do muru, zależało od łącznych liczb i nikt nie miał jasnego pojęcia, jakie będą te liczby. Kolumny mogą liczyć od kilkuset do kilku tysięcy. Tak naprawdę wszystko zależało od miejscowych studentów. Z pewnością wydawali się wystarczająco wojowniczy. Ale czy się przedostaną?

Około pierwszej w nocy, po szesnastej rundzie „rozwalić państwo!”, stworzyliśmy wezwanie do działania – nazwane, ponieważ dobrze brzmiało, „Porozumienia z Scanner”. Zaczęło się tak: „Wzywamy wszystkich, którzy czują się osaczeni przez mury, aby przybyli do Quebec City”. Tak naprawdę to był tylko akapit, ale jakoś dopiero po jego opublikowaniu spotkanie wydawało się kompletne. Napisaliśmy pięć lub sześć zdań na kartce papieru, zredagowaliśmy je wspólnie, umieściliśmy tekst anonimowo na stronie internetowej IMC gdzieś w Stanach Zjednoczonych, z adnotacją, że ma być przekazywany dalej. Potem wyszliśmy na zewnątrz i podpaliliśmy papier. Sasha zaproponował, że sfilmuje rytuał, ale ktoś się sprzeciwił, na wypadek, gdyby można było użyć zaawansowanych technologicznie środków do zebrania odcisków palców ze zbliżeń naszych dłoni. (Prawie wszystkim wydawało się to śmieszne, ale jak się każda osoba uczy, w kwestiach „kultury bezpieczeństwa”, najlepiej jest nie dyskutować). Ruszyliśmy do domu, umawiając się na spotkanie o 13 jutro, gdy rady będą się kończyć, aby rozpoznać teren, gdzie najprawdopodobniej odbyłoby się pierwsze podejście do muru.

2.3. Niedziela, 25 marca

DZIEŃ 2 CONSULTY

Nasza grupa przespała oficjalną wycieczkę CLAC/CASA po mieście, która miała odbyć się rano, ale udało nam się dotrzeć na rady około godziny 11:00, dla odmiany, kiedy się właśnie zaczynały. (Właściwie to miały się zacząć się o 10 rano, ale wydawało się, że mamy do czynienia z poważnym przypadkiem „czasu aktywistów”. Osób było mniej niż dzień wcześniej, ale niewiele. Lesley, Dean, Lynn i ja zrekonstruowaliśmy nasze małe gniazdko, teraz gdy dołączyły do nas Sasha i Kitty, Emma wyjechała ze swoimi nowymi przyjaciółmi z Czarnego Bloku. Zespół CLAC też się zmienił: Jaggi nie był już tłumaczem, ale tym razem pomagał, razem ze starszą kobietą, której wcześniej nie widziałem.

11:00, Spotkanie Plenarne

Spotkanie rozpoczęło się raportami z sesji podgrupy poprzedniego wieczoru; następnie rozważylibyśmy szereg konkretnych propozycji. Myślę, że raporty zwrotne są warte udokumentowania, ponieważ dają pewne wyobrażenie o tym, jak poprzez takie otwarte i czasami pozornie bezproduktywne dyskusje, plany działania mogą naprawdę przybrać formę. W każdym przypadku chodziło o stworzenie podsumowania pomysłów, które rzecznicy mogliby zabrać z powrotem do swoich grup afinicji w Ameryce Północnej, aby ustalić, które chcieliby rozwinąć i podłączyć, oraz zapewnić środki do pozostawania ze sobą w kontakcie (zwykle e-mail).

1. „Świąteczny artystyczny rodzaj grupy”

Postanowiliśmy zadbać o to, by w całym mieście odbywały się imprezy. Jeden pomysł: zapewnić świąteczne występy, które wspierałyby blokady, nie będąc w nich faktycznie częścią. Innym było przekształcenie Muru w rodzaj sztuki (to znaczy, zanim zostanie zaatakowany). Możemy go animować, dekorować. Mówiliśmy o potrzebie tworzenia bardzo dużych obiektów, takich jak lalki, z dużym wyprzedzeniem i zapewnienia przestrzeni, w której można to zrobić. Jeśli chodzi o materiały eksploatacyjne: tkaniny, odpadki, ze znalezionych przedmiotów można zrobić wiele rzeczy. Prosimy wszystkich, aby odłożyli na bok wszystko, co znajdą, co można wykorzystać do kostiumów, rekwizytów lub projektów budowlanych.

Chcielibyśmy również poruszyć kilka drobnych kwestii: usłyszeliśmy wiele pomysłów na bębny, teatr uliczny, lalki; dużo tego oczekujemy. Niektórzy zasugerowali, aby być może również wydzielić jakiś obszar na trwające ciche lub nieruchome czuwanie, aby reprezentować głosy uciszone przez tego rodzaju szczyt.

2. Obrońcy Centrum Konwergencji

Zdecydowaliśmy, że obrona Centrum Konwergencji jest rzeczywiście priorytetem i że zastosujemy trzy metody:

a. ciągły nadzór wewnątrz i na zewnątrz

b. organizacja ewakuacji osób i materiałów w przypadku ataku

c. organizacja czynnego oporu wobec wszelkich policyjnych prowokacji lub ataków.

3-4. Grupy blokujące

W końcu nie miało większego sensu mieć dwóch różnych grup roboczych ds. blokady, więc się połączyliśmy.

Większość z nas opowiada się za blokowaniem autostrad, ale nie jesteśmy w stanie wysunąć konkretnych propozycji. Pojawia się też pytanie, jak przynieść sprzęt (np. narzędzia), który byłby niezbędny do utrzymania naprawdę skutecznej blokady. Granica jest dużym problemem dla ludzi z USA, którzy w innym przypadku mieliby dostęp do takich rzeczy; również CLAC/CASA jest zbyt zajęty, aby to zorganizować. Sugerujemy, aby grupy afinicji z wyprzedzeniem umawiały się z przyjaciółmi w innych miejscach w Kanadzie, na przykład w Maritimes, w celu dostarczenia rzeczy, gdyby zostały wysłane tutaj, prawdopodobnie zostałyby przechwycone. Zdecydowaliśmy, że miasto powinno zostać podzielone na strefy, aby mieć pewność, że wszystko jest pokryte.

Jest też konkretna propozycja od GOMM dotycząca planu zorganizowania blokady w stylu świątecznym dla trzystu lub więcej osób w pobliżu centrum miasta.

Dyskutowano o możliwości zablokowania lotniska, być może autostrad niektórych głów państw, ale nie dyskutowano o konkretnych propozycjach.

Innym pomysłem było zablokowanie poszczególnych symboli kapitalizmu; jak pociągi czy centra handlowe. Ktoś zaproponował spotkanie organizacyjne w tej sprawie o 15:30 po południu, po tym spotkaniu. To była 15:30, prawda?

[Kobieta w koszulce Spider-Mana: 15:30, zgadza się.]

Wreszcie pojawił się pomysł zablokowania niektórych głównych mass-mediów i żądania odtworzenia przygotowanej taśmy, przedstawiających niektóre z naszych głównych zastrzeżeń do traktatu.

5. Okupacje budynków

W Québec City są trzy uczelnie, a jedna z nich jest już zajęta przez OQP. W przypadku pozostałych dwóch dyskutujemy, czy i jak je okupować.

6. Chodzenie/posuwanie się/zwiedzanie/ruch w kierunku ściany

Wiele grup afinicji wyraziło chęć złożenia wizyty na granicy muru. Wyraźnie widać było silną chęć podjęcia tego i poczucie, że ma to służyć wielu celom: zakłócić granicę, zakłócić szczyt, a może nawet przeniknąć. Ale to chyba tak daleko, jak możemy się posunąć w tym kontekście. Wiele informacji wciąż wymaga wyjaśnienia, a większość logistyki wymaga dopracowania. Musielibyśmy zadecydować o oficjalnych punktach wizyt i środkach, jakie należy zastosować, aby wprowadzić ewentualne poprawki w ścianie. Czy to przez masową mobilizację, czy przez oddzielne działania grupowe? Ponieważ jest tak wiele do rozważenia i tak wiele zależy od liczb, informacje są jeszcze niedostępne, sugerujemy, aby rady delegatów zebrały się kilka dni po tym, gdy Płot zostanie ostatecznie postawiony, w celu podjęcia decyzji.

7. Redekoracja miejskich obiektów

Lub, jak sądzę, powinno to być właściwie „miejski krajobraz”. (Były pewne problemy z tłumaczeniem. Głównie wydają się dotyczyć rozsądnego używania farby w sprayu i innych materiałów artystycznych). Nie mieliśmy formalnego spotkania, naprawdę, ale po prostu się przywitaliśmy, a potem wszyscy poszli dołączyć do innych grup. Zalecamy, aby te kwestie pozostawić poszczególnym grupom afinicji. Nie ma niczego, co naprawdę wymagałoby koordynowania w skali całego miasta.

8. Ponowne zawłaszczenie żywności i innych przedmiotów

Czerwone, Żółte i Zielone Bloki mogą użyć różnych środków, aby odzyskać rzeczy. Naszym pomysłem jest przeprowadzenie zwiadu potencjalnych miejsc dla komandosów żywnościowych (commando du boeuf ). Manifest Żywności zostanie napisany, aby wyjaśnić, dlaczego ma miejsce ten rodzaj akcji.

Na marginesie: Montreal Food Not Bombs przygotowuje obecnie dużą ilość żywności, która zostanie zamrożona i przywieziona na wspólną ucztę, być może odbędzie się pod autostradą w piątek lub sobotę wieczorem.

9. Oddziały lotne (groupes mobiles)

Zadaniem oddziałów lotnych jest zapewnienie wsparcia gorących punktów podczas akcji; także, aby wykorzystać możliwości, które mogą się nagle otworzyć. Wszystko to oczywiście zależy od posiadania dokładnych informacji o tym, co się dzieje. System komunikacyjny jest niezbędny i nie jesteśmy pewni, jaka infrastruktura komunikacyjna (radio? walkie-talkie?) została już skonfigurowana. Wyobrażamy sobie liczne stosunkowo małe grupy po trzy, cztery lub pięć osób, dobrze ze sobą skoordynowane. Sami zdecydują, który z trzech bloków będą wspierać, na co odpowiadają. Koordynacja jest już organizowana.

10. Żywa rzeka

Zdecydowaliśmy…cóż, ta akcja jest organizowana z poganami z Vermont.

[Obecnych jest pięciu członków Klastra Pogańskiego: cztery kobiety, jeden mężczyzna. Starhawk z nimi nie ma. Wszyscy siedzą, nieco niestosownie, na krzesłach. Zauważam, że są w większości starsi, więc to mogą być po prostu problemy z plecami.]

Będziemy brać za sojusznika rzekę świętego Wawrzyńca, używając jej, razem z ogólnie użyciem tematu wody, jako reprezentacji przeciwko czemu walczymy i o co walczymy, jako formę, która pozwoli nam łatwo poruszać się tam i z powrotem od jednej akcji lub jednego rodzaju akcji do drugiej.

Osoby, które chciałyby wziąć udział, prosimy o przyniesienie niebieskiego materiału, wstążek, odzieży. Chodzi o to, aby stworzyć coś w rodzaju Niebieskiego Bloku…

[To jest przetłumaczone. „O nie! Jeszcze jeden blok”, wzdycha jeden z facylitatorów. Wszyscy się śmieją.]

…w ten sposób nie będziemy ograniczać się do jednej strefy czy stylu działania. Ludzie mogą się przyłączyć, strumyki mogą się rozdzielić, strumienie znów spłyną razem. Jeśli ludzie chcą pozostać przy blokadzie, mogą to zrobić; inni mogą odprawiać ceremonie lub oferować wsparcie dla innych grup.

Poganin: Jeśli ludzie chcą dołączyć, zachęcamy ich do wcześniejszego dołączenia do grup afinicji. Niekoniecznie do przyłączenia się jako jednostki.

O tak: naszym innym tematem jest swobodny dostęp do wody dla wszystkich ludzi, zainspirowany deklaracją Cochabamba. W konsekwencji zapewnimy wszystkim butelkowaną wodę i zachęcamy ludzi do przynoszenia próbek wody z waszych domów, aby wziąć udział w jednym wielkim rytuale, który odbędzie się w tym samym czasie, co ceremonia otwarcia Szczytu.

Facylitator: Mamy bardzo krótki czas na pytania, tylko pięć minut, bo inaczej może to trwać w nieskończoność.

Rzecznik Drużyny Lotnej: Och, grupa mobilna zapomniała dodać: będziemy mieć listserv, żeby porozmawiać o sprzęcie komunikacyjnym, bo to jest bardzo ważne. Możesz zarejestrować się na stronie CLAC.

Brodaty mężczyzna: Jeden z pomysłów, który wyszedł z naszej pierwszej sesji w sprawie Centrum Konwergencji, polegał na tym, by zrobić coś podobnego do LA i uzyskać nakaz prawny, który powstrzyma gliny i strażaków przed wejściem. Chcemy się upewnić, że dział prawny jest tego świadomy.

[Następuje kilka pytań, ale wiele ogłoszeń o konfigurowaniu listservs, informacje kontaktowe i tak dalej.]

Facylitator: Przejdźmy więc do nowych propozycji. Przypominam ludziom, że musimy wyjść przed piątą.

Pierwszą propozycją była po raz kolejny obrona Centrum Konwergencji. Dla żadnego z nas nie było jasne, dlaczego ta propozycja musiała zostać powtórzona, w rzeczywistości była to dokładnie ta sama propozycja, którą przedstawił wcześniej CLAC. Przypuszczalnie była to jakaś formalność. Teoretycznie, każda propozycja powinna być oparta o pięć osób za, pięć przeciw, ale ponieważ nikt nie był zainteresowany wypowiedzeniem się przeciwko propozycji, uznano, że została ona przyjęta i przeszliśmy do następnej.

Kolejna była o wiele ciekawsza, bo wprowadzała element ostrego konfliktu. Daje też przykład tego, jak faktycznie funkcjonuje konsensusowe podejmowanie decyzji (ponieważ pomimo formalnych zasad skutecznie korzystaliśmy z systemu „zmodyfikowanego konsensusu”, przede wszystkim dlatego, że konflikt nigdy wprost nie wyszedł na jaw. Propozycje budzące zastrzeżenia są rzadko odrzucane. Nawet jeśli teoretycznie jedna osoba ma prawo zawetować („zablokować” propozycję, prawie nigdy się to nie zdarza: zamiast tego istnieje proces, który można by prawie opisać jako zabijanie z miłością.

Propozycję przedstawiła młoda kobieta w dużym białym swetrze z warkoczami i różowej wełnianej czapce:

Różowa czapka: Wśród grupy blokującej uznaliśmy, że bardzo przydatne byłoby utworzenie komitetu taktycznego.

Taki komitet składałby się z ludzi chętnych do wcześniejszego przyjścia, a także oczywiście z CLAC/CASA. W ten sposób będzie mógł rozejrzeć się po mieście w miarę wznoszenia się muru, dowiedzieć się, jakie hotele lub inne ważne miejsca należy uderzyć, aby jak najbardziej zakłócić Szczyt. Tak więc, kiedy różne osoby przybędą do Centrum Konwergencji w środę i czwartek, będziemy mieli plan, dzięki któremu będziemy mogli skierować ludzi do najlepszych miejsc, w których mogą wywrzeć wpływ, zakłócić, a nawet zatrzymać Szczyt. Mam nadzieję, że o tym będzie spotkanie o 15:30, więc proszę, przyjdź, jeśli masz jakieś spostrzeżenia lub po prostu chcesz pomóc w jakikolwiek sposób.

Starszy Facylitator: Jaka jest zatem propozycja? Stworzyć taką grupę? Czy po prostu zapraszasz ludzi na spotkanie, czy składasz oficjalną propozycję?

Różowa czapka: Czujemy, że potrzebujemy pomocy miejscowych, aby to pociągnąć. Chcemy więc wiedzieć: czy jest to pomysł przyjęty przez grupę? Bo jeśli nie, to nie możemy tego zrobić. Chodzi o to, aby wziąć pod uwagę przeszłe doświadczenia, zastanowić się, co się udało, a co nie w Seattle, DC i tak dalej.

Starszy Facylitator: Czy zatem, co do wniosku, są jakieś kwestie wyjaśniające lub pytania?

Kobieta w tęczowych dredach: Czy to wezwanie od jednej grupy, czy zdecentralizowane, otwarte dla wszystkich? Ponieważ w CLAC staraliśmy się opracować proces, który zapewni, że żadna pojedyncza grupa nie zdominuje koordynacji. Uważamy, że to bardzo ważne.

Różowa czapka: Wyobrażamy sobie różnych ludzi, ludzi z wielu grup afinicji, ludzi z różnych części USA i Kanady, którzy zbierają się z pomysłami. To byłoby jak spin-off rady delegatów. Aby zapewnić, że gdy przyjdą tysiące ludzi, naprawdę możemy zamknąć miasto, naprawdę wywrzeć wpływ na Szczyt.

Starszy Facylitator: Widzę jeszcze jedno wyjaśniające pytanie.

Amerykanka: To nie jest pytanie, ale: jeśli to wszystko jest scentralizowane tylko wokół blokad ulic…

Jaggi: Um, w tym momencie prosimy tylko o pytania wyjaśniające.

Inna Amerykanka: Właściwie uważam, że facylitator wezwał do „wyjaśnienia punktów lub pytań”. Więc mam też jedną z nich. Propozycję tę składają ludzie, którzy wywodzą się z grupy blokującej i chociaż wszyscy uważamy to za ważne, mamy również nadzieję, że każda taka komisja uwzględni taktykę innych grup afinicji, aby pomóc nam koordynować całą akcję jako całość, bez centralizacji. Byłoby przydatne, gdyby to było kanałem informacyjnym, aby ludzie wiedzieli, skąd wziąć informacje taktyczne, aby działania były jak najbardziej efektywne.

Starszy Facylitator: Proszę nie interweniować, prosimy o uzupełnienie lub wyjaśnienia. Pytanie od mężczyzny?

Mężczyzna: W porządku, chciałbym wyjaśnić, czy komitet będzie tylko zbierać informacje, czy przedstawiać sugestie. A może będzie miał jakieś inne funkcje? To znaczy, czy miałby inne funkcje niż bank informacji?

Różowa czapka: To byłoby jedno i drugie. Więc kiedy ludzie przyjadą spoza miasta, będą mieli pojęcie, gdzie są ważne miejsca, ponieważ mogą nie znać miasta…

Starszy Facylitator: Pytanie od kobiety?

Kitty [która wcześniej podniosła rękę]: Nie, rezygnuję.

Starszy Facylitator: Zatem kobieta w szarym kapeluszu.

Lesley: Myślałam, że istnieje już lokalny komitet działania. Chciałabym wiedzieć, jaka będzie ich rola w stosunku do tego nowego taktycznego.

Różowa czapka: Jest komitet akcji? A więc gdzie jest?

Nicole: W CLAC/CASA istnieje komitet ds. działań, stworzony do zajmowania się logistyką i proponowania działań. Jeszcze o tym nie rozmawialiśmy, ale gdybyśmy to zrobili, prawdopodobnie bylibyśmy szczęśliwi, dzieląc się doświadczeniami, ponieważ pomogłoby nam to w pracy.

Kobieta w koszulce Spider-Mana: Tak, też uważam, że to świetny pomysł.

Różowa czapka: Naprawdę czuję, że jest to coś, w czym możemy razem pracować, aby naprawdę wywrzeć wpływ na Szczyt.

Ciekawą rzeczą w tej rozmowie jest delikatność, z jaką została przeprowadzona. Wtedy miałem tylko intuicję, co się dzieje. Z pewnością wydawało mi się to trochę dziwne, że kobieta składająca propozycję używała w kółko tych samych zwrotów („naprawdę wywierając wpływ na Szczyt”), a później, że jej główna zwolenniczka, kobieta w T-shircie Spider-Mana, używała zdumiewająco podobnych określeń. Normalnie, słowo „komitet” również byłoby wskazówką. Anarchistka powiedziałaby „grupa robocza”, ale byliśmy w obcym środowisku, więc nierozsądne wydawało się wczytywanie w dobór słów. W miarę upływu czasu stawało się coraz bardziej jasne, że nadepnięto na palce u stóp, ale etos niekonfrontacji był taki, że nikt nie chciał wyrazić tego wprost. Raczej prawie wszystkie odpowiedzi były bardzo konstruktywne, przynajmniej w tonie.

Kobieta: W grupie oddziałów mobilnych wielu z nas zauważyło, że w przeszłości pojawiał się problem z nierzetelnymi informacjami: Grupy mobilne trafiają w jakieś miejsce na podstawie plotek, które okazują się nieprawdziwe. Czy ta komisja udzieliłaby nam pomocy w komunikacji?

Spider-Man: Tak, absolutnie

Różowa czapka: Tak.

Medyk w niebieskiej bandanie: A czy ta komisja będzie odpowiedzialna przed radą delegatów? Jeśli tak, to jak by to działało w rzeczywistości?

Spider-Man: Odpowiedź na pierwsze pytanie brzmi tak, dostarczyłaby informacji każdemu, kto jest w radzie. Po drugie: to zależy od tego, kto bierze udział, ale sądząc po poprzednich akcjach, może skończy się to podziałem miasta na sekcje. Więc jeśli pojawi się grupa afinicji i ludzie powiedzą: „Chcemy przejść do Żółtego Bloku, chcemy znaleźć blokadę, ale nie będziemy opierać się aresztowaniu”, możemy powiedzieć: „Cóż, wiemy, że potrzebują tu następnych pięćdziesięciu osób w tym sektorze”. Grupa może również pomóc w ułatwieniu zbierania sprzętu.

Starszy Facylitator: Pozwolimy, aby rozmowa trwała przez piętnaście minut, czyli maksimum, na które zdecydowaliśmy się pozwolić na konkretne propozycje, ponieważ przy obecnym tempie nie będziemy mogli zdecydować. Przejdźmy od wyjaśniania pytań do wątpliwości.

Eric: Właściwie nadal chciałbym coś wyjaśnić. Brzmi to podobnie do tego, o czym rozmawialiśmy w grupie zespołów lotnych, ponieważ ludzie zdawali się nie wiedzieć, co było już na miejscu w zakresie komunikacji lub taktyki. Musimy jakoś wymyślić, w jaki sposób oddziały taktyczne, komunikacyjne i mobilne CASA/CLAC mają ze sobą współpracować.

Kobieta w tęczowych dredach: Uważam, że pomysł utworzenia grupy strategicznej jest interesujący, ale chcę się upewnić, że nie będzie tu powielania pracy. CLAC/CASA utworzyły niedawno grupę ds. komunikacji, więc chcę zapewnić, że ten komitet będzie tylko koordynował blokady.

Spider-Man: Zapraszamy do przyłączenia się do grupy.

Różowa Czapka: Chcemy z wami pracować.

Kitty: Trochę się martwię, że ta nowa grupa podejmuje zbyt wiele działań i może zostać przytłoczona. Może lepiej byłoby zdecentralizować, trochę podzielić obowiązki.

Jaggi: Być może nadszedł czas, aby przejść do sondy, aby sprawdzi poczucie w sali. Jeśli mamy konsensus, możemy przejść do czegoś innego; w przeciwnym razie możemy przeprowadzić pełną debatę. Pamiętajmy: to jest tylko dla delegatów, ludzi upoważnionych przez swoje kolektywy lub grupy afinicji, którzy mają małe czerwone lub niebieskie karteczki.

Mężczyzna: Ostatnie pytanie przed głosowaniem: to jest komisja tylko do koordynowania blokad?

Niebieska bandana: Czekaj, a to nie jest generalny komitet taktyczny koordynujący działania?

Wiele: Nie! Nie!

Zwolennicy komitetu nie tylko kierowali skoordynowanym wysiłkiem, ale wydawali się mieć zamiar pchać go tak daleko, jak to tylko możliwe. Oznacza to, że propozycja rozpoczęła się jako komitet do przekazywania informacji o blokadach i wydawała się przekształcać w coś o znacznie szerszych uprawnieniach.

Lesley, która uważnie obserwowała, dźgnęła mnie, kiedy sięgnęłam po swój papier.

– Nie głosuj na „tak”! Każdy z ludzi nalegających na tę propozycję, wszyscy są ISO. To zamach ISO!

Co by wiele wyjaśniało. Jeśli chodzi o głosowanie, jako jedyni zagłosowaliśmy na „nie”, ale jest około piętnastu osób wstrzymujących się od głosu. To samo w sobie było niezwykłe.

Nie było dla mnie do końca jasne, co będzie dalej, ponieważ CLAC, technicznie rzecz biorąc, nie korzystał z procesu konsensusu. Gdyby to był DAN, bylibyśmy zablokowani i to byłby koniec. Lub, alternatywnie, jeśli facylitator był wystarczająco umiejętny, byłoby wcześniej jasne, że niektóre osoby miały wystarczająco silne odczucie w kwestii, że mogłyby ją zablokować, a zatem, jeśli propozycja nie zostałaby po prostu wycofana, zostałaby zmieniona: różne osoby proponowałyby „przyjazne poprawki”, dopóki wszystkie obawy nie zostaną omówione. CLAC używał jednak systemu zmodyfikowanego głosowania: teoretycznie mieliśmy rozpocząć debatę z jednym mówcą za, jednym mówcą przeciw itd., a na koniec głosowanie wymagające 75% większości. Ale w rzeczywistości to, co się wydarzyło, jest dokładnie tym, co by się stało, gdyby był to czysty konsensus.

Jaggi: Więc teraz, ponieważ nie mamy pełnego konsensusu, przechodzimy do debaty. Najpierw zobaczmy, czy ci, którzy głosowali przeciw, chcą wyjaśnić powody swojego sprzeciwu; wtedy wysłuchamy trzech osób za propozycję i trzech przeciw.

Lesley: Byłem już w komitetach taktycznych…

Ktoś: Czy mógłbyś wstać, proszę? Łatwiej byłoby słyszeć.

Lesley: Tak, przepraszam. Jestem Lesley z NYC DAN. Byłam już wcześniej w komitetach taktycznych i z mojego doświadczenia wynika, że nie działają one zbyt dobrze. Pamiętajcie, że w Seattle nie było centralnego komitetu koordynującego. Wszystko odbywało się na zasadzie konsensusu między grupami afinicji, nawet na ulicach. Na A16 mieliśmy jednak pewne problemy, pewne luki w blokadzie i dlatego podczas protestów na konwencie w Filadelfii i LA organizatorzy postanowili stworzyć zespoły taktyczne, aby zapewnić ogólną koordynację, naprawdę bardziej w formie eksperymentu niż czegokolwiek innego. Odkryliśmy, że w Philly gliniarze byli w stanie dość łatwo dobierać się do członków zespołu, co powodowało więcej zakłóceń, niż gdybyśmy w ogóle nie mieli żadnej scentralizowanej koordynacji. Nie byłem w LA, ale z tego, co słyszałam, zespoły taktyczne szybko stały się strukturami władzy samej sobie, ludzie z LA DAN byli traktowani jak bogowie i to kompletnie zblokowało jakąkolwiek niezależną inicjatywę.

Na koniec mam pewne obawy, że stworzenie takiego zespołu może skończyć się scentralizowaniem władzy z dala od lokalnych organizatorów. Więc sprzeciwiam się temu, ponieważ uważam, że ważne jest, abyśmy podtrzymali bardzo wyraźne zobowiązanie do zachowania władzy w lokalnych rękach.

Jaggi: A inne głosy nie?

Dawid [przerwał w trakcie pisania notatek]: Kto ja? Um, podobne obawy.

Jaggi: No to otwórzmy debatę.

Stary Punk: Chciałbym zaproponować jako przyjazną poprawkę, aby komisja została utworzona w taki sposób, aby zapewnić reprezentację jak największej liczby grup afinicji.

Jaggi: [do Różowej Czapki]: Jeśli to przyjazna poprawka…Czy tak?

Różowa czapka: Tak, dobrze.

Mężczyzna: Proponowałbym również, aby wyjaśnić, że komisja nie jest ciałem decyzyjnym, ale takim, które będzie zbierać informacje i sugerować możliwości działania. Myślę, że to również należy dodać jako przyjazną poprawkę.

Inny mężczyzna: Kiedy po raz pierwszy rozmawialiśmy o tej propozycji, sformułowaliśmy ją jako komitet strategiczny specjalnie do koordynacji blokad. Od czasu sondażu, wydaje się, że mówimy o czymś, co będzie koordynowało całość akcji. Wydawałoby się więc, że jest tu trochę zamieszania, nie jest dla mnie jasne, co to jest. Stworzenie pierwszego byłoby świetne. Jeśli jest to drugie, istnieją już grupy, które to robią. Byłbym za tym, gdyby to było raczej to pierwsze.

[Krótka konsultacja między facylitatorami]

Jaggi: Słownik, który mamy, mówi „komitet strategiczny do koordynacji z innymi grupami”, pamiętając o przyjaznych poprawkach…

Których pojawiło się więcej. Zanim to się skończyło, mieliśmy komitet strategiczny zobowiązujący się do przestrzegania zasady decentralizacji, do koordynacji z CLAC/CASA, i który miałby nie więcej niż jednego przedstawiciela z określonych grup afinicji i tak zróżnicowany zakres takich grup reprezentowanych, jak to tylko możliwe. Co ciekawe, kiedy w końcu doszło do głosowania, było kilka głosów odmownych, ale także sporo braw – rodzaj wzajemnego uznania za rozwiązanie problemu – i groźba pojawienia się jakiegokolwiek rodzaju komitetu centralnego była zdecydowanie obalona.

Po głosowaniu Lesley i ja poszliśmy do przodu, aby naradzić się z ludźmi z CLAC. Helene – tak nazywała się kobieta z tęczowymi dredami – serdecznie podziękowała nam za nasz sprzeciw.

– Oczywiście istnieje komitet strategiczny – powiedziała nieco niepewnym angielskim. – Ale nie chcieliśmy sprawiać wrażenia, że ich wykluczamy. Mimo to widziałem tam ludzi z ISO…

Mogę zauważyć, że to, co się wydarzyło, było również doskonałym przykładem innej kluczowej zasady podejmowania decyzji w drodze konsensusu: nigdy nie wolno kwestionować uczciwości ani dobrych intencji innej aktywistki. W rzeczywistości nawet wspomnienie o ISO w dyskusji byłoby postrzegane jako niemal szokująco konfrontacyjne.

Zaczerpujemy trochę powietrza; chociaż w końcu wracam dość szybko, ponieważ na zewnątrz wciąż jest zimno, a na spotkaniu zostawiłem wszystkie swetry. Znajduję kawę i wracam w samą porę, by uchwycić jedyny poważny incydent, w którym ostrożna powierzchnia wzajemnego szacunku i hojności faktycznie zaczyna się załamywać, dość przewidywalnie, wokół kwestii niestosowania przemocy. Najwyraźniej sprawa była niemal wyłącznym tematem pierwszej rady prasowej miesiąc wcześniej. Teraz ktoś próbuje do tego wrócić. Nie jestem pewien, kim był ten mężczyzna, ale był to wielki, brodaty, anglojęzyczny gość w koszuli drwala, z kartką papieru w rękach i małym oddziałem kibiców za nim, jego agresywne gesty wydawały się określać go niemal natychmiast jako jednego z tych klasycznych stereotypów aktywistów: wojowniczy pacyfista.

Drwal: Chciałbym porozmawiać o różnorodności taktyk.

[słyszalne jęki z całego pokoju]

Starszy Facylitator: Nie sądzę, żeby to był odpowiedni czas i miejsce na dyskusję na ten temat.

Drwal: Cóż, jeśli nie mogę tego zrobić teraz, gdzie indziej mogę to zrobić? Mam oświadczenie, które chciałbym przeczytać. Niektórzy z nas przygotowali oświadczenie…

Starszy Facylitator: Przepraszam, staram się to wyjaśnić…

Drwal: …oświadczenie, które ma przyjąć Czerwony Blok. Uznaliśmy, że byłoby to właściwe, ponieważ w końcu wezwałaś do dyskusji na temat stosunku każdego bloku do policji. Więc jeśli pozwolisz mi zacząć:

[zaczyna czytać]

„Celem Czerwonego Bloku jest wyrażenie demokratycznego sprzeciwu ludu wobec FTAA i Szczytu Ameryk. W tym celu nasze działania będą polegać na zakłóceniu lub uniemożliwieniu spotkania na Szczycie. Nasze bezpośrednie działanie usuną wszelkie bariery, które będą blokować możliwość wyrażenia naszego sprzeciwu bezpośrednio uczestnikom. Nie będziemy również honorować żadnych działań ani próśb policji, które w podobny sposób będą próbowały zablokować nasz dostęp do tych spotkań. Naszą sprawą jest sprzeciw wobec FTAA i Szczyt; dlatego nie podejmiemy działań przeciwko robotnikom tego miasta. i chociaż nie pozwolimy policji ani jej barykadom blokować nam dostępu do Szczytu, nie będziemy używać broni ofensywnej ani atakować policji; jeśli jednak zostaniemy zaatakowani, zareagujemy w sposób defensywny”.

[mowa jest nieustannie przerywana przez gwizdy i okrzyki]

Jaggi: Jeśli pozwolisz mi tutaj przetłumaczyć te wrzaski. Odbyły się już niekończące się dyskusje na ten temat, a to tutaj, to jest nie w porządku. To, co mówisz, jest sprzeczne z zasadami różnorodności taktyk, o których już (bardzo obszernie) dyskutowaliśmy i co do których ostatecznie się zgodziliśmy.

Drwal: Cóż, dla tych z nas, którzy nie są w Quebec City, ale w…odległych miejscach, ciężko jest przetłumaczyć, co właściwie ma oznaczać niejasna fraza, taka jak „różnorodność taktyk”. Uważamy, że jeśli zostaniemy poproszeni o rozszerzenie naszej odpowiedzialności za solidarność na wszystkich w grupie, mamy prawo poprosić grupę o wzięcie odpowiedzialności za wyjaśnienie, jakie ograniczenia, jeśli w ogóle, narzucają. Popieramy ideę różnorodności taktyk, ale to wcale nie oznacza poparcia dla dowolnych taktyk.

Starszy Facylitator: Jako jeden ze współfacylitatorów[9] nie sądzę, abyśmy mogli rozpocząć debatę na temat różnorodności taktyk. Wezwanie do wzięcia udziału w tej radzie wystosowano na zasadzie różnorodności taktyk. Pamiętaj też, że nasza organizacja jest zdecentralizowana, więc nie ma nadrzędnej władzy, która mogłaby stawiać bariery lub ograniczać to, co mogą zrobić poszczególne grupy afinicji. Jesteśmy organem doradczym, nie możemy narzucać. Tak więc chciałabym przejść do prawdziwej propozycji, jeśli ktoś ją ma.

To znaczy, chyba że w sali mamy głębokie uczucie, że powinniśmy o tym porozmawiać. Jest?

Nie? Czy powinniśmy zrobić badanie sali?

[W sali pozostało około 120 osób]

Jaggi: Pozwólcie, że wyjaśnię każdemu, kto nie jest zaznajomiony z naszym procesem, że jeśli ktoś prosi o „sondę”, nie jest to wiążące głosowanie, ale sposób na zrozumienie pokoju, odczuć ludzi w sprawie pytania, naprowadzenie facylitatorów. W tym przypadku byłoby to sprawdzenie, czy ludzie chcą dyskutować nad propozycją. Kto jest za debatą?

[Na korzyść: jeden poganin, mała grupka zwolenników drwala]

[Przeciw: przytłaczająco wielka liczba]

[Wstrzymało się: około dwunastu]

Jaggi: W porządku, mamy 75% za przejściem do kolejnego punktu, więc to zrobimy.

Kolejna propozycja dotyczyła punktu wyjścia marszu: czy zebrać się na Równinie Abrahama. Pojawiły się obawy, że byłoby nierozsądne, aby tysiące aktywistów chłodziło się w dużym parku, w zasięgu wzroku policji, przez kilka godzin przed poważną akcją. Inni uważali, że nierozsądnie jest zmieniać plany tak późno, ponieważ dla Zielonego Bloku ważne było przynajmniej wcześniejsze poznanie ostatecznej lokalizacji. Opinia wydawała się skłaniać ku temu pierwszemu.

Kitty wyszła, wyjaśniając, że obiecała przyjaciółce z USA, że sprawdzi drogę na lotnisko. Jej przyjaciółka słyszała, że jest tylko jednopasmowa autostrada, bez alternatywnych tras. Dean, Sasha i ja wybieramy się na naszą nieformalną trasę z ludem Scanner (Emma gdzieś zniknęła). Zbieramy się, zgodnie z obietnicą, o 13:00 i jemy kanapki, spacerując brukowanymi uliczkami wkrótce zakazanej strefy.

13:15, Końcowe Ustalenia

Równina Abrahama, ogromny obszar parku na szczycie klifów Jaggiego, wciąż jest całkowicie pokryta śniegiem. Jest prawie pusta w mroźne niedzielne popołudnie. Kilkunastu z nas wyruszyło na poszukiwanie podobno już zainstalowanego odcinka muru. Wyglądamy niesamowicie w naszych czarnych bluzach z kapturem, wojskowych spodniach i niekończących się naszywkach (dzieciak obok mnie, w blond dredach, ma na sobie kurtkę z napisem „Vegan Death Squad”). Tylko Buffy, facylitatorka z poprzedniej nocy, jest incognito w brązowej zamszowej kurtce i z aparatem fotograficznym. Udaje turystkę nie do końca nieprzekonującą (aparat ma w rzeczywistości dokumentować informacje o możliwym wykorzystaniu taktycznym). Sasha ma ogromną kamerę wideo, która dokumentuje naszą wyprawę. Inni też mają aparaty.

Kiedy podchodzimy do oszołomionego narciarza w średnim wieku po wskazówki, zdaję sobie sprawę, że staliśmy się ucieleśnieniem innego klasycznego stereotypu aktywisty. Właściwie jest to idealne uzupełnienie wojowniczego pacyfisty: tłum anarchistów wyglądający jak zgraja żołnierzy z jakiejś bezbożnej armii – jakiego typu armii, nawet nie chcesz sobie wyobrażać – którzy, kiedy tak naprawdę z nimi rozmawiasz, stają się być najsłodszymi, najbardziej skromnymi ludźmi, jakich można sobie wyobrazić. Ktoś nieśmiało pyta narciarza o Mur. Najpierw myśli, że pytamy o mury starego miasta, ale tłumaczymy.

– Och, nowy rodzaj muru – uśmiecha się i wskazuje nam starożytną wieżę w dół wzgórza.

Wieża jest ogromną wieżą armatnią z widokiem na klify; potem sprawy stają się bardzo strome bardzo szybko. Kilku z nas próbuje zejść; jedno z dzieci z Wysp Księcia Edwarda ma spontaniczne krwawienie z nosa; tylko kilku z nas (ja, Dean, dwóch członków Montréal Ya Basta!) faktycznie schodzi na dół. Ogrodzenie nie było tak naprawdę widoczne, ale Sasha robi piękne zdjęcia panoramiczne do przyszłego filmu dokumentalnego.

Później zrobiliśmy obszerne zdjęcia okolicy w pobliżu Grand Théâtre, gdzie nasz wyobrażony trójstronny atak najprawdopodobniej napotka silny opór.

– Widzisz ten mały park, tuż obok teatru? – zapytał Greg, jeden z mieszkańców Montrealu. – Właśnie tam w zeszłym roku stoczyliśmy wielką bitwę o reformę szkolnictwa.

Ktoś inny wyjaśnia, że rząd zorganizował wysłuchanie publiczne na temat tego, jak przeprowadzić cięcia środków na edukację.

– Obiecali, że dopuszczą do udziału grupy studenckie, ale wtedy zaprosili tylko te prawicowe. – Wykluczeni ogłosili zamiar przerwania konferencji; rząd ogłosił zamiar otoczenia budynku oddziałami policji. Ostatecznie wszystko sprowadzało się do walki pozycyjnej: z jednej strony gliniarze uzbrojeni w gaz łzawiący i plastikowe kule, a z drugiej studenci uzbrojeni w cegły, kule bilardowe i koktajle Mołotowa.

– Koktajle Mołotowa?

– Mają tu zupełnie inne standardy. Trzeba pamiętać, że w latach 70. toczyła się tu jakaś wojna partyzancka. Ludzie ginęli. Sam Quebec przez lata znajdował się w stanie wojennym. To zupełnie inne miejsce niż reszta Kanady.

Piętnaście minut później, skulony w wiacie przystankowej, by negocjować taktykę, Greg, trochę zakłopotany, ponownie porusza tę sprawę.

– Właściwie to chciałem o tym pogadać. Dużo o tym dyskutowaliśmy w Montrealu i myślę, że konsensus jest taki, że wszyscy myślimy, że koktajle Mołotowa zdecydowanie nie są dobrym pomysłem. – Milton, z tej samej grupy, energicznie kiwa głową.

– Nie mówię tego ze względów moralnych – zauważa wobec Amerykanów – ponieważ nigdy nie widziałem, by mołotowy były używane przeciwko ludziom, którzy są naprawdę bezbronni. Używasz ich tylko przeciwko policji w pełnym ognioodpornym sprzęcie do zamieszek, o której wiesz, że nie zostanie poważnie ranna bez względu na to, co zrobisz. Więc…to nie jest tak, że naprawdę próbujesz kogoś podpalić. To jest więcej…Ok, sposób, w jaki to widzę, jest sposobem na pokazanie naprawdę poważnego celu, pokazanie, że jesteś zdeterminowany, aby przejść. Gliniarz, który widzi nadlatującą w jego stronę bombę zapalającą, nie może nie powstrzymać zaskoczenia, nawet jeśli wie, że to go nie zabije; to nie może pomóc, ale sprawi, że zacznie się zastanawiać, czy naprawdę chce utrzymać swoją pozycję. To sposób na odciągnięcie ludzi. I to działa.

– Zdecydowanie zadziałało w zeszłym roku podczas bitwy w parku – mówi jeden z dzieciaków PEI. Po chwili: – nie żebym ja też to popierał.

– Problem z mołotowami…– mówi Milton. – No dobra, po pierwsze, jeśli coś rzucasz, musisz to zrobić z pierwszej linii. Odnosi się to do wszystkiego, co rzucasz i wydaje się to oczywiste, ale nie mogę uwierzyć, jak często jakiś idiota o tym zapomina. W zeszłorocznej bitwie mieliśmy ścianę tarczy i niektórzy ludzie rzucali cegłami i butelkami przez linię z dala od tyłu, więc oczywiście od czasu do czasu ktoś trafiał tarczownika w tył głowy. Gdybym nie miał kasku, całkowicie by mnie załatwili.

Jeden z dzieciaków PEI wtrąca się:

– Nawet gorzej, jeśli zamierzasz używać mołotowa, musisz najpierw poćwiczyć. To niesamowite, jak wielu ludzi nie zdaje sobie z tego sprawy. Przynajmniej musisz poćwiczyć pakowanie. Jeśli tego nie zrobisz, to w połowie przypadków, gdy odchylisz rękę do tyłu, by rzucić, szmata wyskoczy i benzyna wyleje się na faceta za tobą, więc teraz jego ubrania są przesiąknięte benzyną i ludzie się bawią z otwartymi płomieniami wokół niego.

– Więc nie dla mołotowów.

– Ta.

– Jedynym naprawdę uzasadnionym zastosowaniem mołotowa – zauważa Buffy – może być niszczenie mienia. Na przykład: powiedzmy, że jest armatka wodna. Teraz jest to całkowicie uzasadniony cel.

– Pamiętaj, że armatka wodna nie spowolniła zbytnio ludzi w tym ostatnim pokazie.

– Armatki wodne mogą być całkiem skuteczne, jeśli są właściwie używane.

– Jednak – mówi Greg. – Powodem, dla którego chciałem mieć tę małą dyskusję, było uzyskanie konsensusu, że nie chcemy mołotowa, to taktycznie nie jest dobrym pomysłem. A więc: czy ktoś rzeczywiście ma do tego zastrzeżenia? A może mamy konsensus?

Wszędzie kiwnięcia głową. Zapewniam go, że nikt ze strony amerykańskiej nawet nie rozważał ich użycia.

Wróciliśmy do rady w samą porę, by zobaczyć, jak Emma i jej nowy przyjaciel Craig wychodzą w ogromnej irytacji. Najwyraźniej przedstawiciel GOMM rzeczywiście wszedł i poprosił, aby niektóre strefy nazwano tylko żółtymi; jeden był prawdopodobnie obszarem autostrady, którego i tak nie chcemy, więc w porządku, ale drugi obszar był tuż pod płotem na jednej z trzech ulic, którymi mieliśmy maszerować. Wzruszamy ramionami i zastanawiamy się, oni to rozwiążą. W każdym razie, jeśli chcemy wrócić do domu przed 2 w nocy, lepiej zacznijmy jechać.

Droga do domu

Przez około godzinę Emma nadal grzmi na pacyfistów.

– Dlaczego ludzie upierają się przy próbach narzucania innym swoich własnych kodeksów postępowania? Jak mogą nazywać siebie anarchistami? Te rzeczy powinny być pozostawione wyłącznie do decyzji każdej grupy afinicji.

– Czyli mówisz – pytam – że sprzeciwiasz się pisanym kodeksom? Albo jakikolwiek zasadom?

– Mówię dowolnym zasadom. Jakiemu możliwemu celowi służą?

Od jakiegoś czasu się tym zajmujemy. Zwracam uwagę na możliwość pojawienia się nazistów. Emma podkreśla, że naziści dość regularnie próbują rozbić anarchistyczne wydarzenia. Dlatego wiele grup afinicji dopuszcza tylko jeden wyjątek od ogólnej zasady niestosowania przemocy: kiedy ma się do czynienia z nazistami.

– W porządku, w takim razie powiedz, że bierzesz udział w akcji i zauważasz, że pojawiła się inna grupa afinicji z taktycznym urządzeniem termojądrowym.

Emma przewróciła oczami.

– Czemu oczywiście moglibyście z łatwością zapobiec, gdybyście wcześniej opublikowali kodeks postępowania określający „żadnych taktycznych urządzeń termojądrowych”? Słuchaj, ktoś robi coś szalonego, to w porządku, ludzie wokół niego muszą zrobić to, co muszą.

Na szczęście Sasha zmienia temat. Spędzamy kolejne piętnaście minut, próbując ustalić różne rodzaje kanadyjskiej ochrony, które mają być skierowane przeciwko nam: od RCMP (Królewskiej Kanadyjskiej Policji Konnej) po Sûreté du Québec – nazwy, które dają amerykańskiemu aktywiście wrażenie, że wkrótce będziemy zaatakowany przez kombinację Dudleya Do-Righta i inspektora Clouseau. (Nieunikniona repartee: „Czy twój pies gryzie?” „Czy masz licencję na to?”). Zaznaczam, że przynajmniej w Vermont, z jego socjalistyczną administracją, możemy oczekiwać, że policja będzie nas traktować w rękawiczkach. Emma podchodzi do tego niezwykle sceptycznie. Bardziej prawdopodobne, że będą szczególnie męczący, aby się wykazać. Zresztą jaki wpływ mają lokalni politycy na policję?

W Montrealu mówimy o rodzinach. Sasha dorastała w Hollywood. Pochodzę z lewicowej rodziny robotniczej z Nowego Jorku. Okazuje się jednak, że zarówno Emma, jak i Dean pochodzą z katolickich rodzin robotniczych ze Środkowego Zachodu, a to przebija wszystko. Na przykład rodzice Emmy należą do jakiejś skrajnie charyzmatycznej sekty. Dean uważa, że jego mama ma lekką schizofrenię (to jest w rodzinie); przestraszyła się, kiedy miał szesnaście lat i przeczytała jego pamiętnik i odkryła, że jest gejem („i to nie tak, że nie było w tym nic wyraźnie seksualnego; właśnie przyznałem, że się w kimś podkochiwałem”). Pokryła pamiętnik obrazami świętych i Matki Boskiej i do dnia dzisiejszego mu go nie oddała. Posyłała mu bieliznę potajemnie błogosławioną świętym olejem, aby kontrolować jego genitalia. Wizje i znaki: mama Emmy myśli, że jest opętana przez diabła i dlatego została anarchistką. Ma mnichów modlących się o uratowanie jej córki. Sasha dorastał w Hollywood, jego mama była Żydówką, a tata Polakiem. Mama zakazała mu muzyki pop przez wiele lat. Emma i Dean nie są pod wrażeniem. Wymieniają katolickie historie przez około dwie i pół godziny. Gdzieś na północy stanu Nowy Jork udaje mi się zasnąć.

3. Od Burlington do Akwesasne

Następne kilka tygodni było coraz bardziej gorączkowych. Podam tylko schematyczne zestawienie.

3.1. Czwartek, 29 marca 2001

Spotkanie Ya Basta!, Brooklyn

NOWY JORK DZIENNIK CIĄG DALSZY

To spotkanie jest pierwszym pojawieniem się przyjaciela Smokeya i Flammy, Jessego, zarozumiałego młodzieńca, który niedawno przybył z Luizjany. Mówi nam, że jest „organizatorem”, potrzebuje czegoś do zorganizowania i Ya Basta! wyraźnie potrzebuje pomocy. Właściwie jest całkiem niezłym facylitatorem i nalega, abyśmy mieli właściwe spotkanie, ale prawie wszyscy spoza frakcji Smokey i Flamma natychmiast odczuwają do niego niechęć.

3.2. Piątek, 30 marca

Niezależne Centrum Medialne IMC, Manhattan

Godziny w IMC, głównie spędzone na pocieszaniu Moose w związku z niedawną romantyczną katastrofą. Wszyscy spieszą się z przygotowaniami do akcji granicznej. Warcry idzie jak banknot dolarowy. Julie z Urban Justice League pojawia się i wychodzi, wyglądając na przemian słodko i odświętnie. Twinkie i Brad[10] jadą na rowerach, kiedy przyjeżdżam, szukając sushi. W lodówce IMC jest ogromny zapas rzeczy, głównie ze starannie usuniętymi częściami ryb.

3.3. Niedziela, 1 kwietnia

Pojawiają się wczesne wiadomości o akcji granicznej. Wygląda na to, że poszło całkiem nieźle – wszyscy zostali zatrzymani, a większości zakazano wjazdu do Kanady przez pięć lat, ale tego można było oczekiwać, a przynajmniej dostaliśmy relacje w WBAI, a nawet w jakiejś kanadyjskiej telewizji. Mimo to wydaje się, że między aktywistami doszło do jakiejś kłótni. Akcja SalAMI w Ottawie również poszła bardzo dobrze i trafiła na nagłówki w całej Kanadzie. Oczywiście amerykańskie media nawet o tym nie wspomniały, ale można było się tego spodziewać.

Spotkanie DAN, Charas El Bohio

Byłem na spotkaniu DAN w Charas o 18:00. Lesley i ja przekazaliśmy nasz raport z rad Quebecu, próbując wyjaśnić dynamikę trzech kolorowych bloków. Były zwykłe obawy o to, co faktycznie działo się w Akwesasne i o retorykę Shawna, jak również długa dyskusja na temat zbliżającego się walnego zgromadzenia PGA w Cochabamba i potrzeby, aby Continental DAN w końcu wszedł na pokład i formalnie zatwierdził zasady PGA (co robimy).

Różne osoby w kontakcie telefonicznym z załogą na granicy kanadyjskiej wyjaśniają, na czym polegał problem: to znowu była Julie. Nikt nie wydaje się zaskoczony. Tym razem to niewrażliwość rasowa. Twinkie uczestniczyła w akcji granicznej głównie po to, by zwrócić uwagę na kwestie imigracyjne: gdzie biali mogą normalnie przechodzić do woli, wszystko wygląda zupełnie inaczej dla każdego, kto wygląda, jakby pochodził z Azji, Ameryki Łacińskiej lub Afryki; i oczywiście, jeśli biali próbują zrobić z tego problem polityczny, to nagle oni też nie mogą przejść. Julie, w swoim niepowtarzalnym stylu, nie tylko kompletnie nie zwróciła na to uwagi reporterowi WBAI, ale też zignorowała samą Twinkie, gdy próbowała znaleźć miejsce przy mikrofonie, żeby to wyjaśnić. Twinkie była bardzo, bardzo wściekła.

3.4. Wtorek, 3 kwietnia

Pojawia się „Pogańskie wezwanie do działania”, jedno z kilkunastu mniejszych wezwań do różnych grup lub klastrów biorących udział w nadchodzących akcjach. Rzeczywiście cytuje Deklarację z Cochabamba, sformułowaną przez grupy boliwijskie, które skutecznie odparły próbę rządu sprywatyzowania lokalnej wody na rzecz Bechtel:

Deklaracja z Cochabamby:

Woda należy do ziemi i wszystkich gatunków i jest święta dla życia, dlatego woda na świecie musi być chroniona, odzyskiwana i chroniona dla wszystkich przyszłych pokoleń, a jej naturalne wzory należy szanować.
Woda jest podstawowym prawem człowieka i dobrem publicznym, którego winny strzec wszystkie szczeble władzy, dlatego nie należy jej utowarowiać, prywatyzować ani sprzedawać w celach komercyjnych. Prawa te muszą być zagwarantowane na wszystkich szczeblach władzy. W szczególności traktat międzynarodowy musi zapewnić, że zasady te są niepodważalne.
Woda jest najlepiej chroniona przez lokalne społeczności i obywateli, których należy szanować jako równorzędnych partnerów z rządami w zakresie ochrony i regulacji wody. Ludy ziemi są jedynym środkiem promowania ziemskiej demokracji i oszczędzania wody.

Tutaj, nad brzegiem św. Wawrzyńca/Magtogoek, z rzeką jako naszym sprzymierzeńcem i maszerującymi z nami przodkami, staniemy się żywą rzeką, aby nieść tę deklarację jako wyzwanie dla rządów świata i inspirację dla jego narodów.

3.5. Środa, 4 kwietnia

Wyzwiska na listservs stają się niezwykle obelżywe, ponieważ wszyscy wydają się rzucać na wszystkich innych w ramach Akcji Granicznej 1 kwietnia. Sami organizatorzy niewiele mówią, ale w chwili, gdy ktoś podnosi kwestię rasizmu, ktoś inny wydaje się uważać ich za marksistowskiego sekciarzy. Sama Twinkie niczego nie opublikowała, ale w końcu jeden z jej znajomych przesyła własną wersję wydarzeń Twinkie:

Czy ktoś może mi przypomnieć, dlaczego protestujemy przeciwko FTAA? Hmm?? Aby rekrutować więcej osób dla naszych organizacji??? Albo o tym, że korporacje ignorują granice, a ludzie są przez nie uciskani! A co z Cornwall i co się dzieje z Mohawkami? Czy jedziemy tam, ponieważ jest to łatwa droga do Quebecu, czy też dlatego, że naprawdę popieramy fakt, że granica jest codziennym afrontem dla ich życia i suwerenności?

ZATEM! To właśnie wydarzyło się 1 kwietnia podczas tej akcji medialnej. Nikt nie odniósł się do tych kwestii i skupił się tylko na ich kulawych, uprzywilejowanych, białych dupach, które nie były w stanie dostać się do Kanady JEDEN RAZ z powodu protestu masowej mobilizacji…

W międzyczasie zauważyła, że gdy byliśmy grzecznie i szybko sprawdzani, na linii ciągle czekali biedni, kolorowi ludzie, niektórzy prawdopodobnie po to, by skończyć w areszcie imigracyjnym.

Czy ktokolwiek pomyślał o zabraniu ulotek z informacją o swoich prawach lub jakichkolwiek innych materiałów informacyjnych? Czy ktoś w ogóle o nich wspominał na konferencji prasowej?

Twinkie kończy dźwięczną deklaracją:

„KONIEC Z TEATREM ULICZNYM DLA UPRZYWILEJOWANYCH AKTYWISTÓW W MIEJSCACH OPRESJI !!!! Nazwij mnie separatystą, jeśli chcesz, ale nie będę pracowała z ludźmi ze złymi zasadami i publicznie będę wyzywała ludzi od rasistów”.

3.6. Czwartek, 5 kwietnia

Montréal Gazette donosi, że prokuratorzy w Quebecu twierdzą, że zostali poproszeni o opóźnienie wszystkich przesłuchań w sprawie kaucji dla protestujących aresztowanych na zbliżającym się szczycie o trzy do pięciu dni, aby utrzymać ich z dala od ulic (Marsden 2001). Kilku oburzonych ogłasza, że zamierza odmówić współpracy.

Spotkanie Ya Basta! w Aladdin’s Place w Chelsea, godz. 18.00

Tymczasem Ya Basta! jest bliski rozpadu. 5 kwietnia miało być spotkaniem, na którym omówilibyśmy wspólne zasady: za czym ma ostatecznie stanąć kolektyw. Jesse grozi, że zablokuje taką dyskusję na tej podstawie, że Ya Basta! ma być „antyideologiczna”. Laura i ja ledwo zdołaliśmy powstrzymać Moose’a przed wymarszem.

– Antyideologiczne oznacza, że nie ogłaszamy się anarchistami, komunistami ani zwolennikami żadnej konkretnej…wiesz, ideologii. To nie znaczy, że w ogóle nic nie popieramy. Albo dlaczego jedziemy do Quebecu? Może powinniśmy utworzyć dwie drużyny, jedną protestującą przeciwko FTAA, drugą wspierającą i walczyć ze sobą!

Jako kompromis, wyciągam kopię zasad jedności PGA, którą nosiłem właśnie na taką okazję. Ale to również zostało zestrzelone z powodu sprzeciwu wobec wyrażenia „obywatelskiego nieposłuszeństwa bez przemocy”, które, jak wskazują Target i Jesse oraz kilku innych, może być interpretowane jako potępienie grup na Globalnym Południu, takich jak Zapatyści, którzy nie mają odwrotu i muszą uciekać się do walki zbrojnej. Kiedy próbuję wskazać, że Zapatyści faktycznie stworzyli PGA, Smokey, który facylituje, inicjuje dyskusję:

– Mamy szereg praktycznych kwestii, które wciąż musimy przepracować dzisiaj wieczorem i wyraźnie będzie to długa rozmowa. Zobaczmy, czy zdążymy wrócić do tego w przyszłym tygodniu. – W tym momencie wychodzę i znajduję Moose, który siedział na zewnątrz w korytarzu obok windy, żeby mu powiedzieć, że jeżeli ciągle chce odejść, ma moje pełne poparcie.

3.7. Niedziela, 8 kwietnia

Spotkanie DAN, Charas El Bohio, 18:00

Małe spotkanie, nieco ponad dwadzieścia osób, głównie zainteresowanych tym, co zrobić z tym, co zaczyna się nazywać „krwotokiem Akwesasne”. Otrzymujemy tylko same złe wieści. Wydawałoby się, że Rada Plemienia definitywnie przejrzała blef Shawna. Krążą pogłoski, że federalni rozsyłają nagrania z walk ulicznych w Pradze, twierdząc, że zamierzamy zrobić to samo w ich społeczności. Krążą plotki. Wygląda na to, że niektóre z Domów Wojowników mobilizują się przeciwko nam. Z drugiej strony Shawn zapewnia nas, że to tylko kwestia przepracowania procesu, trzeba się spodziewać sprzeciwu, zawsze są reakcjoniści. Trudno jednak nie zauważyć, że jego publiczne wypowiedzi całkowicie zmieniły ton: teraz wzywa nas do wzięcia udziału w święcie smażenia ryb, uroczystym, „przyjaznym dzieciom” wydarzeniu, aby omówić kwestie handlowe ze społecznością, po którym nastąpi całkowicie pokojowa przeprawa, w której aktywiści i członkowie społeczności połączą się i przytłoczą straż graniczną naszą samą liczbą. Stwarza to dylemat: z jednej strony koniecznie będą krążyć plotki, że akcja zakończy się katastrofą. Z drugiej strony, ponieważ wszystko zależy od liczb, jeśli wystarczająca liczba osób uważa, że będzie to katastrofa, to wystarczy, aby to się stało.

3.8. Wtorek, 10 kwietnia

Doniesienia z Quebec City stają się coraz bardziej surrealistyczne. Anonimowy kanadyjski celebryta ogłosił, że jest gotów zapewnić fundusze na budowę gigantycznej średniowiecznej katapulty, za pomocą której może oblegać Szczyt. Tymczasem 1700 strażników więziennych, którzy otrzymali rozkaz usunięcia setek więźniów z aresztów Orsainville i Hull, aby zrobić miejsce dla protestujących, decyduje się na strajk. Policja zostaje wezwana do przejęcia więzień, a strażnicy przyjmują taktykę pokojowego nieposłuszeństwa obywatelskiego, blokując wejścia do więzienia. Atak policji i kilkunastu strażników jest aresztowanych.

– Przybyli w formacji. Zmiażdżyli nas. Bili nas pałkami – powiedział Michel Gauthier, strażnik w Orsainville od dwudziestu trzech lat.

– Protestujący na szczycie, którzy boją się tu przybyć, słusznie się boją. Jesteśmy dzisiaj dowodem na to, że policja tutaj jest bardzo niebezpieczna. (Król i Van Praet 2001)

3.9. Czwartek, 12 kwietnia

Spotkanie Ya Basta!, Manhattan

Poprzedni tydzień był pełen wewnętrznych wysiłków na rzecz pojednania w Ya Basta!: partie, wiadomości, propozycje, aby być może podzielić się na sojusznicze, ale autonomiczne grupy afinicji. W końcu, gdy przychodzi czas na kolejne spotkanie, mamy zbyt wiele praktycznych spraw do załatwienia, żeby zepsuć: treningi w Burlington, scenariusze na granicy kanadyjskiej, kwestie prawne, komunikacyjne, taktyczne. Moose czuje się coraz bardziej winny z powodu pomysłu, że może zachęcać ludzi do sytuacji, w której niektórzy mogą zostać poważnie zranieni. Kończymy spotkanie otwartą dyskusją, w której wszyscy rozmawiamy o naszych parametrach i granicach dotyczących przemocy i niestosowania przemocy. Co ciekawe, prawie każdy mówi dokładnie to samo. Nikt z nas nie byłby skłonny zaatakować kogoś innego ani wykonać czynności, która może spowodować obrażenia fizyczne innej osoby; nikt z nas nie miał najmniejszego problemu moralnego z uszkodzeniem własności firmy; dla prawie nas wszystkich naprawdę trudnym pytaniem było, co byśmy zrobili, gdyby towarzysz lub ktoś, na kim nam zależało, został fizycznie zaatakowany – to znaczy, czy bylibyśmy skłonni zaatakować kogoś, aby go uratować? Większość z nas uważa, że tak naprawdę nie bylibyśmy w stanie przewidzieć, jak zareagujemy na taką sytuację, dopóki naprawdę się nie wydarzy.

Być może, pomyślałem, nie byliśmy tak daleko od siebie, jak sobie wyobrażałem.

Kolejny drobny kryzys wymagający ode mnie działania jako ministra informacji: Rada Plemienia, czyli Rada Naczelników, wydała oświadczenie, w którym wyraziło zaniepokojenie perspektywą przemocy i zniszczenia oraz błagało aktywistów, aby nie siali niezgody ani nie dopuszczali się nielegalnych czynów w swojej społeczności. Poproszono mnie o napisanie odpowiedzi.

Do Rady Mohawk, Akwesasne,

Piszemy w odpowiedzi na Wasz niedawny list dotyczący naszych planów przeprawy przez Akwesasne przez Cornwall i do Kanady 19 kwietnia.

Chcielibyśmy przede wszystkim powiedzieć, że jesteśmy Wam głęboko wdzięczni za zrozumienie i ducha tolerancji, które wykazujecie w swoim liście, i pragniemy zrobić wszystko, co możliwe, aby uspokoić wasze umysły w zgłaszanych obawach. Zapewniamy, że przyjeżdżamy do Akwesasne tylko jako goście mieszkańców, którzy nas do tego zaprosili; nigdy nie planowaliśmy zrobić czegokolwiek, nie mówiąc już o niczym gwałtownym lub destrukcyjnym, z własnej woli. Ostatnią rzeczą, jakiej chcielibyśmy, byłoby spowodowanie zakłóceń w waszym życiu lub stworzenie wam trudności.

Rozumiemy, że zostaliśmy zaproszeni na spokojne, świąteczne wydarzenie, które będzie obejmowało smażone ryby, dzieci i sesję edukacyjną, podczas której nasi gospodarze wyjaśnią nam niektóre z kwestii politycznych ważnych dla narodu Mohawk i Rdzennych Narodów bardziej ogólnie. Następnie przejdziemy spokojnie przez most, pozostawiając otwarty jeden pas, aby uniknąć niedogodności dla mieszkańców i możliwość przejazdu pojazdów uprzywilejowanych. Nigdy nawet nie rozważaliśmy angażowania się w konfrontację z kimkolwiek; raczej uważamy się za gości na cudzej ziemi i pragniemy działać jako tacy, z całym możliwym szacunkiem dla narodu Mohawk i wszystkich jego mieszkańców. Jako działacze polityczni mamy nadzieję, że ta akcja pozwoli nam wszystkim lepiej zrozumieć problemy stojące przed Waszym Narodem, Waszymi osiągnięciami, i wasze nadzieje na przyszłość, aby lepiej umożliwić nam działanie w solidarności z wami w przyszłości, tak jak nasi gospodarze okazali nam już ogromną życzliwość, zrozumienie i solidarność. Przyjeżdżamy jako przyjaciele i mamy nadzieję nawiązać przyjaźń, która przetrwa długo po naszym odejściu.

Z wyrazami szacunku,
Kolektyw i Sieć Działań Bezpośrednich DAN Miasta Nowy Jork
Członkowie Kolektywu Ya Basta! w Nowym Jorku
Kolektyw Członkowie Filadelfii Direct Action Group

3.10. Sobota, 14 kwietnia

Policja Québec ogłasza (La Presse, 14 kwietnia 2001), że „przed użyciem gazu łzawiącego zostaną zbadane wszystkie możliwości” i że nawet wtedy będzie to poprzedzone komunikatami w czterech językach. Jeśli chodzi o plastikowe kule, policja powiedziała, że będą one używane tylko w ostateczności przed użyciem śmiertelnej siły, zawsze przeciwko jednostce, nigdy przeciwko tłumowi i tylko wtedy, gdy ta konkretna osoba „stanowi poważne zagrożenie dla policji”.

Marina, która wykonuje prawniczą pracę na rzecz mobilizacji Burlington, donosi, że jej konto w telefonie komórkowym zostało nagle zlikwidowane, podobnie jak dwa różne konta e-mail. Jedna firma wysłała jej notatkę wyjaśniającą, że jej konto zostało zamknięte, ponieważ było wykorzystywane do „nielegalnych działań”.

Krążą różne plotki o zbliżającej się katastrofie w Akwesasne. Kilku z nas spędza godziny na e-mailach, próbując je stłumić – Target często sugeruje, że plotki są rozpowszechniane przez policję, a ja podkreślam, że bez frekwencji akcja nie może działać.

3.11. Środa, 17 kwietnia

BURLINGTON

Po zakończeniu ostatniego tygodnia zajęć wreszcie mogę rzucić się w wir akcji w pełnym wymiarze godzin.

Dotarłem do Burlington Convergence po kilku dniach, prawie na samym końcu. Większość mojego czasu była dziwna, chaotyczna, wzburzona. Patrząc wstecz, myślę, że część z tego miała związek z faktem, że w połowie miejsc, do których chodziłem – w samochodach, kawiarniach, miejscach publicznych – ktoś wydawał się grać w Ramones („I Want to be Sedated”, „Now i Wanna Sniff Some Glue”, „We Want the Airwaves”). Dopiero później ktoś mi wyjaśnił, że Joey Ramone właśnie zmarł na raka wątroby. Ale głównie dlatego, że wszystko wydawało się rozpadać. Zameldowałem się przy biurku mieszkaniowym i wpadłem na Raoula, jednego z Yabbów – wielkiego pluszowego faceta w malutkim kapeluszu typu porkpie.

– David, nie masz pojęcia, jak się cieszę, że cię tu widzę – powiedział, mocno mnie przytulając.

– Czemu? Co się dzieje? Jak szkolenia Ya Basta! się odbywają?

– Mieliśmy tylko jedno. To była katastrofa. Teraz nie jest nawet jasne, czy Ya Basta! istnieje.

Najwyraźniej napięcie między trenerami było iskrą. Trening, który odbył się na boisku piłkarskim kampusu UVM, przyciągnął całkiem spory tłum, około pięćdziesięciu, i to było pierwszego dnia zjazdu, kiedy przybyło niewielu ludzi. Odbyło się coś w rodzaju ogromnej imprezy piankowej, podczas której wszyscy bawili się różnymi rodzajami możliwych zbroi, a potem wszyscy ćwiczyli formacje grupowe w nowo stworzonym sprzęcie. To tam wszystko zaczęło się rozpadać. Betty, tancerka – i oczywiście jedyna z trenerek z prawdziwymi umiejętnościami lub doświadczeniem w nauczaniu – była systematycznie odsuwana na bok przez triumwirat Moose, Target i Jesse, którzy walczyli ze sobą o uwagę. Doszło do tego, że nawet Betty, zwykle najradośniejsza filozoficzna osoba, jaką można sobie wyobrazić, zaczęła narzekać. Podobnie jak wiele innych uczestniczek. Moose wybuchnął na dwóch pozostałych mężczyzn z powodu ich niewrażliwości na płeć.

– Skończyło się na krzykach.

– Naprawdę krzyczeli?

– Cóż, może nie całkiem dosłownie krzyczeli. Ale nie starając się ukryć faktu, że byli naprawdę wkurzeni.

Jednak sam pokaz wściekłości sprawił, że wiele kobiet odeszło, zabierając ze sobą sporą porcję uczestników nie-Ya Basty!.

Ktoś wezwał aktywistkę z Zachodniego Wybrzeża o imieniu Laura, wielokrotnie opisywaną jako „zajebista trenerka wrażliwości gender”, która po krótkiej obserwacji grupy stwierdziła, że jej dynamika jest tak głęboko problematyczna, że prawdopodobnie nie będzie warte czasu i wysiłku, aby spróbować ją uratować.

– I…?

– I to było to. To był nasz ostatni trening. Żadne z innych zaplanowanych szkoleń nawet się nie odbyło.

– Gdzie jest Moose?

– W końcu po prostu podniósł ręce i powiedział, że z nami rezygnuje. Dołączył do innej grupy afinicji, jacyś ludzie z Filadelfii.

– Och…jestem pewien, że Betty naprawdę to doceniła. A co z Smokeyem i Flammą? Emmie? Gdzie oni są?

– Od tamtej pory ich nie widziałem. Nie wiem. Ktoś powiedział, że mogli wyjechać z miasta.

Odkryłem również, że jeśli chodzi o sympatie lokalnej socjalistycznej administracji, Emma dobrze trafiła. Dalecy od powitania nas, robili wszystko, czego można by oczekiwać od lokalnego rządu przygotowującego się do poważnej akcji – pomimo faktu, że wielokrotnie nalegaliśmy im, że nie będzie żadnych akcji w Burlington, po prostu spotkania. Lokalne firmy zostały ostrzeżone przed potencjalnymi włamaniami, patrole policyjne były wszędzie; aktywiści regularnie byli śledzeni przez nieoznakowane czarne SUV-y, które wydawały się służyć jedynie do stworzenia atmosfery strachu i zastraszenia. To była kolejna rzecz, którą słyszałem wszędzie, poza muzyką Ramones: przerażające historie. Jeden samochód pełen ewidentnych federalnych podjechał do Kitty i zapytał ją, czy chce wskoczyć na przejażdżkę. Inny SUV gonił Targeta w uliczce. Ktoś szedł ulicą w stroju Ya Basta!, gdy wrócił do samochodu dziesięć minut później, odkrył jakiegoś ogromnego mięśniaka w garniturze, badającego bagażnik. Kilku lokalnych działaczy zgłosiło już tajemnicze włamania.

Po podrzuceniu moich toreb w Burlington IMC i skoordynowaniu z ludźmi, którzy mieli dzielić moje zakwaterowanie, wyruszyłem na radę delegatów.

Rada Delegatów w Burlington

W biurze mieszkaniowym odebrałam ulotkę, która wyjaśniała, że rada będzie odbywać się w miejscu zwanym „Billings Student Center”, na tarasie uniwersyteckim UVM, niedaleko centrum miasta. Budynek okazuje się ogromną budowlą z wieżyczkami z czerwonego kamienia, wyglądającą gdzieś pomiędzy kościołem a zamkiem. Podobno kiedyś była to biblioteka kampusowa. Na trawniku na zewnątrz jest już kilka czarnych flag i transparentów. Przy drzwiach jesteśmy proszeni o potwierdzenie, że nie jesteśmy policjantami ani pracującymi dziennikarzami, a następnie przeglądamy zwykłe stoliki pełne dokumentów, wraz z dużymi czarnymi markerami, którymi można napisać na nodze numery telefonów do spraw prawnych i medycznych (wywieszone wszędzie). Samo spotkanie znajduje się w dużej, okrągłej sali z otaczającym ją okrągłym balkonem; za małym, by użyć go do prawdziwego teatru, to musi być coś w rodzaju kampusowej przestrzeni spotkań. Najwyraźniej na balkonie znajdują się różne biura klubów studenckich, w tym studencka rozgłośnia radiowa, w której mały tłum technicznych typów – głównie ludzi z IMC – korzysta ze sprzętu. Pośrodku dużego pokoju stoi duży okrągły drewniany stół; upoważnieni delegaci siedzą bezpośrednio wokół niego; wszyscy inni kręcą się za nimi, siedząc w kępach na podłodze lub wchodząc i wychodząc z innych pokoi. Nie ma oczekiwania, że publiczność będzie milczeć podczas spotkań – w rzeczywistości oczekuje się, że delegaci będą stale naradzać się ze swoimi grupami afinicji, a członkowie grup afinicji ze sobą. Chociaż w tak małym pomieszczeniu facylitatorzy muszą interweniować od czasu do czasu, aby przypomnieć wszystkim, aby ograniczyli głośność do rozsądnego poziomu.

Spotkanie oczywiście już się rozpoczęło (czy kiedykolwiek byłem świadkiem początku rady?), choć zaledwie dwie trzecie delegatów jest obecnych. Facylitatorzy, kobieta i mężczyzna, zorganizowali zwyczajowe pasy papieru plakatowego na ścianie obok i wypisują agendę kolorowymi mazakami. To jest prawdziwa rada przedstawicieli, więc wszyscy uczestniczą w konstruowaniu agendy.

Szukając kogoś z Nowego Jorku, kto mógłby mnie wprowadzić w sytuację, dostrzegam Twinkie, pochłaniającą muffina w rogu.

– Więc jak się sprawy mają?

Przerywa, bierze głęboki oddech, szuka odpowiednich słów.

– Mogłoby być lepiej. Wczoraj przyjechała delegacja Mohawków z Akwesasne, prosząc nas, abyśmy nie przyjeżdżali.

– To byli ludzie z Rady?

– Jakieś siedem lub osiem osób, wódz, parę osób, które wykonało pewien rytuał…

– Naprawdę? W sensie jak Rytuał Dziękczynienia? Gdzie dziękują Stwórcy za stworzenie nieba, wody, truskawek i wszystkiego? – (Ja też doczytywałem w tamtym czasie.) – Wiesz, że to standardowy sposób Mohawk na rozpoczęcie każdego ważnego wydarzenia. Zawsze chciałem zobaczyć taki jeden.

– Tak, tak, dokładnie tak było. Zaczęli od rytuału Dziękczynienia. To było bardzo piękne. Potem powiedzieli nam, żebyśmy nie przyjeżdżali.

– A więc byli ludzie z Rady i Tradycjonaliści? Więc teraz – zaskoczony – …tradycjonaliści są przeciwko Wojownikom?

– Nie, byli też ludzie, którzy mówili, że są ze Stowarzyszenia Wojowników. Postępowcy, tradycjonaliści, wojownicy…To była katastrofa.

Usiadłem w pobliżu i zacząłem pisać wstępne notatki: wydawało się, że jest około 150-200 osób, z dość rozsądną równowagą płci, coś w rodzaju mieszanki etnicznej, chociaż, jak zauważyłem, absolutnie nie było ani jednego Afroamerykanina w pokoju. Nie, właściwie jeden. Na balkonie mężczyzna wyglądający na Karaiba. Ale tylko tyle.

Laura, trenerka wrażliwości płciowej, działała również jako ko-facylitatorka z jakimś facetem z Bostonu o imieniu Mark. Kiedy zacząłem spisywać notatki ze spotkania, w rzeczywistości mówiła wszystkim, że mieli w tym zakresie duże problemy. Jakkolwiek niechętnie, musiałam przyznać, że była w tym całkiem dobra.

Laura: Chciałam tylko powiedzieć, zanim zaczniemy, że jestem naprawdę pod wrażeniem szacunku, jaki ludzie okazywali w odniesieniu do dynamiki rasowej tutaj. i to pomimo tego, że jesteśmy w naprawdę trudnej sytuacji. Jeśli chodzi o dynamikę płci, mamy pewne problemy. Więc zanim zrobimy cokolwiek innego, pozwólcie, że powiem: ludzie, proszę, pilnujcie się, zanim zaczniecie mówić. Jeśli mówiliście już dwa lub trzy razy na ten sam temat, a inni nic nie powiedzieli: wycofajcie się. Dajcie innym głosom szansę bycia wysłuchanym. Jeżeli wasze zdanie jest tak ważne, jak sądzicie, to zapewne ktoś inny też o tym wspomni. A jeżeli nie, zawsze możecie dopisać się do listy. Pamiętajcie: to gówno jest głęboko zinternalizowane w każdym z nas, więc proszę, bądźcie świadomi.

Zaczynamy jak zwykle od rundy dookoła, każdy delegat identyfikuje siebie i grupę afinicji, którą reprezentuje.

Laura: Jeszcze jakieś kwestie gospodarcze? Nie? W porządku, kilka osób, które falicytowały wczorajszą noc, było również zaangażowanych we wcześniejsze negocjacje z Mohawkami. Daliśmy im piętnastominutową przerwę, aby w jakiś sposób przybliżyć nam część historii. Prochowiec?

[Ludzie zaczynają szukać Maca. Ktoś na balkonie mówi, że rozmawia przez telefon. Na szczycie stołu jest krótka grupka]

W porządku, więc Lesley z NYC-DAN zajmie jego miejsce. Nie, czekaj, oto Mac.

[Inne osoby przedstawiają się jako część zespołu: Twinkie z AUTODAWG, Jessica z Philadelphia Direct Action Group, Nisha, aktywistka z Nowego Jorku, która wyjaśnia, że nie mówi w imieniu nikogo poza sobą]

Mac: A ja jestem Mac. Jestem z DAN i Kolektywem Prawa Ludowego. Cześć, jak się wszyscy mają?

Byłem główną osobą rozmawiającą z Klanem Boots i Wojownikami z Rezerwatu Akwesasne i Tyendinaga. Głównym organizatorem, z którym miałem do czynienia był Shawn Brant z Tyendinaga. Spędziłem trzy lata na ulicach z Shawnem w Ontario; jest jednym z najbardziej solidnych, niezawodnych działaczy, jakich znam.

W styczniu pracowaliśmy z grupami w Kanadzie, aby pomóc ludziom przenieść się na drugą stronę, chodziło o zamknięcie każdego posterunku granicznego, który nie chce nas wpuścić. Shawn powiedział, że porozmawia ze społecznością Mohawk w Akwesasne, i w końcu niektórzy z nas poszli się z nim spotkać. W tamtym czasie określał to jako bardzo zdecydowane działanie, rozpoczynając od stwierdzenia, że most jest codzienną obelgą dla ich suwerenności i twierdząc, że zrobią wszystko, aby go przejąć.

W rezultacie niektórzy ludzie po naszej stronie wygłosili przedwczesne stwierdzenia.

Tymczasem Shawn udał się do Boots, którzy są ważni w Klanie Niedźwiedzia w Akwesasne. Z szacunku zwrócił się również do Rady Plemienia, która jest formalnym, wybieralnym organem, ale zaniepokoiła ich perspektywa ewentualnego podziału na ich ziemiach.

Tak więc, kiedy poszliśmy na drugie spotkanie w Akwesasne, po pierwsze wyjaśnili, że akcja nie będzie obejmować faktycznego zamykania granicy, ponieważ Rada była tym zaniepokojona. Powiedzieliśmy im, jasne. Później było więcej obaw: na trzecim spotkaniu Harriet Boots zdecydowanie poparła akcję, wraz ze swoim mężem Johnem i ich synem Stacey. Chciała się upewnić, że podkreśliliśmy straszne warunki zdrowotne w rezerwacie, fakt, że lokalna klinika mówi kobietom, aby nie karmiły piersią swoich dzieci, ponieważ woda jest tam tak toksyczna, a most jest obelgą dla suwerenności Mohawków. Powiedziała też, że ponieważ ich celem jest zjednoczenie narodu, chcą, abyśmy byli pokojowi i zorganizowani. Że o samym rezerwacie nie powinno się za dużo mówić, ale zamierzali zorganizować smażalnię, potem poszliśmy spotkać się z naszymi kanadyjskimi sojusznikami w połowie mostu. Pomysł polegał na tym, żeby najpierw pojazdy przejeżdżały zgodnie z prawem, a potem, po prostu samą liczbą, moglibyśmy pokojowo obezwładnić straż graniczną i wszyscy mogliby się przedostać. Po tym Rada Plemienia powiedziała w porządku, ale zgłosiła pewne poważne zastrzeżenia.

Shawn powiedział mi, że wczoraj wyszło wspólne oświadczenie poparcia. Klan Wilka jest bliżej Rady Plemienia (była swego rodzaju wojna domowa między Wilkami a Niedźwiedziami, które mają tendencję do współpracy z Wojownikami, w związku z planami budowy kasyna kilka lat temu), więc zdecydowanie byli podejrzliwi.

Jednak zeszłej nocy wystosowali list poparcia, więc szkoda, że niektórzy z członków Rady i Brian Skidder przyszli do naszej rady i odradzali nam przychodzenie. Powiedzieli nam, że policja pokazała im filmy, które rzekomo pochodziły z Seattle, ale myślę, że musiały pochodzić z Pragi, przedstawiające ludzi rzucających koktajlami Mołotowa i walczących z policją, i powiedziała, że to był ten rodzaj problemów, które sprowadzimy na ich ludzi. Po spotkaniu delegaci powiedzieli, że po tym, jak nas spotkali i zobaczyli, jak traktujemy się nawzajem, uznali, że jesteśmy dobrymi ludźmi i już się nas nie boją. Ale Brian Skidder wciąż mówił, żebyśmy nie przyjeżdżali.

Rozmawiałem dziś rano ze Stacey i Shawnem i próbuję zdobyć informację prasową, którą wydali. Wciąż bardzo proszą nas, abyśmy przybyli, chcą naszego wsparcia, chcą spokojnego, bezpiecznego działania. Nadal mają święto smażonej ryby, zaprosili nas na nie, a także chcą nam pomóc w przeprawie do Kanady. Zdaję sobie sprawę, że nie jest to prosta akcja, ale wierzę w naszą akcję i uważam, że najwyższy czas, aby ruch antyglobalistyczny zrobił coś takiego i nawiązał więzi z aktywistami Pierwszego Narodu po obu stronach granicy.

Mark: Czy są jakieś pytania wyjaśniające?

Laura: …czyli dla zespołu, który współpracował z organizatorami Mohawk?

Jessica: Powinnam również zaznaczyć, że byłam na drugim i trzecim spotkaniu w Akwesasne i że to „oświadczenie o poparciu” było bardziej deklaracją braku sprzeciwu.

Kobieta: Co się teraz dzieje po kanadyjskiej stronie?

Mac: Nasi sojusznicy w Kingston mówią, że będą po drugiej stronie mostu, będą elastyczni i chętni do pomocy w każdy możliwy sposób. Och, powinienem dodać, że krąży plotka (a będzie wiele plotek; będzie nam trudno to wszystko rozwiązać), że policja już ustawiła autobusy i dwie ciężarówki wzdłuż autostrady po drugiej stronie mostu. To może być prawda, ale nie musi, ale musimy założyć, że policja też tam będzie.

Mężczyzna: Nasza grupa afinicji chce wiedzieć, czy kiedykolwiek zwrócono się bezpośrednio do Klanu Wilka?

Mac: Nie, czuliśmy, że powinniśmy pozwolić naszym sojusznikom tym się zająć. Co mogło być błędem.

Kobieta: Jestem z zespołu prawnego i jesteśmy gotowi przenieść się do innego przejścia granicznego, jeśli zajdzie taka potrzeba. Również wyjaśniające pytanie: dlaczego Shawn, który tak naprawdę nie pochodzi z Akwesasne, przemawia w imieniu tej społeczności?

Mac: Shawn nie mówi w imieniu społeczności. Jest organizatorem od dziesięciu czy piętnastu lat; pochodzi z czołowej rodziny w Tyendenaga; przeszedł przez właściwe protokoły, aby uzyskać wsparcie rodziny Boots, ale nic więcej.

Kobieta: Moja grupa afinicji jest zaniepokojona: czy nadal będą musieli przejść przez odprawę celną?

Mac: Jest szansa, że tak. Mamy nadzieję, że ich pokonamy, ale może nie. Najlepsze, co możemy powiedzieć, to to, że szanse na zrobienie tego tutaj są równie dobre lub lepsze niż gdziekolwiek indziej.

Mężczyzna: Jeśli Shawn nie jest z Akwesasne, to kto właściwie chce, żebyśmy tam byli?

Mac: Nie gwarantuję liczb, ale jeden z najpotężniejszych klanów nas tam chce. Rada Plemienia kręci się w tę i z powrotem, a Klan Wilka jest zdecydowanie przeciwko nam. Nasi sojusznicy twierdzą, że mamy dziewięćdziesiąt procent poparcia w całej społeczności, ale nie wiemy, co się tam naprawdę dzieje. Nie chcę ci powiedzieć czegoś, co okaże się inaczej.

Laura: Dobra, pozwól, że teraz dam głos każdemu, kto chce zadawać pytania.

Sławny: Cześć, jestem Sławny. Jestem z medykami. Chciałbym wiedzieć, czy będziemy mieli eskortę, gdy będziemy zbliżać się do Rezerwatu?

Mac: Nie, nasi sojusznicy będą koncentrować się na bezpieczeństwie samego rezerwatu. Kiedy już tam dotrzemy, nie będzie żadnego faktycznego sprzeciwu, ale może być wcześniej, mówiono o policyjnych blokadach dróg. Ale to od nas zależy.

Sławny: Nie, mam na myśli na skraju rezerwatu.

Mac: Tak, będzie.

Mark: Pamiętaj, że to wyjaśnienie historii, a nie scenariusze logistyczne.

Tony: Cześć, jestem Tony, też z medykami. To, co zrobiło na mnie wrażenie w delegacji, która przybyła tu wczoraj wieczorem, to ich obawy o otwarcie ran po wojnie domowej. Czy ktoś byłby w stanie się tym zająć?

Mac: Cóż, nasi sojusznicy mówią, że to będzie jednoczące działanie, że są teraz bardziej zjednoczeni niż kiedykolwiek. Nie mogę ci powiedzieć, kto ma rację.

Laura: Inne pytania konkretnie od delegatów, niedotyczące logistyki, to będzie później. W tej chwili pytania dotyczące historii, które wymagają wyjaśnienia.

Źle to wygląda. Mac jest oddanym anarchistą i zwykle jednym z najbardziej otwartych, przyjaznych ludzi, jakich można sobie wyobrazić. Jego zwyczajowe zachowanie jest tak niewinne i zabawne, że niektórym trudno jest brać go całkowicie poważnie. Teraz, uwięziony między swoim przyjacielem Shawnem a amerykańskimi aktywistami, gdy odpowiada na jedno pytanie za drugim starannie sformułowanymi stwierdzeniami, zaczyna brzmieć jak polityk. Przypuszczalnie w jego sytuacji jest prawie niemożliwe, aby tego nie robić. W końcu zastanawiam się, czy to nie jest właśnie to, co sprawia, że politycy mówią jak łasice: bycie złapanym między okręgami wyborczymi, które chcą radykalnie różnych rzeczy, próbując uszczęśliwić wszystkich? Jednak publiczność to zauważa i wielu nie jest zadowolonych.

Kobieta: Proponuję porozmawiać o tym bezpośrednio z Shawnem.

Mac: Nadal z nim rozmawiam. Szczerze mówiąc, jest bardzo sfrustrowany naszym ruchem. Czuje, jakby musiał trzymać nas za rękę.

Laura: Pytania konkretnie o historię negocjacji? Nie? Dobra. Jako facylitatorzy nie wiemy, co będzie dalej. Powiedziano nam, że może dostaniemy telefon z Akwesasne, może dostaniemy przefaksowany list. Więc

[do zespołu] czy macie coś do powiedzenia? Pomóżcie mi tutaj.]

Nisha: Jodie, mogłabyś podejść? To jest teraz twoja sekcja w porządku obrad.

[Podchodzi kobieta o imieniu Jodie.]

Jodie: Cześć. Pochodzę z Philly, dużo pracuję z Western Shoshone i innymi grupami rdzennych Amerykanów na Zachodzie. Miałam zorganizować szkolenie z szacunku dla kultury przed akcją, ale wygląda na to, że nie będziemy mieć na to czasu. Mam ulotkę, którą zamierzam wykorzystać (ludzie mogą podzielić się nią z sąsiadami, jeśli nie ma wystarczającej liczby kopii), ale najważniejsze jest to, że mamy tu także Russella Blacka z Oglala Lakota. i czułam, że może najpierw powinniśmy wysłuchać go.

Więc Russell, czy mógłbyś wstać i podzielić się trochę swoim zrozumieniem tej sytuacji?

Pojawia się wysoki, chudy dzieciak, który wygląda, jakby miał około siedemnastu lat. Stoi po drugiej stronie stołu.

– Jestem tutaj w imieniu moich starszych – zaczyna. Następnie wypowiada krótką modlitwę i nieco dłuższą przemowę, podkreślając, że jego naród, Oglala (nadal błędnie zwani Siuksami) dzieli podobny frakcyjność między tradycjonalistami a tak zwaną „pragmatyczną” grupą związaną z oficjalnym zarządem rezerwatu, który jest skorumpowany i naprawdę tylko agentami rządu federalnego. Tylko tradycjonaliści zajęli pryncypialne stanowisko przeciwko ludobójstwu i gwałceniu ziemi…Wszyscy słuchają w pełnym skupienia, pełnym szacunku milczeniu. Ja sam nie mogę się powstrzymać, ale refleksja nad tym byłaby nieco bardziej przekonująca, gdyby nie tradycjonaliści z wczorajszą partią, którzy mówili nam, żebyśmy nie przyjeżdżali. Na końcu, ludzie w sali reagują częściowo aplauzem, częściowo migocząc dłońmi.

– Bez względu na to, co zdecydujemy dziś wieczorem – mówi inna kobieta – chcemy to zrobić z szacunkiem. Zostaliśmy zaproszeni na posiłek. Z pewnością niepojawienie się będzie okazaniem braku szacunku.

Madhava, jeden z ludzi IMC, ogłasza, że otrzymaliśmy telefon z Akwesasne.

Potem wydaje się, że znowu go straciliśmy.

– Bardzo ciekawa informacja – zauważa Laura, gdy Mac i pracownicy techniczni wspinają się na piętro. – Nasze linie faksowe zostały w tajemniczy sposób zajęte przez cały dzień. Nie mogliśmy nic wysłać ani odebrać. Plus linie telefoniczne są niepewne. Próbujemy połączyć się przez DSL…

Technik na piętrze: Myślę, że mamy to w systemie głośników…

Mac: Gotowy Shawn? [trzask] Nadal tam jesteś? [trzask]

Technik: Cholera, to nie zadziała. Będziemy musieli użyć innego telefonu.

[Dużo zawracania sobie głowy sprzętem]

Laura: Więc dajcie mi dobre wieści, chłopaki. Możemy kontynuować?

Mac: [przez telefon z Shawnem] Jak czuliby się ludzie, gdybym zszedł i powtórzył słowa Shawna?

[Mruganie]

[Mac wyjaśnia sytuację Shawnowi]

Laura: Nie, nie schodź. Po prostu powiedz to z balkonu.

Mac: Dobrze. [z balkonu zaczyna powtarzać to, co mówi Shawn]:

Po pierwsze, chcę przeprosić za robienie rzeczy w ten sposób. Byłoby o wiele bardziej odpowiednie, gdybyśmy byli tam z wami, ale po prostu nie jest to możliwe w tej chwili. Chcę tylko powiedzieć, że dzieje się tu dużo bzdur…

Ktoś: Um, możesz to powtórzyć, przepraszam?

[Dużo śmiechu]

Shawn [przez Maca]: Jako aktywiści ponosimy wspólną odpowiedzialność. „Wolny handel” dotyczy ludzi zmanipulowanych przez rząd. To, co wydarzyło się na waszym spotkaniu zeszłej nocy, było manipulowaniem nami przez miejscowy rząd. Ci ludzie nie reprezentują najlepszego interesu mieszkańców Akwesasne, a ludzie potwierdzili wczoraj swoje nastroje wobec Amerykanów przybywających, by zaprotestować przeciwko FTAA. Nie mamy indiańskich tytułów za naszymi nazwiskami, ale mamy honor i uczciwość i jesteśmy prawdziwymi przywódcami Narodu Mohawk. Ten honor i uczciwość znajduje odzwierciedlenie w naszym zaangażowaniu i fakcie, że zrobiliśmy to, co obiecaliśmy. Te próby zmniejszenia naszej liczby poprzez proszenie aktywistów, aby nie przyjeżdżali, są oparte na strachu: rząd wie, że nie ma kontroli, że są częścią systemu, który pozwolił na zatrucie naszej społeczności, narodziny naszych dzieci z wadami wrodzonymi, utratę integralności i kultury. A teraz twierdzą, że działają w naszym najlepszym interesie, aby uniemożliwić ludziom przyjście.

Wczoraj potwierdziliśmy, że potwierdzimy honor, jakiego wymaga się od osób udających się do Quebec City, aby legalnie odwieść rządy od dalszych negocjacji w sprawie wolnego handlu. Uznajemy, że ci, którzy idą walczyć z rządami, z którymi walczymy, winni zostać docenieni za ich zaangażowanie, ponieważ mamy tego samego wroga. Jeśli ludzie są zniechęceni do przyjścia, to z ich wyboru, złożyliśmy przyrzeczenie i zobowiązanie i je podtrzymujemy. Wszyscy jesteście mile widziani w Akwesasne i to w takim samym stopniu, jak mówiliśmy w poprzednich dyskusjach.

Mogę tylko powiedzieć, że mam nadzieję, że ludzie przyjdą, ale z pewnością rozumiem zamieszanie, które ludzie zeszłej nocy wprowadzili do umysłów ludzi. Ale lud jest z wami.

[Dzikie oklaski]

Po kilku bezskutecznych próbach utrzymania linii otwartej, aby ludzie mogli zadawać Shawnowi pytania, połączenie załamuje się i odtąd nie można uruchomić żadnego telefonu w budynku. W końcu zwracamy uwagę na logistykę spotkań (z opóźnieniami, trening wrażliwości kulturowej Jodie, zaplanowany na 19:00, będzie musiał zostać przeniesiony do innego budynku o 20:00 lub 21:00. Potem jest problem z kolacją…).

Laura: Więc. Czy grupy afinicji rzeczywiście przedstawiły propozycje dotyczące tego, jak powinniśmy od tego momentu postępować?

[Wskazania z kilku, które mają]

Nie każdy musi, ale jeśli w ogóle, możemy spróbować ustalić, w jaki sposób różne propozycje nakładają się na siebie, powiązać je i dopracować do praktycznej listy alternatyw.

Kobieta w Żółci: Oto nasza propozycja. Proponujemy, abyśmy udali się do Akwesasne, ale miejmy umysły otwarte na możliwości, czy przejdziemy tam, czy w innym miejscu. Powinniśmy pozostać w kontakcie z Mohawkami po stronie kanadyjskiej, aby mogli nam powiedzieć, co się tam dzieje. Idziemy na smażenie ryb, dokonujemy ponownej oceny, odbywamy tam radę.

Laura: Dobrze, to jedna propozycja. Wspaniale. Inni? Aha, i pamiętajmy, że dziś wieczorem możemy również opracować alternatywne scenariusze, możecie zaproponować coś nowego. A więc: jakieś inne? Nie?

Kobieta w błękicie: Nasz kolektyw złożył alternatywną propozycję po wczorajszej nocy, kiedy wszystko wydawało się chwiejne. Po pierwsze, ze względu na solidarność z Mohawkami, powinniśmy pójść na spotkanie, jeśli nadal jesteśmy zaproszeni (oczywiście jesteśmy), aby nawiązać współpracę z tamtejszymi działaczami i odebrać innych, którzy będą przychodzić Akwesasne w celu przejścia. Potem powinniśmy spróbować przedostać się do Kanady w innym miejscu.

Inną możliwością zaproponowaną wczoraj wieczorem było dołączenie do Kanadyjczyków i wszystkich Mohawków, którzy chcą przejść, i próba zrobienia tego razem w innym miejscu.

Eric z NYC DAN: Kiedy miała zostać podjęta decyzja o innej lokalizacji?

Inna kobieta z tego kolektywu: Nie sądzę, żeby mówienie o tym tutaj było strategicznie rozsądne. Ale na pewno są ludzie, którzy nad tym pracują.

Laura: Również mamy to. [Ktoś zaczyna rozdawać drukowaną wersję pierwszej propozycji po pokoju; wszyscy delegaci wydają się już mieć jedną]

Kobieta: Czy była propozycja rozmowy z Radą Plemienia?

Laura: Właściwie myślę, że to wszystko, co mamy teraz. Możesz zaproponować przyjazne poprawki, ale w tej chwili przejdźmy najpierw do obaw…

Enos: Cześć, jestem Enos i mówię za kolektyw Ya Basta!, wraz z NYC DAN. Słyszałem od mieszkańców Nowego Jorku dwie obawy: po pierwsze, pierwotna propozycja, by po prostu iść i przejść, sprzed wczorajszego przybycia delegacji, wciąż jest na stole i nikt o tym nie dyskutuje; po drugie, że podjęcie decyzji może być zbyt trudne, gdy już tam dotrzemy.

Enos jest radykalnym rysownikiem z Nowego Jorku, po czterdziestce, z długim blond kucykiem i tylko śladem brooklińskiego akcentu. Nie jest dla mnie jasne, w jaki sposób stał się delegatem; nie jest jasne, w jakim stopniu kolektyw Ya Basta! w tym momencie nawet istnieje, chociaż teraz zauważam, że w pokoju jest może z tuzin Yabbów. Wygląda na to, że rekonstruujemy się, przynajmniej jako grupa afinicji. Jednak na początku jestem zbyt zajęty robieniem notatek, żeby brać w tym udział.

Laura: Cóż, w takim razie, czy ktoś może powtórzyć pierwotny plan?

Kobieta: [czyta ulotkę] Że karawana jedzie na imprezę smażenia ryb; spotykamy się tam około 12 w południe; wysłuchać dwóch lub trzech prelegentów oraz wszelkich innych wydarzeń, które zaaranżowali nasi gospodarze; potem o 16:00, po jedzeniu, wracamy do naszych pojazdów, jedziemy na most (utrzymując jeden pas autostrady otwarty, zgodnie z życzeniem Rady Plemienia, aby pojazdy uprzywilejowane i tak dalej mogły przejeżdżać), spotykamy się z Kanadyjczykami w centrum, mieszamy się razem z nimi, przechodzimy na drugą stronę i razem podchodzimy do pograniczników.

Laura: Czy są jakieś inne propozycje, które powinny znaleźć się tutaj?

[Najwyraźniej nie]

Mark: Dobra, więc pierwszą propozycją, jaką dziś usłyszeliśmy, jest pójście na imprezę, utrzymywanie kontaktu z naszymi sojusznikami w Akwesasne, ponowne oszacowanie naszego poparcia, ponowne zebranie delegatów i podjęcie decyzji, jak dalej postępować. W każdym razie tak jest teraz, dziś wieczorem z pewnością możemy dodać do tego dalsze opracowania.

[Członkowie Rady podnoszą ręce]

Kobieta: Mam problem: czy próbujemy teraz dojść do konsensusu w sprawie tej propozycji?

Mark: Nie, nie staramy się dojść do konsensusu, ale tylko wyczucia atmosfery, jak sądzę, od którego zacząć…

[Trzy ręce wystrzeliwują wokół stołu]

Kobieta: Może lepiej byłoby zacząć od sondażu, aby zobaczyć, gdzie jesteśmy, na którą propozycję skłania się większość z nas, a następnie zrobić sesję grupową, aby przedstawiciele mogły skonsultować się ze swoimi grupami afinicji, jak dalej postępować?

Mark: Nie, myślę, że naprawdę musimy to ustalić. Będzie coś w rodzaju sesji później, kiedy będziemy jeść. Wtedy wszyscy możemy naradzić się bardziej szczegółowo z naszymi grupami afinicji.

Tony: Gdybyśmy przeprowadzili ankietę z sali, czy dotyczyłoby to wszystkich w pokoju, czy tylko przedstawicielek?

Mark: Zakładałem tylko delegatów. Chyba że ktoś chce zaproponować, że rozszerzamy?

[Żadna taka sugestia się nie pojawia. Aż do…]

Enos: Obawiam się, że ta sala naprawdę reprezentuje większość grupy, która faktycznie pójdzie. W takim przypadku prawdopodobnie powinniśmy po prostu wysondować wszystkich teraz, gdy mamy ich w jednym miejscu; ponieważ im więcej czasu mija, tym więcej ludzi prawdopodobnie zacznie odpływać. Więc im szybciej będziemy mogli naradzać się z naszymi grupami, tym lepiej.

[dużo migotania dłońmi]

Laura: Dobra, widzę duże poparcie dla tej sugestii. Zrobimy to w ten sposób.

Kobieta: Czy mogłabyś najpierw przeczytać każdą propozycję?

Mark: Dobrze, sprawdzimy atmosferę, a potem zrobimy szybkie sesje w grupach.

Laura: Jak długo ludzie sugerują przerwę? Widzę dwie minuty…pięć minut…dziesięć…Nie, proszę, nie sala, tylko przedstawiciele…W porządku, więc wydaje się, że dziesięć minut.

Mark: Propozycja punkt 1 to iść do smażalni i wtedy zdecydować; punkt 2 to iść na smażenie, nie przechodzić, ale zaprosić innych Mohawków, aby poszli z nami na inne przejście; numer 3 to pierwotny plan, w którym wszyscy spotykamy się na środku mostu i próbujemy pokonać celników.

Laura: Widzę trzy ręce delegackie, które chcą coś powiedzieć. [Tworzy listę]

Mężczyzna w blond dredach: Chcę złożyć propozycję, żebyśmy w ogóle nie szli na smażenie ryb i znaleźli zupełnie inne miejsce do przebycia.

Laura: Czy jest jakiś powód, dla którego to nie wyszło wcześniej?

Dredy: Właśnie zwrócono mi uwagę na ten temat.

Kobieta w Żółci: Rozumiem, że ma to być spotkanie tuż przed rezerwatem, abyśmy mogli spotkać się z naszymi sojusznikami, ale także zgromadzić społeczność, Shawn mówił, że będzie to „przyjazne dzieciom”, coś w rodzaju impreza z balonami i grami, okazja dla nich, aby posłuchali, jak rozmawiamy o wolnym handlu, a potem dla nas głównie do słuchania. Poza tym robią nam wegańskie jedzenie, tradycyjną zupę kukurydzianą, oprócz ryb. To samo w sobie było niezwykłe. Nigdy o czymś takim nie słyszałam.

Laura: Widzę, że jest tu dużo energii, ale…ktoś ma tam pytanie. Tak?

Mężczyzna: Tak, chodzi o tę ostatnią propozycję. Jeśli się nie mylę, zadzwoniliśmy do tej konkretnej rady, żeby omówić plany dla Cornwall. Teraz oczywiście nikt z nas nie ma obowiązku jechać do Cornwall, jeśli nie chce jechać, ale jeśli ktoś chce rozmawiać o tym, żeby w ogóle nie jechać do Cornwall, czy nie powinien wycofać z tego przedstawicieli i po prostu wezwać innych delegatów dla ludzi, którzy nie chcą jechać?

Laura: Więc. [do Dredów] Czy rzeczywiście chcesz wycofać propozycję? Albo nie?

Dredy: Tak, w takim razie chciałbym tak zrobić.

Mark: OK, potrzebne są jakieś dodatkowe wyjaśnienia dotyczące pierwszej propozycji?

Kobieta: Gdybyśmy zorganizowali radę w Akwesasne, czy przedstawiciele obejmowaliby Mohawków?

[Dużo dyskusji. Nie jest jasne, czy ktokolwiek wie.]

Enos: Ya Basta! właśnie przekazał mi informację, że przy smażalni będą jacyś członkowie Rady Plemienia.

Neala: Pierwsza propozycja mówi, że jeśli pójdziemy, powinniśmy być „otwarci w naszych umysłach” na to, co robić dalej. Ale tak jak Enos, naprawdę wolałabym, żeby decyzja została podjęta wcześniej. Nie mamy pojęcia, jak tam będzie, czy w ogóle będziemy w stanie utrzymać radę.

Mark: OK, ale technicznie wciąż wracamy do wyjaśniania pytań dotyczących pierwszej propozycji, a nie obaw.

Laura: Również tłum nie powinien przemawiać bezpośrednio do delegatów. To facylitator powinien. Wiem, że to brzmi ograniczająco, ale jeśli nie zrobimy tego w ten sposób, przedstawiciele mogą poczuć się zagrożeni.

Kobieta w Żółci: Chcę doprecyzować moją propozycję (teraz jest to propozycja nr 1. To, o czym mówimy, to fakt, że Mohawkowie chcą nam zrobić wegańskie jedzenie, to niesamowity, bezprecedensowy pokaz gościnności. Musimy przyjść.

Ocena: Na razie nie słyszę żadnych pytań wyjaśniających, a jedynie obawy i popierające argumenty. Czy to oznacza, że przechodzimy do obaw?

Laura: Zostałam poinformowana, że odpowiedź na „czy Mohawkowie będą zaangażowani w radę delegatów” brzmi „jeśli chcą”.

[Zaczyna pisać na jednej z kartek papieru plakatowego na ścianie, rozpoczynając kolumnę zatytułowaną „troski” ]

Kobieta: Ups. Mam jeszcze jedno pytanie wyjaśniające. Czy byłoby niegrzecznie iść na imprezę i nie przekroczyć granicy? A może już o to zapytano, a Mac powiedział, że tak nie będzie?

Mężczyzna: Również pomysł ponownego zebrania tam przedstawicieli sprawia, że…

Mark: Teraz zinterpretuję to pytanie jako troskę.

Mężczyzna: …czy byłoby to brakiem szacunku?

Kobieta: Justin właśnie mi powiedział, że będą ludzie z całego północnego wschodu, którzy przyjadą prosto do Akwesasne, nie przejeżdżając przez Burlington. Może kilkaset.

Mark: To właściwe wykorzystanie informacji, ale nadal szukam tutaj pytań wyjaśniających lub wątpliwości.

Enos: Jeśli chodzi o pierwszą propozycję: jakie będą kryteria odwołania działania?

Kobieta w Żółci: Jeśli ludzie ze społeczności nie przyjdą, nie odezwą się do nas…Jeśli poczujemy, że nie jesteśmy potrzebni, odejdziemy tak szybko, jak to możliwe.

Mężczyzna: Jeśli przejdziemy granicę, czy to będzie oznaczało przejście przez odprawę celną?

Inny mężczyzna: Czy to tak, że nie chcemy nic robić sami, to wszystko zależy od nich? Nie chcemy robić niezależnego zakłócenia?

Fred: A jeśli zostaniemy zawróceni, czy przejdziemy do alternatywnego miejsca?

Kobieta w Żółci: Pytanie brzmiało, jakiego rodzaju przekroczenie granicy nastąpi z każdą propozycją? W przypadku mojego nr 1, myślę, że odpowiedź może brzmieć tylko: jakikolwiek rodzaj zaproponowany przez Mohawków. Lucy, negocjowałaś z mieszkańcami Akwesasne. Co myślisz?

Lucy: Nie słyszałam jeszcze żadnych wytycznych. Innych niż niestosowanie przemocy.

Mężczyzna: Mac powiedział mi, że uznano by to za brak szacunku, jeśli po prostu pójdziemy do smażalni i natychmiast wyjdziemy.

Kobieta: Jeśli pójdziemy na granicę, to wtedy wszystko lub nic? A jeśli niektórzy z nas przejdą, a inni nie? Rozdzielamy się, czy wszyscy solidarnie zawracamy?

Kobieta w Żółci: To logistyczna decyzja. Myślę, że po zakończeniu tej części robimy propozycje logistyczne.

Mark: Czy są jakieś inne pytania wyjaśniające lub wątpliwości dotyczące propozycji nr 1? Nie? Dobra. A co powiecie na numer 2?

[Ponownie przedstawiają propozycję ]

Enos: Jak byłoby to spójne z podążaniem za bezpieczeństwem Mohawk?

Mark: Dobra, to problem.

[Laura to zapisuje]

Nancy: Cześć, jestem Nancy z Pittsburgha. Co to znaczy „zaprosić” Mohawków do przekroczenia granicy z nami gdzie indziej? Czy zamierzamy z nimi usiąść i opracować strategię, czy po prostu przedstawimy im już propozycję? Bo jeśli to pierwsze, nie ma dużej różnicy między tymi dwiema propozycjami.

Kobieta w niebieskim [która złożyła propozycję]: Dla mnie to kwestia semantyki. Nie wiem, ale powiemy im, że mogą z nami pojechać.

Nancy: Ale pomysł jest taki, że mamy gotowy plan?

Kobieta w niebieskim: Nie widzę innego sposobu na zrobienie tego.

Laura: Dobra, więc przychodzimy z wcześniej ustalonym planem.

Kobieta w niebieskim: Ze względu na tę sytuację wiele osób tutaj nie ma innej szansy, więc zdecydowanie powiem „wszystko albo nic”. Przy pierwszej osobie, która zostanie zawrócona, reszta z nas też zawraca, solidarnie.

[Wiele migotania]

To było kluczowe: powstającym planem było przytłoczenie posterunku granicznego czystymi liczbami, a to zadziała tylko wtedy, gdy nalegamy, aby wszyscy przeszli razem. Pojawił się więc pewien rodzaj konsensusu. Po ustaleniu tego wszyscy przerwaliśmy radę, aby przy kolacji skonsultować się z naszymi przedstawicielami.

Pozostałości Ya Basta! w Nowym Jorku spotkały się w jednym rogu pokoju, z plastikowymi talerzami pełnymi jakiegoś wegańskiego kuskusu i papierowymi kubkami pełnymi cydru jabłkowego. Była godzina 19. Odkryłam, że to był pierwszy raz, kiedy nasz kolektyw spotkał się, w jakimkolwiek charakterze, od ostatniego nieudanego treningu. Moose zniknął, ale poza tym byli to głównie ludzie z DAN – hardkorowa frakcja, nigdy duża, do tej pory całkowicie zniknęła. Szybko przeanalizowaliśmy te trzy propozycje i zdecydowaliśmy, że jeśli pójdziemy, co prawdopodobnie zrobimy, najlepiej będzie trzymać się pierwotnego planu i spróbować przejść w Akwesasne. Propozycja nr 1 wydawała się zbyt słaba. Propozycja nr 2, którą moglibyśmy zachować jako kopię zapasową, gdyby coś poszło nie tak. Mieliśmy też silne poczucie, że powinniśmy wspierać zasadę „wszystko albo nic”. Upoważniliśmy Enos do blokowania wszelkich propozycji, które ich nie zawierały. Enos wrócił do stołu, ja znalazłem coś do jedzenia i próbowałem odszukać ludzi, u których miałem nocleg, żeby upewnić się co do warunków.

Kilka minut później wpadłem na Kitty z Connecticut, która zapytała o załamanie się w Ya Basta!. To wszystko bardzo ją irytowało, zauważyła, jako przedstawicielka prawdopodobnie drugiej co do wielkości kolektywu Ya Basta! na Wschodnim Wybrzeżu.

– To znaczy, zdaję sobie sprawę, że dynamika płci była popieprzona. Ale po prostu rozłożyć ręce i uciec w ten sposób. Gdzie to nas stawia? W każdym razie mam pomysł. Wciąż mamy cały sprzęt. Dlaczego nie spróbujemy zorganizować spotkania wszystkich, którzy zamierzali być częścią kontyngentu Ya Basta! i nie zobaczymy, jakie zasoby wciąż mamy, jakie liczby? Spróbujmy sprawdzić, czy nadal nie możemy czegoś zrobić?

Powiedziałem, że brzmi to dla mnie jak doskonały pomysł.

W każdym razie w końcu miałem projekt. Tuż obok przedsionka znajdowała się pusta sala konferencyjna, ze stołami już ustawionymi w kwadracie. Zlokalizowaliśmy papier i magiczny marker, umieściliśmy informację, że będzie spotkanie Ya Basta! o 22:15, a następnie poszliśmy, aby zacząć informować ewentualne zainteresowane strony.

Zanim wróciłem do głównego pokoju i robiłem notatki, o 19:35, sprawy stawały się coraz brzydsze. Najwyraźniej sondaż sali podzielił się dość równo między trzy propozycje, dając niewiele wskazówek, jak postępować. Laura pisała obawy, jedna po drugiej, na ścianie za nią, próbując zobaczyć, jakie są punkty sporne, czy można połączyć propozycję, która zawierałaby wszystkie z nich. Coraz bardziej zaczynało wyglądać, jakbyśmy w końcu poparli numer 3 – nowy argument polegał na tym, że gdybyśmy się pojawili, a nie próbowali przejść, obrażalibyśmy Wojowników, którzy zorganizowali przejście.

Enos: Słuchaj, nigdy nie będziemy w stanie zrobić niczego, co by kogoś nie uraziło. i tak, czasami osoba, którą zamierzamy obrazić, będzie członkiem uciskanej grupy. Może powinniśmy po prostu to przeboleć.

Laura: Czy mógłbyś mówić jaśniej, żebym mogła zapisać?

Mark: Poza tym słyszeliśmy wiele tych samych punktów, które powtarzały się w kółko, więc pozwólcie, że zapytam: jeśli jesteście na liście, ale ktoś inny wyrazi Waszą obawę przed tobą, proszę, nie powtarzajcie. Po prostu zrezygnujcie i pozwólcie mówić następnej osobie.

Kobieta w Żółci: Cóż, w odpowiedzi na pytanie, propozycja nr 2 została zaproponowana w odpowiedzi na obawy ludzi zeszłej nocy. Może Russell może wyjaśnić, dlaczego uważam, że uczęszczanie na smażenie jest dla mnie kluczowe. Russella?

Russell: Obawiam się, że jest dużo zamieszania w związku z Pierwszymi Narodami. W moim Narodzie, gdyby społeczeństwo wojowników zaprosiło was formalnie i zaoferowało jedzenie i cenne danie, gdybyście je odrzucili, byłby to najwyższy brak szacunku. Gorąco zachęcam was do wsparcia Stowarzyszenia Wojowników, ponieważ będą na czele walki, a ja będę również reprezentował moje społeczeństwo. W moim społeczeństwie są też „postępowcy”, którzy twierdzą, że mówią w imieniu wszystkich, ale tradycjonaliści powinni zawsze mieć najsilniejszy głos.

Mężczyzna: Czuję, że to bardzo ważne, kiedy tam dotrzemy, aby zobaczyć, jakiego rodzaju wsparcie naprawdę mamy w społeczności, zanim się zobowiążemy.

Inny mężczyzna: Moja grupa afinicji absolutnie nie przejdzie przez odprawę celną. Nadal czekam, aby dowiedzieć się, czy jesteśmy o to proszeni, czy nie.

Mark: Punkt informacyjny: czy są inne rady, inne akcje dla tych, którzy nie chcą jechać do Cornwall? Czy ktoś organizuje alternatywy? Nie?

W porządku, czy są jakieś inne obawy?

Kobieta: Co się stanie z innymi ludźmi, którzy przyjdą na imprezę, gdy odejdziemy?

Neala: W odpowiedzi na wcześniejszą tezę Enosa: jeśli mamy kogoś urazić, nie powinni to być nasi sojusznicy.

[Rozproszone oklaski]

Mężczyzna: Jeśli o mnie chodzi, cały ten proces jest rasistowski. Powinniśmy rozmawiać ze wszystkimi stronami od samego początku. To niefortunne, że daliśmy się zwieść ludziom, którzy bagatelizują konflikt w społeczności, i wiem, że niesprawiedliwe jest mówić, że jakakolwiek osoba jest rasistką, ale wiele kwestii, o których tu słyszałem, to bzdury. Nie mówię, że powinniśmy iść do domu albo nie iść, ale naprawdę czuję się zobowiązany, by to podkreślić.

Laura: Dobra, czy mogę prosić, abyśmy nie identyfikowali czyjegoś punktu jako „bzdury” ani nie robili podobnej emocjonalnej gry? Spójrz, wszyscy jesteśmy wykończeni. Ale musimy pamiętać, dlaczego tu jesteśmy: jesteśmy tutaj, ponieważ wszyscy staramy się znaleźć najlepszą rzecz do zrobienia w trudnej sytuacji. Poza tym trochę się martwię, że ludzie zachowują się bardziej drażliwie, ponieważ są głodni. Więc ludzie, jeśli wasza przedstawicielka nie została jeszcze nakarmiona, zapytajcie, wciąż jest mnóstwo jedzenia.

Enos: Słuchaj, przepraszam, jeśli powiedziałem coś, co kogoś uraziło. Rozumiem, że wszyscy jesteśmy tutaj z właściwych powodów. Nigdy nie chciałem sugerować inaczej.

Mark: Musimy dać sobie nawzajem domniemanie uczciwości i dobrych intencji. Konsensus to nie to samo, co zasada większości; to nie jest konkurencja. Wszyscy pracujemy razem, aby ustalić, co należy zrobić.

A więc, to powiedziawszy: czy istnieją inne obawy dotyczące propozycji nr 2?

Ariel: Czy powinnam przeczytać oświadczenie, w którym wyjaśniamy naszym sojusznikom Mohawk, dlaczego przejeżdżamy gdzie indziej i zapraszamy ich, aby przyszli?

Mark: Cóż, brzmi to trafnie, ale myślę, że lepiej będzie przeczytać to później.

Kobieta w Żółci: Obawiam się, że wystosowanie takiego zaproszenia do Mohawków zostałoby zinterpretowane jako sprzeczne z pierwotną ideą naszego wsparcia. Teraz zapraszamy ich do odrzucenia ich własnego działania?

Laura: [wciąż patrzę na listę „obaw” na ścianie ] Czy to pasuje do kategorii pójścia do ich ziemi i zignorowania ich inicjatywy? Ponieważ ta obawa została już podniesiona.

Kobieta w Żółci: Dla mnie byłaby to ostateczna negacja tego, dlaczego tu przyjechałam, czyli żeby ich wesprzeć.

Enos: Jeśli ludzie opracowali alternatywne lokalizacje, mam nadzieję, że o nich usłyszymy. Ciągle podkreślam, że zarówno numer 1, jak i numer 2 zakładają alternatywną trasę, ale czy taka w ogóle istnieje? Nie możemy po prostu improwizować później. Potrzebujemy planu!

Kobieta: Pamiętaj, powodem, dla którego na początku wydawało się, że numer 2 jest najbardziej pożądany, było to, że nie mamy jasnego wyobrażenia o tym, czego chce tamtejsza społeczność. Przybyłam tutaj, aby wspierać Mohawków, ale wyraźnie istnieje różnorodność pragnień. A niektóre obawy, które słyszałem, brzmią głęboko. Nie jestem przekonana…

To może trwać wiecznie. Niektórzy upierają się, że są tutaj, aby wspierać naród Mohawk jako całość i zastanawiają się, jak to zrobić. Inni są tutaj, aby wspierać naszych sojuszników, chociaż nie jest jasne, kim i ilu ich w rzeczywistości jest. Organizatorzy używają telefonów komórkowych, aby skontaktować się z rodziną Shawn and the Boots, od czasu do czasu komunikują się na tyle długo, aby uzyskać dodatkowe wyjaśnienia.

Znowu wyczuwając salę, zaczynam rozumieć, na czym polega problem. To nie jest zwykły tłum aktywistów. Albo nawet anarchistów. Pokój ma charakterystyczne poczucie czarnego bloku. Wezwanie Warcry’a i Targeta do IMC było o wiele bardziej skuteczne, niż ktokolwiek z nas się spodziewał: prawie każdy anarchista, który wiedział na pewno, że nie będzie w stanie legalnie przedostać się przez granicę, niektórzy nawet z Los Angeles, utknął tutaj w Burlington. Z jednej strony istniał silny kontyngent – na przykład Twinkie była jedną z nich – który uważał, że kiedy już zobowiązaliśmy się współpracować z aktywistami Mohawk w kwestiach Mohawk, naszym obowiązkiem było postępować zgodnie z nimi, a jeśli to oznaczało, że nie pojechaliśmy do Quebec City, więc niech tak będzie. Dla nich myślenie o Mohawkach jako o środku do celu, jako o drodze do Kanady, było kolejnym przykładem arogancji, rasistowski wyzysk. Inni czuli równie mocno, że nie przyjechali aż z Iowy czy Południowej Karoliny tylko po to, żeby zjeść lunch w rezerwacie, gdzie większość ludzi i tak ich nie chciała.

Wchodzę i wychodzę, informując ludzi o nadchodzącym spotkaniu. W głównym pomieszczeniu przedstawiciele powoli zmierzają w kierunku zaakceptowania oryginalnej propozycji, ale nikt nie jest z tego szczególnie zadowolony. O 21:48 Enos prawie krzyczy.

– Jak dokładnie ten plan całkowicie się zmienił w ciągu ostatnich dwóch godzin? Teraz proszą nas, abyśmy poddali się celnikom!

Mac upiera się, że plan się nie zmienił, pomysł jest i zawsze był przeciążyć przejście graniczne. Dzięki temu, że ludzie przychodzą z obu stron mostu, mając wystarczającą liczbę, możemy stworzyć dla nich logistyczny koszmar, który w końcu po prostu nas przepuszczą.

Mac: Może jestem tępy, ale nie widzę, jak to się różni od tego, co mówi Russell. i nie sądzę, żeby Mohawkowie byli zmartwieni pomysłem, że wszyscy razem przejdziemy. Tak, mogą przetrzymywać ludzi na posterunkach granicznych, ale to nie jest takie powszechne, a jeśli spróbujemy przedostać się w innym punkcie wzdłuż granicy, możemy tam też trafić do więzienia.

Mark: W porządku, plan jest taki, że wypróbujemy oryginalny plan, ale mamy plan awaryjny. Widzę wiele kiwnięć głową, ilekroć słyszę słowa „wszystko albo nic”, więc uważam, że to też nasza decyzja. Jeśli ktoś zostanie zawrócony na początku, wszyscy odejdziemy i wycofamy się z naszej akcji awaryjnej?

[Ogromne migotanie dłońmi]

Mark: Więc taka jest propozycja. Czy są jeszcze jakieś obawy.

[Nie]

W porządku, w końcu możemy przejść do konsensusu. Ktoś staje z boku?

[Nie]

Bloki?

[Nie]

Zatem mamy to.

[Rozbrzmiewa ogromny wiwat ]

Ktoś: Oklaski dla naszych facylitatorów. Wykonaliście niesamowitą robotę.

Po zatwierdzeniu planu przechodzimy do kolejnego etapu, jakim jest logistyka. Są dwaj nowi facylitatorzy. Występują prelegenci z działu prawnego, medycznego i transportowego. Zespół prawny rozpoczyna rozdawanie formularzy. Wychodzę na spotkanie z Kitty i przygotowuję się na to, co wszyscy teraz nazywają „spotkaniem 22:15”

„Plan B”

Wtedy zaczyna się dziać coś ciekawego. Jakoś nie jest jasne, kiedy plan na spotkanie Ya Basta! przekształca się w coś innego. Staje się spotkaniem, sponsorowanym przez Ya Basta!, dla każdego, kto czuje się przytłoczony strukturą Rady Delegatów i chce porozmawiać o strategiach rzeczywistego przejścia. Kiedy po raz pierwszy wchodzę do pokoju, jestem zaskoczony: przy stole jest już co najmniej sześćdziesiąt osób, całkiem spora część aktywistów wciąż znajduje się w budynku, a coraz więcej napływa. Myślę, że do pewnego stopnia wielu przyszło tylko po to, żeby zabrzmieć. Pierwsze dziesięć minut było niekończącą się sesją narzekań, z naciskiem na to, jak mało oni lub niektórzy członkowie ich grupy afinicji byli przygotowani do poddania się straży granicznej (niekończące się sprawy, zaległe nakazy itp.). Była jedna dziewczyna, która miała siedemnaście lat, która rok wcześniej uciekła z domu. Od tego czasu ona i jej rodzina pogodzili się, ale nadal była oficjalnie wymieniona jako osoba zaginiona; przypuszczalnie, gdyby próbowała przekroczyć granicę, nie tylko zostałaby zatrzymana, ale każdy w tym samym samochodzie mógłby zostać aresztowany jako jej porywacz. Wiele z nich jest szczególnie rozgoryczonych po porzuceniu innych, całkowicie realnych opcji, takich jak niepatrolowane odcinki lasu lub niejasne wiejskie drogi czy szanse na przekroczenie granicy kilka tygodni wcześniej. Wszyscy to akceptują, tak, nie mamy innego wyboru, jak tylko iść na smażenie. Solidarność jest ważna. W każdym razie złożyliśmy zobowiązanie i musimy szanować naszych sojuszników, nawet jeśli, jak niektórzy podejrzewają, nie byli z nami do końca szczerzy. Ale jakie są nasze szanse na przytłoczenie przejścia granicznego, w każdym razie? Kto ma prawdziwe informacje? A jeśli nie jest to możliwe, czy nie nadszedł czas, abyśmy zaczęli pracować nad jakimś Planem B?

Uciekłem, by zlokalizować Erica, który w tym czasie był de facto grupą roboczą mediów w Nowym Jorku (podobnie jak ja dla Ya Basta!, z wyjątkiem tego, że miał pewne pojęcie o tym, co robi). Eric był na bieżąco z rozwojem techników i dał mi krótką informację na temat tego, co rozumie teraz przez oficjalny plan. Po imprezie smażenia ryb wszyscy pomaszerujemy na most. Będzie to pokojowy marsz, w którym 50-100 Wojowników i ich rodziny, w tym dzieci, połączą się z aktywistami. Wtedy miejmy nadzieję, że ich pokonamy. Wiele osób jest sceptycznych, czy to zadziała. Ale wydaje się, że to najlepsze, co możemy wymyślić.

Podczas gdy sesja narzekania trwa, wpadam i wypadam, próbując znaleźć ludzi (Twinkie przechodzi obok: „Co to jest?” „ To spotkanie ludzi, którzy chcą priorytetyzować wjazd do Quebec” Chcesz wpaść?” „Nie!” Przewraca oczami z irytacją.)

Wreszcie odnajduję Maca, który wygląda na wstrząśniętego odkryciem ponad osiemdziesięciu osób na spotkaniu, o którym nawet nie wiedział, że się dzieje.

– Um, jaka jest relacja tego spotkania do rady przedstawicieli, która wciąż trwa w sąsiednim pokoju?

Ludzie ignorują pytanie i zadają własne pytania. Jeden dzieciak z Czarnego Bloku z Zachodniego Wybrzeża z uszkodzonymi zębami pyta, co może się stać, jeśli ktoś zostanie zatrzymany:

Zepsute zęby: Jeśli ktoś zostanie zatrzymany, próbując przekroczyć granicę, co na pewno byłbym, jeśli poddam się odprawie celnej, co najprawdopodobniej się stanie? Co zrobią Wojownicy?

Mac: Radziłbym trzymać się z tyłu. Jeśli przeciążymy odprawę celną, nie będziesz potrzebować dowodu tożsamości. W przeciwnym razie ludzie z przodu zostaną zawróceni i wszyscy zawrócimy solidarnie.

Zepsute zęby: Ale co zrobiliby Wojownicy Mohawk? Wiem, że będę z tyłu. Nie musisz mi tego mówić. To oczywiste. Chcę wiedzieć, czy Mohawkowie powiedzieli nam, co zrobiliby?

Mac: Przejdą razem z nami. Oczywiście nie zaatakują posterunku granicznego ani nic w tym stylu, ale jako kolektyw musimy się wzajemnie chronić, a jeśli zawrócą ludzi, to jebać ich. Po prostu pójdziemy gdzie indziej.

Ktoś: Nie rozumiem. Rada Plemienia poprosiła nas, abyśmy nie blokowali mostu, aby pas był otwarty. Jeśli zamierzamy ominąć odprawę celną, oczywiście skutecznie będziemy blokować most. Więc już przeciwstawiamy się ich woli. Dlaczego pójście trochę dalej miałoby być takie inne?

Mac: Słuchaj, nie mam magicznej odpowiedzi, wiem tylko, że jako kolektyw jesteśmy silniejsi niż jako jednostki.

Ktoś: Tak. A także cholernie dużo wolniejsi.

Kitty: Moim osobistym odczuciem jest to, że jesteśmy tutaj, aby wymyślić alternatywny plan, co zrobić, jeśli zostaniemy zawróceni, ponieważ jeśli powiemy „wszystko albo nic”, wtedy bądźmy szczerzy: prawdopodobnie będziemy dość szybko zawróceni. Czy ktoś chce z tym rozmawiać?

Ktoś inny: Cóż, czy ktoś ma mapę?

Mac: Pójdę po jedną.

Wychodzę na chwilę z Macem, kiedy to robi, tylko po to, żeby sprawdzić. Trudno mi sobie wyobrazić, jakim koszmarem musi być to wszystko dla niego. – Problem – mówi – wszyscy chcą magicznych odpowiedzi. Nie ma żadnych magicznych odpowiedzi. Zresztą, jaki dokładnie jest związek tego spotkania z radą delegatów?

– Myślę, że ludzie zdali sobie sprawę, że w tempie, w jakim rada działa, nie ma mowy, abyśmy mieli plan do 23:00, kiedy budynek zostanie zamknięty. – mówię. – Postanowili więc ustanowić siebie jako autonomiczną grupę roboczą ludzi, którzy naprawdę chcą się przedostać.

– Och. Cóż, myślę, że nie ma powodu, dla którego nie mogliby tego zrobić.

– Anarchia w akcji.

– Aha.

Niedługo wszyscy w środku patrzą na mapy i dyskutują o logistyce, ale ledwo zaczynamy, gdy ktoś wsuwa głowę i mówi nam, że jest 23 i mamy opuścić budynek. Ludzie gromadzą się na schodach. Gdy samochody jeżdżą, odtwarzając piosenki Ramones, Eric próbuje mnie porwać, aby dołączyć do kilku innych członków nowo utworzonej Media Working Group, aby przesłać faksem jakieś oświadczenie Russella. Mówię mu, że nie mogę, obiecałem spotkać się ze współlokatorami o 23:30. Zespół medialny wyrusza na poszukiwanie otwartej kawiarni. O 22:30 ludzie wciąż wychodzą z budynku (właściwie nikt jeszcze nie przyszedł, żeby go zamknąć) i wreszcie odnajduję moich ludzi – Rufusa, Warcry, Chango, a teraz także Betty Tancerka – którzy, jak się okazuje, siedzieli od jakiegoś czasu w niedalekim parku, pod wiązem, dzieląc się papierosami z goździkami, czekając na naszą przejażdżkę. Kitty i spora grupa, przeważnie ubranych na czarno aktywistów, wyruszyli w innym kierunku, by pracować nad naszym Planem B. Wyglądają dość oczywisto ze swoimi dwiema gigantycznymi czerwono-czarnymi flagami.

Wreszcie przyjeżdża nasz samochód, w którym są już dwie kobiety. Wszystkim jakoś udaje się wcisnąć.

Większość z nas jest po prostu wyczerpana. Kierowca, Sara, dwudziestokilkuletnia kobieta, gada o kwestiach higienicznych. Wdaje się w długą diatrybę o aktywistach, którzy nie chcą się myć.

– O tak, „Cruddies” – zgadza się Rufus.

– Może jestem po prostu stary, ale myślę, że to nietowarzyskie. To brak szacunku dla innych.

– Co to cruddies? – Nie zauważyłem nikogo, kto wydzielałby zauważalny zapach na radzie.

– Wiesz, wszystkie te dzieciaki z brudnymi dredami i brudnymi ubraniami, które są zadowolone z zapachu własnego ciała? Oni wszyscy jakby jedli fasolę, puszczali wiatrów, śmierdzieli i odmawiali umycia?

– Och.

Ponieważ nie było sensu się spierać, zauważam, że kilka grup reprezentujących osoby kolorowe, z którymi DAN pracowała w Filadelfii, zawsze robiło problem z tego rodzaju sprawami. „Śmierdzący biali anarchiści” stali się rodzajem zaszyfrowanego słowa – formą rasowego przywileju wymachującego im przed twarzami.

Ale Sara nie interesuje się zbytnio aspektami rasowymi.

– Nie zrozum mnie źle – kontynuowała. – Rozumiem apel. Kiedy miałam szesnaście lat, byłam dokładnie taka sama. Byłam zakochana we własnym zapachu. To było jak…cóż, naturalne. Tak właśnie pachną istoty ludzkie. To pewien rodzaj uczciwości, rozumiem to. Ale weź! Nadchodzi moment, w którym musisz zacząć myśleć o innych ludziach.

Okazuje się, że po kilku latach życia jako dzika lokatorka Sara w końcu dostała prawdziwą pracę w mieście, w jakiejś organizacji non-profit. Z pensją, świadczeniami, wszystkim. Wciąż próbowała przyzwyczaić się do nowego życia.

– To chyba taka faza. Chodzi mi o to, czy są jacyś nieumyci aktywiści, którzy nie są nastolatkami?

Jej przyjaciółka Janna, pracownica katolicka z Denver, jest jednak bardzo zaangażowana w kwestię rasową. – Wciąż zastanawiam się, czy powinnam być naprawdę zła z powodu tej całej sprawy. Myślę, że naprawdę powinnam. Cały proces był całkowicie rasistowski.

– Rasistowski w jaki sposób?

– Rasistowski, ponieważ pracowaliśmy tylko z jedną małą grupą i nawet nie próbowaliśmy skontaktować się z nikim innym w społeczności. Zawsze było, mówili tak „Mohawkowie”, „Mohawkowie” tego chcą. Jakby wszyscy byli jak jedna osoba. Tak naprawdę przez cały czas rozmawiali tylko z dwiema lub trzema osobami. Zwróć uwagę, jak robiliśmy to nawet w radzie.

– W porządku- powiedziałem – z pewnością masz rację co do języka, przyjmuję, ale…– Zastanowiłem się. – Cóż, czego chciałabyś, aby zrobili organizatorzy?

– Powinni byli porozmawiać ze wszystkimi w społeczności.

– I gadać za plecami naszych sojuszników? Nie wiem. Naprawdę łatwo jest zacząć rzucać słowami takimi jak „rasizm”, kiedy ktoś coś spieprzy. Ale co, gdybyśmy mieli do czynienia ze społecznością, och, nie wiem, Francuzów? Albo Szwedów czy coś? Czy zachowalibyśmy się inaczej? Gdziekolwiek pójdziemy, zawsze będziemy rozmawiać z najbardziej radykalnymi elementami społeczności (a właściwie w tym przypadku to oni się z nami skontaktowali). Gdybyśmy zaczęli dokonywać niezależnych podchodów do polityków Mohawk za ich plecami, ludzie powiedzieliby, że jesteśmy z tego powodu rasistami.

– No cóż – podsumowała – może oskarżenie rasistowskie jest niesprawiedliwe. Ale nadal jestem zła.

– Sam nie jestem szczęśliwy.

Później tej nocy

W końcu wysadzili nas w domu naszego gospodarza, starszej kwakierki, która zgłosiła się na ochotnika swój dom dla aktywistów. Był to przytulny, piętrowy dom z dywanem, z tarasem tak pełnym roślin doniczkowych, że przypominał trochę szklarnię, i papugą latającą bez klatki. Około ośmiu lub dziewięciu osób ułożyło śpiwory na podłodze. Współczuliśmy z powodu śmierci Joeya Ramone. Warcry uzyskał pozwolenie na korzystanie z komputera w gabinecie na piętrze; chwilę później poprosiła mnie, żebym podszedł i przyjrzał się szkicowi opowiadania, nad którym pracowała, o Timothym McVeigh. W końcu znowu zszedłem na dół i zakończyłem dość długą rozmowę z naszym gospodarzem o Towarzystwie Przyjaciół. Niedawno zmarł jej mąż, ale miała dzieci i wnuki w Burlington i okolicach. Pochodziła ze starej rodziny kwakrów i przez całe życie była aktywna w Kościele i lokalnie w aktywizmie. Czy to prawda, zapytałem, że spotkania kwakrów działają na zasadzie konsensusu? Ponieważ anarchiści też to robią, a słyszałem, że ostatecznie wiele z tego, co robimy, było inspirowane przez Towarzystwo Przyjaciół. Zaczęła dość szczegółowy opis działania spotkań kwakrów, przerywana tylko od czasu do czasu moimi komentarzami („Wow, to jest takie podobne”). Powiedziała, że ludzie siedzą w kręgu. Jeśli duch skłania ich do mówienia, pojawiają się propozycje i każda osoba może teoretycznie zablokować propozycję, jeśli czuje się wystarczająco silnie w tej sprawie. Bloki rzadko się zdarzają, ale w zasadzie każdy ma prawo odrzucić każdą propozycję, a sam fakt, że każdy wie, że może, jest wystarczający, aby zapewnić odpowiedzialne działanie. Tak, powiedziałem. Dokładnie tak, jak my to robimy. Dawanie każdemu prawa do blokowania jest jak mówienie ludziom: „Ośmielamy się działać odpowiedzialnie” i ogólnie rzecz biorąc, chyba że masz do czynienia z totalnym oszołomem, to wystarczy.

Kontynuowała:

– Na samym spotkaniu kwakrów zawsze jest facylitator, który nie powinien wyrażać własnej opinii, ale po prostu prowadzić spotkanie, słuchać i powtarzać, jeśli coś wymaga wyjaśnienia. – ( Aha. To tak jak my.) – Uczestnicy mogą rozmawiać tylko z facylitatorem. Nie ma rozmów pomiędzy.

– Chwila, to znaczy, że nikomu w ogóle nie wolno ze sobą rozmawiać?

– Nie. Rozmowa dotyczy wydarzeń świeckich. Spotkanie to święte wydarzenie, więc możesz rozmawiać tylko z moderatorem.

– Och, to…naprawdę inne. Na naszych spotkaniach facylitatorzy trzymają listę, to znaczy obserwują, kto chce mówić i liczą, czyja jest kolej, ale to nie tak, że możesz mówić tylko do nich. Zwykle mówisz do każdego, ale możesz bezpośrednio odpowiedzieć na czyjeś stanowisko. Więc nie możesz tego zrobić na spotkaniu kwakrów?

– Nie, możesz rozmawiać tylko z facylitatorem.

– Dlaczego?

– Ponieważ inaczej byłoby to wydarzenie świeckie.

Zastanowiłem się przez chwilę – pomiędzy rytuałem Dziękczynienia, modlitwą Russella, kwakierskim pojęciem spotkań jako wydarzeń duchowych – czy było jakieś znaczenie dla faktu, że „proces”, na którym anarchiści mają taką obsesję, jest zawsze, gdzie indziej, postrzegany jako uczestnictwo w sacrum. Tworzenie zgody to tworzenie społeczeństwa. Społeczeństwo jest bogiem. A może bóg jest naszą zdolnością do tworzenia społeczeństwa. Konsensus jest więc rytuałem ofiary, ofiary egoizmu, gdzie akt powołuje do życia tego samego boga. Ale byłem zbyt zmęczony, a mój mózg zbyt rozmyty, żeby zrobić cokolwiek prócz zanotowania to w pamięci. W każdym razie wiedziałam tylko, że jeśli ta akcja miała być podobna do innych, w których byłem, spałbym co najwyżej dwie lub trzy godziny przez następne kilka nocy, a może nic. Wymamrotałem kilka uprzejmości i położyłem się do łóżka.

3.12. Czwartek, 19 kwietnia

AKWESASNE

Następnego ranka wstaliśmy, zrobiliśmy cokolwiek w IMC w Burlington, kupiliśmy coś w Quaker Meetinghouse, pełnym magazynów dla aktywistów i ulotek, i wyruszyliśmy karawaną. Jedziemy dopiero o 10:46.

Jest pięć furgonetek Ya Basta! z około dwudziestu, które składają się na karawanę, za którą podąża wynajęty autobus. Warcry przywiózł z jakiegoś wydarzenia IMC ogromne, srebrne serpentyny, aby ozdobić pojazd. Mówi, że dopóki ma to być uroczyste wydarzenie, równie dobrze możemy wyglądać.

Przyczepa kempingowa ma system łączności, krótkofalówki rozprowadzane co kilka pojazdów, a my mamy jedną, ale ludzie z łączności spędzają większość czasu na monitorowaniu funkcjonariuszy stanowych, którzy eskortują nas poza miasto, i pojawiają się okresowo z kamerami, filmując nas w różnych punktach po drodze. Poza tym nie ma zbyt wiele do przekazania, ale okresowe wiadomości, takie jak „wspaniały wodospad po lewej stronie” lub „dobra muzyka na 105,7”.

W furgonetce przeglądam niekończący się stos dokumentów pobranych z listserv i stron internetowych, zanim wyszedłem. Jedna dotyczy różnicy między amerykańskim i kanadyjskim systemem prawnym i tego, jak może to wpłynąć na protestujących. Drugi to dokument o tym, jak radzić sobie ze skutkami gazu łzawiącego i pieprzowego, a także dwa różne dokumenty dotyczące hipotermii. Jest dokument ze wskazówkami, jak nie robić z siebie dupka w rezerwacie Mohawk, i inny, który ma dać działaczom pewne informacje na temat nacjonalistycznej wrażliwości w Quebecu. W przeciwieństwie do Montrealu nie można zakładać, że przeciętny mężczyzna lub kobieta na ulicy w Quebec City mówi po angielsku. Nie obrażą się, jeśli twój francuski jest słaby, znacznie lepiej jest podjąć próbę, niż po prostu zaczepiać ich po angielsku. Moja ulubiona ulotka to okólnik z „Québec Medical Fashion Brigade” ze szczegółowymi radami co do ubrania:

Dzisiejszy dobrze ubrany bojownik w Quebec City na szczycie ma na sobie długą bieliznę wykonaną z nowych materiałów syntetycznych, takich jak miękki, ciepły poliester, który ODDYMIA pot ze skóry. Znaczna część obwodu Szczytu znajduje się na wzgórzu, a wspinaczka ulicami, aby do niego dotrzeć, lub bieganie tu i tam, sprawi, że będziesz się pocić. A pot przy skórze może sprawić, że będzie ci zimno…

Powinnaś mieć wiele luźnych warstw, które można zdjąć, gdy zrobi się gorąco, i założyć z powrotem, gdy jest zimno…Twoja zewnętrzna warstwa powinna być wodoodporna. BARDZO polecamy tani kombinezon przeciwdeszczowy – nie tylko zapewni ci to ochronę przed deszczem lub śniegiem, ale także zapobiegnie wchłonięciu przez ubrania tych nieprzyjemnych zanieczyszczeń, takich jak gaz łzawiący i gaz pieprzowy. Jako bonus zablokuje również wiatr. Jeśli nosisz polar, upewnij się, że znajduje się pod ubraniem przeciwdeszczowym, jeśli znajdujesz się w strefie zagrożenia bronią chemiczną (w pobliżu policji). Gaz pieprzowy i gaz łzawiący są wchłaniane przez włókninę, a następnie uwalniane z czasem na twarz. Fuj! Aby uzyskać ten wyjątkowo seksowny wygląd, wypróbuj te tanie, przezroczyste poncza złożone w małej plastikowej torbie – będą one wyglądać jak prezerwatywa, a otrzymasz dodatkowy punkty szacunku za informację o bezpiecznym seksie!

Rozumiemy zastrzeżenia, jakie możesz mieć, jeśli nie możesz uzyskać sprzętu przeciwdeszczowego w podstawowej czerni. Jednak twój plastikowy kombinezon przeciwdeszczowy jest idealnym środkiem do malowania natryskowego (czarny, tak?), magicznych markerów i wszystkich twoich naklejek. Czarne worki na śmieci mogą również działać przeciwko wodzie i chemikaliom…

Pojawiają się sugestie dotyczące masek przeciwgazowych, gogli, używania bandan nasączonych octem jako ochrony przed gazem łzawiącym. Sprawdzam, czy nie mam dodatkowych skarpet, warstw itp. Przyczepa jedzie prawie niewyobrażalnie wolno, jakieś 70 kilometrów na godzinę na dwupasmowej autostradzie i nikt nie jest do końca pewien przyczyn.

– Nie sądzę, żebyśmy mogli przynajmniej założyć nasze stroje Ya Basta! do smażenia ryb? – ktoś pyta. – To prawdopodobnie będzie nasza ostatnia szansa, ponieważ nie ma mowy, abyśmy przeszli w nich przez odprawę celną.

– Nie sądzę. Mac mówił, że jeśli nawet pojawimy się, wyglądając, jakbyśmy byli przygotowani do działania, może to zostać odebrane jako agresja.

– Cóż…może rzeczywiście pokonamy ich na moście.

Wydaje się, że nikt nie uważa, że jest to szczególnie prawdopodobne.

Mijają godziny. Przenosimy się na małe wiejskie drogi, mijając opuszczone farmy i sklepy z bronią, jadąc jeszcze wolniej. Ktoś wyjaśnia, że jego aktywizm sięga czasów, gdy z dzieciństwa zdał sobie sprawę, że Power Rangers byli naprawdę źli. Od czasu do czasu policjanci filmują nas z pobocza autostrady, niektórzy w mundurach, inni po cywilnemu. Kiedy zatrzymujemy się na postój nad rzeką, większość z nas wychodzi w maskach, a niektórzy mężczyźni dzielnie tworzą ludzką ścianę, aby dać kobietom trochę prywatności przed glinami po drugiej stronie drogi, którzy próbują je sfilmować, kiedy sikają. Przynajmniej nie ma blokad drogowych. Wreszcie, po pozornej wieczności, może około 16, radio trzeszczy: „mamy obraz na Akwesasne”

Samo Akwesasne

Jak się okazuje, nie było nikogo, kto by nas przywitał przy głównym wejściu do rezerwatu, choć może to, jak sądzę, mieć coś wspólnego z faktem, że jesteśmy już jakieś trzy godziny spóźnione na imprezę, która miała się zacząć o ma 13:00. W każdym razie scena jest chaotyczna. Wszystko w Akwesasne wydaje się przypadkowe. Karawana przejeżdża rzez rezerwat, od czasu do czasu obserwowana przez ciekawskich, ale prawie nikogo nie ma nawet na gankach.

W końcu wjeżdżamy na bardzo dużą trawiastą przestrzeń ze stolikami rozstawionymi dookoła smażalni ryb. Nie ma dzieci. Właściwie prawie nikogo nie ma. Zaledwie kilkudziesięciu aktywistów, którzy czekali od południa, kilku dziennikarzy i coś, co wygląda na czterech prawdziwych Mohawków. Później ta liczba wzrasta do sześciu. Jedzenie, podawane na papierowych talerzach, rozdają ci, co wydają się szkieletową załogą; wszystko jest minimalne; jest tam rodzina Bootsa (Stacey rzeczywiście ma włosy obcięte na irokeza, co jest jakoś dziwnie satysfakcjonujące). Jest kilku innych Wojowników, którzy pojawiają się od czasu do czasu, aby z nimi porozmawiać, najwyraźniej sprawdzając pozycje policji za wzgórzem, ale to wszystko. To oczywiste, że zostaliśmy całkowicie wymanewrowani. Społeczność jest nieobecna. Nawet lokalizacja okazuje się pustą działką, czyli, jak dowiadujemy się później od dziennikarzy, technicznie tuż za i właściwie nie w samym Rezerwacie.

Kilku aktywistów wędruje po okolicy, próbując znaleźć miejsce, w którym można by wysikać; nie ma tam nocników ani oczywistych wychodków i nikt nie jest pewien, czy uznano by to za zbezczeszczenie indiańskiej ziemi. W końcu ktoś mówi im, że szefowie powiedzieli, że można iść w zarośla, o ile odciążamy się w kierunku przeciwnym do rezerwatu. Łapię trochę ryb z Warcry, aż ktoś zadzwoni do nas, aby porozmawiać z zespołem informacyjnym z PBS Frontline. Warcry zmienia się natychmiast, bez wysiłku, od zrzędliwego do namiętnego, przyspieszając krótkie przemówienie na temat związku między rdzennym uciskiem a FTAA. Stoję z boku, lekko zdezorientowany, i robię małe oświadczenie o solidarności, a potem znowu odchodzę.

Trochę dalej znajduję Twinkie siedzącą samotnie na drewnianej ławce i płaczącą.

Siadam obok niej.

– Co się dzieje, Twinkie? To znaczy, przyznaję, że sytuacja jest trochę przygnębiająca…

– Nie, nie o to chodzi – powiedziała, próbując się uśmiechnąć, mimo że łzy nie ustawały. – To ryba. – Na jej talerzu są jeszcze resztki szczupaka.

– Ryba?

– Jestem wegetarianką. Moja rodzina jest z Tajlandii. Wychowywali nas bardzo surowi buddyści.

– Więc dlaczego to zjadłaś? Jestem całkiem pewny, że mieli opcję wegańską. Kaszka kukurydziana, nie? – Twinkie była, chociaż wahałem się, czy to podkreślić, kimś w rodzaju eksperta w wydobywaniu ryb i mięsa kraba z rolek sushi wyciągniętych ze śmietników restauracji.

– Cóż, pomyślałam, że to będzie gest solidarności. W końcu jesteśmy na ich ziemi. i zrobili je specjalnie dla nas. A kiedy faktycznie je jadłam, było w porządku. Ale potem po prostu zaczęłam płakać.

Rozważałem dokonanie jakiejś filozoficznej obserwacji na temat tego, jak wszyscy ostatnio czuli się złapani w podwójne więzy, ale postanowiłem tego nie robić. Zamiast tego powiedziałem:

– Naprawdę? Nie wiedziałem, że twoi rodzice pochodzą z Tajlandii. Myślałem, że słyszałem, jak ktoś powiedział, że jesteś z Filipin!

– Co? Nie! Jesteśmy z Tajlandii.

– Urodziłaś się tam?

– Byłam dość młoda, kiedy przyjechała moja rodzina.

Odbywa się krótka ceremonia, która zaczyna się od przemówienia Stacey Boots z dachu furgonetki. Opowiada o historii rdzennych Amerykanów witających i chroniących cudzoziemców, którzy przybyli z pokojowymi intencjami.

– A teraz, jak sądzę, będziemy was chronić.

Działacz latynoski z Nowego Jorku wstaje i wygłasza przemówienie o tym, że FTAA jest tylko ostatnim przejawem pięćsetletniej kampanii podboju i ludobójstwa, która rozpoczęła się od Krzysztofa Kolumba. Piosenkarz folklorystyczny wspina się na dach furgonetki z gitarą i gra coś, co nazywa się „Indian Wars” Po jednym lub dwóch spontanicznych występach aktywistów, karawana zbiera się z powrotem i kierujemy się w górę rampy w kierunku „placu poboru opłat”, gdzie najwyraźniej zamierzamy rzeczywiście spróbować przekroczyć granicę.

Niepełna akcja na granicy

Nasza furgonetka stoi przed przyczepą, może pięć samochodów z przodu: ja, Warcry, Betty, Rufus, Sasha dokumentalista i jego dziewczyna Karen, która pomaga mu w jego projekcie wideo, ponieważ Sasha jest w tym momencie w zasadzie aktywistą. Z drugiej strony Karen jest profesjonalistą medialnym, uzbrojonym w drogi sprzęt i będzie dokumentowała wszystko, co robi.

Długa linia wolno posuwających się vanów ciągnęła się do stacji granicznej, która była białą, jednopiętrową konstrukcją, gdzie na zewnątrz, za licznymi barykadami, zebrała się co najmniej setka funkcjonariuszy policji. Tyle o pomyśle udania się bezpośrednio na środek mostu i przytłoczenia ich po drugiej stronie. Wszyscy mieli być sprawdzeni po tej stronie. Obiecaliśmy, że pozostawimy otwarty pas, aby pojazdy ratunkowe mogły się przez nie przejechać, ale natychmiast wypełnił się pieszymi. Początkowo, gdy aktywiści zaczęli maszerować po podjeździe, impreza miała charakter marszu świątecznego: ktoś był na szczudłach, były bębny, porozrzucane instrumenty muzyczne, kilka prób porywających śpiewów. Ale było zupełnie niejasne, czy to rzeczywiście była akcja. Wtedy wszystko się zatrzymało. Warcry wychodzi na zwiad i nigdy nie wraca. Wystawiam głowę, żeby zobaczyć, czy uda mi się złapać jakieś ślady naszej rzekomej eskorty Wojowników, i poza jednym lub dwoma, którzy byli na podium, nikogo nie widziałem. Na pewno żadnych rodzin.

Prawie nic, co nam obiecano, tak naprawdę się nie zmaterializowało.

Betty udaje się na przerwę na papierosa, po czym wraca. W końcu długo rozmawiamy na temat płci, katastrofalnego szkolenia Ya Basta! i wynikające z tego rozpadu.

– To nie tak, że naprawdę chcę odciąć kilku małym chłopcom penisy – mówi. – To znaczy, rozumiem, że mali chłopcy potrzebują swoich penisów. Naprawdę nie mam nic przeciwko, jeśli czują potrzebę pomachania nimi. Wszystko, czego chciałam, to powiedzieć ostro. Ale jak tylko podniosę ten problem, wszyscy zaczynają na siebie krzyczeć, a teraz nawet ze sobą nie rozmawiają i czuję, że to wszystko moja wina.

– Naprawdę krzyczeli na siebie?

– Dobra, może nie dosłownie krzyczeli…

Po chwili.

– Więc co o tym myślisz? Czy powinnam spróbować dowiedzieć się, co się stało z Warcry?

– Jasne – mówi Betty. – Prawdopodobnie będziemy tu siedzieć jeszcze przez godzinę w taki czy inny sposób. Idź, rozprostuj nogi. Złap trochę powietrza. To będzie dla ciebie dobre.

Karen zgłasza się na ochotnika, aby pojechać ze mną, aby zobaczyć, czy może uzyskać przydatne nagranie. Sasha całuje ją i przejmuje prowadzenie.

Wysiadam i idę w kierunku punktu poboru opłat. Kiedy przechodzę, Moose robi sobie przerwę na papierosa kilka furgonetek bliżej, wygląda na zakłopotanego, starając się unikać kontaktu wzrokowego. Teraz nigdzie nie widać Mohawków. Po kanadyjskiej stronie granicy nie ma też śladu robotników pocztowych, hutników, a właściwie nikogo – choć wydaje się, że za płotem z siatki, na czymś, co wygląda jak ogromne boisko do koszykówki, za plecami wydaje być tłum nastolatków – a przed nimi policjanci z Mohawk. Przed stacją graniczną gromadzi się gęsty tłum aktywistów; niektórzy są wściekli, niektórzy mają nadzieję, że uda im się wynegocjować przejście. Są flagi i sztandary. Jedna kobieta w czerni wspięła się do połowy słupa drogowego, bębniąc. Od czasu do czasu ktoś próbuje rozpocząć kolektywną pieśń. Chłopak z zepsutymi zębami próbuje skakać w górę i w dół, zaczynając skandować „Dni gniewu! Dni gniewu!”, a kilka osób podejmuje to, ale tak naprawdę to się nie przyjmuje i wraca do narzekania i mamrotania.

Wreszcie widzę przyczynę opóźnienia. Pierwsza furgonetka zatrzymuje się na przejściu granicznym; Kanadyjska policja wyjęła każdą pojedynczą torbę, która się w niej znajdowała i ułożyła je wszystkie na asfalcie, i wydaje się, że jest zdeterminowana, aby przejrzeć każdy przedmiot w każdej z nich. Enos, kierowca, był jednym z pierwszych, którzy poddali się odprawie celnej, prawdopodobnie nie był to dobry pomysł, ponieważ odmówiono mu już wjazdu do Kanady podczas akcji z 1 kwietnia dwa tygodnie wcześniej. Po kilku pytaniach jego nazwisko jest wprowadzane do komputera i zostaje poproszony o wejście do budynku przypominającego szopę. Minutę lub dwie później widzimy go zaprowadzonego do policyjnej furgonetki, w plastikowych kajdankach, ze znużonym, zirytowanym wyrazem twarzy, rodzajem wizualnego westchnienia.

Warcry stoi z Target i małą grupą dziennikarzy IMC.

– Widziałeś, jak zabrali Enosa?

– Ta.

– Więc dlaczego po prostu tu stoimy? Myślałem, że to wszystko albo nic? Wynośmy się stąd do diabła i chodźmy gdzieś, gdzie naprawdę możemy przejść.

Po krótkiej rozmowie stwierdzamy, że musimy zrobić coś bardziej dramatycznego. Zbierzemy cztery lub pięć osób, które na pewno nie przejdą, ale prawdopodobnie też nie zostaną aresztowane. Warcry i Target są prawdopodobnie znane każdemu agentowi FBI w USA, ale nie mają zaległych nakazów; Nie mam przy sobie paszportu ani oficjalnego dowodu osobistego; Przy poprzednich okazjach Madhava i Jenka nie mieli wstępu. Postanawiamy, że podejdziemy i formalnie poddamy się razem. Następnie, gdy zostaniemy zawróceni, możemy spróbować zawrócić linię i udać się na kolejne przejście.

Karen proponuje udokumentowanie wydarzenia na wideo.

Nasza piątka łączy ramiona i idzie naprzód. Karen, wyglądająca w każdym calu na profesjonalną kamerzystę w schludnej beżowej kurtce, z blond włosami związanymi do tyłu, filmuje nas z góry, gdy posuwamy się naprzód.

Kiedy podchodzę, wypróbowuję kwestię, która po raz pierwszy przyszło mi do głowy w furgonetce – bardziej niż cokolwiek innego, ponieważ jestem ciekaw, jaka będzie reakcja.

– Mam nadzieję, że pamiętasz – mówię do pierwszego policjanta, patrząc mu w oczy – że robimy to tylko po to, by uratować twoje plany opieki zdrowotnej.

– Nie jesteśmy tego nieświadomi – mówi. – To jeden z powodów, dla których postanowiliśmy potraktować was tak łagodnie.

Och. Nieco zdziwiony, czekam, aż wyślą nas każdego, abyśmy porozmawiali z innym oficerem. Warcry idzie pierwsza. Potem ja. Nagle udzielam wywiadu muskularnemu kanadyjskiemu funkcjonariuszowi granicznemu w płaskiej białej czapce.

– Cel twojej podróży do Kanady?

– Zamierzam zaprotestować przeciwko konferencji FTAA w Quebec City.

– Więc kiedy ostatnio byłeś przed sędzią?

– Sędzia? Cóż, w zeszłym roku byłem przez kilka tygodni na ławie przysięgłych.

Lekka niecierpliwość.

– Wiesz, co mam na myśli.

– Jako oskarżony? Nigdy. Nigdy nie stanąłem przed sędzią oskarżony o przestępstwo.

Pokiwał głową.

– W porządku. – Potem wskazał mi młodszego oficera, pryszczatego dzieciaka, który wyglądał, jakby właśnie skończył liceum. Dzieciak poprosił mnie o paszport.

– Przepraszam, nie przyniosłem.

– Prawo jazdy?

– Nie. Jestem z Nowego Jorku. Nie jeżdżę.

Pauza.

– Wielu ludzi z Nowego Jorku nie umie prowadzić.

Karen w jakiś sposób przeszła na drugą stronę posterunku i teraz filmuje wszystko z Kanady.

Dzieciak jest wyraźnie zdenerwowany. Wychodzi na naradę z umięśnionym facetem, który wydaje się jego dowódcą, po czym wraca.

– Dobra, no to co masz?

– Mam identyfikator uniwersytecki – powiedziałem, wyciągając go z portfela. W rzeczywistości był to identyfikator wydziału Yale, ale nigdzie na karcie nie było napisane „wydział” Pewnie założył, jak większość ludzi, że jestem studentem. On też nie wydawał się przejmować. Miał zdjęcie, a zdjęcie wyglądało jak ja.

– Dobrze – powiedział.

– Co masz na myśli?

– Mam na myśli w porządku.

Byłem zaskoczony.

– Masz na myśli…?

Gest.

– Po prostu podejdź do tamtego znaku stopu.

– Czekaj…To znaczy, że przeszedłem?

To był wynik, którego nigdy się nie spodziewałem. Nawet nie zastanawiałem się, co by się stało, gdybym rzeczywiście się przedostał. Pryszczaty oficer zaczyna wyglądać na zniecierpliwionego. Karen była już za granicą w Kanadzie; za mną czekała niekończąca się kolejka ludzi, a z przodu równie niekończący się most.

– Cóż, spójrz – powiedziałem. – Mam umowę z przyjaciółmi. Obiecałem, że bez nich nie pójdę. Czy nie mogę po prostu na nich poczekać?

– Nie możesz na nich czekać tutaj – powiedział. – To jest obszar przetwarzania. Będziesz musiał na nich poczekać tam, w Kanadzie.

Ponieważ „Kanada” w tym momencie wydaje się składać z krótkiego kawałka asfaltu oddalonego o dwa lub trzy metry, nie wydaje się to z natury nierozsądne. Karen idzie ze mną, robiąc kilka ujęć szerokokątnych karawany, która wciąż stoi nieruchomo po amerykańskiej stronie. Próbuję dowiedzieć się, co stało się z Target i Warcry, ale nigdzie ich nie widać. Myślę, że mogli zostać zabrani do środka na przesłuchanie. Jednak po minucie lub dwóch pojawia się inny funkcjonariusz straży granicznej i mówi:

– Nie możesz czekać na posterunku granicznym. Jeśli zamierzasz na kogoś czekać, będziesz musiał przejść tam do tego znaku stopu – wskazując ponownie na znak na skraju drogi.

Robimy tak. Znak stopu wydaje się jednak być bardzo dużym znakiem stopu, ponieważ kończy się na tym, że znajduje się dwa lub trzy razy dalej, niż się wydawało od stacji granicznej. Teraz jesteśmy na kawałku asfaltu z dala od wszystkiego i mimo tego, że zmrużyłem oczy, nie mogę dostrzec, co dzieje się po amerykańskiej stronie. Za ogrodzeniem na boisku do koszykówki wciąż jest tłum dzieciaków i machamy im, ale jesteśmy zbyt daleko, żeby naprawdę zobaczyć, czy odmachują.

W tym momencie pojawia się ogromny gliniarz z Mohawk z paralizatorem, prowadząc samochód. Można powiedzieć, że był gliną z Mohawk, ponieważ na jego ramieniu jest naszywka z napisem „Policja Akwesasne Mohawk”. W przeciwieństwie do policji na posterunku granicznym, która wahała się od rzeczowej do prawie przyjaznej, ten wygląda wyjątkowo nieprzyjemnie. Informuje nas, że jesteśmy na terenie rezerwatu i będziemy musieli z niego zejść i przejść przez most. Karen kieruje na niego kamerę – zwykle jest to dość skuteczny sposób na wywołanie lepszego zachowania policji. Nie jest pod wrażeniem.

– Przepraszam, oficerze, widzi pan, że jesteśmy tu tylko dlatego, że ludzie z granicy powiedzieli nam, że musimy…

– Jesteście na ziemi indiańskiej! Nie jesteście mile widziany przez społeczność. Idźcie stąd. Natychmiast zaczniecie przechodzić przez most.

Obecność paralizatora wydała mi się bardzo przekonującym argumentem. W każdym razie w połowie rampy dojazdowej był kolejny mały słupek i mogłem rozpoznać kilku aktywistów – mogli być tylko aktywistami, sądząc po ich ubiorze – kręcących się w takim samym zamieszaniu jak my.

– Cóż, chcesz przyjść? – zapytałem Karen.

– Wygląda na to, że nie mam dużego wyboru.

– Cóż, przypuszczalnie by cię wypuścili. A Sasha wciąż jest z karawaną.

– Racja. Ale Sasha chciałaby, żebym przynajmniej spróbował nagrać jakiś materiał z Quebec City. Właściwie mam w torbie kilka godzin pustych taśm i baterii. i to może być nasza jedyna szansa, żeby jedno z nas tam dotarło.

Zaczynamy wspinać się po moście i odkrywamy, że aktywistami, których tam widzieliśmy, byli w rzeczywistości Kitty z Connecticut wraz z kilkoma jej koleżankami Yabbasami – szczupłą, nieco zniewieściałą Azjatką o imieniu Lee, kobietą o imieniu Andrea – wszyscy wyglądali na zdziwionych, gdy przeszliśmy.

Zaczęliśmy iść w kierunku mostu. Po pewnym zamieszaniu, kiedy jedna grupa policji powiedziała nam, że nie możemy wejść na most, a inna powiedziała nam, że nie możemy wrócić (i negocjując dostęp do łazienki na małej stacji u podstawy mostu), podsumowaliśmy.

Nie trzeba dodawać, że cały sprzęt Yabby był w furgonetce. Nie wziąłem nawet torby na ramię z notesami i innymi niezbędnymi rzeczami – tak przekonany, że nie uda mi się przedostać. Miałem jeden kieszonkowy notes, który wtedy miałem w kieszeni; telefon komórkowy z energią może kilka godzin (bez ładowarki). Poza tym miałem na sobie w zasadzie to, co ubrałem: czarną bluzę z kapturem, która rzekomo miała podszewkę z „arktycznym wypełnieniem”, czarną bandanę w kieszeni, spodnie wojskowe na bieliźnie termicznej, trzy różne kaszmirowe swetry nałożone na dość ładną czerwoną koszulę wizytową (uważam, że warto mieć coś reprezentacyjnego do przechodzenia przez linie policyjne). To było to.

Moi przyjaciele byli w tej samej sytuacji. Nikt nie miał żadnego sprzętu ani bagażu. Z wyjątkiem Andrei, która miała śpiwór.

– Tyle dla Ya Basty! – mówi Lee.

– Tak, wygląda na to, że wszyscy będziemy robić Czarny Blok – zgadza się Kitty.

– Więc idziemy?

Kitty spogląda z powrotem na plac poboru opłat.

– Cóż, jeśli wrócimy, co to będzie oznaczać? Karawana porusza się tak wolno, że nie będziemy w stanie nawet spróbować ponownie przejechać, aż do jutra.

– Istnieje jednak „Plan B”, prawda? Mam na myśli, że wymyśliliście coś na radzie?

– Cóż, tak, właśnie o to chodzi. Wymyśliliśmy. Pomyśleliśmy, że ważne jest, aby było bezpiecznie, więc tylko dwie osoby mają mapy i znają wszystkie szczegóły. Problem w tym, że jedną z nich jestem ja.

– Najlepiej ułożone plany wspaniałych ludzi – uśmiecha się Lee.

– Cóż, jaka jest szansa, że oboje przeszliście? – sugeruję.

Karen poszła nakręcić panoramiczny materiał z boku rampy.

– W każdym razie to nie był tak niesamowity plan. Prawdopodobnie każdy, kto miałby dobrą mapę, mógł to wymyślić.

Postanawiamy przynajmniej spróbować zameldować się w naszych grupach afinicji, ale tylko ja mam działający telefon. Co jest dość cudowne. Komórka wszystkich pozostałych zepsuła się na kilka godzin przed naszym przybyciem do Akwesasne – nikt nie był do końca pewien, czy to z powodu ingerencji policji, czy też dlatego, że byliśmy po prostu zbyt daleko w tej krainie. Poświęcam kilka minut na telefonowanie do Betty, Rufusa i różnych osób z zespołu prawnego. W każdym przypadku jestem wysyłany natychmiast na pocztę głosową. To samo dzieje się, gdy Kitty używa mojego telefonu, aby spróbować skontaktować się z innymi członkami jej własnej grupy afinicji.

Na koniec mówi:

– Wydaje mi się, że to dość oczywiste, co zamierzamy zrobić. Możemy stać tutaj i męczyć się nad tym przez kolejną godzinę, a potem odejść, albo możemy już iść. Co powiecie?

– Jestem za.

Wszyscy przytaknęli.

I tak zaczęliśmy iść przez most.

Seaway International Bridge okazał się mieć prawie trzy kilometry długości i składał się z dwóch różnych konstrukcji, połączonych małą wyspą pośrodku. Droga była prawie pusta. Bardzo rzadko przejeżdżał jakiś pojazd, zwykle pickup. Od czasu do czasu przejeżdżały też policyjne quady z Mohawk, najwyraźniej tylko po to, żeby nas niepokoić. Spędziliśmy dużo czasu, wpatrując się w Wodospad Św. Wawrzyńca. Widok był niezwykle piękny. Były tam zatoczki, wysepki, maleńkie łódeczki, tu i ówdzie wzdłuż brzegu chaty przypominające chatki. Większość dawała poczucie nieskazitelnego naturalnego piękna, kontury wybrzeża prawie nie zmieniły się od pierwszego przybycia ludzkich osadników dziesięć tysięcy lat temu. Intelektualnie wiedziałem, że to nie jest prawda: w rzeczywistości jednym z tematów, które organizatorzy Mohawk chcieli, abyśmy podkreślili, był rasizm środowiskowy. Na granicy rezerwatu po stronie amerykańskiej zbudowano fabrykę GM (właściwie myślałam, że uda mi się ją rozróżnić we mgle), a miejsce to było tak konsekwentnie wykorzystywane do wyrzucania toksyn, że matki w Akwesasne były powiedziano, aby nie karmić piersią, a dzieci czasami rodziły się z jelitami na zewnątrz. Ale z mostu wszystko to było prawie niemożliwe do wyobrażenia. Po prostu wyglądał imponująco, pięknie.

Słońce już zachodziło, kiedy dotarliśmy do Cornwall.

Cornwall, Ontario

Nadal nie jestem pewien, jak wygląda Cornwall; nigdy jej nie zobaczyłem. To, co zobaczyłem, było rodzajem luźnego centrum handlowego na końcu mostu, małej, niskiej otwartej przestrzeni ze sklepami handlowymi umieszczonymi na wzniesieniach po obu stronach. U samego podnóża mostu minęliśmy dwie linie oddziałów prewencji, w sumie może czterdziestu, uzbrojonych w szykach i po prostu tam stojących, naprzeciw małego tłumu około stu lub dwustu kanadyjskich aktywistów, którzy najwyraźniej byli pozostałością po znacznie większym tłumie. Niektórzy byli zamaskowani. Większość wyglądała na zmęczoną. Obie strony wydawały się nieco śmieszne, przyćmione ogromem mostu. Nigdy nie widzieliśmy obiecanej herbaty, ale minęliśmy jeden transparent Koalicji przeciwko Ubóstwu Ontario, witający nas. Karen sumiennie to sfilmowała. Wszędzie byli ludzie z aparatami, ale bardzo niewiele wydawało się naszymi kamerami. Minęliśmy Shawna Branta, stojąc na tylnym siedzeniu pikapa i składając jakąś wyzywającą deklarację dla kanadyjskiej telewizji. Wyglądał dokładnie tak, jak na zdjęciach.

Wśród Kanadyjczyków rozsiani byli inni Amerykanie, którzy tak jak my próbowali pogodzić się z faktem, że się przebili. Stopniowo ludzie zaczęli się gromadzić, znajdować miejsca na pasie wilgotnej trawy w pobliżu autostrady, aby uformować miniradę, aby ocenić naszą sytuację.

Nasza grupa rozdzieliła się tymczasowo, żeby zdobyć jedzenie. Kupiłem tanią kanapkę z kurczakiem w barze na wynos na wzgórzu, zbadałem Walmart. Nigdy wcześniej nie byłem w Walmarcie. Był ogromny. Wziąłem małą butelkę Tylenolu z kodeiną, którą, jak pamiętałem, można dostać bez recepty w Kanadzie, myśląc, że może się później przydać. Wracając, odkryłem, że spotkanie odbywa się w pełnej sesji, na której około czterdziestu amerykańskich aktywistów siedziało w kręgu, próbując sporządzić listę nazwisk do przekazania działowi prawnemu, aby grupy afinicji ludzi w Akwesasne wiedziały, że nic im nie jest i móc iść dalej bez nich. Musieliśmy być zamaskowani na spotkaniu, ponieważ wkrótce otoczyły nas kamery telewizyjne. Kiedy jeden niezwykle zadufany w sobie dziennikarz wideo CBC odmówił zaprzestania filmowania ludzkich twarzy, niektórzy z nas są w końcu zmuszeni mocno sugerować, że możemy być skłonni pomalować jego soczewkę sprayem. Karen filmuje konfrontację, a następnie używa swojej kamery, aby udokumentować każdy jego ruch, gdy w końcu zaczyna pakować swój sprzęt. Wyjaśnia, że nic bardziej nie irytuje dziennikarzy telewizyjnych niż ich filmowanie.

W końcu zostałem przydzielony do dzwonienia według listy na moim umierającym telefonie komórkowym. Zostawiam nagranie na maszynie kancelarii prawnej w Nowym Jorku i w kilku innych miejscach i mam nadzieję, że jakoś dotrze do ludzi.

Do tego czasu jest już ciemno. Centrum handlowe jest prawie puste. Nawet gliniarze zniknęli. Kiedy przyjechaliśmy, było kilka furgonetek, większość już odjeżdżała podczas rady, w tym jeden lub dwóch pełnych aktywistów Mohawk, prawie wszyscy, którzy faktycznie byli przy smażalni ryb. Mac i Lesley pojawiają się i znikają. Obawiam się, że przez jakiś czas nie znajdziemy podwózki, ale znajdujemy wraz z niektórymi protestującymi ze Szkoły Ameryk, jedną z niewielu grup w Akwesasne, której pojazd rzeczywiście przejechał. O 22.00 jesteśmy w drodze do Quebec City.

4. Szczyt Ameryki w Quebec City

Od tego momentu wrócę do trybu dziennika. To, co następuje, opiera się w dużej mierze na notatkach szybko zapisanych w tym czasie, uzupełnionych z pamięci, a następnie porównanych z notatkami innych uczestników oraz opublikowanych (zwykle publikowanych w Internecie) relacji z pierwszej ręki.

4.1. Piątek, 20 kwietnia

2:30 rano

Zawsze z uporem nie mogłem spać w poruszających się pojazdach. Kitty i załoga z Connecticut szybko odpadają na tylnym siedzeniu furgonetki. Karen i ja, cierpiąc na bezsenność, kończymy długą rozmowę z Janną, katolicką robotnicą z Denver, która jest tam z kontyngentem SOA. Janna jest właściwie poganką, ale dla radykałów w tej części kraju, jak wyjaśnia, nie ma zbyt wielu wyborów.

– Dołączyłabym do Pogańskiego Robotnika, gdyby istniało coś takiego.

Została zagazowana w Seattle, a potem przez sześć miesięcy przebywała w szpitalach. Wyjaśniła, że trzeciego dnia protestów sprowadzono Gwardię Narodową, która zaczęła używać CS, gazu łzawiącego tak potężnego, że tylko wojsko może go używać (kiedy serbska armia użyła go przeciwko rebeliantom w Kosowie, rząd USA nazwał to zbrodnią wojenną). Jedna ciężarna kobieta straciła dziecko; inny działacz zmarł z powodu komplikacji kilka miesięcy później. Lekarze Janny powiedzieli jej, że jej płuca zostały poważnie uszkodzone i że powinna za wszelką cenę unikać w przyszłości kontaktu z takimi toksynami.

– Co, przyznaję, trochę mnie podkręciło, jadąc do Quebec City. Ale niektóre rzeczy są po prostu zbyt ważne.

5:30, Przyjeżdżamy

Ludzie z SOA wysadzają nas na Uniwersytecie Laval, na obrzeżach miasta. Zarówno Ya Basta! Nowy Jork, jak i Connecticut już zarezerwowało dla nas miejsca do spania na piętrze głównej sali gimnastycznej. Nastolatek pracujący do późna w nocy wskazuje nam właściwy kierunek.

– Tak – zauważa – uniwersytet był dość hojny, jeśli chodzi o zaplecze. Bali się, że zajmiemy kampus.

Siłownia wygląda jak boisko do piłki nożnej. Jego lśniącą drewnianą podłogę pokrywa może dwa tysiące śpiących aktywistów, ułożonych w geometryczne kępy oddzielone ścianami z toreb i plecaków. Przedzieramy się przez trybuny (również pokryte śpiącymi ciałami), w końcu znajdujemy nasze wyznaczone miejsce, D17, oddzielone białą taśmą, i rzucamy nasze skromne rzeczy na stos.

Jednak dzieci z Connecticut nigdy nie chodzą spać. Po prawie godzinnym przygotowaniu, myciu i naradzaniu się Kitty oznajmia:

– Wiem, że to naprawdę popieprzone, ale zdecydowaliśmy, że lepiej zacząć szukać jakiegoś sprzętu, bo inaczej będziemy zupełnie bezużyteczni na ulicy.

Cała trójka, Kitty, Lee i Andrea, zebrała się i przeliczała swoje pieniądze, które wynoszą około czterdziestu dolarów. Pożyczam im kartę kredytową i znikają w poszukiwaniu zapasów. Oznacza to przynajmniej, że Andrea, która była na tyle mądra, by nosić śpiwór, zostawia go (była dyskusja na temat używania go jako wyściółki, ale doszliśmy do wniosku, że noszenie go ze sobą byłoby zbyt denerwujące). Karen i ja układamy go jako rodzaj długiej poduszki, zrzucamy nasze kurtki i swetry jako materace i łapiemy kilka godzin snu.

08:30

Prawie wszyscy zaczynają wstawać. Rozespani aktywiści ziewają, przeciągają się, szukają szczoteczek do zębów, szukają łazienki. Karen i ja postanawiamy udać się do IMC, aby zdobyć dla Karen przepustkę Indymedia. W ten sposób może filmować w jakimś oficjalnym charakterze. Można sobie wyobrazić, że może to stanowić niewielką ochronę przed aresztowaniem. To wymaga chodzenia po korytarzach Laval – jednego z tych szarych modernistycznych kompleksów z ogromnymi fluorescencyjnymi halami, w których czujesz się jak pod ziemią, nawet jeśli prawdopodobnie nie jesteś – z filiżankami złej kawy z automatu, szukając stolika z mapami i informacjami. W końcu znajdujemy jeden, obsadzony przez kilku uczniów o zaczerwienionych oczach, którzy próbują wyjaśnić lokalny system autobusowy.

Na szczęście autobusy nadal jeżdżą; chociaż nigdy do końca nie rozgryźliśmy systemu biletowego, a wygląda na to, że konduktorzy autobusowi i tak nie zadają sobie trudu, aby je sprawdzić. Podążamy za mapą w kierunku IMC, które niejasno pamiętam z ostatniej wizyty. Zaledwie jedną przecznicę dalej spotykamy cud. Na rogu, na widoku, znajduje się sklep Army/Navy. Jest nadal otwarty! i tam, w szklanym oknie, wielkim jak życie, jest maska przeciwgazowa. Wpadam do środka i pytam, czy mają jeszcze jakieś na stanie i - równie cudownie – okazuje się, że mają. Dokładnie jedną. Czterdzieści dolców kanadyjskich. i to też jedna z tych dobrych, kanadyjskich wojskowych masek przeciwgazowych, z filtrem z boku, a nie jak te gówniane izraelskie maski przeciwgazowe z pierwszej wojny w Zatoce, na które wszyscy narzekają, gdzie oczy zachodzą mgłą, a plastik potrafi pęknąć. Tutaj to gruby czarny plastik, z kilkoma paska z tyłu w czerni z drobnymi, żółtymi paskami, które w moich oczach, wtedy, są dziwnie piękne.

Każdy z nas też kupuje torbę na aparat.

IMC (nikt już nie nazywa go CMAQ, przynajmniej po angielsku) znajduje się na brukowanej alei na bardzo stromym wzgórzu – tak stromym, że budynek, w którym się znajduje, ma dwa piętra z jednej strony i pięć po drugiej. Wydaje się, że jest w dużej mierze pusty; wchodzisz przez niedawno odnowioną witrynę sklepową, która wygląda, jakby była tymczasowo przyłączona do jakiejś radykalnej grupy (jest nieumeblowana, z wyjątkiem kilku krzeseł i plakatów na ścianie). Odwiedzający muszą przejść przez puste biura, a następnie skierować się na dół do samego IMC – wciąż na wpół pustego, chociaż w kącie śpi wielu aktywistów medialnych, a jeszcze kilkunastu bawi się sprzętem lub wkleja listy zadań, zbiorowe zasady. Zerkam na jeden arkusz, na którym uczestnicy mogą przypisywać sobie różne wydarzenia (operacja, jak przewidział Madhava, została skutecznie zdemokratyzowana). W recepcji siedzi niski, brodaty, podobny do gnoma facet, który wydaje się zaangażowany w przedłużający się flirt z dwiema młodymi kobietami przy komputerach za nim (nie robią nic poza kpieniem z niego, a on wydaje się zachwycony ich kpiną). Pstryka każdemu z nas cyfrowe zdjęcie, a potem radośnie zauważa, że z powodu jakiejś usterki w komputerze nie można było przez cały dzień drukować nowych legitymacji prasowych. Pracuje nad tym. Po około pół godzinie w końcu udaje nam się załatwić odznaki. Ja też dostaję: w końcu na pewno będę relacjonować tę historię dla magazynu z Chicago In These Times, dla którego piszę. Karen i ja podpisujemy uroczyste oświadczenie, w którym mówimy, że zgadzamy się na zasady jedności IMC i że w pewnym momencie w przyszłości poświęcimy przynajmniej godzinę naszego czasu na jakąś pracę dla IMC.

– Nie martw się tym teraz – zauważa jeden zaspany aktywista – ale prawdopodobnie będziemy potrzebować wszelkiego rodzaju pomocy w ciągu następnego dnia lub dwóch. Po prostu zamelduj się ponownie.

Następnie uzbrojeni w maskę gazową i odznakę prasową wracamy na uniwersytet.

11:00, Konwergencja, Uniwersytet Laval

Całe zamieszanie związane z obroną Centrum Konwergencji okazało się czymś w rodzaju czerwonego śledzia. Kiedy pomysł zejścia się na Równinie Abrahama musiał zostać porzucony z obawy przed atakiem wyprzedzającym, decyzja zapadła na wycofaniu się z uniwersytetu. Uniwersytet jest jednak oddalony o dziesięć kilometrów od Muru. To będzie bardzo długi marsz.

Zanim dotarliśmy, są już tam tysiące ludzi, w większości rozrzuconych po rozległym, otwartym czworoboku w pobliżu sali gimnastycznej, w której spaliśmy, przygotowując się do marszu CLAC/CASA Carnival Against Capitalism. Niemal natychmiast wpadam na ludzi, których znam. Sam, aktywny w nowojorskiej IWW i DAN Labor, nie był w karawanie, ale przybył do Akwesasne niezależnie i jakoś się przedostał. Związał się z grupą radioaktywistów i niezależnych dziennikarzy: dwie pary, Shawn (nie mylić z Shawnem Brantem, organizatorem Mohawk) oraz Lyn, Ben i Heidi. Są w większości po trzydziestce, co sprawia, że – podobnie jak ja – są raczej starzy jak na standardy aktywistów. Ponieważ wszyscy jesteśmy oddzieleni od naszych zwykłych grup afinicji, postanawiamy ustanowić siebie jako nową, którą nazywam „Uchodźcami z Akwesasne”. Po krótkiej naradzie szybko dochodzimy do konsensusu co do naszych parametrów i roli. Będziemy śledzić główną akcję, działając częściowo jako reporterzy, częściowo jako uczestnicy. Nasz udział będzie miał orientację czerwono-żółtą, ale skoncentrujemy się na udzielaniu wsparcia, a nie na bezpośredniej konfrontacji. Pozostaniemy mobilni, staramy się uniknąć aresztowania, rozstajemy się, kiedy nam na tym zależy, ale jeśli to zrobimy, zawsze ustalamy godziny i miejsca, w których będziemy mogli się później spotkać.

Na szczęście Shawn zapewnił sobie miejsce na pobyt: Heidi ma przyjaciela Pierre’a, który buduje sobie dom w Dolnym Mieście. Jest niedokończony, ale doskonale nadaje się do użytku, jeśli nie mamy nic przeciwko spaniu na podłodze. Shawn ma też samochód.

To wszystko stawia mnie w dość dziwnej sytuacji, ponieważ faktycznie należę teraz do dwóch różnych grup afiliacyjnych: ponieważ jestem również de facto członkiem grupy Yabba, mimo że teraz składa się ona z trojga dzieci, około dwudziestu lat, które wyjechały, by dołączyć do Czarnego Bloku. No cóż, myślę, że da mi pewną elastyczność, by móc poruszać się tam i z powrotem.

Wybieramy duży zielony sztandar obok kobiety na szczudłach przebranej za Statuę Wolności i postanawiamy, że jeśli ktoś odejdzie, będzie to nasz punkt zbieżności.

Więc odchodzę z notatnikiem w ręku. Karen wyciąga aparat.

Ta część kampusu była w całości ogromnymi czworokątnymi przestrzeniami i betonem, z wyraźnym brakiem zieleni. W tej chwili jednak była wypełniona ogromną różnorodnością kolorowych sztandarów, zwiniętych i rozwiniętych, niektóre w po prostu nietypowych kolorach – łososiowym i lawendy – ale także nieskończone wariacje na temat czerwieni i czerni. Wszędzie młodzi ludzie popijali wodę butelkowaną lub filiżanki kiepskiej kawy z mikrofalówki, kręcili się, siedzieli w kółko, grali w urywki na bębnach zrobionych z odwróconych dwulitrowych butelek po wodzie, majstrowali przy sprzęcie. Pogoda wciąż była rześka, ale dawała wszelkie oznaki chęci przekształcenia się w prawdziwy wiosenny dzień. Brak chmur na niebie. Śnieg, który miesiąc wcześniej pokrywał większą część miasta, stopniał. Wyruszyłem na poszukiwanie ludzi Ya Basty!, bez większego szczęścia. W pewnym momencie zobaczyłem grupę mężczyzn, którzy patrzyli z daleka, jak grupa afinicji Tute Bianche, ale okazało się, że wszyscy byli przebrani za maskotkę Québec o nazwie „Bonhomme” w śmiejących się maskach Mikołaja i brudnych, białych kombinezonach.

Jaggi z megafonem chodził do każdej grupy ludzi, aby ogłosić, że parada GOMM ma rozpocząć się o 12:30 do dolnego miasta, parada CLAC/CASA Carnival Against Capitalism, która ma wyjechać o 13:00, miała iść w dół Avenue René Lévesque, ponieważ równiny Abrahama zostały uznane za pułapkę.

Łapię go na sekundę.

– Hej, David – uśmiecha się. – No to gdzie jest Ya Basta!? Jak było w Akwesasne?

– Coś w rodzaju porażki. Nie udało nam się przejść. Jeśli chodzi o New York Ya Basta!, w tej chwili myślę, że jestem z tego zadowolony.

– Więc wszyscy inni zostali zawróceni?

– Podjęliśmy decyzję, że albo wszyscy albo nikt.

– Co? Dlaczego to zrobiłeś? Potrzebujemy wszystkich ciał tutaj!”

– Cóż, ponieważ…– Zastanawiając się, dlaczego to zrobiliśmy? Wzruszyłem ramionami. – solidarność. Wtedy wydawało się to mieć sens.

Jaggi miał czas, by podać mi tylko najkrótszy opis tego, co wyłoniło się z wczorajszej rady. GOMM miał swoją własną paradę, w skład której wchodzili ludzie SalAMI i różni Trocki. Zamierzali przeprowadzić czystą Żółtą, klasyczne nieposłuszeństwo obywatelskie, z blokadą i tym podobnym, poniżej jednej z bramek bezpieczeństwa. Parada CLAC, znacznie większa, byłaby żółta (ale nie „bezpiecznie żółta”) i zawierałaby również kontyngent zielony. Plan zakładał, że Zielony Bloc zboczy, zanim dotrzemy do ogrodzenia, i zajmie obszar jeszcze niżej w dół wzgórza od GOMM, skupiony w strefie zwanej Ilot Fleuriot pod wiaduktem autostrady, w sąsiedztwie osiedla Jean Baptiste. Wszyscy inni pójdą bezpośrednio do Muru.

Potem uciekł.

11:40

Czarny Blok w tym momencie liczy 250 osób, może mniej. Przeważnie noszą czarne bluzy z kapturem, choć są też ubrania w stylu wojskowym, a nawet winylowe przeciwdeszczowe. Wszyscy są oczywiście na czarno. Większość z nich ma maski przeciwgazowe naciągnięte na czubki głowy i czarne bandany zawiązane na szyjach. W tym momencie głównie wylegują się, paląc lub drzemiąc, ale przed kolumną, która ma być ich kolumną, znajduje się ogromny czerwony sztandar, a dookoła rozrzucone są wszelkiego rodzaju czerwono-czarne flagi. Niedaleko znajduje się kobieta przebrana za Statuę Wolności na szczudłach, a nieco dalej średniowieczny blok z blaszanymi kapeluszami i tarczami. Z przyjemnością odkrywam, że rzeczywiście mają katapultę: dość dużą, długą na osiem metrów. Wokół nich roi się od lotnych oddziałów, które wydają mi się w połowie Czarnym Blokiem, z maskami przeciwgazowymi i bandanami, czasem w ochraniaczach hokejowych, tylko w radosnych kolorach, nie w czerni.

W rzeczywistości sporo osób jest już zamaskowanych; nie tyle ze względów bezpieczeństwa (wydaje się, że nigdzie nie ma policji), ile dlatego, że mają zdecydowanie najfajniejsze bandany w historii: które po złożeniu na pół zakrywają dolną połowę twarzy obrazem naturalnej wielkości dolnej połowy twarzy innej osoby. Wszędzie je zauważam: są w kolorze czerwonym, pomarańczowym i żółtym.

Ben już ma taką, w kolorze pomarańczowym. Z dumą pokazuje: jedna strona to szczęśliwa strona, z wielką uśmiechniętą twarzą; drugi ma twarz z ustami zaklejonymi taśmą za drutem kolczastym.

– Tak, najwyraźniej Reclaim the Streets w Londynie wysłało co najmniej tysiąc. Rozdawali je wcześniej, ale chyba je przegapiłeś. Historia była taka, że zostały zaprojektowane przez jakiegoś starego faceta, który pracował z oryginalnymi francuskimi sytuacjonistami. Czy coś. Nie jestem do końca pewien.

Na marginesie widnieją w języku francuskim i angielskim następujące wiersze:

Pozostaniemy bez twarzy, ponieważ odrzucamy spektakl celebrytów, ponieważ jesteśmy wszystkimi, ponieważ karnawał kusi, ponieważ świat stoi do góry nogami, ponieważ jesteśmy wszędzie. Nosząc maski, pokazujemy, że to, kim jesteśmy, nie jest tak ważne, jak to, czego chcemy, a to, czego chcemy, jest wszystkim dla każdego.

Wielką niespodzianką są nasze liczby, o których wszyscy mówią, że są znacznie wyższe niż oczekiwano. Ciągle słyszę liczby takie jak pięć tysięcy, może nawet dziesięć. Nigdzie nie widać policji, choć tu i ówdzie są grupki legalnych obserwatorów, których łatwo rozpoznać w jaskrawożółtych kamizelkach.

Jaggi nieustannie pędzi w górę i w dół z aktualizacjami i ogłoszeniami; „W Ekwadorze w solidarności z nami okupują kanadyjską ambasadę!”. Najwyraźniej w Meksyku trwają też akcje graniczne i ludzie blokują most w Chicago.

Wreszcie, powoli, niezgrabnie, rozpoczyna się Karnawał Przeciw Kapitalizmowi.

13:30
Rozpoczyna się Marsz Karnawału Przeciwko Kapitalizmowi

Po dwudziestu minutach parady dochodzi do jakiejś kłótni, kiedy uniwersytecki ochroniarz wije się z kimś na trawniku przed budynkiem przy trasie parady. Przybywam, gdy ludzie próbują złagodzić eskalację i nigdy się nie dowiadują, co dokładnie się stało. Właściciel domu i ośmioletni chłopiec stoją tuż obok swojego ganku. Ktoś na niego krzyczy:

– Zabierzcie tego dzieciaka z powrotem do domu! Z tymi wszystkimi gliniarzami nie jest bezpiecznie!

Ktoś inny powiedział mi, że strażnik przestraszył się i wyciągnął broń (tylko po to, by natychmiast otoczyli go aktywiści z kamerami wideo), ale nie było jasne, co spowodowało incydent.

Niedługo potem (około 13:50) następuje kolejna drobna plątanina, gdy dziennikarze telewizyjni próbują przejechać samochodem przez tłum. Wokół niego roją się maszerujący, niektórzy walą w niego, inni kładą się przed nim.

– To był dupek – mówili mi ludzie, ale nie do końca jak, domyślam się, że po prostu arogancko próbował się przebić. W końcu samochód cofa się w boczną uliczkę i marsz trwa.

14:00

Na początku przejeżdżamy przez dzielnicę czysto mieszkalną, wszystkie domy jednorodzinne i okazjonalnie mały ceglany blok mieszkalny. Nigdzie w zasięgu wzroku nie ma placówki handlowej. Pieśni są po francusku, angielsku, a nawet hiszpańsku. Większość z nich jest bardzo znajoma: „Nie ma takiej władzy jak moc ludu, bo moc ludu się nie kończy!” „Czyje ulice? Nasze ulice!” „El pueblo, unido, jamas sera vencido” Inni znowu: „Sol! Sol! Sol! Sol-i-dar-i-te!”.

Karen melduje się, krążyła po paradzie, zdobywając wszelkiego rodzaju przydatne materiały. Wszędzie są kamery, ale tym razem to prawie wszystko nasze kamery. Nawet osoby fotografujące nas z pobocza drogi nie wydają się gliniarzami, ale zwykłymi obywatelami.

Zauważam, że marsze są zawsze trochę jak akordeon. Mają tendencję do rozciągania się w miarę upływu czasu, co oznacza, że musimy od czasu do czasu zatrzymywać się, aby każdy mógł ponownie zebrać swoje grupy afinicji. Czarny Blok, który nigdy nie był duży, już teraz staje się coraz bardziej rozproszony. Korzystam z tego, aby dostać się do środka i wreszcie zlokalizować moich przyjaciół z Connecticut: którzy są teraz częścią grupy około sześciu lub siedmiu osób, po zlokalizowaniu kilku innych byłych Yabbasów z Nowej Anglii. Nazywają siebie La Resistance (później staje się La Resistance II, gdy odkryją, że nazwa jest już zajęta). Kitty nadała sobie pseudonim akcji Kid A, choć wszyscy ciągle zapominają o jego używaniu. Lee – surowy weganin – nazywa siebie Cheesebacon, a Andrea nadal jest po prostu Andreą. Jest jedyną osobą, która ma maskę przeciwgazową (została zawinięta w jej śpiwór). Pozostali noszą świeżo nabyte zielone wojskowe hełmy i inny ekwipunek, który kupili wcześniej w mieście.

– Dziękuję bardzo za kartę – mówi Lee, oddając mi ją. – Ratujesz życie. Obiecuję, że odeślę ci pieniądze.

– Och, nie martw się o pieniądze.

– Nie, naprawdę. Obiecuję, że dostanę twój adres po akcji i zwrócę ci je.

14:10

Okrzyki dookoła, gdy marsz się zatrzymuje.

Nikt w pobliżu nie wie dlaczego.

Czarny Blok maszeruje bezpośrednio za czymś, co wydaje się jakąś grupą marksistowską, niosącą tuzin identycznych czerwonych flag ozdobionych wizerunkami amerykańskiego więźnia politycznego Mumii Abu Jamala. Możesz wskazać grupy marksistowskie, ponieważ, podobnie jak ludzie związkowi, mają tendencję do noszenia pewnego rodzaju munduru. W Stanach istnieje grupa o nazwie Rewolucyjna Komunistyczna Młodzieżowa Brygada, która przychodzi na wielkie akcje w strojach Czarnego Bloku, tylko że w identycznych koszulkach pod bluzami i wszystkich noszących dokładnie tę samą czerwoną bandanę – wyglądającą tak doskonale jak anarchiści, których znałeś, tak naprawdę nie mogliby być anarchistami, ponieważ chociaż cała idea czarnych bloków polega na tym, że każdy jest nie do odróżnienia, żadna grupa anarchistów nigdy nie byłaby tak naprawdę ubrana identycznie. Nie widzę żadnego odpowiednika tutaj w Quebec City (chociaż później dowiaduję się, że faktycznie tam byli, zmieszani z Czarnym Blokiem). Istnieje jednak wiele odcinków parady, które w oczywisty sposób reprezentują tę lub inną grupę socjalistyczną, zwykle rozpoznawalną po dopasowanych koszulkach i tym, że noszą profesjonalnie wyglądające, wydrukowane znaki. Większe bloki socjalistyczne są prowadzone przez marszałków z pasującymi opaskami, patrolujących obwód, łączących ramiona, gdy marsz się zatrzymuje. Nawet mniejsze grupy mają zwykle lidera z megafonem, często idącego tyłem, zaczynającego ich pieśni. To oczywiście sprawia, że wyróżniają się z tłumu, podczas gdy anarchiści, z ręcznie malowanymi znakami i transparentami, w większości się wtapiają – dając niejasne wrażenie, że każdy, kto nie jest związany z określoną, możliwą do zidentyfikowania grupą, jest najprawdopodobniej anarchistą. takiego czy innego rodzaju. W tym konkretnym marszu to też prawdopodobnie jest prawdą.

Siadam na ulicy na chwilę, żeby obejrzeć przedstawienie. Po przejściu brygady Mumii i Czarnego Bloku nadchodzi Blok Średniowieczny ze swoją katapultą. Za katapultą podąża drewniany wózek pełen wypchanych pand i innych miękkich zabawek, które mogą służyć jako pociski. Następnie pojawiają się autonomiczne elementy we wszystkich ich grupach afinicji, ich znaki, flagi i sztandary, nieskończona anarchistyczna heraldyka wszelkich możliwych odmian czerwieni i czerni. (Moje ulubione, szkarłatne serce na sobolowym polu, które powtarzałem z drobnymi zmianami sześć lub siedem razy, czasem samotnie, czasem z napisem „ANARCHIA = MIŁOŚĆ”). Pojawiły się znaki: Autonomez Vous (Autonomize Yourself), Betail en Revolte (Cattle in Revolt) i dziesiątki sztuk o akronimie FTAA/ZLEA (FTAA, Forced To Accept Aristocracy). Są Radykalne Cheerleaderki i szalejące babcie, żonglerzy, szczudlarze i przynajmniej jeden mężczyzna na monocyklu. W pewnym momencie rozpoznaję grupę śpiewającą „Ya Basta!”, dostrzegam znak Ya Basta! wśród nich, szybko się zbliżają – ale okazują się być jakąś grupą wsparcia Zapatystów, w T-shirtach bez żadnego sprzętu. Za nimi natychmiast podążają ludzie SOA noszący maski szkieletowe z ogromnym zielonym sztandarem.

Brakuje tylko gigantycznych marionetek: podobno kilka zabrano poprzedniej nocy na paradę z pochodniami, ale teraz są ukryte, czekając na jutrzejszy marsz robotniczy.

14:20

Ktoś ogłasza, że jesteśmy dziesięć minut od Muru. Teraz zaczynamy widzieć sklepy, w większości zamknięte.

Działacz w kostiumie zajączka wielkanocnego próbuje rzucać cukierki grupie dzieci oglądających paradę z tarasu mieszkania. Natychmiast staje się celebrytą: „króliczkiem”, wszyscy go nazywają, na przykład „Hej, widziałeś królika?” Nie należy go jednak mylić z innym „króliczkiem”, uczniem, który podczas marszu niósł ze sobą swojego królika. Bunny Guyowi udaje się dorzucić kilka na jednym tarasie, a dzieci chętnie je zgarniają.

Widzowie nadal wydają się ostrożni, choć ich liczba rośnie. Mijani aktywiści uderzają w znaki drogowe, głośniej niż jakoś szczególnie rytmicznie. Tu i ówdzie gromady z prawdziwymi instrumentami muzycznymi.

Nadal nie ma chmurki na niebie. Właściwie robi się dość gorąco. Stopniowo zdejmuję warstwy, a ci, którzy są przygotowani – tacy jak na przykład moi przyjaciele z Czarnego Bloku – naprawdę zaczynają to odczuwać. Ludzie wołają o wodę. Czasami jestem z resztą Refugees, którzy ustawili się za i na skraju Czarnego Bloku, czasami eksploruję paradę, od czasu do czasu sprawdzając co z Karen. La Resistance, uzbrojona aż po rękojeść, też chce wody, więc Refugees przeczesują ulice w poszukiwaniu jakiegoś miejsca, żeby coś kupić (zdecydowaliśmy, że będziemy wspierać pracę), ale bez większego sukcesu. W końcu znajduję sklep spożywczy, który jest otwarty, ale wpuszcza ludzi tylko w grupach po dwoje, z jakimś facetem ustawionym przy drzwiach, aby za każdym razem je zamykać i otwierać. Shawn i ja czekamy przez chwilę w kolejce, ale zdajmy sobie sprawę, że zanim wejdziemy, zgubimy paradę.

Shawn, który od jakiegoś czasu monitoruje lokalne media, jest zdumiony całkowitym brakiem policji.

– Od miesięcy prowadzą kampanię terroru, mówiąc wszystkim, że zamierzamy zniszczyć miasto. Popatrz? Widziałeś jednego gliniarza? W jakimkolwiek miejscu? Gdyby ktoś naprawdę chciał, moglibyśmy spalić całą okolicę.

– Może mają nadzieję, że ktoś to zrobi, aby dać im pretekst do ataku.

– Może. Ale chodzi mi o to: albo wiedzieli, że kłamią, kiedy próbowali przekonać wszystkich, że stanowimy zagrożenie dla miasta, albo naprawdę mają w dupie ludzi, których powinni chronić.